Drie Thrillers Speciaal Deel 2

By Alfred Bekker

Drie Thrillers Speciaal Deel 2

Door Alfred Bekker

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.



Dit boek bevat de volgende drie misdaadromans:





Dood van een snuffelaar

Commissaris Marquanteur en de Bendeoorlog in Marseille

We hebben botten gevonden





Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Mar 30, 2023
• ISBN: 9783745228595

Book preview

Alfred Bekker

​Drie Thrillers Speciaal Deel 2

UUID: bbdf7c46-a5d8-4eb9-b2fb-b6b2b9429612

Dieses eBook wurde mit StreetLib Write (https://writeapp.io) erstellt.

Inhaltsverzeichnis

​Drie Thrillers Speciaal Deel 2

Copyright

Dood van een snuffelaar: Thriller

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

Commissaris Marquanteur en de Bendeoorlog in Marseille

We hebben botten gevonden: Thriller

​Drie Thrillers Speciaal Deel 2

Alfred Bekker

Drie Thrillers Speciaal Deel 2

Door Alfred Bekker

Misdaadthrillers van een klasse apart - hard, vol actie en verrassend in hun oplossing. Rechercheurs op het spoor van gewetenloze criminelen. Spannende romans in één boek: ideaal als vakantielezing. Soms provinciaal, soms stedelijk. En altijd anders dan je eerst denkt.

Dit boek bevat de volgende drie misdaadromans:

Dood van een snuffelaar

Commissaris Marquanteur en de Bendeoorlog in Marseille

We hebben botten gevonden

Alfred Bekker is een bekend auteur van fantasy-romans, thrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij talrijke romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur COVER A.PANADERO

COVER A.PANADERO

Henry Rohmer is a pen-name of Alfred Bekker

Neal Chadwick is a pen-name of Alfred Bekker

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Gelijkenissen in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg mij op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg mij op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Dood van een snuffelaar: Thriller

Alfred Bekker

Misdaadroman van Henry Rohmer (Alfred Bekker)

De omvang van dit boek komt overeen met 105 paperback pagina's.

1

New York 1991

Steve Tierney pakte de dictafoon en probeerde voor de laatste keer zijn verslag af te maken. Maar eigenlijk wist hij dat het ook deze keer niets zou worden. Hij kon zich gewoon niet concentreren. Toen zijn blik opzij ging, zag hij zijn eigen hand een beetje trillen.

Ik heb al een lange weg afgelegd!, ging het door hem heen. Hij haalde diep adem, stond op uit zijn ongemakkelijke bureaustoel en legde de dictafoon op het rommelige bureau. Tierney's kantoor was in de Lower East Side omdat hij zich niets duurders kon veroorloven. Maar nu heeft hij misschien een kans om de klim te maken van smalspoor speurder naar gentleman onderzoeker. Maar de zaak was nog niet zeker. Het was op het scherp van de snede en als hij pech had, zou dat mes uiteindelijk zijn keel doorsnijden. Tierney moest heel voorzichtig zijn en hij wist het. Maar de verleiding was gewoon te groot geweest. Die kans was er twee keer niet...

Tierney stapte naar het raam en keek naar buiten, de duisternis in. Het was al laat. Eigenlijk had hij allang thuis willen zijn, maar in zijn beroep mocht je niet op de klok kijken.

Hij dacht plotseling aan zijn vrouw Karen en Michael, zijn zoon, die over een paar weken tien jaar zou worden. Omwille van hen had ik nooit betrokken mogen raken in deze verdomde zaak! ging het pijnlijk door zijn hoofd. Maar nu was het te laat om nog spijt te hebben. Nu moest hij zich er doorheen slaan en hopen dat alles goed ging. Als de zaak voorbij was, zouden ze er alle drie beter van worden en een betere toekomst hebben. Geen nachtelijke observaties meer van ontrouwe echtgenoten, niet meer urenlang rondhangen bij geldautomaten om fraudeurs met cheques op te sporen....

Veiligheidsconsultancy voor grote bedrijven - zoiets had Tierney in gedachten voor de toekomst. Met vaste kantooruren indien mogelijk. En, natuurlijk, met meer tijd voor zijn familie.

