Ένας καλός άνθρωπος

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Το καινούργιο μυθιστόρημα εκτός σειράς ιδιωτικού και σκληροτράχηλου ντέντεκτιβ, στο Βυζάντιο, στα Χανιά ή στην ΝΔ Γαλλία είναι ακόμα ένα Νουάρ του κώλου - όπου το ουσιαστικό ‘κώλος’ μπορεί να διαβαστεί και με διφορούμενη έννοια. Κι αυτό επειδή η σεξουαλική εκδοχή της πίσω πόρτας είναι μια απ’ τις πολύ σημαντικές λεπτομέρειες/στοιχεία της υπόθεσης. Το πήγα κάπως μακριά με τις τσόντες αυτή την φορά, μέχρι και μπλε λινκ με πορνοβίντεο(μικρό) δίνω!!!! (Το λένε κι ελευθερία στην έκφραση)
Προσοχή όμως, δεν πρόκειται για ερωτικό μυθιστόρημα με διαστροφές του στυλ «Αποχρώσεις του γκρι-μπλε» ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο χρώμα. Παραμένω πιστός στο Νουάρ μελόδραμα συν έγκλημα με παράλληλη σπουδή της ανθρώπινης φύσης και κοινωνικών καταστάσεων. Εδώ, γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η μίζερη ζωή του χωριού και το ότι η ιστορία διαδραματίζεται σε κάποιο σκατοχώρι με χαρακτηριστικό όνομα της ΝΔ Γαλλίας όπου ζω δεν έχει απολύτως καμιά σημασία. Σε όλη την Ευρώπη, Ωκεανία και την Β. Αμερική υπάρχουν παρόμοια ίσως και χειρότερα. (Για τα υπόλοιπα μέρη του πλανήτη καλύτερα να μην μιλήσουμε).
Η ιστορία είναι απλή. Ένας ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που συχνά κάνει τον μαλάκα χωρίς στην ουσία να είναι, αγανακτεί κάποια στιγμή και σκοτώνει την γυναίκα του γιατί όπως χαρακτηριστικά λέει κάπου «σε μέρη σαν το δικό μας, δεν χωρίζεις ούτε παίρνεις διαζύγιο που τ’ απαγορεύει η θρησκεία. Αυτά γίνονται στις μεγάλες πόλεις με πολύ ανώνυμο κόσμο, Παρίσι, Μπορντό, Τουλούζη και τέτοια. Σε μέρη σαν το δικό μας ο ένας περιμένει τον άλλον να πεθάνει για να χωρίσει, να πάρει διαζύγιο. Αλλά ο Θεός δεν είναι τόσο φιλεύσπλαχνος να σε απαλλάξει νωρίς απ’ τον τζαναμπέτη σύντροφο μπας και τα καταφέρεις καλύτερα με τον επόμενο. Κι όταν καταφέρεις κάποτε ν’ απαλλαγείς, είναι σε μεγάλη ηλικία κι είσαι κι εσύ ήδη με το μισό πόδι στον τάφο. Δεν σου μένει άλλη επιλογή λοιπόν απ’ το να τον σκοτώσεις ο ίδιος ή να βάλεις κάποιον άλλον να το κάνει για σένα με κάποιον τρόπο. Αν είσαι πολύ πλούσιος δεν τίθεται θέμα, πληρώνεις κάποιον και σου την κάνει την δουλειά. Αν όμως είσαι φτωχός, τότε τι κάνεις ;»
Ρητορικό βέβαια το ερώτημα, με τον τίτλο και την πλοκή θα κινδυνέψω να με κατηγορήσουν ότι πριμοδοτώ τον φονιά!!!! Ελπίζω ότι οι αναγνώστες με αντίληψη θα το καταλάβουν ότι δεν είναι έτσι. Ο βίαιος θάνατος/φόνος ενός ανθρώπου είναι μια ειδεχθής πράξη, μια τραγωδία (ο θάνατος πολλών απλά ένα στατιστικό γεγονός όπως έλεγε κι ο πατερούλης Στάλιν, ένας απ’ τους μεγαλύτερους κατά συρροή δολοφόνους μαζί με κάποιους άλλους). Ναι, αλλά μια γυναίκα που τρώει ξύλο κάθε μέρα κι είναι μονίμως μ’ ένα μπλε μάτι επί 20-30 συναπτά έτη ή ένας άντρας σαν τον ΚΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ της ιστορίας μας δεν θα χε δίκιο ν’ αρπάξει μια μέρα τον μπαλτά και να του(της) ανοίξει το κρανίο στα δύο ; Δίκιο θα είχε αλλά η Δικαιοσύνη των Ανθρώπων που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το Δίκαιον, θα τον έβαζε φυλακή για όλη του την ζωή. Και πάλι καλά να λέμε γιατί μέχρι το 1981 τους αποκεφάλιζαν.
Απ’ την σκοπιά που το βλέπω, άνδρας καλός-γυναίκα μέγαιρα, απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα στατιστικά τουλάχιστον. Οι περιπτώσεις άνδρας δυνάστης-γυναίκα θύμα είναι απείρως περισσότερες αλλά περί μυθιστορήματος πρόκειται, δεν είναι κοινωνική πραγματεία. Άσε που έτσι έχει περισσότερη πλάκα! Μ’ αυτά που λέω και λοιδορώ θα κινδυνέψω να με πουν ίσως μισογύνη αλλά αυτοί που με γνωρίζουν θα το καταλάβουν. Αυτοί που χλευάζουν και σαρκάζονται το γυναικείο φύλο είναι αυτοί που τις αγαπούν ή τις έχουν αγαπήσει πολύ έντονα. Κι αυτό τελικά είναι που τους δίνει το δικαίωμα να τις σαρκάζουν. Εξάλλου το θέμα μου δεν είναι ο «πόλεμος» μεταξύ ανδρών και γυναικών (προς τα κει πάει τελικά) αλλά η ζωή στο χωριό και η ‘χωριάτικη’ νοοτροπία. Το έγκλημα βρίσκεται εκεί για να μην γίνει εντελώς μελό και να μείνω πιστός στο είδος που διάλεξα.
Εκεί επάνω στηρίζεται κι η ιστορία μας με χιούμορ, σαρκασμό κι αφορισμούς αλλά και μπόλικο σεξ !!!!!!! ΟΧΙ περιγραφές σεξουαλικών σκηνών δεν έχει, αυτά που έχουμε κάνει δεν τα μαρτυράμε, θα τα πάρουμε μαζί στο

