Jörgensen en de moordenaar van het museum: Thriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker





Inspecteur Jörgensen en de moordenaar van het museum


Kort voor het vertrek van een vrachtschip slagen de rechercheurs erin om na een tip een grote lading wapens en munitie in dozen en containers in beslag te nemen. Ze hadden ook gehoopt de kapitein te kunnen arresteren om zo de mensen achter de wapentransporten te pakken te krijgen. Maar hij en zijn bemanning zijn niet aan boord.


Detectives Jörgensen en Müller tasten in het duister wanneer mensen waarvan zij denken dat het verdachten zijn, worden vermoord. Maar dan krijgen ze een cruciale aanwijzing ...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 2, 2023
• ISBN: 9783745229417

Book preview

Alfred Bekker

Jörgensen en de moordenaar van het museum: Thriller

UUID: 72278ea8-025e-4e42-9639-7483e6755589

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

Jörgensen en de moordenaar van het museum: Thriller

Copyright

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

Jörgensen en de moordenaar van het museum: Thriller

door Alfred Bekker

Inspecteur Jörgensen en de moordenaar van het museum

Kort voor het vertrek van een vrachtschip slagen de rechercheurs erin om na een tip een grote lading wapens en munitie in dozen en containers in beslag te nemen. Ze hadden ook gehoopt de kapitein te kunnen arresteren om zo de mensen achter de wapentransporten te pakken te krijgen. Maar hij en zijn bemanning zijn niet aan boord.

Detectives Jörgensen en Müller tasten in het duister wanneer mensen waarvan zij denken dat het verdachten zijn, worden vermoord. Maar dan krijgen ze een cruciale aanwijzing ...

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Het Zoölogisch Museum in Hamburg is uniek. Het herbergt een verscheidenheid aan tentoonstellingen en is een ware lust voor het oog. De sfeer is zeer aangenaam. De collecties zijn zeer uitgebreid en interessant. Het museum wordt goed bezocht en er zijn altijd nieuwe dingen te zien.

Ik stond voor het grote gebouw en keek rond. De straat stond vol met mensen die alle kanten op gingen. Het zoölogisch museum torende voor me uit, een enorm, imposant gebouw met veel ramen. Ik liep dichterbij en ging naar binnen.

Binnen in het museum was het rustig en stil. De muren waren bedekt met kleurrijk behang en aan de plafonds hingen kroonluchters. In de vitrines waren botten en fossielen tentoongesteld. Er waren ook aquaria met exotische vissen en terraria met zeldzame dieren. In een van de kamers zag ik een enorm skelet van een blauwe vinvis, waarvan ik onder de indruk was.

Ik dwaalde door het museum en bewonderde de diverse collectie dieren. Het was fascinerend om te zien hoeveel verschillende soorten wezens er op aarde zijn.

Toen kwam ik de taxidermied neushoorns tegen.

Ze keken me aan alsof ze me wilden overrijden.

Dode neushoorns, bewaard voor de eeuwigheid.

Dat is allemaal jaren geleden.

Ik was nog student.

En ik had toen nooit gedacht dat ik deze neushoorns beroepsmatig zou tegenkomen - als verdachten in een moordonderzoek.

Mijn naam is Uwe Jörgensen. Ik ben hoofdrechercheur en maak deel uit van een speciale afdeling in Hamburg, die de wat omslachtige naam Federal Criminal Investigation Group draagt en zich voornamelijk bezighoudt met georganiseerde misdaad, terrorisme en seriedaders.

De harde gevallen, bedoel ik.

Zaken die extra middelen en vaardigheden vereisen.

Samen met mijn collega Roy Müller doe ik mijn best om misdaden op te lossen en criminele netwerken te ontmantelen. Je kunt niet altijd winnen, zegt rechercheur Bock vaak. Hij is het hoofd van onze speciale afdeling. En helaas heeft hij gelijk met deze uitspraak.

*

Toegang! kwam het commando over de headset.

Ik rende gehurkt uit mijn dekking in de hoek van het pakhuis en rende over de pier. Roy volgde me. We droegen Kevlar vesten en tactische jassen die ons identificeerden als politieagenten.

Het was een goede twintig meter zonder dekking naar de aanlegplaats van de PANAMA STAR, een vrachtschip dat onder een of andere goedkope vlag voer. Ik sprong van de kademuur op het dek en rende naar de brug met mijn dienstwapen in mijn vuist.

Een man in een donkere leren jas en een wollen muts kwam tevoorschijn vanachter een van de bovenbouwen. Hij trok het Uzi machinepistool dat hij aan een riem over zijn schouder droeg. Hij vuurde onmiddellijk. De flits trok bloedrood uit de korte loop van de Uzi als een vlammende drakentong.

