Commissaire Marquanteur en de gestoorde collega: Frankrijk misdaadthriller

By Alfred Bekker

door Alfred Bekker



Jeannot Duval, het hoofd van een politiebureau in Marseille, wordt gek en gaat als sluipschutter op de vlucht totdat hij door een collega wordt doodgeschoten. Wie heeft Duval van tevoren gedrogeerd? Is het wraak van de georganiseerde misdaad, of is er meer aan de hand? Rechercheurs Marquanteur en Leroc moeten plotseling binnen hun eigen gelederen op onderzoek uit.

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasyromans, misdaadthrillers en jeugdboeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton Reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Jack Raymond, Robert Gruber, Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 13, 2024
• ISBN: 9783745237917

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Sonder-Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

© deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De fictieve personages hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten tussen namen zijn toevallig en onbedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg ons op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg ons op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Hier vindt u het laatste nieuws:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe releases en achtergrondinformatie!

https://cassiopeia.press

Alles wat met fictie te maken heeft!

1

Op een bepaald moment, misschien in een ander tijdperk, waren gevoelens iets dat u overviel.

Gevoelens konden je overweldigen. Ze waren er gewoon. Goede en slechte gevoelens.

Ze kwamen en gingen, werden getriggerd door goede en slechte ervaringen of door andere mensen en de manier waarop ze ons ontmoetten.

Omdat gevoelens kwamen en gingen zoals het slechte weer, was het gebruikelijk en beleefd om sympathiek te vragen: Hoe voelt u zich?

Psychologen en andere helpende beroepen kwamen toen met een ietwat overdreven versie hiervan: Hoe voelen we ons vandaag?.

Maar op een gegeven moment is de perceptie van gevoelens in onze samenleving veranderd.

Misschien was het rond de tijd dat er op televisie een reclame werd uitgezonden die als volgt ging: Een vrouw neemt een douche. Een stem vraagt: Hoe wilt u zich vandaag voelen? En dan werd er een selectie van verschillende soorten douchegel getoond, die je zogenaamd een bepaald gevoel zouden geven.

Hoe wil je je vandaag voelen?

De verwachting dat een douchegel volstaat als chemische ondersteuning voor goede gevoelens is waarschijnlijk een van de overdrijvingen die in de reclame gebruikt worden. Maar de vraag zelf is interessant. Hoe wilt u zich vandaag voelen? - en niet: Hoe voelt u zich vandaag?

Goede gevoelens als iets waar u recht op hebt, niet als een macht die u overwint.

En als de goede gevoelens niet vanzelf komen, dan moet u ze gewoon een handje helpen.

Een douchegel is zelden voldoende als stimulans.

Heb je er ooit over nagedacht wat er zou gebeuren als je niet meer helder kon denken? vroeg ik aan mijn collega François Leroc. We waren er deze keer in geslaagd om iets eerder klaar te zijn met ons werk. Dat gebeurde niet vaak. Maar deze keer wel - en wat hadden we toen gedaan?

We gingen naar een visrestaurant. Het ligt in het havengebied en men zegt dat het de beste schol van heel Marseille serveert. Ze zeggen ook dat er alleen originele Marseille-recepten worden bereid. De manier waarop de schol op mijn bord werd bereid, kwam me echter nogal bekend voor. Het smaakte heerlijk, maar ik begreep niet wat er zo origineel Marseille aan was.

Maar het hele gebeuren was waarschijnlijk toch niets meer dan een soort marketingstunt.

En wat François Leroc en mij betreft, werkte dat ook.

We waren tenslotte hier.

En met wie brengt u de extra vrije tijd door?

Weer met een collega. Maar dat komt waarschijnlijk omdat je in ons werk niet echt een privéleven hebt. Tenminste, niet één die die naam waardig is.

Zo is het nu eenmaal.

U gaat ergens naartoe met collega's.

Anders zou u niemand kennen.

Hoe moet ik je vraag begrijpen, Pierre? vroeg François fronsend. Niet meer helder denken ... Wat bedoel je? Totdat we dementie hebben? Ik hoop dat dat nog even weg is.

Het kan sneller gebeuren dan je zou willen, zei ik.

Ja, ja, maar ...

Iemand doet iets in je glas, een soort drugscocktail waar je eerst heel grappig van wordt, en daarna zal misschien niets meer hetzelfde zijn.

Ga niet tegen de muur staan, Pierre!

Het kan gebeuren!

Ja, dat klopt.

Of je ervaart iets en kunt het niet goed verwerken, en daarna is niets meer zoals het was.

Pierre, wat er ook gebeurt: Daarna is het nooit meer hetzelfde. Het is de wet van het universum of zoiets: de tijd loopt altijd in één richting. Als ik deze schol eet, zit ik daarna zo vol dat ik niets anders meer kan eten. Niets is hetzelfde als voorheen. Ik zal pas morgenochtend weer honger hebben. Als ik al honger heb.

Dat is anders, François.

