Jörgensen jaagt op seriemoordenaar: Hamburgse thriller

By Alfred Bekker

Inspecteur Jörgensen achtervolgt de seriemoordenaar

Een seriemoordenaar loopt rond en brengt de onderzoekers in verwarring. Zijn het gewoon de acties van een gek die zijn duistere driften volgt? Of is er meer aan de hand?

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Jan 27, 2023
• ISBN: 9798215056028

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur /

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Jörgensen jaagt op seriemoordenaar: Hamburgse thriller

door Alfred Bekker

1

Het was nacht. Het geluid van motoren kwam van de nabijgelegen snelweg. Lichten dwaalden langs de weg door de duisternis. Christian Dubbert draaide zich even om, greep voor de derde keer in tien seconden naar het pistool dat hij onder het jasje van het donkergrijze driedelige pak droeg. Voordat hij de dienstruimte binnenging, draaide hij zich nog een keer om. Zijn gezicht zag er gespannen uit. Zweetdruppels stonden op zijn voorhoofd. Zijn pols ging tekeer. 

Geen teken van jou!, dacht hij. Goed zo! Dubbert had de hoop opgegeven dat ze hem nu niet meer achtervolgden. Voorlopig moest hij genoegen nemen met een voorsprong op zijn achtervolgers die hem in staat stelde Danny's winkel binnen te gaan en daar koffie te drinken. Er was immers niet veel voor nodig om achter het stuur in slaap te vallen.

Hij maakte de eerste knoop van zijn overhemdkraag los voordat hij de deur van de rustplaats passeerde. Bremen levend bereiken - dat leek hem op dit moment een bijna onbereikbaar doel.

Dubbert liet zijn ogen afdwalen. Achter de toonbank stond een lange, breedgeschouderde man met in grote letters I AM DANNY op zijn T-shirt, waarschijnlijk om aan te geven dat hij de baas was van Danny's winkel.

Dubbert zag een man met een hoog voorhoofd dat zo straalde dat het licht van de neonbuizen erin werd gereflecteerd. Hij droeg een zwarte bril met hoornen montuur die tegen zijn neus leek te drukken, omdat hij aan het montuur bleef friemelen.

Even vroeg Dubbert zich af of hij een van hen was. Dikke brillen waren geweldig om oortjes en microfoons te verbergen, zoals die van bewakingsteams. De bril leek ook niet bijzonder sterk.

Mogelijk vensterglas!, dacht Dubbert.

Bevroren stond hij daar en kon zich er op het laatste moment van weerhouden instinctief onder zijn jasje te grijpen en het pistool tevoorschijn te halen.

De man met de dikke bril leek geïnteresseerd in de stand met kaarten en stadsplattegronden. Hij deed tenminste alsof. Hij bladerde in een reisgids over Hamburg en legde die terug bij de anderen. Toen keek hij op en keek even naar Dubbert.

Het gezicht was v-vormig en zeer smal, waardoor de uitstekende oren des te groter leken. Er was een duidelijk zichtbaar kuiltje op de spitse kin.

Dubbert slikte. Hij probeerde zich te herinneren of deze man bij hem hoorde en of hij hem eerder had gezien. Misschien in andere kleren en cosmetisch veranderd...

Is er iets mis? vroeg de man met de bril.

Het zweet op Dubberts voorhoofd voelde nu ijskoud aan. Hij deed zijn mond half open en kon het eerste moment geen enkel geluid uitbrengen.

Voelt u zich niet goed? vroeg de man met de bril.

Het is al goed, zei Dubbert, hoewel zijn hart op hol sloeg en hij het gevoel had dat iemand een riem om zijn borst had gespannen en die nu langzaam aan het aantrekken was.

Dubbert liep door naar de balie. Een vrouw van midden dertig zat daar voor haar koffie. Ze droeg een serieus uitziend kostuum. Haar blonde haar was licht gekruld.

Een koffie, Dubbert wendde zich tot de man in het Danny T-shirt. En ik hoop dat het bijzonder sterk is.

Een begrafenis wekker voor u, mijn heer?

Ja.

Hij grijnsde.

Maar die grijns stierf onmiddellijk toen hij de zweetdruppels op Dubberts voorhoofd zag.

Is het hier te warm voor je?

Nee, nee, het is in orde.

Zeg, ik ken jou! Rijdt u deze route niet vaak?

Het spijt me, maar ik heb nu geen zin in een praatje, zei Dubbert.

