Lemuria: Uitsterving is onderdeel van de geschiedenis van het leven.

By Clinchandhill

Wanneer over de hele wereld de laatste levende geïsoleerde stammen lijken te verdwijnen, wordt professor Matthew Bishop ongewild meegesleept in een avontuur dat hem opnieuw over de hele wereld brengt. Zijn persoonlijk belang neemt toe wanneer zijn goede vriendin Jennifer Porter verdwijnt en op de één of andere manier betrokken lijkt te zijn. Doo

• Language: Nederlands
• Publisher: TCS
• Release date: Apr 22, 2024
• ISBN: 9798894120249

Clinchandhill

Clinchandhill's onmiskenbare fascinatie voor wetenschap, religie en authentieke historische locaties kenmerkt al zijn fictiewerken. Hij brengt het grootste deel van zijn schrijftijd door in de Verenigde Staten en Nederland. Zijn favoriete schrijflocatie blijft echter het Caribisch gebied.

Book preview

Lemuria

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_m7ba008c9.gif

Uitsterven is onderdeel

van de geschiedenis van het leven

Lemuria

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_m5daf48a5.jpg

De geheimen van het verleden behoren tot de toekomst

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_m1d093ce8.gif Clinchandhill

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif

Lemuria, Auteursrecht © 2021- 2024 door Burt Clinchandhill.

Alle rechten voorbehouden. Geen enkel deel van dit boek mag worden gebruikt of gereproduceerd op welke manier dan ook zonder schriftelijke toestemming, behalve in het geval van korte citaten in kritische artikelen of recensies.

Hoewel gebaseerd op enkele feiten, is dit boek een werk van fictie en geïnspireerd door geschiedenis, publieke theorieën en oude boeken en teksten. Desalniettemin blijven de personages en alle sequenties en zinnen die hun privé- en professionele leven beschrijven volledig fictief. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, gebeurtenissen en incidenten zijn ofwel producten van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke overeenkomst met bestaande personen, levend of dood, gebeurtenissen of locaties is volledig toevallig.

Origineel Engelstalig verschenen onder de naam: Lemuria.

Contactadres:[e-mail] – www.clinchandhill.com

Redactie: Erica van Dijk

Nederlandse vertaling: Lebbert Krenking

Omslagontwerp door: Oliviaprodesign

ISBN: 979-8-89412-024-9 (eBook editie)

Eerste editie: april 2024 (Nederlandstalige editie).

10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

‘De mens onderscheidt zich niet van de dieren door een speciaal soort ziel, of door een bijzondere en exclusieve psychische functie, maar alleen door een hogere mate van psychische activiteit, een superieure ontwikkelingsfase.’

Ernst Haeckel – 16 februari 1834 – 8 augustus 1919

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif

Alle geschriften, architectuur, locaties, wetenschap, historische figuren en (religieuze) organisaties in deze roman bestaan echt.

Andere werken van Burt Clinchandhill

*alle Nederlandse vertalingen zijn beschikbaar in 2024

MATTHEW BISHOP SERIE

Boek 1: Aldaraia

Boek 2: Lemuria

Boek 3: Atacama

~~~

JAMES MITCHEL SERIE

Book 1: Kursk

Book 2: 47 Hours

Book 3: The Mogadishu Encounter

~~~

www.Clinchandhill.com

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_m1d093ce8.gif tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_m1d093ce8.gif tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif Inhoudsopgave

