Drie Arizona westerns in één deel Juli 2023

By Neal Chadwick

Deze bundel bevat de volgende westerns:



Jacht op goudklompjes (Neal Chadwick)

Een man genaamd Bradford (Neal Chadwick)

Het hete spel van Dorothy (Neal Chadwick)







Nacht boven de rivierhaven van St. Louis....
Maanlicht viel op de talloze schepen die hier voor anker lagen. Vooral transportschepen die een tussenstop maakten op hun reizen tussen New Orleans en de forten aan de bovenloop van de Mississippi.
Een dozijn ruiters stormde door de smalle straten van het havengebied. Ze droegen sjaals voor hun gezicht. Sommigen zwaaiden met brandende fakkels, de anderen hadden Winchester karabijnen uit hun baard getrokken.
De groep bereikte de geïmproviseerde oeverzone, versterkt met boomstammen. De leider richtte de loop van de Winchester op een middelgrote raderstoomboot die aan de oever lag.
"Dat is het schip van Bradford! De RIVER QUEEN!"
Een van de andere mannen laadde zijn Winchester met een energieke beweging.
"Kom op, laten we het doen!"
De fakkeldragers lieten hun zeurpieten een stukje opschuiven.
De eerste haalde uit en slingerde zijn fakkel naar de houten planken van het schip.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 19, 2023
• ISBN: 9783745232080

Book preview

Neal Chadwick

Drie Arizona westerns in één deel Juli 2023

UUID: 83b81535-0686-4fc6-9e6c-4eed08a4b6c3

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Drie Arizona westerns in één deel Juli 2023

​Copyright

Jacht op goudklompjes: Western

Een man genaamd Bradford: Western

Het hete spel van Dorothy: Western

Drie Arizona westerns in één deel Juli 2023

Neal Chadwick

Deze bundel bevat de volgende westerns:

Jacht op goudklompjes (Neal Chadwick)

Een man genaamd Bradford (Neal Chadwick)

Het hete spel van Dorothy (Neal Chadwick)

Nacht boven de rivierhaven van St. Louis....

Maanlicht viel op de talloze schepen die hier voor anker lagen. Vooral transportschepen die een tussenstop maakten op hun reizen tussen New Orleans en de forten aan de bovenloop van de Mississippi.

Een dozijn ruiters stormde door de smalle straten van het havengebied. Ze droegen sjaals voor hun gezicht. Sommigen zwaaiden met brandende fakkels, de anderen hadden Winchester karabijnen uit hun baard getrokken.

De groep bereikte de geïmproviseerde oeverzone, versterkt met boomstammen. De leider richtte de loop van de Winchester op een middelgrote raderstoomboot die aan de oever lag.

Dat is het schip van Bradford! De RIVER QUEEN!

Een van de andere mannen laadde zijn Winchester met een energieke beweging.

Kom op, laten we het doen!

De fakkeldragers lieten hun zeurpieten een stukje opschuiven.

De eerste haalde uit en slingerde zijn fakkel naar de houten planken van het schip.

​Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Neal Chadwick is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Jacht op goudklompjes: Western

Neal Chadwick

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER WERNER ÖCKL

Neal Chadwick is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Jacht op goudklompjes: Western

door Neal Chadwick

De omvang van dit boek komt overeen met 130 paperback pagina's.

De hel is losgebroken in Montana. Er is goud gevonden in de Black Mountains, en nu komen gelukszoekers en schurken van overal daarheen om snel rijk te worden. Maar vaak genoeg vinden ze alleen de dood. Dus gaat Jay Parry ook op weg naar het beloofde goudland tussen de ruige bergen. Een cowboy en zwerver, snel met een revolver en ongelukkig met gokken. Al snel zit Jay Parry diep in de problemen. En hij ontmoet Yellow Flower, een Blackfeet Indiaanse. Een vrouw die hij niet kan vergeten, ook al is ze niet voor hem bestemd...

1

In die jaren waren er talloze mannen die naar Montana kwamen voor het goud - of gewoon om op de een of andere manier hun fortuin te maken in dit jonge land.

Ik had me een weg gebaand als cowboy, voorman en hulpsheriff, en zat laatst in een drijfteam in Kansas.