Op dat moment deinsde Tierney onwillekeurig terug. Het overkwam hem nu vaker. Zijn zenuwen hadden nogal geleden sinds hij bij deze affaire betrokken was. Hij had een geluid aan de deur gehoord. Iemand drukte op de bel, maar die deed het al een hele tijd niet meer. Dus een seconde later werd er geklopt.

Tierney had zijn schouderholster losgemaakt en op het bureau gelegd. Nu ging zijn greep daarheen om het pistool in zijn hand te krijgen. Het was een Beretta en hij voelde zich veel beter toen hij de pistoolgreep in zijn rechterhand voelde.

Met het geweer in de aanslag liep hij naar de deur, waar een tweede keer werd geklopt, deze keer iets ongeduldiger.

Tierney wierp een blik door het kijkgaatje. Een man die hij niet kende stond in de gang.

Wat wil je? riep Tierney.

Doe open, ik moet met je praten! kwam er door de deur. Maar niet zodat de hele wereld het kan horen! Of neem je geen klanten meer aan?

Tierney dacht even na. Zijn hersenen werkten koortsachtig. Die man daar was waarschijnlijk geen klant - hoewel Tierney bekend stond om zijn bereikbaarheid op elk moment van de dag of nacht. Maar in zijn huidige situatie, geloofde hij het gewoon niet. Veel dichter bij huis was een andere mogelijkheid. Iemand had waarschijnlijk een soort engel des doods gestuurd om van Steve Tierney af te komen.

Een ogenblikje! riep Tierney, zonder zich echt te willen openstellen voor de vreemdeling. Hij probeerde alleen tijd te winnen. Tierney kroop achteruit en keek rond in zijn armoedige kantoor, waar hij nu zat als in een muizenval. Er was geen manier dat hij eruit kon komen. Er was geen balkon, geen brandtrap, zelfs geen mogelijkheid om uit het raam te springen, waarvan het kozijn zo krom was geworden dat hij het in de winter had moeten vastspijkeren om niet dood te vriezen terwijl hij de vermoeiende kantoordingen deed.

Er was nauwelijks dekking in Tierney's kantoor. Het was geen plek om je te verstoppen. De meubels waren schaars. Afgezien van het bureau waren er alleen een paar zelfdragende planken aan de muren waar hij de dossiers met zijn onderzoeksdocumenten bewaarde.

Tierney was net bij het bureau toen er een lelijk geluid klonk. Het klonk bijna alsof iemand hard had geniest, maar Tierney wist dat het iets anders was.

Een pistool met een geluiddemper! De man had het slot zonder verdere omhaal kapotgeschoten. De deur ging op een kiertje open.

Tierney deed het licht uit en verschool zich achter het bureau. Toen haalde hij de veiligheidspal van zijn eigen pistool. Hij greep de Beretta met beide handen vast en wachtte gewoon de volgende seconden af, die eindeloos langzaam leken te verlopen. Het eerste wat hij door de deur zag komen was de langgerekte geluiddemper.

Hij wachtte nog even. Tot de man halverwege was gekomen. Tierney zag niet veel meer van de indringer dan een schimmige omtrek. Maar als doelwit, was dat genoeg. Steve Tierney dacht er niet eens aan om te wachten tot de moordenaar hem probeerde te vermoorden. Zijn enige kans was om hem voor te zijn. En zo kwam hij uit zijn dekking, zette de Beretta op en vuurde.

De indringer reageerde echter in een flits. Hij liet zich opzij vallen en toen ging het 'Plop! Drie keer kort na elkaar vuurde de moordenaar en schoot raak. Een schok ging door Tierney's lichaam. Hij wankelde naar achteren en trok zijn Beretta nog eens omhoog om te vuren. Maar voordat hij de kans had, had de moordenaar de trekker weer overgehaald. Het schot raakte Tierney recht in de borst. De kogel kwam er aan de andere kant uit en verbrijzelde de ruit. Tierney werd achteruit gerukt, zodat hij uit het raam tuimelde. Zeven verdiepingen, dat was nogal een val. Ondertussen, deed de moordenaar de lichten weer aan.

De defenestratie was niet echt gepland. Maar uiteindelijk betekende het alleen voor de moordenaar dat hij nu sneller moest werken. Hij schatte dat hij minstens vijftien minuten had. Hij keek even uit het raam. Een lelijk gezicht.