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Aug 17, 2021
• ISBN: 9781005627775

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Ακόμα μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τους σκληροτράχηλους κι αναιδείς ντέντεκτιβ που γαμούνε και δέρνουνε και να γράψω, σε τρίτο πρόσωπο, ένα Νουάρ μυθιστόρημα ανθρώπινων χαρακτήρων με πόνο. Κι έγκλημα φυσικά, χωρίς αυτό δεν υπάρχει Νουάρ, είναι μελόδραμα, σαλάτα χωρίς λάδι.

Όταν κάποιος το έχει διαβάσει όλο κι ύστερα παρατηρήσει τον τίτλο ίσως πιστέψει ότι πριμοδοτώ τον φόνο, το έγκλημα !!!! Τι σκατά ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να είναι ένας φονιάς. Κι όμως, αν και το ν’ αφαιρέσεις την ζωή ενός άλλου δεν παύει να είναι ένα ειδεχθές έγκλημα και μια τραγωδία – το να σκοτώσεις πολλούς, βλέπε ιστορικά κατά συρροή δολοφόνους, είναι ένα στατιστικό νούμερο, … αθάνατε πατερούλη Τζουγκασβίλι – εν τούτοις, ο ‘φονιάς’ δεν είναι υποχρεωτικά ένας κακός άνθρωπος, αν δεχτούμε τον διαχωρισμό καλός-κακός που τελικά είναι μια καθαρά υποκειμενική θρησκευτική βλακεία αντί του ορθολογικού σωστό-λάθος. Ακόμα και ο Νόμος, η Δικαιοσύνη -άγνωστες ή παρερμηνευμένες έννοιες στις μέρες μας – που μέσα στην εκδικητικότητά του, την Νέμεση, επιβάλλει ποινές, αυτός άλλωστε είναι κι ο ρόλος του, η εκδίκηση, η ποινή, έχει διαχωρίσει τους φόνους σε προμελετημένους, ειδεχθείς, εν βρασμώ ψυχής, αυτοδικία, ατύχημα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, ρωτήστε έναν χασοδίκη. ΑΥΤΟΙ ξέρουν καλύτερα και το αποδεικνύουν καθημερινώς όταν με διάφορα νομικά τερτίπια καταφέρνουν ν’ απαλλάξουν στυγερούς εγκληματίες απ’ της φυλακής τα σίδερα με την αμέριστη αρωγή του δικαστικού συστήματος και της πολιτικής εξουσίας που το έχει επιβάλλει. Και ναι, λέω και υπογράφω ότι ένας καλός άνθρωπος μπορεί να γίνει φονιάς. Αλλά το θέμα μου σ’ αυτό το πόνημα δεν είναι η δικαιοσύνη και η εφαρμογή της, το έχω εξαντλήσει με παλαιότερα μυθιστορήματα, οι φανατικοί 2-3 αναγνώστες μου θα τα ξέρουν. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει εδώ είναι η ζωή και οι συνθήκες της σε κάποιο απόμακρο χωριό της επαρχίας κι όχι υποχρεωτικά της ΝΔ Γαλλίας όπου ζω τα τελευταία 20 χρόνια αλλά σε παρόμοιους βοθρόλακους στην πολιτισμένη Ευρώπη, για να μην μιλήσουμε για τον ‘απολίτιστο’ υπόλοιπο πλανήτη.

