Griezelige noordelijke storm: thriller

By Jonas Herlin

door Jonas Herlin



Er gebeuren vreemde dingen in het stadje Ravenhude bij Hamburg. Mensen worden getroffen door bliksem en er zijn vreemde stormen die tegen alle meteorologische kennis ingaan. Wanneer de fotograaf Jim Rönckendorff daar onder mysterieuze omstandigheden verdwijnt, wordt de Hamburgse verslaggeefster Sandra Düpree niet alleen gelaten. Ze wil het mysterie tot op de bodem uitzoeken.

Wie is de mysterieuze vrouw die steeds in schimmige gedaante verschijnt? Welke rol speelt een oude heksensage? En welk geheim omringt het oude landhuis van Wilfried Doorn, dat Jim Rönckendorff als decor voor zijn foto's wilde gebruiken?

Sandra Düpree en haar collega Tom Broland doen er alles aan om licht op de zaak te werpen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 11, 2023
• ISBN: 9783745231885

Book preview

Griezelige noordelijke storm: thriller

door Jonas Herlin

Er gebeuren vreemde dingen in het stadje Ravenhude bij Hamburg. Mensen worden getroffen door bliksem en er zijn vreemde stormen die tegen alle meteorologische kennis ingaan. Wanneer de fotograaf Jim Rönckendorff daar onder mysterieuze omstandigheden verdwijnt, wordt de Hamburgse verslaggeefster Sandra Düpree niet alleen gelaten. Ze wil het mysterie tot op de bodem uitzoeken.

Wie is de mysterieuze vrouw die steeds in schimmige gedaante verschijnt? Welke rol speelt een oude heksensage? En welk geheim omringt het oude landhuis van Wilfried Doorn, dat Jim Rönckendorff als decor voor zijn foto's wilde gebruiken?

Sandra Düpree en haar collega Tom Broland doen er alles aan om licht op de zaak te werpen.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Jonas Herlin is een pseudoniem van Alfred Bekker.

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Ravenhude bij Hamburg...

Het meer was grijs als spinnenwebben. Met een lege, in zichzelf gekeerde blik stond Birte aan de oever terwijl de lichte wind die over de heuvels streek door haar haren blies. Ze rilde.

Licht kippenvel bedekte haar onderarmen. Haar lippen fluisterden een naam.

Alina .

Steeds weer werd ze naar deze verlaten plek getrokken. De vegetatie leek zich om de een of andere reden te hebben teruggetrokken van de omringende heuvels. Er was nauwelijks gras te zien op de stenige grond. De knoestige bomen zagen er verrot en dood uit. Als ruïnes van vroeger. De geur van schimmel en rot steeg op uit het troebele meer, aan de randen waarvan een grijswitte laag zout was neergeslagen. Een plek des doods!

Een plek waar het leven zich had teruggetrokken en plaats had gemaakt voor een aura van verval.

Een licht gerommel van onweer deed Birte huiveren. Vanuit haar ooghoek dacht ze een figuur te zien. Een beweging ...

Ze draaide zich om en bevroor.

Een jonge vrouw met goudblond, schouderlang haar stond op de nabijgelegen heuvel. En hoewel het nu harder waaide, bewoog haar haar geen millimeter. De jonge vrouw kwam dichterbij. Birte keek haar aan terwijl angst als een koude glibberige hand over haar ruggengraat kroop.

Alina, fluisterde ze.

Alina was mooi. Net zo mooi als op die dag dat het ongeluk gebeurde.

Het is zo lang geleden en toch lijkt het nog maar gisteren.

Op Alina's gezicht stond een duivelse glimlach die je bloed koud kon laten worden. Haar ogen schitterden van haat. Haar bewegingen waren katachtig en soepel, bijna dierlijk. Haar glimlach werd breder. Twee rijen smetteloos witte tanden ontblootte ze. Een sis kruiste de volle maar ietwat bleke lippen. Haar gelaatstrekken waren fijngesneden en van een bijna onaardse schoonheid. Maar op dat moment leken ze grotesk verminkt door haat. Birte haalde diep adem.

Ze stond daar als aan de grond genageld, niet in staat om ook maar één stap te zetten.

Haar hart klopte tot in haar keel.

De donder werd sterker.

Birte keek even omhoog naar de grijze lucht. De wind rukte nu heftig aan Birte's kleren en haren. Een woedende storm leek uit het niets te zijn losgebarsten. De weinige, onvolgroeide struiken en bomen werden heftig heen en weer gebogen. Alleen Alina leek volledig onaangetast door deze storm. Haar jurk hing slap om haar heen. Het enige wat de stof een beetje bewoog waren de sierlijke, katachtige passen waarmee ze Birte naderde.

