Inspecteur Jörgensen en de moordenaarsclan: Thriller

By Peter Haberl and Chris Heller

Thriller van Peter Haberl & Chris Heller



Wat gebeurde er 25 jaar geleden? Advocaat Weinreich heeft blijkbaar een bom laten ontploffen met zijn universiteitsvrienden en wil nu zijn geweten sussen. Maar deze voormalige vrienden willen de verantwoordelijkheid niet onder ogen zien. Al snel stapelen de doden in de omgeving zich op. Maar waar en wanneer is de bom ontploft?

De recherche heeft geen aanwijzingen, alleen dode getuigen

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Jul 12, 2023
• ISBN: 9783745231977

Book preview

Inspecteur Jörgensen en de moordenaarsclan: Thriller

Thriller van Peter Haberl & Chris Heller

Wat gebeurde er 25 jaar geleden? Advocaat Weinreich heeft blijkbaar een bom laten ontploffen met zijn universiteitsvrienden en wil nu zijn geweten sussen. Maar deze voormalige vrienden willen de verantwoordelijkheid niet onder ogen zien. Al snel stapelen de doden in de omgeving zich op. Maar waar en wanneer is de bom ontploft?

De recherche heeft geen aanwijzingen, alleen dode getuigen.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

1

Mijn naam is Uwe Jörgensen.

Hoofdinspecteur Uwe Jörgensen?

Precies.

U behoort tot de federale recherchegroep hier in Hamburg, nietwaar? Dat staat tenminste in mijn documenten.

Dat is ook correct.

En je directe chef is inspecteur Bock.

Hij leidt onze afdeling.

Meneer Jörgensen, weet u waarom u hier bent?

Om eerlijk te zijn: nee. En ik vind het ook tijdverspilling.

De jonge vrouw die tegenover me zat, sloeg haar benen over elkaar. Ze was een tenger, ietwat verlegen wezen met een bleke huidskleur. Ze was psychologe. En ik was het helemaal niet eens met wat ze ging doen. Maar had ik tegen een officieel bevel in willen gaan? Nee, dat is iets wat je probeert te vermijden als je ambtenaar bent. Ik ben geen uitzondering. En omdat meneer Bock me een dringende vermaning had gegeven, kwam ik ook naar de vergadering.

Eigenlijk was ik van plan om het over te slaan. Maar na de preek van de baas ben ik van gedachten veranderd. Tenminste, mijn officiële mening. De mening die ik publiekelijk uitte. Mijn werkelijke mening over de zaak was natuurlijk hetzelfde gebleven. Helaas is dit een fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Je hebt een mening, maar je mag die niet officieel uiten omdat je dan nadelen moet vrezen. Ik zat net in zo'n situatie. Want als ik hier iets verkeerds zou zeggen, zou dat terugkomen in mijn functioneringsgesprekken.

Daar was ik zeker van.

Dus ik hield mijn mond en probeerde me alleen uit te drukken op een manier die in overeenstemming was met wat officieel als de juiste mening werd beschouwd.

De laatste zin die ik hierover zei was natuurlijk contraproductief in dit opzicht.

Deze vrouw vertellen dat haar werk eigenlijk tijdverspilling was, dat was niet de fijne Hamburgse manier. Maar het was eerlijk. En het floepte eruit. Ik ben gewoon niet zo goed in liegen. Ik vertel liever de waarheid, ook al is dat helaas niet altijd mogelijk. Het probleem met leugens is dat elke leugen meestal gevolgd wordt door minstens nog een leugen. En van deze leugen nog een. Op zijn minst. Op een gegeven moment moet je een heleboel leugens onthouden als je redelijk consistent wilt blijven.

De meeste verdachten die bij ons komen voor ondervraging voelen zich zo.

Op een gegeven moment zullen de leugens een kritische massa hebben bereikt. En dan, op een gegeven moment, stort het bouwwerk van leugens ook in. We wachten vaak op dit moment in een ondervraging. Je moet geduld hebben. Maar dat dit moment op een gegeven moment komt is absoluut zeker. Je kunt er echt op rekenen. Honderd procent. Ik heb nog nooit meegemaakt dat het anders was.

Maar als je zelf de leugenaar bent, ben je natuurlijk niet beter af.

Blijkbaar was het moment waarop het kaartenhuis van mijn officiële waarheid van leugens instortte voor mij al heel snel gekomen.

Dat komt waarschijnlijk omdat ik niet veel ervaring heb.

Oefenen in liegen, bedoel ik.

En daarom duurt het niet lang voordat de waarheid zich een weg baant van het hart naar de M en dan, poef, is het er al, de verdomde, vluchtige waarheid.

Soms gaat het echt sneller dan je denkt.

Het spijt me dat u zo negatief bent over ons gesprek, meneer Jörgensen.

Nou...

Ik wil je graag van het tegendeel overtuigen.

Je mag het gerust proberen.

Wat wij doen heet supervisie.

Hmm.

Heeft u ooit gehoord van de gesprekstechniek van toezicht, meneer Jörgensen?

Het Duitse woord voor toezicht is Überwachung.

Nee...

Heb ik dat verkeerd vertaald?

