De dood van een hufter - Hamish Macbeth

By M.C. Beaton

'De dood van een hufter' is een klassiek moordmysterie dat fans van Agatha Christie, Rhys Bowen en Simon Brett, en liefhebbers van Schotland, ongetwijfeld zal aanspreken.'De dood van een hufter' is deel twee in de detectiveserie geschreven door M.C. Beaton met het karakter van agent Hamish Macbeth in de hoofdrol. Het verhaal speelt zich af in het fictieve Schotse dorp Lochdubh, waar Hamish de moord onderzoekt op kapitein Peter Bartlett, een beruchte rokkenjager. Zal ze de zaak weten op te lossen?Terwijl Hamish dieper in het onderzoek duikt, ontdekt hij dat bijna elke vrouw in het dorp een motief had om Bartlett te vermoorden. De zaak wordt echter nog ingewikkelder wanneer Hamish zich realiseert dat Bartletts charme en knappe uiterlijk een donkere kant van zijn persoonlijkheid maskeerden. Terwijl hij meer geheimen over Bartletts verleden ontdekt, moet Hamish door een web van leugens, bedrog en jaloezie navigeren om de moordenaar te vinden.Door het hele boek heen creëert Beatons schrijfstijl een levendige en sfeervolle weergave van het platteland van Schotland, met zijn charmante en eigenzinnige karakters. Het verhaal is een spannende 'whodunit', gevuld met onverwachte wendingen die de lezer tot het einde boeien. De langlopende serie Hamish Macbeth werd bewerkt tot een succesvolle BBC-serie met Robert Carlyle in de hoofdrol. Voor fans van mysterieromans met een flinke dosis Britse humor. De Hamish Macbeth-serie is een verzameling mysterieromans geschreven door de veelbekroonde Schotse auteur M.C. Beaton. De serie draait om het personage Hamish Macbeth, een politieagent in het fictieve dorp Lochdubh in de Schotse Hooglanden. Macbeth is een uniek personage dat bekend staat om zijn luiheid en onwil om meer verantwoordelijkheid op zich te nemen dan nodig is. Maar hij is ook erg intelligent en heeft een diep begrip van de menselijke natuur, eigenschappen die hem tot een zeer goede detective maken.Gedurende de serie onderzoekt Macbeth een verscheidenheid aan misdaden, variërend van moorden tot diefstallen.Een van de unieke kenmerken van de Hamish Macbeth-serie is de focus op de kleine, hechte gemeenschap van Lochdubh. Terwijl Macbeth misdaden onderzoekt, raakt hij vaak verwikkeld in het persoonlijke leven van zijn buurtbewoners, en Beaton balanceert behendig het grotere mysterieplot met deze kleinere, meer intieme dorpsverhalen. Dit geeft de serie een gezellig, bijna charmant gevoel, ondanks de vaak gruwelijke misdaden die Macbeth moet oplossen.Al met al is de Hamish Macbeth-serie een heerlijke verzameling knusse mysteries die fans van het genre zal aanspreken, evenals lezers die houden van verhalen met sterke, boeiende karakters en levendige beschrijvingen van het leven op het Schotse platteland.

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jun 19, 2023
• ISBN: 9788728347522

Book preview

M.C. Beaton

De dood van een hufter

Hamish Macbeth

SAGA Egmont

De dood van een hufter - Hamish Macbeth

Original title: Death of a Cad

Original language: English

Copyright © M.C. Beaton Limited 1987

The names M.C. Beaton and Hamish Macbeth are trademarks of M.C. Beaton Limited. All rights reserved. The right of M.C. Beaton to be identified as the author of the work has been asserted by her in accordance with the Copyright Designs and Patents Act 1988 and equivalent laws worldwide.

Copyright ©1987, 2023 M.C. Beaton and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788728347522

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Hoofdstuk 1

Land van bruine heide en ruige wouden,

Land van bergen en rivieren.

- Sir Walter Scott

Henry Withering, toneelschrijver, zakte achterover in de passagiersstoel van een stationcar nadat hij weer een blik op het ontoegankelijke landschap had geworpen.

Moeten we echt nog verder, liefste? vroeg hij klagelijk.

O, ja, zei zijn verloofde, Priscilla Halburton-Smythe opgewekt. Maar we zijn wel voor het donker thuis.