Ik vraag het alleen maar, meneer. Ik dacht dat ik je hier eerder had gezien.

De telefoon ging en de man met het I AM DANNY T-shirt nam op.

Neem het Danny niet kwalijk, zei de vrouw met de blonde krullen. Hij doet dat bij iedereen.

Dubbert glimlachte zwakjes. Steeds weer keerde zijn blik terug naar het blonde haar dat op haar smalle schouders krulde.

Dubbert nipte aan zijn koffie.

Zijn zogenaamde lijkenwekker is tenminste wat hij moet zijn - sterk!

Ja, er stoppen hier veel vrachtwagenchauffeurs die veel te lang op de schraag zitten en denken dat ze met een kopje brouwsel tenminste tot Hamburg komen! Ze pauzeerde. Is er iets mis met mijn haar of waarom staren jullie...

Het is in orde. Het is gewoon dat iemand heel dicht bij me hetzelfde haar had als jij. En voor een moment dwaalden mijn gedachten een beetje af.

Ze fronste. Toen keek ze op het horloge om haar pols en zei: Het is tijd voor mij. Ze keek plotseling nerveus.

Danny was nog steeds aan de telefoon.

Ze haalde haar creditcard uit haar handtas en tikte die onrustig op de toonbank.

Toen ze zich stilhield, kon Dubbert de naam lezen die daar stond: Rita Grunert.

Het zal waarschijnlijk een tijdje duren, zei ze.

Dubbert keek op zijn horloge.

Te lang voor mij. Hij dronk de lijkwekker met een paar stevige slokken naar binnen en legde een briefje op de toonbank.

2

Een uur later...

De limousine hobbelde over de smalle, onverharde weg die naar een bebost gebied leidde. Op een halve kilometer afstand was de nachtelijke lichtband van de snelweg te zien. Bij het bosgebied stopte de auto. De motor werd uitgeschakeld.

De bestuurder stapte uit, maakte de motorkap rond en opende de passagiersdeur. Het maanlicht viel op het hoofd van een vrouw met blonde krullen.

Dit hoofd zakte slap naar voren.

De bestuurder van de limousine greep in de zijzak van zijn jasje en haalde er een paar latex handschoenen uit, die hij nu aantrok. Vervolgens greep hij het bewegingsloze lichaam van de vrouw onder de armen en tilde haar van de passagiersstoel af. Haar hakken sleepten over de vloer. Ze verloor een schoen.

Aan de rand van het bos aangekomen, leunde hij haar tegen een dikke, knoestige boom. Ze kreunde plotseling. Een onduidelijk geluid kwam over haar lippen. Haar hoofd ging even omhoog voordat haar kin weer tegen de basis van haar nek werd gedrukt.

Misschien heb ik de knock-out druppels niet genoeg gedoseerd. Dus hij moest zich haasten. Hij pakte een vouwmes. Het lemmet flitste in het maanlicht.

Hij hurkte naast haar neer, nam haar rechterarm met zijn linker en maakte een paar snelle sneden in de holte van haar arm en op haar pols. Hij deed hetzelfde met de andere arm.

Daarna volgde een even snelle snede door de halsslagader. Het bloed stroomde al toen hij met het mes de blouse en de tailleband van haar rok opende. De buikslagader was altijd het moeilijkst te vinden.

Toen hij terugging naar de auto, vond hij haar handtas op de passagiersstoel.

Hij nam het en opende het. Even later vond hij ook de portemonnee. Hij doorzocht het en vond twee creditcards en een lidmaatschapskaart van een zorgverzekeraar. Hij vond ook een rijbewijs. Alles stond op naam van Rita Grunert.

Er was ook een pas van de stadsbibliotheek van Hamburg. Het was vrij oud, maar steeds weer vernieuwd. De foto toonde Rita Grunert met steil donker haar in plaats van krullend blond haar.

Hij trok zijn gezicht op.

Dat dacht ik al! Fout zoals de meeste blondjes!, ging het door zijn hoofd, terwijl zijn gezicht een uitdrukking aannam van spottend cynisme.

Hij stopte alles terug in de tas en sloot hem zorgvuldig. Toen gooide hij het terug naar waar hij de vrouw had achtergelaten.

3

Toen we de plaats delict bereikten op de A1, ongeveer vijftien kilometer ten westen van Hamburg, was het ongeveer tien uur 's ochtends.