Nee, dat niet, maar...

Alsjeblieft!

Onze opvatting van professionele supervisie is dat we praten over gevallen uit je dagelijkse professionele leven, waarbij we uitwerken hoe ze verband houden met de specifieke levensstijl.

Lifestyle?

Ja, dit is een term uit de individuele psychologie. Ieder mens heeft een specifieke levensstijl die overeenkomt met zijn of haar karakter. Deze levensstijl toont zich willekeurig in al onze handelingen en beïnvloedt onze waarneming. We noemen dit tendentieuze waarneming. Het zorgt ervoor dat elke persoon heel specifieke blinde vlekken heeft in zijn of haar perceptie door zijn of haar levensstijl en misschien heel specifieke moeilijkheden heeft met bepaalde situaties, mensen, zaakconstellaties of andere professionele contexten.

Ah, ja...

Ons gezamenlijke werk moet je helpen om beter om te gaan met je dagelijkse werk en om je eigen aandeel in moeilijkheden beter te leren herkennen. In de laatste stap kunnen we dan samen alternatieve handelingspatronen oefenen.

Ik keek haar aan.

Ze beantwoordde de blik.

Het kostte me een paar momenten om mijn kalmte te hervinden.

Moet het echt waar zijn?

Moet ik mijn toch al zeer beperkte tijd verspillen met zulke onzin?

Ik wil niet twijfelen aan de wetenschappelijke bevindingen van de psychologie. Hoe kom ik daarbij? Ik heb geen idee van zulke dingen.

Maar waarom zou iemand behandeld moeten worden die helemaal geen probleem heeft?

Niemand gaat naar de dokter als niets pijn doet! Ja, dat is een grote fout! Ik hoorde het tegenargument al in mijn hoofd. Maar eerlijk gezegd, moeten we ons bezighouden met problemen die we niet eens hebben? Kunnen we niet op zijn minst wachten tot ze zich echt voordoen?

Dat zou wel het minste zijn wat we kunnen doen, denk ik.

Of ben je het er niet mee eens?

Het zit zo: Noch jouw mening, noch mijn mening telde in deze zaak. De enige mening die telde was die van deze jonge vrouw, die ik nauwelijks kon overtuigen dat jouw werk zinloze onzin was. En natuurlijk was het de mening van onze werkgever die telde. In dit geval was de werkgever het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Zelfs de term werkgever klinkt middeleeuws. Maar de relatie tussen een ambtenaar en zijn werkgever is ook middeleeuws. Het heeft niets te maken met de relatie van een werkgever tot zijn werknemer.

Een werknemer ontvangt loon voor verricht werk. Een ambtenaar daarentegen heeft trouw gezworen aan de werkgever en wordt betaald voor zijn trouw aan de werkgever. Daarom wordt het kantoor waar ik mijn salaris ontvang ook wel het pensioenbureau genoemd. En het geheel werkt uiteindelijk zoals de loyaliteitsplicht van een ridder aan zijn graaf in de Middeleeuwen.

Ik haalde diep adem.

Oké, zei ik. En ik dacht: Laten we het maar doen!

Ik had tenslotte erger meegemaakt.

Vertel me dan alsjeblieft over je grootste professionele probleem van dit moment, spinde de jonge vrouw. Ze had de vraag van haar vragenlijst afgelezen. Er leek een soort concept te zijn dat ze volgde.

Mijn grootste probleem?

Ja.

Mijn grootste probleem is de tocht in het kantoor.

De tocht?

Ja, het komt van de airconditioning. En die kan helaas niet uitgezet worden.

Een interessant probleem, meneer Jörgensen.

Denk je dat?

Heb je altijd problemen gehad met tocht?

Ja, daar ben ik gevoelig voor.

Laten we teruggaan naar je kindertijd. Wanneer merkte je als kind voor het eerst dat je aan het dammen was?

Helemaal niet.

Ze fronste.

Helemaal niet?

Er was geen tocht in ons huis.

Helemaal geen?

Nee.

Maar...

"Mijn vader lette er heel goed op dat er geen tocht in huis was. Hij was daar zelf gevoelig voor.

Ah, ja...

Daarom zorgde hij er altijd voor dat alles strak was.

Verlangt u naar die tijd, meneer Jörgensen?

Ik haalde diep adem. Ze wilde maar niet opgeven. Alles had te maken met mijn kindertijd. En alles maakte dan deel uit van mijn karakterstijl die ik in mijn kindertijd had ontwikkeld. Dat was de theorie. En misschien was het zelfs wel waar. Ik vroeg me alleen af waarom ik er zoveel over moest weten. Ik vroeg me ook af waarom ik me nu zo intensief moest verdiepen in de diepten van mijn persoonlijkheid, terwijl er op dit moment zoveel andere dingen te doen waren.

Maar ik besefte dat er geen ontsnappen aan was.

Verzet was zinloos, realiseerde ik me.

En bovenal, elke vorm van verzet verlengde het lijden alleen maar.

Dus misschien was het het beste om zo min mogelijk weerstand te bieden en zo de tijd te verkorten die deze onzin me kostte.

"Ja, het is goed dat