Nee, het is niets anders. Het kan zijn dat wat we doen gevaarlijk is. Het kan ook zijn dat iemand iets in onze koffie morst en dat we daarna bewusteloos zijn. Dat kan gebeuren. Maar er gebeuren ergere dingen met anderen, en we kunnen niet zomaar stoppen met wat we doen omdat het niet helemaal veilig is.

Dat bedoel ik niet, zei ik.

Waar wil je naartoe, Pierre? Dat drugs gevaarlijk zijn? Dat weten we allemaal. Het is alleen zo dat degenen die er speciaal op zouden moeten letten, zich er niets van aantrekken en ze toch nemen - en dan verbaasd zijn dat het middel hen vervolgens in gekke zombies verandert.

François was vandaag blijkbaar erg agressief naar zijn normen.

Niet dat hij meestal een slaapkop was, maar ik had hem zelden zo betrokken bij een discussie gezien.

Mijn punt was dat niemand van ons alles onder controle heeft, François, zei ik uiteindelijk. Hoe goed we ook denken dat we alles onder controle hebben.

Misschien, zei François. Maar ik ben niet van plan om dat in mijn geval uit te testen.

Mijn naam is Pierre Marquanteur. Ik ben commissaris en maak deel uit van een speciale eenheid in Marseille die de ietwat omslachtige naam Force spéciale de la police criminelle draagt, kortweg FoPoCri , en die zich voornamelijk bezighoudt met georganiseerde misdaad, terrorisme en seriedaders.

De ernstige gevallen.

Gevallen die extra middelen en vaardigheden vereisen.

Samen met mijn collega François Leroc doe ik mijn best om misdaden op te lossen en criminele netwerken te ontmantelen. Je kunt niet altijd winnen, zegt Monsieur Jean-Claude Marteau vaak. Hij is de Commissaire général de police en dus het hoofd van onze speciale eenheid. En helaas heeft hij gelijk met deze uitspraak.

Monsieur Marteau is sowieso een heel bijzondere kerel.

U kunt niet echt kop of munt uit hem slaan.

Hij is de eerste die 's ochtends op kantoor komt en de laatste die 's avonds weggaat. Ik vraag me af hoe hij dat volhoudt.

Hij lijkt een bijzonder lage slaapbehoefte te hebben. Er is geen andere verklaring. Hij heeft zijn familie verloren bij een aanslag door gangsters, en dat drijft hem. Daarom is de strijd tegen de misdaad zo belangrijk voor hem. Misschien wel belangrijker dan wij allemaal. Dat kan ik zeker begrijpen. De dag van de aanslag was waarschijnlijk ook een van die momenten waarop niets meer hetzelfde is. Tenminste niet voor mijnheer Marteau.

Sindsdien had hij die speciale rusteloosheid die ik nog nooit bij iemand anders had opgemerkt.

Ik denk dat er mensen zoals hij moeten zijn. Anders zouden we nooit vooruitgang boeken met zo'n moeilijke taak. Het kost enorm veel moeite om zelfs de kleinste vooruitgang te boeken.

Soms, als Mr. Marteau peinzend uit het raam van zijn kantoor kijkt, met zijn hemdsmouwen zoals gewoonlijk opgerold, vraag ik me af of hij soms denkt dat het allemaal toch voor niets is geweest. Alle moeite, alle inspanningen. Ik denk dat hij van die depressieve momenten heeft, ook al zou hij ze nooit laten merken. Alleen wie hem heel goed kent, kan ze herkennen, en ik denk dat ik Monsieur Marteau goed ken.

Marseille, winkelcentrum Trouvaille...

Jeannot Duval wankelde het winkelcentrum binnen. Zijn ogen waren wijd opengesperd. Als in een roes. Hij stootte een rek met ansichtkaarten om, die op de grond vielen. Verschillende voorbijgangers draaiden zich nu om om naar hem te kijken.

Een gek.

Dat moest de eerste indruk zijn op iedereen die hem nu zag.

Duval maakte met zijn linkerhand de eerste knoop van zijn overhemd los en daarna zijn stropdas, terwijl zijn rechterhand onder zijn jasje reikte en een pistool tevoorschijn haalde. Zweetdruppels glinsterden op Duval's voorhoofd.

Zijn gezicht zag eruit als een misvormde grimas.

Hij liet een gedempt, nauwelijks menselijk geluid horen.

Hij draaide zich nu om, had zichtbaar moeite om zijn evenwicht te bewaren, en vuurde drie schoten snel achter elkaar met zijn pistool. Er klonken verschillende kreten.

Duval vuurde nog een schot af.

En nog één.

Help! riep iemand.

De krantenverkoper dook net op tijd achter zijn toonbank voordat verschillende kogels over hem heen schoten en in de schappen brandden.

Een spree killer! schreeuwde een vrouw.

Jeannot Duval strompelde naar voren.

Zijn gezicht bewoog onrustig. Zijn pupillen waren enorm. Zweet parelde over zijn voorhoofd en wangen.

Hij