Θεωρώ υποχρέωσή μου ν’ αναφέρω την πηγή της έμπνευσής μου που δεν είναι άλλη απ’ το σπουδαίο φιλμ του Σασά Γκιτρύ «Το δηλητήριο» La poison , 1951 διαφοροποιώντας τον ‘στόχο’. Αυτός ο μεγιστοτεράστιος πολυτάλαντος δημιουργός υπέφερε τα πάνδεινα κι απαξιώθηκε παντελώς σαν μίασμα απ’ την Γαλλική Δικαιοσύνη κι αυτό το φιλμ γεμάτο χλεύη και καυστικό χιούμορ είναι η ‘εκδίκησή’ του. (και για να πουλήσω και λίγο μούρη … το ίδιο προσπάθησε κι ό άλλος πελώριος κι εξοστρακισμένος Ανρί Ζόρζ-Κλουζό κι η δική του ‘εκδίκηση’ ήταν το La verité 1960 που όμως δεν τα κατάφερε να περάσει το μήνυμα. Όλος ο κόσμος ‘κόλλησε’ στον (υπέροχο) κώλο της Μπριτζίτ Μπαρντό κι ας μην ήταν η πρώτη φορά - και μιας και μιλάμε για κώλους, … και θα συνεχίσουμε … , αυτή ήταν η πρώτη φορά και λογοκρίθηκε- και το ‘μήνυμα’ του Κλουζό πήγε περίπατο!). Ο μέγας Σασά, καρδιοκατακτητής και λάτρης του γυναικείου φύλου που δεν έπαψε στιγμή να το χλευάζει με κίνδυνο να χαρακτηριστεί μισογύνης, - αν τα έλεγε αυτά σήμερα, θα τον λιθοβολούσαν δημοσίως οι #metoo φεμινίστριες – καυτηριάζει την Δικαιοσύνη και τα δικηγορίστικα τεχνάσματα, εμένα που το ζω στο πετσί μου 20 χρόνια τώρα -και βλέπουμε- μ’ ενδιαφέρει ‘η ζωή στο χωριό’. Μαζί με το έγκλημα και την φαμ φαταλ, πιστός στο είδος που διάλεξα μες τον θαυμασμό και την εκτίμησή μου.

Η ανθρωπότητα χρωστάει τα πάντα σ’ εμάς τους Έλληνες και στον παππού Όμηρο που μας δίδαξε την ‘αφήγηση’, και την Μυθολογία που τα εξηγεί όλα πολύ πριν εκείνος ο ιδιοφυής ανατσούμπαλος Εγγλέζος παρατηρήσει το μήλο να πέφτει απ’ το δέντρο κι ανακαλύψει την βαρύτητα. Με τον Μύθο τα εξηγούσαν όλα, καιρικά φαινόμενα, ανθρώπινες αδυναμίες και το τι μπορεί να πάθει κάποιος που έκλεψε ένα κουτί σπίρτα απ’ τον Δία. Θρησκεία, Αγία Γραφή, Κοράνια, Ταλμούδ κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο ακόμα ανήκουν στην κατηγορία της Μυθολογίας. Κι ήρθε κατόπιν κι ο παππούς Αριστοφάνης να μας δείξει ότι με το γέλιο και την χλεύη μπορούμε να πούμε μεγάλες αλήθειες και να κάνουμε κριτική σε όλα. Από τότε κι ύστερα, όλοι αντιγράφουν. Προσοχή! Δεν προσπαθούν να μιμηθούν, αντιγράφουν. Κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί τους κλασσικούς, μόνον να τους αντιγράψει, κάτι που με καλύπτει όσον αφορά το φιλμ του Σασά Γκιτρύ επί του παρόντος και για ότι άλλο έχω ‘αντιγράψει’ μέχρι σήμερα.