Proloog Mashco Piro 2

Hoofdstuk 1 10 Sachem Street 8

Hoofdstuk 2 Vissen 16

Hoofdstuk 3 Occidium One 24

Hoofdstuk 4 Stammbaum der Primaten 34

Hoofdstuk 5 Specola Vaticana 45

Hoofdstuk 6 Kajaq 52

Hoofdstuk 7 Naegleria Fowleri 65

Hoofdstuk 8 De 12 Rassen 75

Hoofdstuk 9 De Ruimte 87

Hoofdstuk 10 Trinil 97

Hoofdstuk 11 5261111

Hoofdstuk 12 Neurogenesis 122

Hoofdstuk 13 B&N’s Hideaway 129

Hoofdstuk 14 Het Monumen t141

Hoofdstuk 15 Het Visitekaartje 149

Hoofdstuk 16 OostNoordOost 157

Hoofdstuk 17 Chemoreceptie 171

Hoofdstuk 18 Het Theater 183

Hoofdstuk 19 Nummer 26 193

Hoofdstuk 20 Santet Susuk Konde204

Hoofdstuk 21 Het Observeerder Effect213

Hoofdstuk 22 Het Vliegende Spaghetti Monster 224

Hoofdstuk 23 Sterren 235

Hoofdstuk 24 Het Wedekind Experiment 247

Hoofdstuk 25 Autisme, Aspergers en ADHD 256

Hoofdstuk 26 Het Papierloze Kantoor 265

Hoofdstuk 27 Eigendommen 281

Hoofdstuk 28 Het drie eilanden Dilemma 293

Hoofdstuk 29 Het Intron Ontwerp 301

Hoofdstuk 30 Toilet Papier 307

Hoofdstuk 31 Darwin Eiland 321

Hoofdstuk 32 De Koepel 331

Hoofdstuk 33 De Kern 339

Hoofdstuk 34 Lemuria 354

Hoofdstuk 35 Epiloog 370

Dankwoord380

Voor pa en ma, eindelijk weer samen tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_m1d093ce8.gif tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_3d92c157.gif

Proloog

Mashco Piro

Een maand geleden – Reservaat Indígena Mashco Piro, Peru

De boomtoppen die de oevers van de rivier Purus in het Peruaanse regenwoud flankeren, waren gehuld in vele tinten groen onder de eerste zonnestralen van die dag. Het vroege ochtendgeluid van de rode brulaap en de Andes-klifduif - de nationale vogel van Peru - gaf de plek een misleidende vriendelijke sfeer. De laatste keer dat moderne mensen dit gebied betraden moet geweest zijn toen de rubberbaron Carlos Fitzcarrald eind 1800 met zijn privéleger een groot deel van de Mashco-Piro-stam afslachtte. Hij dwong de overlevenden zich terug te trekken van de rivieroever naar de afgelegen bosgebieden van wat nu de Inheemse Reserve van de Mashco Piro werd genoemd.

Een zacht rommelend geluid vulde de lucht in de verte en de Klifduiven en Rode Brulapen vluchten zo snel en ver mogelijk uit de bomen langs de rivieroever het dichte bos in. Binnen enkele seconden zwelde het geluid aan tot een oorverdovend diep gerommel.

In een oogwenk doorkliefde een grijze Bell UH-1 Iroquois-helikopter de boomtoppen en bleef plotseling stil hangen op ongeveer 10 meter boven de oever van de Purus-rivier. De windvlaag van de rotorbladen blies alle losse voorwerpen weg van de oever. De schuifdeur van de helikopter opende zich al in de lucht en een geüniformeerde soldaat, zittend tegenover een blonde vrouw, wees naar beneden. De vrouw keek een seconde op haar tabletscherm voordat ze knikte en luid riep: Ja. De soldaat maakte een gebaar naar de piloot en binnen enkele seconden daalde de helikopter naar de rivieroever en landde met een stuiterende dreun op de grindachtige oever.

De man in uniform sprong snel naar buiten, boog zijn hoofd om de nu vertragende helikopterrotors te vermijden en riep iets naar de vrouw. Terwijl hij zijn arm in de open deur strekte, greep ze zijn hand vast en sprong eruit. De nooit verlegen Dr. Lindsey Wilson was een stijlvolle, slanke en ranke, aantrekkelijke vrouw halverwege de veertig. Ze ging gekleed in een blauwe Patagonia-jas en shirt, Levi's blauwe jeans en Fendi T-Rex-combat-laarzen. Haar half lange, blonde haar danste wild onder de wieken van de helikopter. Ze pakte een rugzak uit de helikopter en toen de soldaat opnieuw zijn arm uitstak werd deze weer vastgegrepen. Dit keer door een man in een grijs pak die uit de helikopter sprong en op zijn bruine Oxford-stijl schoenen op zijn knieën viel. De vrouw lachte.

Alsof je hier thuishoort, Iggy, sprak ze, glimlachend naar de kleine, bijna kale man, en meteen begon ze richting de boomgrens te lopen. De twee mannen volgden haar snel. Bij de boomgrens stopte ze, pakte haar Surface-tablet en Iridium Satellite-smartphone uit haar rugzak en friemelde een minuutje op haar schermen. We hebben verbinding. Ze keek en wees naar de boomgrens. De open plek zou op korte afstand in die richting moeten zijn.

Waarom zagen we geen open plek vanuit de helikopter? vroeg Ralph Ignatowski.

De geüniformde man kantelde zijn hoofd. De bomen hier kunnen wel 60 meter hoog zijn en een bladerdak van 30 meter breed hebben. Dus een open plek op de grond kan volledig overwoekerd zijn vanuit vogelperspectief.

Ga je mee? gebaarde de vrouw wild met haar armen.

Rustig aan, Lin, zwaaide Ignatowski zijn handen op en neer. Het zwaaien accentueerde de smalle schouders van de man van middelbare leeftijd, waardoor zijn lichtelijk over-gewichtig buikje een beetje op en neer danste. We hebben alle tijd van de wereld. Hij draaide zich om naar de soldaat, die op zijn horloge keek.

