Commissaire Marquanteur en de dode moordenaar in Marseille: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



De levensbekentenis van beroepsmoordenaar Bernard Farroque! Dat zou een primeur zijn die veel geld zou kunnen opleveren en Gustave Malpine wil dat niet missen. Maar nog voordat er ook maar één woord is geschreven, leidt dit project tot een reeks moorden en de FoPoCri begint te vermoeden dat niet al deze sterfgevallen echt verklaard kunnen worden door de geplande biografie.


Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Nov 15, 2023
• ISBN: 9783745234985

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg me op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg me op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Ik heb de slachtoffers nooit geteld, zei de man met de diepliggende grijze ogen. Het moeten er meer dan honderd zijn. Hij leunde voorover en knipte met zijn vingers. Het is zo eenvoudig! Je krijgt een e-mail met de details en een overschrijving naar een Zwitserse bankrekening. En dan haal je gewoon het doelwit eruit. Als de klant dat wil, martel je het slachtoffer nog wat meer of gebruik je een bepaalde moordmethode. Alles binnen het redelijke natuurlijk... Er zijn veel mensen die geprobeerd hebben om voet aan de grond te krijgen in deze industrie. Sommigen van hen hebben zich allang bij de vissen in de zee gevoegd. Hij glimlachte en nipte van zijn café au lait. Maar er is niemand zo goed als ik - Bernard Farroque!

2

De man die tegenover Farroque zat had kortgeknipt, blond haar. Zijn naam was Gustave Malpine en hij was een bekende onderzoeksjournalist. Hij werkte zowel voor tabloid televisieprogramma's als voor verschillende kranten en tijdschriften. De laatste jaren had hij echter vooral naam gemaakt met spectaculaire biografieën van beroemdheden, waarvan er op dit moment minstens twee voor verschillende Amerikaanse en Europese rechtbanken lagen, omdat degenen van wie Malpine de levens had geportretteerd allesbehalve enthousiast waren over de uitkomst.

Hij stond in de branche bekend als de insider.

Iemand die iedereen kende, alles wist en het gras kon horen groeien. Altijd paraat als er ergens een schandaal aan het licht moest worden gebracht of een lijk moest worden opgegraven in de kelder van een beroemdheid die schoon leek te zijn - of dat nu letterlijk was of eigenlijk een ondergeschikte rol speelde.

Bernard Farroque dronk zijn café au lait op en zei: Ik zal je mijn levensverhaal vertellen, Gustave. Ik pleegde mijn eerste moord toen ik veertien was. Er was een kerel die me dom leek. Ik sloeg zijn hoofd in met een moersleutel en stopte het lichaam in een oude auto die naar de sloop ging. Die eerste keer kreeg ik er niet eens voor betaald. Het was iets persoonlijks, als je begrijpt wat ik bedoel. Farroque grinnikte en knabbelde op het koekje dat hem bij de café au lait was overhandigd. De mensen aan de aangrenzende tafels begonnen het al op te merken.

Gustave Malpine vond dat helemaal niet leuk.

Luister, misschien moeten we ergens anders praten dan hier?

Heb je iets tegen deze bar? Ik geef toe dat de café au lait in een bistro om de hoek beter smaakt, maar die is niet zo laat open. De drankjes hier zouden des te lekkerder zijn, maar dat weet ik alleen uit de tweede hand. Alcohol is niets meer voor mij. Dat was vroeger...

Ik wil gewoon met je praten zonder gestoord te worden.

Ik wilde u eerst leren kennen, daarom heb ik u niet meteen bij mij thuis uitgenodigd, meneer Malpine. Om eerlijk te zijn durfde ik nauwelijks te hopen dat u überhaupt zou komen.

Ik ben geïnteresseerd in uw verhaal, Mr Farroque.

Noem me Bernard. Jullie zullen dingen van mij leren die sommige echtgenoten elkaar niet vertellen, dus ik vind dat jullie elkaar op zijn minst bij de voornaam moeten noemen.

Hoe heb je me gevonden, Bernard?

Ik ben de beste in mijn vakgebied. En daarom wil ik dat de beste schrijver mijn leven vertelt. Begrijp je dat? Niet een of andere hork wiens schrijven niemand interesseert, maar iemand die heeft wat nodig is om een boek naar de bestsellerlijsten te katapulteren. En iemand die gelooft in wat hij schrijft. Die de dingen niet mooier maakt dan ze zijn, maar ze bij de naam noemt. Hij leunde achterover en grinnikte. Zodat we elkaar niet verkeerd begrijpen, Gustave. Ik heb niets van je onuitsprekelijke onzin gelezen. Ik ben tenslotte niet geïnteresseerd in Hollywoodsterren, en het kan me niet echt schelen of een gemeenteraadslid van Marseille of een Parijse minister valt omdat jij zijn vuile trucjes blootlegt. Ik heb gezien dat de schijven met jouw naam erop op stapels in de boekwinkels liggen en duidelijk worden gekocht. Dat geeft voor mij de doorslag. Je hebt ook een column in de Marseille Journal. Omdat ik wil dat iedereen het weet. Ik wil dat iedereen de waarheid leest en dat een paar zakken in Pointe-Rouge of op de beurs elke bladzijde omslaan en beven dat hun naam genoemd wordt als aanstichter van een moord!