Zo had ik tenminste een paar dollar op zak toen de dorst naar avontuur me in zijn greep kreeg en ik naar het noorden trok. Ik was met een rivierboot de Missouri opgevaren, ging vervolgens in een of ander nest aan de moerassige oevers van de Big Muddy van boord en kocht een lang Sharps geweer waarmee ik grotere dieren wilde doden. Voor dit wapen liet ik een zadelmaker speciaal voor mij een tweede, langere zadelschoen maken. Dus ik had de Sharps voor de jacht - mijn Colt en Winchester daarentegen had ik nodig om me te kunnen verdedigen tegen die speciale soort wolf die de neiging heeft op twee benen te lopen!

En er waren er genoeg in het Montana Territory!

Mannen op de vlucht voor de wet, wetende dat geen marshal hen ooit zou kunnen opsporen in deze eenzame bergen! Plus veel bandieten die hun oog lieten vallen op goudzendingen - of zelfs gewoon eenzame gravers die probeerden naar de volgende stad te gaan met hun zakken vol goudklompjes.

En dan waren er nog de Indianen, waar ook niet altijd mee te spotten viel.

Ik heb trouwens ook een pan gekocht om goud te zoeken.

Het hing aan de achterkant van mijn zadel.

Stel dat ik toevallig een kreek vol goudstof tegenkwam - het zou gewoon te vervelend zijn om met lege handen te komen!

Misschien had ik mijn hoofd ook een beetje laten draaien door de fantastische verhalen die mensen vertelden over het goudland, en hoe ik ze bij tientallen had gehoord aan boord van de rivierboot. Verhalen over fabelachtige, snelle rijkdom....

Er waren echter minstens evenveel verhalen over een snelle dood in het koude ijs of in de brandende zon, gescalpeerd door de Blackfeet of tot op het hemd beroofd door blanke desperado's.

Dus ging ik op weg.

Het was nog steeds zomer, hoewel 's nachts soms de koude wind uit de bergen voelbaar was. Ik had voorzieningen getroffen voor de winter, tenminste wat warme kleren betreft. Het was mijn eerste keer hier in dit wilde land, maar ik had genoeg gehoord om te weten hoe hard de winter is in Montana. Maar de zon scheen nog steeds warm uit de hemel.

Voor mij lag een prachtig, bijna verlaten land dat er op leek te wachten om door mensen te worden bewoond.

Maar zelfs als de mensen hier nu in drommen kwamen - het was een verdomd groot land en je zou hier waarschijnlijk dagen en weken kunnen ronddwalen zonder ook maar één ziel tegen te komen.

2

Een maand lang zwierf ik zo rond in de wildernis.

Op een gegeven moment, over een paar weken, moet ik op zoek naar winterstalling.

Maar er was nog wat tijd tot dan.

Ik zag sporen van onbeslagen hoeven en de schuurgroeven van draagstokken waarmee de Indianen hun tipi's en hun voorraden vervoerden.

Voor zover ik kon, vermeed ik de Indianen. Ik had geen idee welke stammen dat waren. Misschien waren het de oorlogszuchtige Blackfeet, de Assiniboines, die vijanden van hen waren, of de Kraaien, die nog steeds de beste reputatie genoten, tenminste onder de blanken...

Het kon me niet schelen.

Ik wilde op dit moment geen kennis maken met een van deze groepen.

Op een keer zag ik vanaf een steile helling naar beneden een boomstam die gewoon dwaalde - misschien op het spoor van wild, misschien op de vlucht voor vijanden....

Hoe dan ook, ik was heel voorzichtig om niet op te vallen.

Een week later was ik een hert op het spoor.

Als ik het kon vinden, dacht ik, dan was ik voor een tijdje klaar - tenminste wat eten betreft.

Ik snelde mijn paard - een prachtige vos - achter het dier aan, de lange scharen in de ene hand, de teugels in de andere.

Maar het dier was slim.

Ik kwam niet in een positie van waaruit een schot de moeite waard zou zijn geweest.

En ik had maar één schot op hooguit twee, want als ik hier een grote schietpartij zou houden, zou dat alleen maar roofdieren aantrekken.

Het ging door een stuk bos met vrij dichte ondergroei.

Mijn sorrel had het zwaar te verduren, de takken scheurden striemen in de rug van het dier en sloegen me in het gezicht.

Het hert rende voor zijn leven - en verdomd, het leek precies te weten hoe je met een jager moet omgaan als je hem zo effectief mogelijk kwijt wilt raken!

