Commissaire Marquanteur en de bendeoorlog in Marseille: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



De georganiseerde misdaad, waaronder de vuilnismaffia, runt lucratieve zaken in Marseille, en de onderlinge jaloezie leidt tot een soort bendeoorlog waarin veel bloed vergoten wordt. Tegelijkertijd begint een diepgewonde vrouw aan een wraakactie, haar haat is niet te stoppen. Daarbij loopt ze de vuilnismaffia in de weg. Marquanteur en Leroc moeten zo snel mogelijk een einde maken aan de slachting, maar dit blijkt uiterst moeilijk te zijn.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jenny Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Apr 12, 2024
• ISBN: 9783745238266

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Mijn naam is Pierre Marquanteur en ik ben commissaris bij de recherche in Marseille. Om precies te zijn, ik maak deel uit van een speciale eenheid genaamd FoPoCri, die gespecialiseerd is in operaties tegen de georganiseerde misdaad.

Mijn ouders wonen op ongeveer een uur rijden van Marseille. Het dorp waar zij wonen heeft ook een naam, maar iedereen noemt het eigenlijk gewoon >Le Trou<. Het gat. Een plek die eigenlijk niet bestaat of waar hazen en vossen elkaar welterusten zeggen.

Soms, als mijn tijd het toelaat, bezoek ik ze daar.

In >Le Trou< is Frankrijk nog steeds zoals velen denken dat het vroeger was.

Maar het kan ook zijn dat het geheugen van veel mensen gewoon bedrieglijk is en dat dit slechts een aangename illusie is. Misschien was Frankrijk in Le Trou nooit zoals het nu is. En misschien was de wereld in >Le Trou< nooit zo goed als degenen die er verbleven vandaag beweren.

Ik ben daar opgegroeid.

Maar ik ben op een gegeven moment ook weggegaan.

Ik denk niet dat ik het mijn hele leven in dit dorp had kunnen uithouden. Het zou gewoon niets voor mij zijn geweest. Maar uiteindelijk moet iedereen dat voor zichzelf beslissen.

Zeg eens, ben je niet bang dat een van die criminele Algerijnen je op een dag zal vermoorden? vroeg mijn vader op een gegeven moment, nadat maman de taart had opgediend en we in de tuin zaten en uitkeken over het oude Romeinse aquaduct dat al eeuwenlang dit kleine dorp overspant en nu zelfs op de Werelderfgoedlijst staat. Let wel, het oude Romeinse aquaduct en niet het dorp. Er is een groot verschil tussen oud en antiek. Oud kan oud zijn in de zin van verouderd. Of in de zin van oud en vervallen en aan verval overgeleverd. Het laatste gold voor het dorp, het eerste voor het aquaduct. Geen van beide was echter in goede staat, als ik goed keek. Maar misschien moet je niet altijd zo goed kijken. Ik ben gewend om goed te kijken en op elk klein detail te letten. Dat hoort gewoon bij mijn werk. Maar die gewoonte kunt u beter vergeten als u hier komt, in >Le Trou<.

Ik ben niet bang, zei ik.

Maar er zijn zoveel Algerijnen in Marseille, zei mijn vader. En wie weet wat nog meer...

Criminelen zijn niet altijd alleen Algerijnen, zei ik."

Ik denk dat we nu van de taart moeten genieten, kwam Maman tussenbeide, terwijl ze voelde dat er problemen op komst waren. Daar had ze een zesde zintuig voor.

Wie is er nog meer een crimineel, behalve de Algerijnen? vroeg mijn vader.

Fransen, bijvoorbeeld, zei ik. En de meesten die u als Algerijnen beschouwt, zijn trouwens Franse burgers.

Ze hadden er allemaal niet in gemogen, zei mijn vader. Net als de Italianen, die alleen hun maffia hebben meegenomen!

Maar dat geeft niet, kwam Maman energiek tussenbeide. We praten niet over dat soort dingen als Pierre bij ons op bezoek is, heb je dat gehoord? Dat veroorzaakt alleen maar ruzie.

Ik kan toch aan mijn zoon vragen of hij bang is dat een van die criminelen hem zal neerschieten? Ongeacht welk paspoort hij op zak heeft!

Laat het nu gewoon los!

Maak ik me zorgen om hem? Jij niet dan? Jij bent zijn moeder.

Nou, niemand hoeft zich zorgen te maken over mij, zei ik. En afgezien daarvan weet ik hoe ik mezelf moet beschermen.

Dat klinkt niet geruststellend, zei mijn vader.

Het gaat goed met me, verzekerde ik haar.

Natuurlijk waren er criminelen die wraak op mij hadden gezworen. Mensen die hadden aangekondigd dat ze me bij de eerstvolgende gelegenheid naar het hiernamaals zouden sturen omdat ik botweg weigerde om ook maar iets aan te nemen dat als smeergeld omschreven kon worden. Maar ik had allang niet meer de gewoonte om daar grijze haren van te krijgen.