Je hebt een krappe 3 uur om hier terug te komen als we voor het donker terug willen zijn in Puerto Esperanza, sprak de soldaat.

Lin drukte een paar keer op haar horloge. We halen het op tijd. De soldaat knikte en begon terug te lopen naar de helikopter. Zullen we? vroeg Lin, en zonder op antwoord te wachten begon ze het bos in te lopen. Het licht onder de enorme boomkruinen was opmerkelijk helder, en op de grond onder hun voeten lagen nauwelijks resten van afgebroken takken. De fitte vrouw verhoogde moeiteloos het tempo terwijl de man probeerde in haar voetsporen te treden. Kom je, Iggy? Ik wil je niet achterlaten. Ze liep een paar passen achteruit, terwijl ze zag dat Ignatowski zijn jas over zijn schouder gooide, waardoor grote zweetplekken onder zijn armen zichtbaar werden.

Ignatowski keek op naar de brandende zon. Verbazingwekkend. Waarom maken ze de jungle zo heet?

Nou, niet om je te verbeteren, Iggy, maar….. Ignatowski schudde even zijn hoofd, wetende wat er zou volgen. Een jungle is iets heel anders dan een regenwoud. Een regenwoud zoals dit heeft een dik bladerdak van hoge bomen. Het maakt het moeilijk voor het licht om de grond te bereiken, dus planten hebben moeite om te gedijen. Een jungle heeft echter een dikke ondergroei van planten en vegetatie waardoor het moeilijk is om doorheen te dringen. Dus je mag jezelf gelukkig prijzen dat je in een regenwoud bent in plaats van een jungle.

Oh, hou op en loop door, sloeg Ignatowski zichzelf voor zijn hoofd. Lindsey lachte hardop, maar ze ook wist wanneer ze haar mond moest houden.

Ongeveer 30 minuten volgden ze een rechte lijn het regenwoud in. Lin las zonder enig herkenbaar teken van markeringen of paden op de grond moeiteloos de route op haar tablet. Niets gaf aan dat er ooit eerder iemand was geweest en hoewel de typische dierengeluiden langzaam terugkwamen, was het de afgelopen half uur rustig geweest. Waarschijnlijk omdat we al het wild hier hebben weggejaagd met onze helikopter, dacht Lindsey.

Daar is het. Lindsey wees naar een open plek zo'n 35 meter verderop. Terwijl ze de open plek naderden, zagen ze een 75 meter brede cirkel, gemaakt van alleen riet en modder met daarboven een groot kegelvormig dak. Het ongeveer 3 meter hoge dak - steunend op dikke houten palen - reikte helemaal tot op de grond, waar het op het zandige oppervlak stootte. Om de 3 meter was een kleine opening in de cirkel gemaakt, als een deuropening. Het is de shabono, riep Lin uit toen ze in een van de openingen onder het dak stapte. Voordat Lin naar Peru vertrok, had ze gelezen over shabonos. Gewoonlijk gebouwd van hout en palmbladeren, gebouwd als één dak rondom een centrale open ruimte. Tot 50 families zouden in een shabono kunnen wonen, elk in hun eigen ruimte, gescheiden door doeken.

Pas op, wacht even, riep Ignatowski haar na, maar het was al te laat. Lindsey was de shabono in verdwenen. Ignatowski snelde achter haar aan, zo snel als hij kon in zijn conditie. Na een paar seconden, hijgend - zich afvragend waarom hij niet naar zijn vrouw had geluisterd toen ze hem probeerde terug te krijgen naar de sportschool - kwam hij ook door de deur. Daar zag hij Lindsey, in wat leek op een kamer met links en rechts doeken die dienden als muren. Ze zat op haar knieën en onderzocht een stapel palmbladeren die op houten stammen van de vloer omhoog rezen. Een bed? vroeg Ignatowski, terwijl hij naast haar knielde.

Ik denk het wel. En dit. Lindsey pakte een primitieve pop, gemaakt van takken en stro van een tafel naast het bed.

Geweldig, het is een kinderbed, zei Ignatowski en wees naar twee iets grotere bedden een halve meter verderop. Maar waar is iedereen?

Daarom zijn we hier. Ze liep naar het doek dat de kamer van de volgende scheidde. Voorzichtig trok ze het stof een beetje opzij en keek erachter. Ze slaakte een diepe zucht terwijl ze het doek helemaal opzijschoof. Er verscheen nog een kamer, heel erg lijkend op de eerste, en ook leeg. Een klei-oven, primitieve keukengerei en wat wollen kleding. De kamer leek intact. In drie grote stappen liep ze naar het volgende gordijn en trok het met één ruk open. Weer leeg. Daarna liep ze uit de shabono en naar het midden van de binnenste cirkel, gevolgd door Ignatowski. Daar viel ze op haar knieën. Met haar hoofd op de grond keek ze rond in de cirkel, onder de daken door glurend. Geen benen of voeten, dacht ze.