Ik dreef de vos meedogenloos voort, sloeg de takken opzij met de loop van de Sharps Rifles en toen was het kreupelhout ineens weer opgeruimd.

Ik hoorde water borrelen en even later was ik bij een smalle waterloop.

Het moest een van de vertakkingen van de Big Muddy zijn. Ik had geen goede kaart, dus ik wist het niet zeker.

Mijn blik ging rond op zoek naar het hert, maar er was nergens iets van te zien. In plaats daarvan zag ik iets anders.

Er was een blauwzwarte, bijna heuplange bos haar en twee brede, donkere ogen met angst.

Het was een jonge Indiaanse vrouw die gehurkt bij het water zat en haar lange haar in vlechten vlechtte. Het wateroppervlak diende waarschijnlijk als spiegel.

Ze draaide zich half naar me toe en toen zag ik een houten amulet om haar nek hangen.

Naast haar op de grond lag een soort mand. Misschien was er een kamp in de buurt en waren de vrouwen er op uit getrokken om bessen en wortels te verzamelen.

In dat geval kon ik het hert afschrijven.

De jonge vrouw bevroor midden in de beweging. Ze bewoog geen millimeter van de plek.

Gelukkig had ze ook nog geen geluid gemaakt.

Als zij er nu aan dacht om een scherpe gil tussen haar lippen door te laten gaan, moest ik er rekening mee houden dat ik binnen korte tijd een troep wilde indianen op mijn hielen kreeg!

Maar ze zweeg.

Eerst trilde ze, maar nu nam het af. Ik begreep haar angst. Ze kon niet weten wat mijn bedoelingen waren!

We wisselden een blik met elkaar. Ik zag haar ogen, haar lippen, haar gelijkmatige trekken en vond haar een heel mooie vrouw.

Er zijn blanken die beweren dat alle indianen er hetzelfde uitzien. Misschien hebben ze nooit echt naar een rood gezicht gekeken.

Ik was me er op dat moment niet van bewust - maar dat gezicht zou me nooit meer loslaten.

Ik maakte een paar handgebaren in de gebarentaal die de Prairie-indianen verbindt van Alberta tot New Mexico. Onhandig, maar ik hoopte dat ze begreep wat ik bedoelde.

Elke veedrijver die zijn kudde halverwege Indianenland wil krijgen, moet minstens een paar van deze tekens kennen.... Ik kende iets meer dan een paar tekens, en daarom was het onderhandelen met de Reds meestal mijn taak.

Ik gaf aan dat ik haar geen kwaad zou doen en vreedzame bedoelingen had.

Haar blik bleef op mij gericht, ze had zich nog steeds niet bewogen.

Misschien vertrouwde ze het gebraad niet.

Ondertussen legde ik het Sharps geweer in de zadelschoen. Ik had eindelijk het hert opgegeven.

Nu stond ze eindelijk op.

In gebarentaal bedoelde ze dat ze me begreep.

Ik stuurde mijn paard om en stond op het punt mijn weg te vervolgen, toen ik ze plotseling tegen me hoorde praten in een taal die ik niet kende.

Ik draaide me om.

Toen sprak ze met haar handen.

Je mag niet in deze richting rijden! zeiden haar handen - als ik ze goed begreep, want ze maakte de tekens heel snel. Zij kende ze immers al van kindsbeen af, terwijl ik moeite had haar tempo bij te houden.

Waarom? vroegen mijn handen terug. Zijn je stambroeders daar?

Ja. Ze zullen je doden als ze je hier vinden. Rijd daarheen! En daarmee wees ze met haar hand naar het noordwesten.

Ik heb nagedacht.

Misschien was het waar wat ze zei.

Maar het kan ook een valstrik zijn.

Waarom zou ze me niet in de armen van haar stamleden laten lopen? Mijn twee geweren, de revolver die ik om mijn heupen droeg, het lange Bowie-mes aan mijn riem, dat zou een waardevolle buit zijn geweest voor de Roden.

En God weet het! Mannen zijn gedood om mindere dingen!

Ik laat mijn handen weer spreken.

Je probeert me in de val te lokken!, liet ik haar weten.

Maar ze schudde haar hoofd.

Nee. Je kunt me vertrouwen!

Ik heb nagedacht.

De richting waarin ik moest gaan leidde weg van de rivier.

Als het anders was geweest, was ik veel achterdochtiger geweest, maar op deze manier kon haar verhaal waar zijn.