Στην Κρητική διάλεκτο, τον βλάκα τον λένε ‘κοιμισμένο’ και με όλο τους το δίκιο. Διότι το αντίθετο του, έξυπνος, προέρχεται εκ του (εξ) ύπνου. Κι αν το να είναι κάποιος ‘κοιμισμένος’ δεν είναι έγκλημα – ο κόσμος είναι γεμάτος από μαλάκες – αυτοί που κουνάνε τα νήματα στις μαριονέτες και φροντίζουν ο αριθμός των κοιμισμένων κι αδιάφορων να βαίνει συνεχώς αυξανόμενος, καλά θα κάνουν ν’ αρχίσουν να φοβούνται την ώρα που θα ξυπνήσουν και τότε θα μιλάμε πάλι για κονσερβοκούτια και τον τελευταίο αστό που θα στραγγαλιστεί με τ’ άντερα του τελευταίου παπά (Προυντόν)

1

Η Ιζαμπέλ, που σήμερα την ήξεραν όλοι σαν Μαντλέν Ντελακρουά, είχε μεταμορφωθεί ολοσχερώς. Με μακριά κατακόκκινα μαλλιά που έπεφταν μέχρι την πλάτη της σε μπούκλες, τεράστιο ψάθινο καπέλο με πολύχρωμη λουλουδάτη κορδέλα και μεγάλα μαύρα γυαλιά μέσα σ’ ένα αποκαλυπτικό φλοράλ μπικίνι, ρουφούσε ηδονικά εκείνη την πινακολάντα που της είχε φτιάξει λίγο πριν ο ηλικιωμένος μπάρμαν στο Μπιτς-μπαρ ξεφυλλίζοντας νωχελικά ένα κοσμοπολίτικο περιοδικό σε χαρτί γκλασέ ψάχνοντας ματαίως να βρει κάποια φωτογραφία της Ρίτα Χέιγουορθ, αλλά φευ, το περιοδικό ήταν σύγχρονο.. Ο γηραλέος συμπαθέστατος μπάρμαν της είχε πει λίγο πριν ότι ήταν ‘πανέμορφη σαν την Ρίτα Χέιγουορθ’ που το θεώρησε κομπλιμάν αν και δεν είχε ιδέα ποια ήταν αυτή. Αλλά αυτός ήταν μάλλον ένας απ’ τους μισούς αρσενικούς στον πλανήτη που είχαν φαντασιώσεις με την Ρίτα πριν κάμποσα χρόνια. Οι άλλοι μισοί απλώς δεν την ήξεραν, να σαν καλή ώρα η Ιζαμπέλ/Μαντλέν αλλά αυτή ήταν μάλλον αγέννητη την δεκαετία του 60 και να ξεχάσουμε το ότι ήταν μια άξεστη χωριάτα. Ήταν ξαπλωμένη στην σεζλόνγκ κάτω απ’ τα φοινικόδεντρα στην σχεδόν λευκή ψιλή άμμο της μικρής προστατευμένης και πριβέ παραλίας μπροστά στο πολυτελές ξενοδοχείο στην Μπόρα-Μπόρα εκεί που η Μαντλέν κρατούσε μια σουίτα. Με το μισό βυζί στην φόρα και το ένα πόδι λυγισμένο και το άλλο τεντωμένο και σε μικρή διάσταση στο πολύ στενό μπικίνι της στον καβάλο διακρίνονταν καθαρά το δάχτυλο του ποδιού της καμήλας, συγκέντρωνε τα βλέμματα -και τα ερωτηματικά – των διαφόρων αρσενικών του ξενοδοχείου αλλά αυτή σκεφτόταν το ραντεβού της αργότερα μ’ εκείνον τον νεαρό και καλογυμνασμένο μασέρ με την σκούρα λαμπερή επιδερμίδα και τ’ αστραφτερά δόντια που την προηγούμενη μέρα την είχε κάνει να λιώσει από ηδονή στο τραπέζι του μασάζ.. Σήμερα όμως το είχε αποφασίσει. Θα τον έπαιρνε όλη νύχτα στο κρεβάτι της ακόμα κι αν χρειαζόταν να τον πληρώσει αδρά. Δεν της έλειπαν άλλωστε τα λεφτά, ετοιμαζόταν ν’ αγοράσει μια μικρή βιλλίτσα πάνω στο κύμα και στα φοινικόδεντρα λίγο έξω στα δυτικά. Η Μαντλέν το είχε αποφασίσει. Από τώρα κι ύστερα, δεν θα την έτσουζε πλέον ο κώλος της κι όλη της η ζωή θα ήταν ένα καλοκαίρι.

