Het heksenkabinet van Norderney: griezelige thriller

By Jonas Herlin

door Jonas Herlin




Een dode boer, schijnbaar tegen alle natuurwetten in gedood door een levensgrote wassen pop, zet de Hamburgse verslaggeefster Sandra Düpree op het spoor van Dr. Dunckel, een crimineel met de veranderlijkheid van een kameleon. Het spoor leidt naar Norderney, waar een mysterieuze gravin vreemde dingen doet op haar geërfde landgoed...

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 19, 2023
• ISBN: 9783745234336

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

Jonas Herlin is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echt levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Het gezicht, omlijst door een zwarte baard, was star en koud. De blik in de donkerbruine ogen leek bevroren.

Ik heb nog nooit een wassenbeeld gezien dat er zo levensecht uitziet, zei de jongeman terwijl hij een wenkbrauw optrok.

Meneer Weber heeft ze gemaakt aan de hand van de foto's die u ons gaf van uw voorouder, meneer Michelsen, zei de vrouw van midden dertig, die een beetje apart stond en wiens blauwe ogen elke reactie zorgvuldig leken te registreren.

Michelsen richtte zijn blik op haar.

Fascinerend, zei hij. Ik hoop alleen dat het de moeite waard was, gravin Winterstein.

Een dunne glimlach speelde rond de volle lippen van de vrouw. Er was een flits in haar ogen en voor een fractie van een moment drukte haar blik iets uit dat leek op minachting.

Ik ben ervan overtuigd dat u tevreden zult zijn, zei gravin Winterstein. De delicate vingers van haar rechterhand speelden met een donkerrode robijn die ze aan een ketting om haar nek droeg.

Ze wierp een blik op de gedrongen, onopvallend uitziende man die zich tot nu toe op de achtergrond had gehouden. Hij was iets ouder dan vijftig en had een uitdrukkingsloos gezicht. Zijn haar was dunner geworden. Het enige interessante aan hem waren zijn ogen.

Zijn blik was intens en aandachtig.

En je zou kunnen aannemen dat hij ondanks zijn bleke, ietwat kleurloze uiterlijk een zeer intelligent persoon was. Hij leek echter geleerd te hebben om op de achtergrond te blijven.

Dokter Greffen?, gravin Winterstein wendde zich vragend tot hem.

De aangesprokene trok zijn schouders lichtjes op.

Nu de financiële zaken naar tevredenheid zijn geregeld, denk ik dat we meteen kunnen beginnen ... Mits uw kracht het toelaat, gravin Winterstein!

Dat is geen probleem! antwoordde ze.

Michelsen keek van de een naar de ander en knikte toen.

Mee eens!

De man die zichzelf Dr Greffen noemde haalde een stuk krijt uit een ouderwetse ladekast. Toen omcirkelde hij het wassen beeld en tekende een reeks vreemde tekens op de vloer. Het leken archaïsche tekens van een prehistorische cultuur. In sommige tekens kon je het verband met dierensymbolen raden.

Uiteindelijk was Dr. Greffen er klaar mee.

De personages werden in de vorm van een driehoek rond het wassen beeld geplaatst.

Greffen ging toen rechtop staan en keek even in het gezicht van het wassenbeeld. Toen wendde hij zich tot Michelsen.

Ben je klaar?

Ja.

Gravin Winterstein stapte naar hem toe. Haar staalblauwe ogen keken hem even aan.

Sluit uw ogen, meneer Michelsen.

En dan?

Denk aan je overleden oom. Concentreer je op hem ... Probeer je zijn beeld voor de geest te halen.

Michelsen haalde diep adem.

Ik zal het proberen.

Gravin Winterstein hief haar handen op en raakte met haar ringvingers Michelsens slapen aan.

Philipp Gernot Michelsen - ik roep je vanuit het rijk van de schaduwen terug naar onze wereld, mompelde gravin Winterstein toen. Haar blik werd gefixeerd.

Ze zag er gespannen uit.

De aderen bij haar slapen staken een beetje uit en pulseerden.

De ogen van gravin Winterstein veranderden op een griezelige manier. Het blauw van haar ogen begon vreemd te gloeien en breidde zich uit tot er uiteindelijk geen enkele witte vlek meer overbleef.

Ik roep je vanuit het dodenrijk.