Ik schoot ook, maar mijn kogel ging nergens heen. Tegelijkertijd voelde ik minstens een half dozijn klappen op mijn bovenlichaam. De kogels werden geabsorbeerd door het beschermende vest en gelukkig was de munitie van een Uzi van relatief klein kaliber - maar niettemin kwam elk van deze inslagen overeen met een middelgrote vuistslag. Ik wankelde naar achteren.

Maar tegelijkertijd werd de Uzi schutter ook achteruit getrokken. In zijn leren jas zat plotseling een groot gat. Er kwam grijze Kevlar onder vandaan, net als wij droegen. Onze collega Tobias Kronburg, die samen met een dozijn andere rechercheurs naar het schip was gesneld, had zijn wapen al afgevuurd op het moment dat de man op mij begon te schieten.

Alleen Tobias gebruikte een revolver van het kaliber 357 Magnum en hoewel de Uzi-schutter ook beschermd werd door een kogelvrij vest, trof dit schot hem met de kracht van een stoomhamer. Verdwaasd gleed hij op de grond tegen de wand van de bovenbouw van het schip, terwijl ik naar lucht hapte. Blijkbaar had ik niets opgelopen behalve de klappen die in mijn vest waren terechtgekomen.

Roy haalde me in.

Laat het wapen vallen, politie! schreeuwde hij.

De Uzi-schutter hield nog steeds het handvat van zijn wapen vast, hoewel hij op dit moment waarschijnlijk niet eens genoeg adem kon halen om helder na te denken.

De Uzi schutter aarzelde. Toen liet hij het pistool los. Roy nam het van hem af en boeide hem.

Onze collega's Tobias Kronburg, Ludger Mathies en Mara Lauterbach waren intussen aan boord gekomen en zwermden uit in verschillende richtingen.

Gaat het, Uwe? vroeg Roy.

Behalve een paar blauwe plekken en haveloze kleren, denk ik niet dat er iets overblijft! , zei ik.

Ik begon weer te bewegen. Ondertussen ontfermden twee andere collega's zich over de gearresteerde gevangene. Mara Lauterbach en Ludger Mathies rukten op naar de brug van het vrachtschip. Maar daar was op dit moment niemand.

Roy en ik volgden Tobias Kronburg naar het toegangsluik in het vrachtruim. Tobias trok het open. Een trap leidde naar beneden. Roy ging eerst. Ik volgde.

Tegelijkertijd drongen collega's via drie andere luiken het vrachtschip binnen. Tegelijkertijd naderde een boot van de havenpolitie en maakte een helikopter zijn ronde boven de PANAMA STAR .

Wie zich nu aan boord van het schip bevond, zou onvermijdelijk in ons net belanden. We baanden ons een weg tussen stapels munitiekisten. De afdrukken lieten geen twijfel bestaan over de inhoud. Een informant had ons geïnformeerd over een grote illegale wapentransport dat op het punt stond de haven van Hamburg te verlaten naar een of ander spanningsveld. Daarom waren we hier. Naast hypermoderne aanvalsgeweren en hun munitie zouden er ook luchtdoelraketten, moderne antitankprojectielen en pantserdoorborende uraniummunitie aan boord zijn. Dat is althans wat er stond op de leveringslijst van deze illegale deal die naar ons is uitgelekt. Of het overeenkwam met de feiten zou duidelijk worden zodra we de dozen en containers aan boord hadden geopend en gecontroleerd. Als de levering inderdaad voornamelijk uit munitie bestond, was dat een zeer verontrustend teken. Het betekende dat de respectieve kopers blijkbaar al over de overeenkomstige wapens beschikten.

Maar met de illegale wapenhandel was het hetzelfde als met narcotica en andere takken van de georganiseerde misdaad: het zou ons waarschijnlijk nooit lukken om dergelijke activiteiten volledig te stoppen. Maar juist daarom mochten wij onze dagelijkse inspanningen om ze ten minste te beteugelen niet staken.

Schoten knetterden plotseling.

Ergens tussen alle kratten en stukken lading zat een schutter die snel achter elkaar een automatisch wapen afvuurde. Raketten dwaalden door het vrachtruim. Hier en daar flitsten vonken als ze stalen balken raakten en vervolgens in een grillige baan werden gestuurd. Hier en daar versplinterde het hout van de kratten door deze projectielen.

Ik liep naar voren, voorovergebogen. Mijn tactisch jack en het hemd dat ik eronder droeg hingen in flarden en ik voelde nu ook bij elke ademhaling de gevolgen van de projectielinslag op het kevlar. Het voelde alsof iemand als een bezetene met zijn vuisten op mijn borst had geslagen. Maar het had erger kunnen zijn. De Uzi-schutter was blijkbaar zo verrast door onze aanval dat hij zijn geweer gewoon op het wapen had gericht en niet op mijn hoofd.

Opnieuw vlogen er schoten door de lucht, maar niemand kon zeggen waar ze vandaan kwamen. De schutter schoot gewoon tegen de stalen delen aan het plafond van het vrachtruim, en zorgde zo voor maximaal gevaar voor zijn