Wat doe je? vroeg Ignatowski.

Ik bevestig je eerdere bevindingen uit de satellietbeelden.

Ignatowski fronste. Hoe?

Ik zocht naar benen, maar het lijkt erop dat je gelijk had. Er is niemand over. De plek is volledig verlaten. Net als de vorige.

Net zoals op de satellietbeelden, bevestigde Ignatowski. Allemaal weg, maar waarschijnlijk nog steeds in leven.

In leven? vroeg Lindsey.

Als ze niet in leven zijn, waar zijn ze dan? Waar zijn de lichamen? Ignatowski draaide snel zijn hoofd in de richting van de cirkel. Niet hier, zou ik zeggen.

We moeten buiten kijken, in een grotere cirkel. Lin liep snel door de shabono en nam wat afstand van het schuine dak. Ze keek naar links en rechts, maar overal waar ze keek, was de grond kaal en onaangeroerd. Geen graven. Als jij naar rechts gaat, ga ik naar links. Laten we de shabono omcirkelen en zien of er aanwijzingen zijn waar ze naartoe zouden kunnen zijn gegaan. Zoek naar tekenen van graven, voetafdrukken, bandensporen.

Bandensporen, hier? Ignatowski schudde zijn hoofd.

Je weet maar nooit, Iggy. Misschien motoren of quads. Wie weet? Kijk gewoon uit naar iets opvallends. Ik ontmoet je halverwege. Tot zo. Onmiddellijk begon ze naar links te lopen, stap voor stap, links en rechts kijkend, omhoog en omlaag, elk detail van de omgeving inspecterend. Ignatowski keek een paar seconden naar haar en draaide toen zijn kant op en begon ook de shabono te omcirkelen.

‘Zand, takken, meer zand, meer takken’, dacht Ignatowski na een minuut of twee lopen, naar de grond kijkend en luisterend naar de Red Howler aap, wiens huilende geluid aangaf dat hij terug was. Plotseling klonk een luid geluid, als een schreeuw van angst, over het dak van de shabono. Ignatowski stopte meteen en draaide instinctief zijn oor in de richting van het geluid. Daar was het opnieuw, maar deze keer gevolgd door Lindseys stem die zijn naam riep.

Iggggyyyy, klonk Lindseys stem weer luid. Ignatowski keek een seconde naar links en rechts. Hij was over de helft, dus hij haastte zich zo snel als hij kon om de shabono verder te omcirkelen. Zelfs in zijn toestand kostte het hem minder dan tien seconden om de locatie van Lindsey te bereiken. Zodra hij haar zag, stopte hij abrupt. Hij verstijfde toen een donker gebruinde man - gekleed in slechts een lendendoek - met een houten speer op Lin afliep.

Stop! riep Ignatowski zo luid en krachtig als hij kon.

Hoofdstuk 1

10 Sachem Street

Zes maanden geleden – New Haven, Connecticut

Het had bijna veertien dagen onafgebroken geregend. Nu stroomde het water door de straten van de campus van de Yale Universiteit in New Haven. Terwijl de duisternis vroeg inviel deze middag door de zwarte wolken, lichtten de grote regendruppels goudkleurig op door de oranje straatverlichting. Aan enkele van de oude gebouwen van Sachem Street hingen de spandoeken - gebruikt tijdens de demonstratie van gisteren - doorweekt en druipend aan de gevels. ‘Dit is een noodgeval’, ‘Geen vertraging meer’, ‘Onttrekking Harvard’ en ‘Fossielvrij Yale’. Studenten en klimaatactivisten van Yale en Harvard hadden gisteravond de jaarlijkse voetbalwedstrijd tussen de universiteiten verstoord. Ze waren tijdens de rust het veld opgestormd om de aandacht van Yale universiteit te vragen voor het stoppen van investeringen in fossiele brandstoffen. Ongeveer 500 demonstranten zaten in het midden van het veld en zongen John Denver's 'Take me home, Country Roads'. Na 30 minuten veegde de politie het veld weer leeg en arresteerde 42 demonstranten. Beide universiteiten hadden de afgelopen jaren geweigerd te desinvesteren in fossiele brandstoffen. Yale had in de loop der tijd wel enkele toezeggingen gedaan, maar tot nu toe zonder significante veranderingen.