2

Κόντευε να πέσει η νύχτα εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα κι ο Μορίς ήταν ακόμα στους αγρούς. Όλο τ’ απόγευμα φρόντιζε τα μελίσσια και τώρα που είχε βάλει την μαρμίτα να βράσει για το καλαμπόκι που θα ‘έγκωνε’* τις πάπιες, έπιασε να ξεριζώνει τ’ άγρια χόρτα που είχαν φυτρώσει στο μποστάνι του. Νωρίτερα, είχε περάσει απ’ το κοτέτσι στην άλλη άκρη της φάρμας και μάζεψε τ’ αυγά σ’ ένα καλάθι. Είχε και μερικές κότες, γριές και καλοταϊσμένες για να κάνουν αυγά κι αραιά και που η Λουλού έσφαζε μία για σούπα (η γριά κότα κ.τ.λ.) και μερικές τις πουλούσε ολόκληρες σε κλουβί.

*Gaver είναι το ρήμα, που σημαίνει μπουκώνομαι, τρώω μέχρι σκασμού, γκώνω, κι είναι η (απάνθρωπη;)μέθοδος ταΐσματος/εκτροφής πάπιας ή χήνας που την υποχρεώνουν να τρώει κι ας μην πεινάει για να παχύνει γρήγορα και να ‘πρηστεί’ το συκώτι της, 4 φορές την ημέρα. Συνήθως με καλαμπόκι χύμα, οι πιο φιλεύσπλαχνοι και προσεκτικοί (όπως ο πεθερός μου λόγου χάρη) το βράζουν πριν για να μαλακώσει και να γίνει πιο εύπεπτο. Οι μερακλήδες σαν το Μορίς με μικρή κι ασήμαντη παραγωγή προσθέτουν βελανίδια και κάστανα στην τροφή, ειδικά αν έχουν μερικά τέτοια δέντρα ολόγυρα, με αποτέλεσμα και το κρέας και το συκώτι να είναι πιο νόστιμα. Οι πάπιες είναι αραδιασμένες στην σειρά σε ατομικά κλουβιά που από πάνω τους υπάρχει ένα σύρμα που κρέμεται ένα κυλιόμενο μακρύ χωνί που το στενό του μέρος είναι 20εκ. και το χώνουν μες τον οισοφάγο της πάπιας πιέζοντας τον λαιμό της για ν’ ανοίξει το στόμα της, και με μια σέσουλα της βάζουν την τροφή με το ζόρι. Η διαδικασία κρατάει συνήθως 4 μήνες αλλά οι μεγαλοπαραγωγοί τις ‘γκαβάρουν’ τις πάπιες 6 φορές την ημέρα και τις αλλάζουν κάθε δυο μήνες για φτηνότερο και δεύτερης ποιότητας προϊόν. Οι φιλόζωοι πολέμιοι του φουαγκρά που μπορεί και να είναι η πλειοψηφία των καταναλωτών του παρόλο που είναι ακριβό – το γνήσιο, διότι υπάρχουν πολλές φτηνότερες παραλλαγές του – διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κακοποίηση των πτηνών αλλά δεν έπαψαν ποτέ να το τρώνε όπου κι όταν το βρίσκουν κι οι υποστηρικτές, παραγωγοί στην πλειοψηφία τους, λένε ότι η μέθοδος είναι γνωστή απ’ την αρχαία Αίγυπτο κι ιστορικά έχουν δίκιο. Στην εποχή των Φαραώ, το ‘φουσκωμένο’ συκώτι της πάπιας θεωρείτο βασιλικό έδεσμα. Οι περισσότεροι είναι αδιάφοροι. Όσοι έχουν λεφτά και μπορούν να το τρώνε το κάνουν χωρίς να τους νοιάζει το πως παρασκευάστηκε. Οι άλλοι, οι φτωχοί, το τρώνε μια δυο φορές τον χρόνο και οπωσδήποτε τα Χριστούγεννα. Τελευταία με την ενωμένη Ευρώπη, το ξεκίνησαν σε χώρες όπως Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία κ.ά. με ανεξέλεγκτες πρακτικές και παραγωγές που είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί η τιμή του