Henry vroeg zich af of hij erop moest wijzen, dat er weinig hoop was om hun bestemming überhaupt te bereiken omdat ze kennelijk het land van de middernachtszon naderden na al die vreselijke uren reizen. Ineens was hij te zeer overweldigd door het landschap en te depressief door de verandering die dat bij Priscilla teweeg bracht, om nog iets te zeggen, dus hij besloot maar te gaan slapen.

Maar hoewel hij vastbesloten zijn ogen sloot en naar het hypnotiserende zwiepen van de ruitenwissers luisterde, kon hij niet slapen. Schotland had zijn slaap vermoord.

Het was niet dat hij, geboren en getogen Engelsman, nog nooit in Schotland geweest was, het was alleen maar omdat hij nog nooit zo noordelijk geweest was.

Het klaart op, zei de koele geamuseerde stem van Priscilla. Kijk toch eens. Wat een fantastisch mooi landschap. Henry deed met tegenzin zijn ogen open.

Er scheen een waterig zonnetje op de steile kale hellingen van de enorme bergen die aan weerszijden lagen. Toen de wolken terugtrokken kon hij die indrukwekkende pieken zien en eromheen de nabijheid van vochtige schapen en kale heide.

De zon werd sterker en de wind stak op. Er kronkelde een rivier langs de weg, glanzend en schitterend met rode en gouden lichtjes. Daarna werd het uitzicht geblokkeerd doordat ze een kloof in reden. Er donderde een waterval naar beneden aan Henry’s kant van de auto, een meedogenloze stroom die in zijn oor brulde toen ze er langs reden.

Hij keek uit zijn ooghoeken naar Priscilla. Er zat iets angstigs, in een vrouw die zo goed kon rijden. Ze waren ’s morgens vroeg uit Londen weggereden en ze was de 1029 kilometer naar het noorden gereden, terwijl ze ontspannen achterover zat met haar handen makkelijk aan het stuur. Ze had een beige corduroy broek aan en een beige zijde blouse. Haar blonde haar was achterover gebonden met een opgerolde Hermès sjaal. Ze zag er beschaafd en elegant uit. Maar hij vond dat ze wat uitbundig deed nu ze haar Schotse huis naderden, ze verheugde zich opgewonden en daar had hij niets mee te maken. In Londen was hij gewend geweest aan de makkelijke en charmante Priscilla. Nadat ze getrouwd waren, had hij besloten, zou hij vertellen dat hij voortaan ging rijden en dat ze nooit meer een broek aan moest doen. Voor het eerst vroeg hij zich af of ze later één van die verschrikkelijke dames van het platteland zou worden die van alles regelden voor iedereen in de buurt en de bazaars openden. Hij sloot nukkig zijn ogen. Ze dacht helemaal niet aan hem, dat wist hij zeker.

Daar had hij ongelijk in.

Gedurende de reis was het triomfantelijke gevoel van Priscilla, dat ze een beroemdheid als toekomstige echtgenoot aan de haak had geslagen, wat minder geworden. Ze had hem gezegd dat hij vrijetijdskleding aan moest, maar hij was zoals gewoonlijk onberispelijk gekleed aan komen zetten, met een witte kraag op een gestreept overhemd, zijn oude schooldas, een pak van Savile Row en handgemaakte schoenen van Lobb of St. James. Ze vroeg zich af wat hij verder bij zich had, of dat hij van plan was om als een etalagepop door de Schotse Hooglanden te gaan struinen.

Toen hij haar ten huwelijk gevraagd had, was ze alleen maar duizelig geweest omdat ze eindelijk het juiste had gedaan: iemand gevonden waar haar ouders blij mee waren. Kolonel en mevrouw Halburton-Smythe hadden al een jaar geklaagd dat ze journalist was geworden, hoewel Priscilla had geprobeerd, zonder succes, ze te vertellen dat een baantje als assistent moderedactrice nauwelijks zo genoemd kon worden. Ze waren geregeld langs geweest, en hadden dan altijd weer een of andere geschikte jongeman meegenomen. Priscilla kwam tot de ongemakkelijke gedachte dat ze eigenlijk niet zoveel wist van Henry.