Iemand was al bij de dode man en had zich over hem heen gebogen, een ander kwam eraan. Maar niemand zou naar het kantoor komen totdat de politie was gearriveerd. De moordenaar wist dat uit ervaring. Zo waren de mensen. Ze wilden iets zien, maar nergens bij betrokken raken.

De moordenaar stak zijn pistool in zijn zak en richtte zich toen op de dossiers waarmee Steve Tierney zijn planken had gevuld. Een voor een werden ze eruit gescheurd, doorgebladerd en toen op de grond gegooid.

2

Kapitein Toby Rogers van Manhattan Moordzaken C/II was een corpulente kolos. Hij kwam puffend uit zijn stafauto en bewoog zich in de richting van de plaats delict. Zijn jas en vest stonden open, de knopen van zijn hemd waren tot het breekpunt gespannen.

De talrijke uniformen konden het leger van toeschouwers nauwelijks voldoende wegduwen en ook Rogers had enige moeite om zich door de menigte heen te dringen.

Uiteindelijk had hij zich een weg gebaand naar luitenant Browne, die naast een mannelijk lijk stond.

Meerdere schoten, legde de krullebol Browne uit toen hij de kapitein naast zich zag komen. Twee van hen waren fataal. Iemand is erg grondig geweest!

Het lijkt erop dat hij daar uit het raam is gesprongen! raadde Rogers.

Browne haalde zijn schouders op. Het was zeker geen vrijwillige sprong!

Ben je daarboven geweest?

Ja. De forensische zijn er nu!

Waar is die verdomde dokter?

Weer weg, kapitein.

En het tijdstip van overlijden?

23:47 p.m.

Rogers trok zijn wenkbrauwen op en fronste zijn wenkbrauwen. Hij keek luitenant Browne aan alsof hij hem voor de gek hield. Zo specifiek, Luitenant?

We hebben de getuigenis van een vrouw die een schot hoorde nadat ze op haar horloge keek.

Een shot?

Browne knikte. Ja, en de arme kerel hier moet het zelf hebben ingeleverd. Hij had een Beretta. Zijn moordenaar moet een geluidsdemper hebben gebruikt!

Rogers trok een raar gezicht. Dat klonk niet goed.

Hij dwong zichzelf om naar de dode man te kijken, maar hij had zich de moeite kunnen besparen. De schedel was behoorlijk verwoest en bedekt met bloed. Er was niet veel van het gezicht te zien. Zijn naam is Steve Tierney en hij had hier een kantoor als privé-detective, hoorde de kapitein de sonore stem van Browne.

Rogers knikte. Hebben we ooit met hem gewerkt, toevallig?

Ik denk het niet, zei Browne. Hoe dan ook, ik herinner me hem niet.

Twee mannen kwamen nu om de dode man in een zinken kist te leggen. Rogers draaide zich om. Hij was verdomd blij dat dit niet zijn werk was.

Laten we naar het kantoor gaan, zei hij tegen Browne.

Het was overhoop gehaald, zei Browne. Misschien is Tierney op iets zo explosiefs gestuit dat ze meteen een huurmoordenaar op hem gezet hebben!

Rogers haalde zijn schouders op.

Dat is mogelijk, zei de kapitein en vervolgde: Maar het is net zo waarschijnlijk dat hij chantage heeft geprobeerd. Hij is vast niet rijk geworden van zijn baan - als hij hier al woonde!

Rogers had al een paar stappen gelopen toen Browne's stem hem abrupt deed stoppen.

Oh, kapitein... Er is nog iets...

Browne deed een beetje moeilijk toen Rogers naar hem snauwde: Kom op, zeg het maar!

"Tierney had een vrouw en kinderen.

Ik hoop dat iemand ze op de hoogte heeft gebracht. En met empathie!

"Dat is het juist. Ik hoopte dat je...

3

Goedendag, meneer de schoonmaker!

De kleur van het gezicht van de man was net zo grijs als zijn pak. Zijn glimlach leek niet meer te zijn dan een hardvochtig masker. Een zakelijk masker.

Zijn naam was Norman Reynolds, en hij was notaris en advocaat, overigens met een goede reputatie.

Bount Reiniger, de man aan de andere kant van het bureau, had ook een behoorlijke reputatie in zijn vakgebied. Hij bood zijn gast een leunstoel aan.

Het is een genoegen om u eindelijk te ontmoeten, meneer Reiniger.