'Harvard & Yale medeplichtig', 'Onze toekomst eist nu actie'. Die twee borden hingen aan het balkon van het historische 'Hill House Mansion' aan 10 Sachem Street. De zwarte letters op de spandoeken liepen uit door het water en druppelden op de vloer waardoor de tekst nauwelijks leesbaar was en maakten vlekken op de marmeren entree van het gebouw, recht tegenover het Peabody Museum of Natural History.

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_1cbd86d2.jpg

---

Oorspronkelijk was het gebouw een privé woonhuis, gebouwd in 1835, maar het werd al tientallen jaren gebruikt voor academische doeleinden. De oorspronkelijke ingang aan 158 Whitney Avenue herinnerde aan het koloniale verleden, met zijn bijna neoklassieke architectuur, zijn gele stenen, grote ramen en vier zuilen die het traditionele balkon ondersteunden. De nieuw toegevoegde uitbreiding was strakker en meer in Bauhaus-stijl, wat het gebouw een moderne ambivalente uitstraling gaf. Direct naast de ingang aan Sachem Street schenen de lichten zachtjes achter de grote stalen kozijnen. In de kamer erachter wierp een gerichte bundel licht op een projectiescherm:

Linguïstische antropologie en Kunstmatige Intelligentie.

One step beyond

Dr. Jennifer Porter

De vergaderzaal oogde oud door de open haard aan de achterzijde en de antieke eikenhouten vloer. Op twee rijen stoelen zaten zo'n 30 jonge mannen en vrouwen luid te praten, papieren werden uitgewisseld.

Goedemiddag. Een vrouwenstem klonk van voren in de kamer achter een houten spreekgestoelte. De vrouw van in de dertig, gekleed in een gele jurk, oogde jonger. Haar smalle ogen, lang blond haar en de constante lichte omhoog gaan van de mondhoeken gaven haar een open en vriendelijke uitstraling. Ze had zich de afgelopen dagen niet helemaal fit gevoeld, maar was te trots om niet aanwezig te zijn bij wat voelde als haar levenswerk. Ik hoop dat jullie mij allemaal kunnen verstaan, ondanks dat we hier geen geluidssysteem hebben. Ik zal proberen wat luider te praten. Mijn naam is Jennifer Porter, onlangs gepromoveerd tot Dr. Porter, maar Jennifer is prima. Ik weet dat jullie allemaal een lange dag hebben gehad hier op de campus, maar ik hoop dat jullie nu wat wijzer zijn dan toen jullie vanochtend van huis vertrokken. Nu ben ik hier voor jullie laatste 20 minuten introductie aan de Yale Universiteit. Het is fijn jullie hier te zien bij de Afdeling Antropologie. Heeft iemand enig idee wat we hier doen? Een jongeman achterin stak zijn hand op. Je hoeft je hand niet op te steken. Gewoon hardop spreken.

Jullie bestuderen menselijk gedrag, riep de jongeman van halverwege de zaal.

Oké, nog iemand?

Jullie bestuderen patronen in gedrag. Dit keer sprak een jonge vrouw van achterin.

Culturen, riep een andere jonge vrouw vanuit dezelfde rij.

Allemaal juist, bevestigde Jennifer. En met een druk op de afstandsbediening op het spreekgestoelte veranderde ze de dia op het scherm.

Antropologie

'De wetenschappelijke studie van mensen, menselijk gedrag en samenlevingen, in het verleden en het heden'

En dat is het. Dus, als je niet van mensen houdt, ben je hier waarschijnlijk aan het verkeerde adres. De zaal lachte en Jennifer voelde haar schouders iets ontspannen. Ze had zich nooit comfortabel gevoeld bij het presenteren voor grote groepen. Zelfs als ze wist dat ze alle kennis in huis had om een sprankelende presentatie te geven. Het kostte altijd een eerste grapje en de juiste reactie erop van het publiek om het ijs te breken, om zich op haar gemak te voelen. Vanaf hier wist ze en voelde ze dat het makkelijk zou worden. Opnieuw veranderde ze de sheet op het scherm.

Velden in Antropologie:

• Sociocultureel

• Biologisch

• Archeologisch

• Taalkundig

Oke, dit zijn de belangrijkste velden in de antropologie die ik graag wil benoemen. Er zijn er nog veel meer, zoals: economisch, politiek, toegepast, kunst, media, muziek, film, medisch, voedings-, psychologisch, verwantschap, feminisme, gender, en zelfs seksualiteit en nog veel, veel meer. Jullie kunnen ze allemaal beschouwen als subcategorieën van de vier hoofdvelden. En mijn specialisme is Taalkundige Antropologie. Opnieuw verscheen er een sheet op het scherm:

Taalkundige Antropologie

Het begrip van menselijke communicatie, verbaal en non-verbaal, over ruimte en tijd.