Toen mompelde ze een reeks onbegrijpelijke, zeer medeklinkerige woorden waarvan de betekenis al eeuwen vergeten moet zijn. Rauw en archaïsch klonken deze klanken - als een spookachtige boodschap uit lang vervlogen tijden.

Haar volledig blauwe ogen leken bijna blind.

Ze mompelde deze hard klinkende lettergrepen nu als vanzelf tegen zichzelf, waardoor ze bijna in trance raakte.

En toen dacht ze dat ze zijn aanwezigheid kon voelen....

Philipp Gernot Michelsen - de oom van de man wiens slapen net haar vingers raakten.

Hij is daar!, ging het door haar heen. Zijn geest...

Maar ze voelde ook de tegenzin van deze dode man om terug te keren naar de wereld van de levenden. Hij wilde terugkeren naar de duisternis van het niets.

Je moet!

Ze zou hem dwingen, desnoods door alle mysterieuze krachten op te roepen die in haar sluimerden.

Haar gezicht werd donkerrood.

Ze mobiliseerde alle mentale energie die ze kon opbrengen!

En toen wist ze dat ze het gehaald had.

Open uw ogen, meneer Michelsen, zei ze kalm.

Michelsen gehoorzaamde en schrok eerst toen hij in de perfect blauwe ogen van gravin Winterstein keek, die haar fijngeschoren, extreem mooie gezicht een demonische uitstraling gaven.

Gravin Winterstein glimlachte op een manier die Michelsen ambivalent vond. Toen wees ze naar het wassen beeld.

Michelsen kon zijn ogen niet geloven toen hij zag dat het wassen beeld dat gemodelleerd was naar zijn overleden oom plotseling begon te bewegen. De arm ging omhoog. De ogen ...

De figuur deed een onhandige stap naar voren.

De knieën bleven doorgetrokken, terwijl eerst de rechter- en daarna de linkervoet naar voren werden geplaatst. De bewegingen leken op die van een speelgoedrobot, terwijl de vorm en het gelaat volledig menselijk leken - zij het onbeweeglijk en als bevroren.

Een griezelig soort leven woonde nu in haar.

Het bebaarde gezicht draaide zich lichtjes om. De beweging was schokkerig en houterig.

De lippen van het wassen beeld bleven stijf.

En toch was er een stem te horen.

Een stem die nadenkt.

Waarom? Waarom alleen?

Michelsen stond daar met haar ogen wijd open en schudde zwijgend haar hoofd.

Hij is het!, flitste het door hem heen. Mijn oom!

Rillingen overvielen hem. Hij had zo lang naar dit moment uitgekeken en zich keer op keer voorgesteld hoe het zou zijn... Toch voelde hij nu een soort schok.

Het was moeilijk te geloven, maar de geest van zijn overleden oom zat nu gevangen in dat wassen beeld en ademde er zijn spookachtige leven in.

Als ik het niet met eigen ogen had gezien, zou ik het nauwelijks kunnen geloven, het ging door Michelsens hoofd.

Het wassen beeld draaide zijn hoofd in Michelsens richting.

Opnieuw was de spookachtige stem van de gedachte te horen, als dat al het juiste woord ervoor was. Want het waren zeker niet de oren van de aanwezigen die deze woorden waarnamen.

Ik wil niet... Wat heb je gedaan?

Michelsen voelde bijna iets van medelijden bij deze pijnlijke woorden.

Michelsen haalde diep adem.

Als door watten heen hoorde hij toen de stem van de bescheiden, gedrongen man die zichzelf Dr. Greffen had genoemd.

U kunt nu met uw oom praten, meneer Michelsen, zei hij koeltjes.

2

Het was een vreselijk hectische dag geweest op de redactie van HAMBURG EXPRESS NACHRICHTEN, en ik was blij dat ik 's avonds eindelijk thuis was.

Sinds de vroege dood van mijn ouders woonde ik in de villa van mijn oudtante Elisabeth Düpree, die me als een tweede moeder had opgenomen.

Haar Wilhelminische villa in Hamburg was tot op de dag van vandaag mijn thuis gebleven. Ik woonde op de bovenverdieping, terwijl tante Elisabeth de rest van het eerbiedwaardige en nogal kronkelige huis aan de rand van Hamburg grotendeels had gevuld met haar zogenaamde archief.

Elisabeth - ik noemde haar tante Elisabeth - was altijd erg geïnteresseerd geweest in alles wat met het bovennatuurlijke te maken had. En dus