"Graag gedaan.

Ik heb veel over je gehoord. Ze zeggen dat je de beste privédetective van New York bent!

Bount glimlachte wrang. Mensen zeggen een heleboel dingen, meneer Reynolds. Ik weet zeker dat je dat ook weet...

Maar dit soort humor viel duidelijk niet in goede aarde bij de grijze man. Hij bleef kurkdroog, zijn gezicht bijna onbeweeglijk. Hij draaide zijn hoofd even naar de derde persoon in de kamer. Het was een zeer aantrekkelijke blondine, wier nauwsluitende gebreide jurk weinig verhulde van wat er onder zat. Norman Reynolds was echter blijkbaar niet onder de indruk.

Hij wendde zich tot Bount.

Ik zou u graag onder vier ogen spreken, als u het niet erg vindt.

Ik vind het niet erg, maar dit is Miss June March, mijn partner. Ze komt er toch wel achter waar het allemaal om gaat. Ze kan er net zo goed bij zijn, vind je niet?

Norman Reynolds dacht van niet.

Maar hij ging toch zitten.

Wat is uw zorg, Mister Reynolds? vroeg Bount terwijl hij een sigaret opstak.

Ik ben hier omdat ik de droevige plicht heb de laatste wil van een overledene uit te voeren. Twee dagen geleden, werd een privé-detective genaamd Steve Tierney doodgeschoten in zijn kantoor. Het is niet een zaak waar u van gehoord hoeft te hebben, meneer Reiniger. Misschien stond er een klein berichtje in de krant, misschien zelfs dat niet. Reynolds vertelde dit met een bijna emotieloze stem. Hij haalde een ogenblik tussendoor zijn schouders op en vervolgde toen: Meneer Tierney gaf mij tijdens zijn leven de opdracht dit aan u te overhandigen.

Hij overhandigde Bount een enveloppe en hij opende ze. Binnenin zat een brief waarin de vermoorde man Bount Reiniger opdroeg zijn dood op te lossen. Er was ook een cheque en een sleutel. Er was ook een volmacht ondertekend door Tierney om Bount Reiniger te machtigen de inhoud van een kluisje op te halen. Volgens de brief, bevatte het de onderzoeksdocumenten van Tierney's laatste zaak.

Bount gaf de brief aan June, die hem kort doornam.

Betekent dat dat deze Tierney wist - of tenminste vermoedde - van zijn op handen zijnde moord? vroeg Bount, fronsend.

Reynolds haalde zijn schouders op.

Ik weet het niet, meneer Reiniger, bekende hij. Ik wil alleen weten of je de zaak aanneemt! Anders moet ik iemand anders gaan zoeken. Meneer Tierney had duidelijk een hoge dunk van u - vanuit een puur professioneel oogpunt. Daarom was jij zijn eerste keuze.

Bount dacht even na. Toen knikte hij. Hij had een besluit genomen. Ik zal er naar kijken, kondigde hij aan. "Tierney was tenslotte in zekere zin een collega...

Ik ben blij dat u er zo over denkt, meneer Reiniger! antwoordde Reynolds koel en stond toen op. Je bespaart me een hoop moeite met dit. Het is tenslotte niet zo gemakkelijk om een goede privé-detective te vinden! Hij wierp een blik op zijn Rolex om te benadrukken dat hij nu snel moest vertrekken.

Juffrouw March zal u uitlaten, zei Bount.

Maar Reynolds wuifde het weg. Dank u wel, maar ik vind de weg heel goed in mijn eentje! Een ogenblik later was hij weg.

Dit moet de vreemdste manier zijn waarop je ooit aan een zaak bent gekomen, Bount! In al de jaren dat we samenwerken, heb ik nog nooit zoiets gezien!

Bount grijnsde. Dat is juist een van de positieve kanten van deze baan: er is veel afwisseling!

Ze vouwde haar armen voor haar borst.

Niettemin! Het verbaast me dat je je meteen hebt laten ompraten. Ik vraag me af waarom, eigenlijk!

Bount tilde de cheque op en hield hem vast met zijn wijs- en middelvinger.

Eén argument is natuurlijk dit!

Oh, kom op! Ze nam het papier uit zijn hand en keek er even naar, schudde toen haar hoofd. Je zou makkelijk dikkere vissen kunnen vangen, Bount!