Wat wil je, Alina ? riep Birte . Ze veegde het haar uit haar gezicht dat de wind in haar ogen had geblazen.

Ze huiverde toen ze in de ogen van haar tegenhanger keek. Alina's ogen veranderden.

Eerst waren ze helderblauw geweest, maar nu begon de zwartheid zich te verspreiden. In een oogwenk waren hun ogen niets anders dan donkere vlekken die uit pure duisternis leken te bestaan.

Ondertussen rommelde de donder weer, terwijl Alina's ogen oplichtten. Daar flitste de bliksem. Een donderslag deed Birte huiveren en joeg haar de stuipen op het lijf.

Ze deed een stap achteruit.

Afschuw schokte haar.

Ze opende haar mond half, wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit Birte's lippen.

De wind werd zo sterk dat Birte zich niet langer staande kon houden. Een plotselinge windvlaag rukte haar naar achteren. Ze wankelde op de grond.

Birte draaide zich om op de grond en keek naar Alina.

Nee, fluisterde ze.

Alina lachte zachtjes.

En in de volgende seconde kwam er een felle bliksemflits uit de lucht. Een straal zo wit als platina siste in de grond op slechts centimeters afstand van Birte , een andere vlak ernaast. De donder was oorverdovend en leek niet langer op een lang, dof gerommel, maar op een kanonslag die onmiddellijk op de bliksem volgde. Een half dozijn van zulke inslagen volgden elkaar snel op. Ze brandden allemaal in de grond vlak bij Birte, die gehurkt op de grond zat, verschroeiden de laatste grassprietjes en smolten de aarde tot iets vormloos.

Een zwarte ring werd zichtbaar rond Birte. Bewegingsloos hurkte ze op de grond.

Ze had verwacht dat de onvoorstelbaar grote energieën van deze ontlading haar zouden verbranden.

Zelfs op een afstand van enkele meters kan een blikseminslag nog ernstig letsel of de dood veroorzaken.

Maar Birte was ongedeerd.

Alina lachte huiverend.

Ze hief haar armen, opende haar handen ...

En toen dreven de krachtige energieën die zojuist de grond waren binnengedrongen weer uit de aarde. Schitterende stralen schoten uit de zwarte lijn die een cirkel rond Birte had gevormd.

Deze stralen raakten Alina's vingertoppen en het leek alsof de blonde vrouw met de afschuwelijk donkere ogen met haar handen alle energie absorbeerde die slechts een fractie van een seconde daarvoor in de grond was gedreven.

Birte beefde.

Ze beheerst alles, zei ze, trillend in gedachten. Krachtige krachten die niemand anders wist te beheersen.

Birte opende haar lippen, keek haar tegenhanger aan met een blik die een mengeling van haat en pure wanhoop toonde.

Afschuw schokte haar.

Alina ! Waarom vermoord je me niet? riep ze. Waarom maak je het niet af?

Alina's blik bleef op haar rusten.

De donkere ogen draaiden zich om. Ze schudde haar hoofd.

Nee, Birte , mompelde ze, nee. Haar gelach leek krankzinnig. Alina draaide zich om. Met langzame passen rende ze terug naar de heuvel waar Birte haar voor het eerst had gezien.

Alina ! riep Birte .

Ze schreeuwde het bijna uit.

Het doffe gerommel van de donder was het antwoord. Birte stond op.

Op hetzelfde moment zag ze Alina de heuvel bereiken. Haar gestalte werd transparant en leek het volgende moment een vage, wazige projectie. Uit het niets schoot een heldere, blauwwitte flits vlak langs de toppen van Birte's voeten.

Alina's figuur vervaagde helemaal.

Het begon te regenen en binnen enkele ogenblikken zat Birte's haar vast aan haar hoofd.

Ze stond roerloos en keek naar de plek waar Alina was verdwenen.

Het zal nooit ophouden!, dacht ze wanhopig. Nooit ...

2

Het was al avond toen we de lichtjes van Hamburg in de schemering zagen. Als een weerspiegeling van de sterrenzee. Tom zat aan het stuur van de Volvo en ik worstelde met mijn vermoeidheid. Een heerlijk weekend aan de Oostzee lag achter ons. Morgenochtend wachtte ons allebei weer onze baan als verslaggevers voor HAMBURG EXPRESS NACHRICHTEN. We hadden een paar dagen ontspannen doorgebracht in de buurt van Timmendorf, genietend van het