Indianenkampen werden vaak gebouwd op rivieroevers of kreken - en waarom zou dit geval anders zijn?

We keken elkaar weer aan.

Onze ogen sloten elkaar en ik wist dat mijn leven zou kunnen afhangen van wat ik gaf op het woord van deze Indiaanse vrouw.

Ik vroeg haar bij welk volk ze hoorde. Als ik ze zou ontmoeten, kon het geen kwaad om het te weten.

Ze maakte het teken van de Blackfeet.

Dat was alles wat ik nodig had! Er was niemand met wie de Blackfeet niet in oorlog waren - of ze nu rood of wit waren!

Als ik in hun handen zou vallen, zou ik niets te lachen hebben!

3

Ik besloot haar te vertrouwen.

Tenminste een beetje.

De duivel weet waarom! Als je een persoon beoordeelt, kun je het erg mis hebben, maar ik hoopte dat dat in dit geval niet het geval was.

Dus reed ik weg in de richting die mij was aangegeven, maar bleef zeer voorzichtig.

Ik nam de Winchester uit de zadelschoen en hield hem in mijn arm, klaar om te vuren.

Als een stel roden het nu echt op mij gemunt had, was ik tenminste voorbereid! En als ze mijn paard en mijn spullen wilden, zouden ze er duur voor moeten betalen!

Blijkbaar had mijn kennis van de menselijke natuur me niet bedrogen over de Indiaanse vrouw. Misschien had ik gewoon geluk gehad, wie weet...

In ieder geval kwam ik nergens indianen tegen.

Uiteindelijk legde ik het geweer terug in het zadel.

En voor mijn ogen zag ik het gezicht van deze Indiaanse vrouw.

Ze was waarschijnlijk onbereikbaar voor mij en ik was verstandig genoeg om dat te beseffen.

Ze leefde in haar stam en het was onwaarschijnlijk dat die een blanke zou hebben geaccepteerd.

Er waren blanke mannen die samenleefden met Indiaanse vrouwen en de rode levenswijze hadden overgenomen. Ze werden squaw-mannen genoemd.

Maar ik heb nooit gehoord dat een van hen met een Blackfeet vrouw was! De stam zou het niet getolereerd hebben!

Ik moest ze uit mijn gedachten bannen!

Misschien was ze al bezet, of tenminste beloofd.

Maar ik had haar graag gewild!, dacht ik terwijl ik mijn paard vooruit stuurde. De gedachte aan de jonge Blackfeet vrouw maakte het voor mij gemakkelijker om het gemiste hert te vergeten.

4

Een paar dagen later hoorde ik plotseling geweerschoten in de verte.

Ergens achter de volgende keten van heuvels moest een hevig vuurgevecht aan de gang zijn.

Ik dacht even na.

Misschien was er een arme duivel die werd lastiggevallen door Indianen of bandieten en mijn hulp nodig had! Aan de andere kant kon het ook een andere vete zijn waar ik niets mee te maken wilde hebben!

Toch besloot ik de kraak van de geweren te volgen.

Het gevecht ging nog steeds hevig door. Het leek heen en weer te gaan.

Ik reed een heuvel op en toen ik naar beneden keek zag ik wat er gebeurd was.

Er was een man die zich achter een rots had verschanst en zich moest verdedigen tegen een troep schietgrage wolven.

Ik zag ook een paard en twee zwaar beladen pakezels.

Een kogel had het lichaam van een van de ezels opengereten. Hij liep op zijn laatste benen.

Het paard en de tweede ezel waren in verschillende richtingen vertrokken.

De ezel was aanzienlijk langzamer, wat niet verwonderlijk was! Hij droeg immers nogal wat op zijn rug...

Ik zag de eenzame verdediger herhaaldelijk uit zijn dekking komen en zijn Winchester afvuren.

Zijn shirt was bebloed bij de schouder.

Daar leek het hem te raken. Daarom zat hij waarschijnlijk niet meer op de rug van zijn paard.

Ik aarzelde niet lang, rukte de Winchester uit het zadel en stormde de helling af.

Ik ben geen slechte schutter en ik heb geleerd met een geweer om te gaan, zelfs in volle galop. Dat kwam nu goed van pas.

Ik vuurde schot na schot uit het Winchester magazijn terwijl mijn vos onverschrokken de helling af joeg. Er zijn niet veel paarden waarmee je dat ongestraft kunt doen....