Zeker, mompelde hij en haalde zijn schouders op. Maar ik hou er gewoon niet van als iemand van onze gilde wordt gedood. Je moet toch op de een of andere manier bij elkaar blijven, vind je niet?

4

Het spijt me echt, meneer, maar ik ben bang dat ik niets voor u kan doen! Uit de amandelogige bankbediende was niet op te maken of ze echt zo'n spijt had of niet eerder in verlegenheid was gebracht. Maar eigenlijk deed het er niet toe.

Bount Reiniger keek nog eens snel in de kluis en zuchtte toen. De doos was leeg. Er was zelfs geen stofje te zien - maar het zou te mooi geweest zijn om waar te zijn, om al het bewijsmateriaal hier op een hoopje te vinden.

Wat betekent dat - je kunt niets voor me doen? vroeg Bount fronsend. Ik heb de sleutel en een volmacht van de overledene om de inhoud van de doos op te halen!

Dat kan zo zijn, meneer...

Schoner.

Onze bank garandeert dat onbevoegden geen toegang hebben tot de box!

Meneer Tierney heeft veel geld betaald om mij de inhoud van deze doos te laten ophalen. Dat zou hij niet gedaan hebben als het leeg was geweest!

Ik kan de gegevens controleren, meneer Reiniger. Als iemand echt toegang had tot het kistje, moet er een specimen van de handtekening zijn, die wij verplicht stellen.

Bount glimlachte zwakjes.

Wees dan zo vriendelijk om te kijken!

Ze verlieten de kamer met de kluisjes. En toen, een minuut later, zag Bount het zwart op wit: de inhoud van het kastje was opgehaald. Door Karen Tierney, de weduwe van de vermoorde man.

Volgens de gegevens hadden we geen reden om haar de toegang te ontzeggen! zei de vrouw met de amandelen in haar ogen. Ze was tenslotte zijn weduwe!

Had ze een sleutel?

Ze had het niet echt nodig. Het gebeurt soms dat nabestaanden niet weten waar de overledene de sleutel bewaarde. In zulke gevallen eisen we schadevergoeding omdat we een nieuw slot moeten plaatsen...

En mevrouw Tierney betaalde?

Dat is juist.

5

Karen Tierney had vlammend rood haar en donkere ogen die op dit moment erg droevig leken. Zij was een mooie, tengere vrouw, maar scheen zichzelf op het oogenblik een beetje verwaarloosd te hebben.

Hoe dan ook, ze begroette Bount in haar kamerjas toen hij aan haar flatdeur stond. De Tierneys woonden te huur op de benedenverdieping van een rijtjeshuis met meerdere verdiepingen.

Ik koop niets en ik laat me nergens toe bekeren, mompelde ze vermoeid, terwijl ze de deur al in Bounts gezicht wilde dichtslaan.

Wacht even, mevrouw Tierney. Ik moet echt met je praten...

Ze streek haar rode manen naar achteren en zei: O, ja? Hou het kort. Het gaat niet zo goed met me!

Mijn naam is Bount Reiniger, ik ben een privédetective.

Wat wil je?

"Het gaat over je vermoorde echtgenoot! Mag ik binnenkomen?

Ze was nog steeds achterdochtig en dus toonde Bount haar zijn rijbewijs.

Wat wil je dat ik doe met het doekje?

Hoe dan ook, als het familiezilver vermist is na mijn bezoek, weet je wie het heeft. Hij keek haar openhartig aan. Voor hem stond een gebroken vrouw die eruit zag alsof ze behoorlijk van haar koers was geraakt. En Bount's opmerking vrolijkte haar helemaal niet op. Ze reageerde alleen met een schouderophaal die niets minder leek te zeggen dan dat het haar op dit moment eigenlijk toch niets kon schelen.

Wie heeft je gestuurd? vroeg ze.

Uw man had een notaris ingehuurd om mij in te huren om zijn moordenaar te vinden in het geval van zijn dood!

Ze keek verbaasd naar Bount. Ik wist daar niets van, zei ze.

De politie is al bij u thuis geweest, neem ik aan...

Ja, knikte ze, een zekere luitenant Browne.

Een lange kerel met krullend haar, is het niet?

Ken je hem?

Hij werkt bij moordzaken voor Captain Rogers en dat is een oude vriend van me!