Het sociale gebruik van taal en de relatie tussen taal en cultuur.

Laat me jullie een ogenschijnlijk off-topic vraag stellen. Kan een computer intelligent zijn? Voor een paar seconden keken potentiële studenten naar elkaar, maar de zaal bleef stil. Laat me iets toevoegen. Kunnen we het erover eens zijn dat een van de belangrijkste uitingen van menselijke intelligentie, taal is? Velen knikten nu en mompelden instemmend. Sommigen zouden zelfs beweren dat het aanleren van taal de belangrijkste intellectuele prestatie van de mensheid is. Dus, nu vraag ik het opnieuw: Kan een computer intelligent zijn?

Ze hebben een taal, dus ja, antwoordde een jonge vrouw op de eerste rij.

Jennifer glimlachte. Als wat ik eerder zei waar is, moet je gelijk hebben. De jonge vrouw glimlachte terug.

En toch. De ogen van Jennifer gleden opnieuw naar de jonge vrouw, die nu fronste. En toch begrijpen computers alleen wat we ze vertellen, en over het algemeen begrijpen ze ons niet, en begrijpen wij hen niet zonder vertaling, en hier beginnen de problemen. Er zijn nog veel meer problemen die we moeten aanpakken voordat we een computer intelligent kunnen noemen. Problemen zoals communicatie, waarneming, kennis, planning, leren en redeneren, denken. Over denken gesproken. Een afbeelding verscheen op het scherm.

tmp_d15608bfac46c20146a70502fc358492_QEWsP__html_1d405577.jpg

---

Iedereen heeft gehoord van de Turing-test? Ongeveer de helft van de mensen stak hun hand op. Voor de andere helft, vervolgde Jennifer. Alan Turing heeft in 1950 een test ontwikkeld om het vermogen van een computer te bepalen, intelligent gedrag te vertonen dat onmogelijk te onderscheiden is van een mens. In dit voorbeeld is C de ondervrager. Hij krijgt de taak om te bepalen wie van A en B de computer is en wie de mens. Officieel is de ondervrager beperkt tot het stellen van vooraf gedefinieerde schriftelijke vragen. Hoewel er veel over gediscussieerd wordt; als we de test als waarheid beschouwen, hebben computers al gewonnen en is hun intelligentie in het afgelopen decennium bewezen. En dat brengt me bij mijn speciale interesse.

Menselijk en Computerbewustzijn

versus

Evolutie

Ik weet zeker dat jullie het met me eens zijn als ik zeg dat er veel niveaus van intelligentie zijn. Ik hoef alleen maar rond te kijken in deze kamer om te zien dat er slimme mensen zijn en... Jennifer pauzeerde even. En laten we zeggen, er zijn slimmere mensen. En nee, ik ga jullie niet vertellen wie wie is. Ze glimlachte en de kamer lachte mee.

Mensen zijn de enige dieren op aarde die zich bewust zijn van hun sterfelijkheid of bewustzijn, vervolgde ze in een serieuze toon. Geen ander dier is zich bewust van zijn bestaan en uiteindelijk aan het einde ervan, aan zijn onvermijdelijke dood. Computers ook niet. Welnu, wat betekent dat? Om eerlijk te zijn, ben ik daar zelf niet helemaal zeker van. De zaal lachte weer. "Maar, serieus, het enige wat ik kan zeggen is dat sommigen denken dat intelligentie gelijk staat aan bewustzijn van zijn of haar eigen sterfelijkheid. Dat zou betekenen dat als we een computer kunnen leren, of beter nog, als een machine zelf kan leren dat zijn leven vluchtig is, het bewustzijn zou creëren en als intelligent beschouwd zou kunnen worden.

Aan de andere kant, als dit waar is, zullen dieren waarschijnlijk nooit als intelligent worden beschouwd, want ik zie niemand snel aan mijn hond uitleggen dat hij sterfelijk is. Jennifer haalde diep adem. Ik denk dat ik probeer te zeggen dat studeren hier, of waar je ook belandt, naar mijn verwachting evenveel, of zelfs meer, vragen zal oproepen dan antwoorden zal geven. En met die opmerking heb ik iets wat ik jullie wil meegeven voordat jullie vanavond vertrekken. Iets om over na te denken wanneer je vanavond thuis op de bank zit, naar Netflix kijkt of een spel speelt op je X-Box of je op je telefoon zit. Ze deed alsof ze op een telefoon aan het swipen was door met haar hand te bewegen. Denk hier eens over na." Met een druk op een knop verschenen in grote rode letters op het scherm.