Ik had minstens een dozijn bandieten geïdentificeerd, maar het hadden er meer kunnen zijn.

Ik wist het niet zeker.

Een dozijn mannen - en ik kon evenveel schoten lossen met de Winchester zonder te herladen.

Met de eerste kogel raakte ik een van de jongens in de schouder.

En wat uit zijn lippen kwam was half vloek, half kreet van pijn. In ieder geval kon hij zijn rechterarm voorlopig niet meer gebruiken. Er kwamen geen schoten meer uit zijn richting.

Ik schoot er nog een midden in het hoofd. Hij had nauwelijks tijd voor een doodskreet.

Ik schoot wild en de schurken moesten hun hoofd intrekken.

Toen, nadat ik een andere kerel uit zijn dekking had gehaald, was ik dicht genoeg bij een gladde rots van ongeveer taillehoogte die uit de grasgrond stak.

Ik kon hier dekking vinden.

Ik sprong uit het zadel en rolde op de grond. Toen liet ik de Winchester nog een keer crashen, rolde naar de andere kant en was een oogwenk later veilig achter de rots.

Een razende hagel van kogels kwam in mijn richting. De kogels floten over me heen. Sommige kaatsten af op de rots en werden als verraderlijke ketsen op weg gestuurd.

Toen het vuur wat afnam, kwam ik weer naar buiten en stuurde een paar kogels naar de andere kant.

De troep leek er vandoor te willen gaan. Twee van hen hadden de pakezel met de dingen weten te vangen en nu gingen ze er als konijnen vandoor, zwaaiden in de zadels en gingen er als wilden vandoor.

Ik probeerde degene die de pakezel leidde op de teugels te slaan, maar ze waren al te ver weg. Nog even en de wolvenroedel was verdwenen achter de volgende heuvel.

5

Ik kwam nu volledig uit mijn dekking en liet het geweer zakken. De zaak was beslist.

Ik had deze jongens juist ingeschat. Ze waren het soort gespuis dat alleen iets durfde als er geen risico was.

Maar toen ze op weerstand stuitten, sloegen ze snel op de vlucht.

Ze hadden hun doel gedeeltelijk bereikt. De wolven hadden de pakezel gevangen en de dingen die hij op zijn rug had.

Maar vermoedelijk hadden ze er niet van gedroomd er zo duur voor te moeten betalen!

Sommige bandieten lagen nu dood in het gras.

Ik draaide me om naar de aanvaller, die ook was opgestaan. Hij leunde op de rots waarachter hij zich had verschanst.

Zijn schouder zag er slecht uit.

De man had grijs, gematteerd haar. Hij droeg zijn breedgerande, bevlekte hoed laag op zijn gezicht. Zijn revolver lag op de grond. Waarschijnlijk leeg.

Hij knikte naar me.

Dank je, zei hij. Zonder jou zou het er nu nog slechter voor me uitzien. Op deze manier kregen de jongens alleen de ezel en... Hij brak af en keek naar de andere ezel die dood op de grond lag.

Zijn gezicht werd grimmig. Hij ontblootte zijn tanden als een wild dier.

Deze man leek erg op een man die al jaren in deze wildernis woonde en min of meer de gewoonte had om met mensen om te gaan.

Die honden! siste hij plotseling.

Ik had geen flauw idee wat zijn plotselinge verandering van stemming had kunnen veroorzaken.

Hij was tenslotte ternauwernood ontsnapt aan een roedel genadeloze wolven! Ik dacht dat dat voor hem een reden was om opgelucht adem te halen!

Maar om een of andere reden leek hij geen zin te hebben in .....

Wees blij dat je geen maaltijd bent geworden voor gieren en coyotes!, zei ik tegen hem. Maar de man had geen oor voor mij of mijn woorden.

Hij werd plotseling verwoed actief en rende hijgend achter zijn paard aan. Terwijl hij dat deed, kreunde hij en hield zijn wond vast, die het hem duidelijk moeilijk maakte.

Ik haalde mijn schouders op en haalde mijn eigen paard, dat rustig stond te grazen.

Ik zette de Winchester in de zadelschoen en zwaaide omhoog.

Hij is een rare, dacht ik bij mezelf.

En toen reed hij op. Met moeite hield hij zich vast aan het zadel. Zweet stond op zijn voorhoofd, maar wilde vastberadenheid straalde in zijn ogen!

Hij kwam naar me toe en leidde zijn paard in.