Zij bekeek Bount nauwkeurig van boven tot onder en plotseling leek het tot haar door te dringen dat haar eigen outfit die dag niet de laatste mode was. Een lichte blos kwam over haar gezicht. Ze was in verlegenheid gebracht. In ruil daarvoor, leek het wantrouwen niet meer zo sterk.

Kom op, mompelde ze. Bount werd naar een woonkamer geleid en kreeg een plaats in een lompe leren fauteuil.

Zij ging ook zitten.

Ik zie er niet zo goed uit vandaag, zei ze. Maar weet je, de dood van Steve was een grote klap voor me. Ik sta nu voor niets. En ik zou ook niet weten hoe ik je moet betalen, trouwens!

Je man heeft daar al voor gezorgd!

Wat?

Ja, een cheque. Hier is het ontvangstbewijs van de bank. Ik heb het een half uur geleden geïnd. Bount haalde het bonnetje uit zijn portemonnee en liet het haar zien.

Ze fronste haar wenkbrauwen. Ik wist niet dat Steve ook een rekening had bij deze bank, mompelde ze. En dan het bedrag! Ze gaf het bonnetje terug aan Bount. Ik kan alleen maar hopen voor u dat de cheque goed was, meneer Reiniger!

Heeft uw man met u over zijn werk gesproken?

Nee, nooit. Hij wilde zijn onderzoekswerk en privé-leven strikt gescheiden houden. Daarom is zijn kantoor aan de andere kant van de stad. Ze haalde haar schouders op: Hij had daar vast zijn redenen voor, want de dingen die hij deed waren waarschijnlijk niet altijd helemaal onschuldig. Hij wilde ons - mij en onze kleine Michael - niet bij die dingen betrekken.

Dan weet je toevallig ook niet waar hij de laatste tijd aan gewerkt heeft?

Nee. Ik weet het niet.

Is hij door iemand bedreigd, misschien?

Niet dat ik weet, Meneer Schoonmaker. Ze haalde haar schouders op en wreef haar handpalmen tegen elkaar. Ik ben bang dat ik je niet veel kan helpen, of wel?

Bount bestudeerde haar gezicht aandachtig. Haar ogen keken onrustig en ze schoof heen en weer in haar stoel. De privé-detective had het gevoel dat zij hem niet voor honderd procent de waarheid vertelde of op zijn minst iets verborg. Bijvoorbeeld, het ding met het kluisje, maar Bount wilde afwachten voor hij ermee naar buiten kwam.

Plotseling zei ze: Ik zie niet in waarom u dit ding ook nog moet aanwakkeren, meneer Reiniger.

Bount trok zijn wenkbrauwen op. Ik ben verbaasd dat je dat zegt!

Wat zou je kunnen ontdekken dat de politie niet vroeg of laat zal ontdekken ? antwoordde Karen Tierney.

Nou, je man dacht daar duidelijk anders over.

Laat het gaan en laat het over aan de politie!

Vreemd dat u dat denkt, Mrs Tierney.

Waarom?

Omdat het mijn ervaring is dat familieleden de daders koste wat kost gestraft willen zien...

Bij mij is het niet anders! antwoordde ze met een schamper stemmetje. Maar ik ben realistisch. Trouwens, noch jij noch de politie kunnen mijn man voor me terughalen...

Daar had ze gelijk in, natuurlijk.

Bount stond op om te vertrekken. Heb je een foto van hem?

Ja, maar...

Geef het dan alsjeblieft aan mij.

Ze aarzelde. Je wilt niet ophouden, hè?

Ik heb een opdracht.

En als ik je deze opdracht weer afneem?

Ik zou me daar nooit mee bemoeien, mevrouw Tierney. De opdracht was de laatste wil en testament van uw man. En ik zal dat respecteren.

Ze knikte. Een vreemde spanning had haar in zijn greep die Bount niet helemaal kon verklaren.

Ik zal een foto voor je maken, zei ze.

Toen ze terug was en Bount een foto van Tierney had gegeven, vroeg hij: Is het misschien omwille van het geld dat je me de job wou ontnemen? Daar kunnen we over praten. Ik hoef mijn auto niet meteen te verkopen als ik de cheque opgeef.

Ze schudde haar hoofd en keek Bount niet in de ogen. Nee, zei ze, dat is het punt niet.

Heb je een baan?

"Nee. Ik zal iets