Mollenjacht

By Neal Chadwick

Thriller van Neal Chadwick

De lengte van dit ebook komt overeen met 140 paperback pagina's.

Een reeks beestachtige moorden op daklozen brengt de onderzoekers in verwarring. Organen werden professioneel uit de doden gehaald.

Mollenmensen - zo noemen ze de daklozen die het meer dan tien verdiepingen diepe labyrint van metrotunnels en riolen onder de oppervlakte van Manhattan bewonen.

Alleen een undercover onderzoek onder deze wanhopige mensen brengt eindelijk licht in de duisternis. De onderzoekers komen op het spoor van de perverse, gewetenloze daders, voor wie het Mollenvolk blijkbaar niets anders is dan wetteloos tuig. Mensen die worden ontleed als vee voor slachting....


Snelle actiethriller door Neal Chadwick


Neal Chadwick is het pseudoniem van de bekende fantasy- en young adult-auteur Alfred Bekker. Bekker schreef ook mee aan talrijke suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, John Sinclair en Kommissar X.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Dec 19, 2022
• ISBN: 9783745226249

Book preview

Mollenjacht

Thriller van Neal Chadwick

De lengte van dit ebook komt overeen met 140 paperback pagina's.

Een reeks beestachtige moorden op daklozen brengt de onderzoekers in verwarring. Organen werden professioneel uit de doden gehaald.

Mollenmensen - zo noemen ze de daklozen die het meer dan tien verdiepingen diepe labyrint van metrotunnels en riolen onder de oppervlakte van Manhattan bewonen.

Alleen een undercover onderzoek onder deze wanhopige mensen brengt eindelijk licht in de duisternis. De onderzoekers komen op het spoor van de perverse, gewetenloze daders, voor wie het Mollenvolk blijkbaar niets anders is dan wetteloos tuig. Mensen die worden ontleed als vee voor slachting....

Snelle actiethriller door Neal Chadwick

Neal Chadwick is het pseudoniem van de bekende fantasy- en young adult-auteur Alfred Bekker. Bekker schreef ook mee aan talrijke suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, John Sinclair en Kommissar X.

Copyright

Een CassiopeiaPress E-Book

Alfredbooks is een imprint van Alfred Bekker

© door Auteur

COVER TONY MASERO

© 2022 van de digitale uitgave door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

www . AlfredBekker . de

postmaster@alfredbekker . de

1

De dood kwam geruisloos.

En bliksemsnel.

Maschinenpistoolen ratelden af. Het geluid van schoten was oorverdovend door de in onbruik geraakte ondergrondse tunnel.

Er klonk doodsgeschreeuw.

Binnen enkele seconden lagen er twee met bloed bedekte lichamen naast het kampvuur. De projectielen scheurden door de kleverige matrassen waarop de twee daklozen hadden gelegen.

In een flits trok ik het pistool onder mijn versleten parka vandaan, vuurde twee keer en wierp me toen opzij. Ik kwam hard op de grond en rolde rond terwijl de gemaskerde mannen een hagelbui van lood in mijn richting stuurden.

Projectielen sloegen op de grond naast het spoor en schampten de stalen rails.

Er vlogen vonken.

Ik haalde de SIG Sauer P226 tevoorschijn. Ik vuurde drie keer snel achter elkaar in de duisternis. Toen raapte ik mezelf op, sprong over de rails en schoot opnieuw. Seconden later had ik de tunnelwand bereikt. Ik vond dekking in een nis. Ik drukte mezelf tegen het beton.

Het vuur doofde.

Er waren voetstappen te horen.

En beknopte orders.

Ik zat in de val.

Ik kwam uit mijn dekking. In het licht van het kampvuur zag ik gemaskerde mannen. Er waren er minstens een dozijn, met bivakmutsen en nachtkijkers.

Een schot suisde langs me heen en sneed door het beton van de tunnel. Ik schoot terug, ving een van de jongens in de arm en dook achter een niet meer gebruikte muurkast die door de daklozen hierheen was verplaatst. Een MPi salvo verbrijzelde de spaanplaat.

Ik sprong op.

Voor mij lag de lange donkere tunnel, twee of drie verdiepingen onder de Bowery. De duisternis hinderde mijn achtervolgers niet. Ze waren er voor uitgerust. Dat was ik niet - en daar was een heel eenvoudige reden voor. Ik had een undercover opdracht. De mannen met wie ik bij het kampvuur had gezeten, wisten niet dat ik speciaal agent van de FBI was. In dat geval hadden ze nauwelijks een woord tegen me gesproken.

Als ik een nachtkijker had gedragen, zouden ze achterdochtig zijn geworden.

Ik had ook geen dienst ID bij me. Alleen het SIG Sauer P226 dienstpistool. Maar het was zo gewoon dat niet iedereen die het zag meteen dacht dat het een agent was.

Of een G-man, zoals ik.

Ik rende voor mijn leven, want de moordenaars kenden geen genade.

En tegelijkertijd werkte het koortsachtig in mijn hersenen.