Wat is je naam?, vroeg ik hem.

Aaron McConn! I...

Aangenaam kennis te maken! Ik ben Jay Parry!

Hij vernauwde zijn ogen.

Je bent een geweldige vechter, Parry! zei hij, en er was iets als herkenning in zijn gelaatstrekken. Dat is precies wat ik nu nodig heb!

Ik fronste.

Er was een wilde flits in McConn's ogen.

Ik begrijp het niet!

Je zult snel zijn! Deze jongens hebben de ezel met de kleren!

Wees blij dat je nog ademt en rot op met die dingen!, antwoordde ik boos.

Wat kan McConn op de rug van de ezel hebben gehad? Voorraden? Wat gereedschap ? Dat was allemaal relatief makkelijk te vervangen nu - voor het begin van de winter.

Het was het gedoe niet waard.

Er zaten klompjes op de ezel!, zei McConn toen en waarschijnlijk zakte mijn kin op dat moment.

Ik ontdekte een goudader en werkte maandenlang als een maniak! Nu ging ik naar Fort Benton om het goud te ruilen voor dollars en vertrok weer met betere uitrusting en een paar sterke mannen! Hij pufte door zijn neus. Twintigduizend dollar hangen daar op de rug van die verdomde ezel! vond hij. We moeten achter die schurken aan!

Ik kon mijn oren niet geloven.

Wij?

Ja, natuurlijk! I...

Luister goed naar me, McConn! Ik sloeg je bewusteloos toen die bandieten het je moeilijk maakten, maar ik heb niet de minste behoefte om nu met jou op jacht te gaan naar die galgvogels!

Je krijgt de helft!

McConn zei het als een vanzelfsprekendheid, als iets dat het bespreken niet waard is.

Het kwam als een donderslag bij heldere hemel.

De helft?, vroeg ik.

McConn knikte.

De helft van alle klompjes die we van deze honden terugkrijgen - of de helft van de opbrengst in dollars. Ik denk dat dat eerlijk is!

Het was meer dan eerlijk!

Alleen een man die tot aan zijn nek in de problemen zit kan zo'n aanbod doen!

Waarom zo gul?

Omdat ik in mijn eentje weinig kans maak tegen deze bende - vooral omdat mijn schouder gewond is! En als ik die wolven niet te pakken krijg, zie ik van al dat goud geen stofje meer terug! Daarbij vergeleken zijn de tienduizend dollar die ik nog heb nog altijd meer dan te verwachten valt!

Hij keek me aan.

Ik keek om.

Wie kon nee zeggen tegen dat aanbod? Het klonk erg verleidelijk...

Er zijn belangrijkere dingen dan goud of dollars, dat is mijn vaste overtuiging en daar heb ik altijd naar geleefd.

Maar wanneer rijkdom zo dichtbij lijkt en je alleen maar hoeft te reiken naar ....

Maar zo makkelijk zou het niet zijn. De wolven waar we op moesten jagen zouden alles doen om de nuggets te houden....

Daar dacht ik ook aan, maar in mijn hart had ik al lang een besluit genomen.

Nou, wat is er? zei McConn. We hebben geen minuut te verliezen!

Oké!, zei ik. Ik accepteer je aanbod!

Laten we gaan dan!

Stop! Heb niet zo'n haast!

McConn leek geïrriteerd.

Ik wees naar de dode ezel.

Wil je niet wat spullen meenemen die daar nog liggen?

Nee. Het is te zwaar voor het paard.

Maar de wond, daar moet je eerst een verband omheen doen!

Hij spuugde boos uit.

Ik wil dat je een vechter bent, geen oppas! snoof hij.

De kogel zit er nog in, hè?

Dat zijn mijn zaken!

Als er niets wordt gedaan, dan is deze jacht sneller voorbij dan je je kunt voorstellen, McConn! Wees redelijk! Ik heb wat whisky bij me...

McConn gromde iets tegen zichzelf, maar ik had gewonnen.

Ik stapte van het paard, reikte in de zadeltas en haalde er een klein, plat flesje uit. Ik had het bruine sap niet bij me om rond het kampvuur te drinken!

Nee, deze whisky was het enige medicijn dat er was....

De hoeveelheid die ik bij me had zou genoeg zijn om de wond mee uit te wassen.

Maar het was niet genoeg om Aaron McConn te helpen de pijn te verdragen toen ik de punt van het