Hij was achtendertig, klein, hij had een keurig gezicht met glad zwart haar en bruine ogen die bijna zwart waren. Zijn huid was vaal en zijn benen waren aan de dunne kant, maar hij was erg charmant en overal populair.

In de loop van de tijd had hij diverse toneelstukken geproduceerd in experimentele theaters, meestal heftige satires tegen de kerk en de staat. Hij was geliefd bij communisten, trotskisten, marxisten en liberalen. Voor hen was hij precies wat zij wilden, een echte jongen van Eton, zoon van een gevestigde familie die ervoor gekozen had om zich aan te sluiten bij de klassenstrijd. Hij droeg verbleekte jeans en zwarte truien en behoorlijk smoezelige sneakers.

Maar toen was zijn stuk Duchess Darling opgevoerd in Londen. Niemand begreep wat er met Henry Withering gebeurd was. Want het was zo’n salonstuk dat begint met de butler en het cockney sprekende dienstmeisje die het over hun meerderen hebben. Alle clichés zaten erin. Vreemdgaan door de aristocratie, een gekke bewaker, een deftige hertogin en een klungelige hertog. Maar de kleding was haute couture en de cast bestond uit sterren.

Een slimme impresario had bedacht dat Londen genoeg had van rellen in de binnenstad, verkrachting en politiek, en meer zin had in nostalgie. De linkse kranten schreven moedig goede recensies, omdat ze ervan overtuigd waren dat Henry zo’n slimme satire had geschreven, dat ze die niet geheel begrepen, maar dat niet durfden toe te geven. De rechtse media vonden dat ze het niet konden afkeuren, omdat er zoveel beroemde sterren in zaten die uit de mottenballen gehaald waren. Het publiek liep er mee weg. Het was frivool, gek, banaal en prachtig vormgegeven. Het succes van Henry was compleet toen links ontdekte dat hun favoriet ze verraden had en de jonge communisten buiten het theater een protest organiseerden waarbij vijf agenten in het ziekenhuis belandden en men gezien had dat iemand van de koninklijke familie bedenkelijk keek. De naam van Henry stond de volgende dag voorop alle belangrijke kranten.

Het werk van Priscilla als assistente van de moderedactrice was grotendeels het organiseren van fotoshoots geweest, in studio’s zitten en de modellen aan en uit te kleden in ontwerpen die een kruising waren tussen die van een middeleeuwse page en een Japanse arbeider, terwijl ze zich afvroeg wanneer de blauw gespoelde dame voor wie zij werkte, haar ooit de kans zou geven om te gaan schrijven. Uiteindelijk werd ze erop afgestuurd om verslag te doen van de kleding in het stuk. Ze was backstage geweest en was voorgesteld aan Henry, die haar gelijk uit eten had gevraagd. Een week later had hij haar ten huwelijk gevraagd. En nu, een week daarna, waren ze op weg naar het van de enorm verrukte ouders van Priscilla in Schotland, die ze gelijk hadden uitgenodigd voor een feestje bij hun thuis ter ere van de nieuwe verloofde. Priscilla was op haar drieëntwintigste nog steeds maagd. Henry had haar vijf keer gezoend en dat was alles wat ze tot nog toe gevreeën hadden. Ze wist hoe hij er in zijn onderbroek uitzag omdat hij eens op de foto stond in zijn tennisbroekje voor een glossy magazine. Maar ze had hem nog nooit anders gezien dan dat hij nu gekleed was. Het was gek dat een man met zijn achtergrond er altijd uit zag alsof hij naar de kerk ging, dacht Priscilla, die niet wist dat de manier waarop hij zich kleedde een soort kostuum was om zijn nieuwe rol als lieveling van de society te benadrukken.

Naast haar zat Henry chagrijnig naar zijn rommelende maag te luisteren. Ze waren uren geleden langs de snelweg gestopt bij een vreselijke tent. Hij wilde eten. Hij wilde dat deze nachtmerrie van een reis zou stoppen.

Priscilla begon vaart te minderen en hij keek ongeduldig op. Een herder was zijn schapen midden over de weg aan het leiden. Hij bewoog zich rustig en langzaam en keek niet naar de auto. Henry leunde opzij en toeterde hard. De schapen raakten in paniek en stoven alle kanten op. Idioot, beet Priscilla hem toe. Ze deed het raampje naar beneden. Excuses, Mr. Mackay, riep ze. Een ongelukje.