Wie had deze moordenaars gestuurd?

Ik rende gehurkt en bereikte uiteindelijk de afslag. Dat was mijn redding. De jongens zijn me gevolgd.

Ik hoorde hun voetstappen en hun stemmen.

Ze waren ervan overtuigd dat ze me naar de baan konden brengen. En ze hadden alle reden om vertrouwen te hebben. Zij waren in de minderheid en hadden de betere uitrusting. En ze wisten de weg in het ondergrondse labyrint van metrotunnels en riolen die de afgelopen 140 jaar uit de grond van New York City waren gegraven.

Als de gangen van een mollenhol doorkruisten deze catacomben de grond, vele meters onder Broadway en de chique winkels van 5th Avenue.

En een groot deel van deze mollenconstructie werd min of meer vergeten. In onbruik geraakte ondergrondse schachten, afwateringskanalen waarvan de functie al lang en breed was overgenomen door andere leidingen. Sommige werden woeste rivieren als het regende.

Mole people' was de naam voor de mensen die in deze gewelven tussen roetend beton, rotte metrospoorbielzen en ratten een bestaan probeerden op te bouwen.

Het stadsbestuur schatte hun aantal op ongeveer 5.000 - wat alleen maar kon betekenen dat het veel hoger moest zijn. Verschoppelingen, daklozen en mislukkelingen waren hier te vinden. Soms ook geesteszieken die door de wereld 'daarboven' waren uitgespuugd.

Wat ook de individuele redenen waren om in deze ondergrondse betonnen gewelven te wonen, het waren niettemin mensen.

En niemand had het recht hen zomaar overhoop te schieten, zoals even geleden was gebeurd met Sid en Brett - de twee mannen met wie ik bij het vuur had gezeten.

Ik haalde adem, draaide me voorzichtig om. De lucht was vochtig. Er was ergens een krassend geluid te horen.

Ratten.

Ik draaide me even om.

Mijn achtervolgers konden elk moment verschijnen.

Voor me was het inktzwart waarin je niet eens je hand voor je ogen kon zien. Ik nam de zaklamp uit de zak van de parka. Geen model dat iemand hier beneden jaloers zou maken.

Dat kan levensgevaarlijk zijn.

Ik bleef lopen en struikelde over de dikke dwarsliggers tussen de sporen.

Ik probeerde me te oriënteren bij de betonnen muur, omdat ik wist dat wat ik zocht hier ergens te vinden was.

Iets dat mijn leven kan redden.

Ik tastte langs de muur. Ik had de P226 teruggestopt in de zakken van de bevlekte parka die ik droeg voor mijn ondergrondse missie. Ik kon nu toch nauwelijks iets met het pistool doen.

En toen had ik het gevonden!

In een nis bevond zich de toegang tot een afwateringskanaal, dat ervoor moest zorgen dat de metro niet onder water kwam te staan als hij bovengronds werd gestort.

Ik rolde het betonnen deksel opzij en klom naar beneden. De buis waar ik in zat was net groot genoeg voor mij. Voorzichtig schoof ik het deksel terug op zijn plaats. Toen klom ik langs de roestige sporten naar beneden.

Van boven hoorde ik de voetstappen van de achtervolgers.

Een van hen leek te denken dat hij me had gezien en schoot rond in de tunnel.

Ik daalde verder af.

Sid en Brett hadden me deze ontsnappingsroute laten zien. Voor hen was ik een van hen en daarom hadden ze mij en mijn collega Milo Tucker dit geheim verklapt.

Vaak genoeg zwierven bendes jongeren door de catacomben van New York. Ze waren meestal uit op een confrontatie en joegen op de 'Mole People'. En zo'n ontsnappingsroute kan heel belangrijk zijn.

Ik had geen idee waar Milo nu was.

Samen met Crazy Joe, een andere inwoner van deze ondergrondse stad, was hij op zoek gegaan naar een man die iedereen hier de Tunnelkoning noemde en die ons mogelijk belangrijke informatie kon verschaffen.

Ik hoopte alleen dat Milo en Crazy Joe niet recht in de armen van de moordende bende waren gelopen...

Ik bereikte het einde van de buisvormige afvoer. Het mondde uit in een groot kanaal. Ik stond tot mijn knieën in het modderige water. Uit de duisternis kwam een verraderlijke klap. Ik zag het pas op het laatste moment, probeerde het te ontwijken, maar het was te laat.

Een geweerkolf raakte me in de zij. Hard kwam ik tegen de betonnen muur. Terwijl de lichtkegel van mijn zaklamp ronddraaide, ving ik een glimp op van een half dozijn geweerlopen die rechtstreeks op mij gericht waren.

En de gemaskerde gezichten...

Met de nachtkijkers leken ze op buitenaardse wezens.

Ritsch! Ratchet!

Iemand had een pompgeweer geladen en de loop in mijn maag geramd.

"Als je zelfs maar durft te ademen, klootzak, ben je niets anders dan een bloedige vlek