Evolutie = Uitsterving

Welke definitie van intelligentie je ook zult gebruiken, in onze tijd gaan we zien dat computers steeds intelligenter worden. We zullen zien dat ze groeien, leren hoe ze met ons en met elkaar kunnen communiceren. We zullen zien dat ze steeds meer taken van ons overnemen. Ze zullen ons rondrijden, ons eten koken, onze gewassen verbouwen, ons genezen, onze huizen bouwen. We hebben allemaal gezien dat sinds kort de eerste versies van Chat GPT nu al deels onze presentaties kunnen maken, onze boeken schrijven, muziek maken en afbeeldingen creëren. Computers, kunstmatige intelligentie, in combinatie met nanotechnologie toegepast in robots, zullen evolueren. Snel evolueren. Er zal een nieuwe vorm van evolutie ontstaan. Heb je daar ooit over nagedacht? De zaal bleef stil.

Ik denk er in ieder geval na, en wanneer ik dat doe, is mijn grootste vraag hoe wij, mensen, en AI gaan samenleven? Mensen zijn de dominante soort op aarde. We staan bovenaan de voedselketen en nog belangrijker, we zijn de enigen. Heb je je ooit afgevraagd waarom? Kijk eens snel naar de menselijke evolutie. In de laatste miljoen jaar hebben de Homo naledi, Homo erectus, Homo heidelbergensis, Homo neanderthalensis en Homo sapiens op een bepaald moment allemaal naast elkaar bestaan. Ze leefden allemaal samen, één grote gelukkige familie. Of niet? Eén ding is zeker. Slechts één soort heeft het overleefd, wij, de Homo sapiens. Jennifer pauzeerde om te zien of er enige verbinding was in de zaal over waar ze naartoe ging. Ze herkende voornamelijk fronsende, vragende gezichten, die ze zich herinnerde uit haar vroege studietijd. Ze keek op haar horloge en wees toen naar het scherm en las hardop voor. "Evolutie betekent uitsterving. Alles eindigt. De menselijke evolutie heeft miljoenen jaren geduurd. De AI-evolutie staat nog in de kinderschoenen, maar groeit snel. Ik vertelde je. In onze tijd zullen we

zien dat computers steeds intelligenter worden. We zullen deze intelligentie in robots stoppen en dan... Ze pauzeerde een lange tijd. De zaal bleef stil, in afwachting van de climax. Dan zullen we moeten leren samen te leven, als intelligente soorten. Iets wat de mensheid nog nooit eerder heeft kunnen doen, in miljoenen jaren. Ze haalde diep adem en gaf een grote glimlach in een poging wat van de spanning, die nu duidelijk in de zaal was, weg te nemen. Na een paar seconden vervolgde ze: Bedankt voor jullie aanwezigheid. Ik hoop dat ik jullie nieuwsgierig heb gemaakt en jullie met genoeg vragen heb achtergelaten om over na te denken wanneer je thuis bent of misschien zelfs ooit terugkomt om antropologie te studeren. Ik heb nog een paar minuten over om wat vragen te beantwoorden, dus, iemand?" Een jongeman stond op van zijn stoel.

Je schetst een somber, 'opkomst van de machines, Terminator-achtige' toekomst. Gelooft u echt dat robots de aarde ooit zullen overnemen? De jongen ging weer zitten.

Ik weet niet precies hoe jouw Terminator-achtige toekomst eruitziet, maar waar ik zeker van ben is dat... Jennifer viel stil. Na een kort moment schudde ze een paar keer met haar hoofd.

Gaat het? vroeg een jonge vrouw vooraan aan haar. Jennifer boog langzaam haar hoofd naar beneden, haar blanke huid werd nog bleker.

Na een seconde sprak ze langzaam. Ja, dank je. En ze richtte zich weer tot de jongeman. Sorry, wat ik wilde zeggen was dat er één ding is dat ik zeker weet. Als we geen manier vinden waarop... Van het ene op het andere moment voelde ze haar hoofd zwaar worden, haar zicht werd wazig, geluiden gedempt, en haar knieën werden zwak, gevolgd door een harde klap. In een fractie besefte ze dat het het geluid van haar eigen lichaam was dat de vloer raakte, gevolgd door complete duisternis.

Dr. Porter, hallo, Jennifer, Kun je me horen?, Iemand bel 112.

Hoofdstuk 2

Vissen

Het heden – Otterbeek, Vermont, USA

Otterbeek - de langste rivier van Vermont - slingerde zich een weg van het Green Mountain National Forrest naar Lake Champlain, 180 kilometer verder naar het westen, waarbij het de staatsgrens van Vermont met New York overstak. De zon kwam net op boven de hengelsport- en aaswinkel bij de Hillcrest Camping en Cottage aan het einde van de rivier. Een 20 jaar oude blauwe Jeep Wrangler reed de lege parkeerplaats op en parkeerde dicht bij de rivier, waar twee mannen uit de auto stapten en luid discussieerden.