De volgende ochtend, in Marseille....

Mr Marquanteur, ik wil u graag onder vier ogen spreken, zei Mr Marteau, mijn directe chef bij de CID in Marseille.

Dan ga ik maar, zei mijn collega commissaris François Leroc.

Oké, zei ik.

Ik wacht wel in de gang.

Goed.

Tot snel.

Tot ziens, Pierre.

Monsieur Marteau wachtte tot François Leroc de kamer verlaten had. Ik wist niet waar al die geheimzinnigheid over ging. François en ik brengen meer tijd samen door dan sommige getrouwde koppels. En we hebben ook niet veel geheimen voor elkaar. Monsieur Marteau weet dat eigenlijk ook. Maar het zij zo. Op dat moment was het belangrijk voor Mr. Marteau dat we privé waren.

"Meneer Marquanteur, het gaat weer over die zogenaamde Albanees !"

Ah ja...

De zogenaamde Albanees was een professionele moordenaar die iemand om de een of andere reden op mij had gezet en die me sindsdien probeerde te vermoorden. Tot nu toe zonder succes. Anders zou ik u er nu niet over kunnen vertellen en zou u mijn overlijdensbericht kunnen lezen.

De vraag was niet alleen wie er achter deze schuilnaam schuilging. De vraag was ook wie de opdracht had gegeven aan de Albanees.

We hadden tot nu toe gewoon geen vooruitgang geboekt.

Ik had zoals gewoonlijk dienst. Natuurlijk hield ik in de gaten of er iets vreemds gebeurde in mijn buurt. Ik was sowieso voorzichtig en was onlangs al twee keer van flat veranderd. Maar elke voorzichtigheid heeft zijn grenzen. Je moet leven en je kunt je niet uit pure angst terugtrekken in een grot in the middle of nowhere. De vraag zou zijn of ik daar sowieso veiliger zou zijn.

Ik hoef u niet te vertellen wat de Calabrische 'Ndrangheta is, meneer Marquanteur.

De machtigste maffiaorganisatie van Europa.

Dat klopt. Illegale afvalverwerking is een van de belangrijkste bronnen van inkomsten.

Ja.

Onlangs is er echter concurrentie gekomen van de zogenaamde Shanghai Connection, die deze markt binnendringt.

Daar heb ik ook van gehoord.

"Een man die voor de 'Ndrangheta werkte is nu gevonden in Toulon. Doodgeschoten. We nemen aan dat het de Chinees was. De bijnaam van deze man was de Albanees, zoals we nu hebben vernomen."

Oh...

Wist u dat er sinds de Turkse oorlogen een paar oude Albanese taaleilanden in Calabrië zijn?

Nee.

Het Albanees dat zij spreken is natuurlijk nog op een quasi laatmiddeleeuws niveau en verschilt sterk van het Albanees dat in Albanië en Kosovo gesproken wordt.

Hm.

Maar deze dode moordenaar komt uit één van deze Albanese dorpen. Vandaar zijn naam.

Denk je dat dat de Albanees kan zijn die achter me aan zit?

Monsieur Marteau haalde zijn schouders op.

Zou kunnen.

Dat betekent dat ik in de toekomst weer rustig achterover kan leunen en niet elke keer hoef te controleren of iemand een explosief onder mijn auto heeft geplaatst.

Nee, dat zou ik niet aanraden, meneer Marquanteur. Ik zal de zaak in de gaten houden. Maar als u geluk hebt, zal een handlanger van de zogenaamde China Connection of Shanghai Connection, wat u maar wilt, u een plezier hebben gedaan.

Het geluid van een enorme ontploffing schalde door de nacht. Vlammen sloegen uit het dak van het grote pakhuis. Delen van het metselwerk braken af en werden letterlijk naar buiten geslingerd. Alarmsirenes loeiden, maar werden overstemd door het geluid van nog meer ontploffingen. Het duurde slechts enkele ogenblikken voordat de vlammen zich naar het volgende pakhuis verspreidden. De nacht werd bijna zo helder als de dag.

Een bijtende geur hing in de lucht.

Er klonk geschreeuw.

Een man rende als een levende fakkel door de nacht, schreeuwend van de pijn en wanhopig kronkelend.

Niet ver van de ingang van het bedrijfsterrein, op veilige afstand van de vlammenzee, stond een jonge vrouw. Haar blonde haar viel over haar smalle schouders. Ze staarde meedogenloos naar de brandende man, die zich nu op de grond wierp. Hij rolde over het asfalt en probeerde de brandende kleren te doven.

Een ander pakhuis ging op dat moment