De herder kwam naar haar toe en zei door het raam U doet het zelf, Miss Halburton-Smythe, zei hij. U zou toch beter moeten weten dan iemands schapen aan het schrikken te maken.

Excuses, zei Priscilla nog eens. Hoe gaat het met het been van Mrs. Mackay?

Beter, volgens haar. We hebben een nieuwe dokter, dokter Brodie. Hij heeft haar een groen flesje gegeven. Volgens haar is dat heel goed spul.

Blijven we hier nu verder stil staan? gromde Henry.

De herder keek hem lichtelijk verbaasd aan.

Mijn vriend is moe, verklaarde Priscilla. We moeten verder. Zeg Mrs. Mackay dat ik met een paar dagen langskom.

Je moet de dingen niet haasten op het platteland, zei Priscilla ernstig toen ze verder reden. Mr. Mackay was zwaar beledigd.

Doet het er dan wat toe wat die stomme boeren vinden?

Het zijn geen stomme boeren, zei Priscilla. Henry, je verbaast me echt.

Nou ja, nu je beloofd hebt om op bezoek te gaan bij Mrs. Mackay met dat groene flesje en pijn in haar been, neem ik aan dat we er bijna zijn.

Nog een kilometer of vijftig. Henry kreunde.

Lord en lady Helmsdale zaten achterin hun antieke Rolls-Royce en schreeuwden tegen elkaar, want zo converseerden ze gewoonlijk.

Als het niet om die toneelschrijver ging, zou ik de uitnodiging van Mary afgezegd hebben, zei Lord Helmsdale. Mary was Mrs. Halburton-Smythe.

Lord Helmsdale was klein en dik met dun grijs haar, dat zorgvuldig over zijn kale plek gekamd was. Zijn vrouw was enorm groot, meer dan één tachtig, met een plat gezicht. Ze droeg een oud tweedjasje met een rok en een overhemd met een gesteven kraag. Achterop haar hoofd had ze een blauwwit gestippeld hoedje. Dat leek opmerkelijk veel op ééntje die Hare Majesteit bij haar laatste bezoek aan Amerika gedragen had, en Lord Helmsdale had hun vertrek opgehouden, omdat hij gevraagd had of ze weer in de vuilnisbakken van Buckingham Palace had gerommeld. Daarop hadden ze enorme ruzie gehad. Maar er is niets gezelliger dan gedeelde echtelijke rancune en de Helmsdales werden weer eens verenigd in hun haat van één van de gasten van de Halburton-Smythes.

Doelwit van hun haat was kapitein Peter Bartlett van de Highland Dragoons.

Waarom heeft Mary hem in vredesnaam uitgenodigd? vroeg Lord Helmsdale nijdig.

Als je Bartlett bedoelt, God mag het weten, bitste zijn vrouw. Maar ik weet waaróm Bartlett er is. Hij wil het eerste paar schieten. Ze had lange telefoongesprekken met Mrs. Halburton-Smythe gevoerd en er geen idee van gehad hoe bang die dame voor haar telefoontjes was.

Ik dacht niet dat we korhoenders gingen jagen, vond haar man. Er komen steeds minder korhoenders en Halburton-Smythe heeft gezegd dat ik mijn geweren niet mee hoefde te nemen.

Het vorige korhoenderseizoen – dat in Engeland op 12 augustus begint – had de ergste vrees van de Schotse landheren bevestigd: korhoenders waren snel aan het uitsterven en dat kon betekenen dat de ‘korhoenderindustrie’ van Schotland snel zou ophouden.

Mijn vogels verdwijnen ook, bromde Lord Helmsdale. Ik denk dat die dierenbeschermers ze aan het vergiftigen zijn om mij te pesten.

Ieders z’n vogels zijn aan het doodgaan, zei zijn vrouw verstandig. De Game Conservancy heeft onlangs een actie gestart om driehonderdduizend pond op te halen om daar onderzoek naar te doen. Ze vragen landeigenaren om een bijdrage. Heb je hun brief niet gekregen?

Daar staat me niets van bij, zei Lord Helmsdale.

Sjeik Hamdan Al Maktoum heeft ze al honderdduizend geschonken.