Ik ben helemaal gek van deze auto. Matthew Bishop aaide liefdevol de deurknop.

Hoe heb ik me laten overhalen om dit te doen? sprak Walker James Monroe met zijn schorre Britse stem. De zwarte curator van oude boeken en manuscripten van de Beinecke zeldzame boeken bibliotheek van Yale was vijf uur geleden uit zijn bed gesleept door zijn vriend, die erop gestaan had hem een keer mee te nemen op een vistrip. Om vier uur 's ochtends, klaagde hij. De normaal goed geklede conservatieve man was uit zijn favoriete pak en stropdas gehaald en gedwongen om jeans en een trui met sneakers te dragen in plaats van zijn voorkeur voor Oxfords, Derbys of Bluchers.

Ach, stel je niet aan, antwoordde Bishop. Het heeft me veel jaren en energie gekost om je te overtuigen met mij mee te gaan vissen, dus ik raad je sterk aan ervan te genieten. Weet je, toen ik een jongen was, maakte mijn vader me om de andere zaterdag om drie uur 's ochtends wakker om samen met mijn ooms en hem te gaan vissen.

Gekkenwerk, klaagde Monroe. Mijn vader was zo vriendelijk me mee te nemen naar de Knightsbridge, National Art Library in het Victoria and Albert Museum. Om drie uur 's middags.

Bishop grinnikte. Hij en Monroe waren nu bijna tien jaar collega's aan de Yale University. Als professor in Wiskunde en Filosofie en hoofd van de afdeling Vergelijkende Literatuurwetenschap en Religiestudies, werkte Bishop vaak nauw samen met Monroe. In zijn vroege veertiger jaren, met zijn krullend rood haar, driedaagse baard, staalblauwe ogen en lange slanke postuur, werd Bishop nog steeds door zijn studenten beschouwd als een van de meest aantrekkelijke, begeerlijke vrijgezellen op de campus. In tegenstelling tot de kale, donkerogige Monroe, gaf Bishop de voorkeur aan een meer casual kledingstijl. Bij het geven van colleges droeg hij meestal een sweatshirt of coltrui met cargo broek of rechte jeans - soms met scheuren erin - en loszittende sneakers, bij voorkeur zonder sokken.

Weet je hoeveel 'Otterbeek' we zijn gepasseerd op onze weg hierheen? klaagde Monroe opnieuw terwijl Bishop allerlei spullen uit de achterkant van de Jeep haalde.

Hier. Bishop gooide een beige kledingstuk hard richting Monroe, die het tegen zijn borst opving met een luid 'oef'. Wat is dit? vroeg hij, het uitvouwend.

Het is een waadpak. Doe het aan; het houd je warm en droog als we het water in gaan.

Monroe hield, wat leek op een tuinbroek, voor zich. Flatteus, zonder twijfel. Zijn Britse accent klonk snobistisch. Van de twee vrienden was Monroe altijd tot in de puntjes gekleed. Zijn op maat gemaakte pakken, handgemaakte schoenen en zelfs sieraden en horloges pasten altijd perfect bij zijn donkere teint.

De reden dat we helemaal naar het noorden van de rivier moesten rijden en veel van de Otterbeek achter ons lieten, is dat het water in het zuiden relatief warm is, maar hier in het noorden is het water koud. Dat maakt het een uitstekende broedplaats voor de bruine, de beek- en de regenboogforel. En als we geluk hebben, kunnen we misschien zelfs een ingesloten zalm vangen. Monroe begon zijn broek los te maken. Wat doe je? lachte Bishop en klapte in zijn handen. Over je kleren. Trek gewoon je schoenen uit en stap in het waadpak. Doe de bretels over je schouders, en je bent klaar om te gaan.

Beide mannen trokken hun kleding aan. Bishop haalde een vliegvisvest uit de auto, trok het Monroe aan en gaf hem een hengel. Je ziet er prachtig uit, zei Bishop met zijn jongensachtige glimlach en met veel enthousiasme. Monroe schudde zijn hoofd. Laten we gaan, zei Bishop terwijl hij de auto afsloot en de korte wandeling naar de rivier startte. Oké, aangezien je nog nooit op deze manier hebt gevist, zal ik je de kneepjes van het vak leren. Het is super eenvoudig. Luister naar mij en doe wat ik doe. De enige belangrijke regel is dat je altijd rechtop blijft staan. Niet vallen. Als je in de rivier valt, kan je waadpak vollopen met water, en zink je. Niet aan te bevelen, zeg maar.

"Dit wordt steeds beter en