We kunnen beter gaan, zei Gustave Malpine.

Farroque stond op, legde een paar euro op tafel en zei: Je bent uitgenodigd, Gustave. Je hebt misschien aardig wat verdiend met je gekrabbel, maar het kan niet half zoveel zijn als wat ik inmiddels aan de hoge kant heb.

Dank je, Bernard.

Mijn flat is een paar straten verderop. Helaas kan ik je niets te drinken aanbieden.

Dat maakt niet uit.

Gustave Malpine was er niet meer helemaal zeker van of hij toch geen blunder had gemaakt met deze man.

Ze verlieten samen DOLCE VITA.

Het was donker buiten. Het miezerde.

Kun je echt bewijzen dat je Bernard Farroque bent? vroeg Malpine.

Het is vreemd, antwoordde hij. Ik heb jarenlang geprobeerd alle bewijzen te vernietigen dat ik Bernard Farroque ben, en nu komt er iemand langs die niet wil geloven wie ik ben!

Dat is niet wat ik bedoelde. Maar je zult begrijpen dat ik alleen een hard onderzocht verhaal kan gebruiken.

Hij lachte schor. En boos.

Nauwelijks onderzochte verhalen zoals dat over de acteur die je erin hebt geluisd omdat hij een affaire had met een dertienjarig meisje? Ik weet niet of de 500.000 euro die hij van je uitgever kreeg omdat hij geen aanklacht tegen je indiende, hem echt compenseerde voor het feit dat zijn tv-serie werd geannuleerd en hij sindsdien geen nieuwe rollen meer heeft gevonden.

Gustave Malpine's gezicht verstarde in een masker.

Waar heb je dat vandaan? vroeg hij scherp.

Ik zou geen gesprek aangaan met iemand waarover ik niet volledig geïnformeerd ben.

Luister, Farroque...

Bernard, alsjeblieft!

... als je op een of andere manier op mijn been wilt plassen, dan...

Ga je gang, Gustave! Het is grappig als een watje als jij iemand als mij probeert bang te maken! Farroque grinnikte, wat uiteindelijk veranderde in een hees geratel. Hij spuugde het uit. Toen vervolgde hij: We zijn allebei klootzakken, Gustave. Dus we passen goed bij elkaar en het moet een geweldig boek worden. Vind je niet?

Je moet naar een dokter. Dat klinkt ellendig met je longen.

Bernard Farroque ging hier verder niet op in. Ze liepen verder. Het vochtige asfalt glansde in het flikkerende licht van de neonreclames.

Na twintig meter verbrak Gustave Malpine de stilte.

Zeg eens, Bernard - je denkt toch niet dat een officier van justitie het boek zou kunnen lezen?

De politie heeft me veertig jaar lang niet kunnen opsporen, dus dat zal ze ook niet lukken in de laatste paar maanden die ik nog heb.

Wat?

Gustave Malpine stond stil.

Bernard Farroque keek hem met een zeer ernstige uitdrukking aan.

Ik heb kanker, Gustave. De dokters geven me niet veel tijd meer. Misschien nog een paar maanden als het goed gaat. Maar het kan ook sneller. Hij stopte, hapte naar adem en hoestte. We kunnen niets meer doen, zei hij. Er zijn dingen die je niet kunt kopen, hoeveel geld je ook uitgeeft. Maar voordat ik naar de eeuwige jachtvelden of waar dan ook ga, wil ik de lucht klaren. Begrijp je me nu, Gustave? Daarom interesseert het me niet of het boek nog steeds gebruikt wordt door één of andere aanklager als basis voor zijn aanklacht of dat hij het ziet als een bekentenis. Het kan me ook niet schelen dat mijn voormalige zakenpartners achteraf een paar bloedhonden op me afsturen. Ze zouden me er alleen maar een plezier mee doen en mijn lijden verkorten. Farroque leunde op een lantaarnpaal en pauzeerde. Hij hapte naar lucht als een vis uit het water.

Kan ik je ergens mee helpen? vroeg Malpine.

Niemand ... kan ... me helpen, was het haperende antwoord van de man die beweerde een van de succesvolste loonmoordenaars aller tijden te zijn. Het is nu niet ver meer.

Kom op, ik steun je!

Laat me los!

Farroque schudde Malpine van zich af en wankelde naar voren.

Malpine volgde hem.

Niemand van hen merkte de schaduw op die vanuit de DOLCE