Mac wie?

Dat is een minister uit de Arabische Emiraten die een groot landgoed heeft in Schotland en de vorige keer dat ik zijn naam noemde, vroeg je ook al wie wat was.

Nou ja, dan hebben ze mijn geld niet nodig, als ze al zoveel van hem hebben gekregen, zei haar echtgenoot gemakkelijk. Maar intussen moeten we ons niets van die Bartlett aantrekken. Die toneelschrijver Withering is verdomd slim. Beste stuk dat ik in tijden gezien heb.

Ik ga ervan genieten om grof te zijn tegen Bartlett, zei zijn vrouw. Daar zal ik veel lol in hebben.

Die vent is een vreselijke hufter.

Jessica Villiers en Diana Bryce waren goede vrienden – het soort vriendschap dat ontstaat tussen een knap en een minder knap meisje. Diana minachtte stiekem het mannelijke onhandige paardenmeisje Jessica en Jessica was bitter jaloers op hoe knap Diana eruitzag.

De ouders van beide meisjes hadden landgoederen in Caithness in het noordoosten. Diana en Jessica hadden tegelijk gedebuteerd in Londen. Ze werkten allebei in Londen en namen altijd op dezelfde tijd vakantie, niet vanwege hun vriendschap, maar omdat augustus nu eenmaal de tijd was om in Schotland op vakantie te gaan.

De tamtam tussen de landadel werkt in de Schotse Hooglanden net zo voor iedereen daar en het leek, zodra Mary Halburton-Smythe op het idee gekomen was om een klein feestje te geven ter verwelkoming van de toneelschrijver Henry Withering, alsof ze bestormd werd met bedeltelelefoontjes van overal en nergens. Iedereen wilde komen, maar ze moest het aantal gasten bescheiden houden en Jessica en Diana waren twee gelukkigen die erop stonden. Terwijl Jessica haar tochtige Land Rover over de smalle bergweggetjes loodste, droomde Diana erover hoe ze deze beroemde schrijver voor de neus van Priscilla kon wegkapen. Iedereen wist dat Priscilla zoveel sexappeal had als een vis. Diana had glanzend zwart haar en een prachtige huid. Het feit dat mannen nou niet direct voor haar waren gevallen bij haar debuut in Londen, stak haar nog steeds. Ze had nog niet de harde les geleerd dat vrouwen die te veel van zichzelf houden, niet vaak bemind worden door iemand anders. Ze was twee keer verloofd geweest, en bij beide gelegenheden was het de man geweest die het uitgemaakt had.

Ze zou verbaasd geweest zijn als ze geweten had dat Jessica dezelfde droom had over het afpakken van de schrijver van Priscilla. Jessica was ervan overtuigd dat mannen, als het erop aankwam, liever een meisje hadden die ‘een goede kameraad’ was dan zo’n pretentieus ding als… Diana, dacht ze, en wierp een korte en gemene blik op haar beste vriendin. Natuurlijk was er twee jaar geleden die nare geschiedenis geweest, bedacht ze, toen Diana verloofd was met haar, Jessica’s, vriendje. Natuurlijk was die verloving verbroken – want hoe kon een man genieten van Diana nadat hij Jessica had gehad?

Wie komen er eigenlijk? vroeg Jessica. Ik bedoel, jij en ik en Priscilla en haar vent.

O, het gewone stelletje, geeuwde Diana. Tegen de tijd dat ik Mrs. Halburton-Smythe zover onder druk gezet had dat ze ons allebei uitnodigde, had ik geen fut meer om te vragen wie er nog meer kwamen. Er wordt niet gejaagd, vanwege dat stomme korhoenderprobleem, dus ik denk dat de rest een stel ouwe zakken is.

Tommel Castle, het huis van de Halburton-Smythes, was geen echt kasteel. Het was gebouwd door een biermagnaat in de negentiende eeuw, toen koningin Victoria de hooglanden populair maakte door daarheen te gaan. Het had torentjes, koepels, kantelen en een grote hoeveelheid koude donkere kamers. De ondiepe eiken trappen en gangen werden bewaakt door nep middeleeuwse harnassen.

Op de andere weggetjes door de hooglanden was de rest van de gasten van Halburton-Smythe op weg.

De eerste die aankwamen waren,