Σκλάβοι

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Γι' αυτήν την 5η περιπέτεια του Αλύπιου Βάρδα, στηρίχτηκα επάνω στο εξαιρετικό ρεπορτάζ των κ.Νικόλας Ζηργάνος και Σταύρος Μαλιχούδης στους οποίους από καρδιάς το αφιερώνω και θα το βρείτε εδώ : https://www.efsyn.gr/themata/thema-tis-efsyn/252555_oi-aoratoi-sklaboi-tis-elladas-kai-tis-eyropis. Δεν παύει όμως να είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα κατά βάση με κάποιες κοινωνικές ανησυχίες.

Απ’ την εποχή που τα λεφούσια των προσφύγων σκυλοπνίγονταν καθημερινώς στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας κι οι φωτογραφίες της φρίκης κυκλοφορούσαν στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου ήθελα να γράψω ... κάτι, να φωνάξω την οργισμένη ντροπή μου, είχα μάλιστα κάνει κι ένα προσχέδιο που είχε μείνει κάπου ξεχασμένο σ’ ένα φάκελο στα «έγγραφα». Το είχα σχεδόν ξεχάσει μέχρι που διάβασα το άρθρο των δύο δημοσιογράφων και το ξέθαψα να το βάλω σε περιβάλλον Αλύπιου Βάρδα και σε χώρους που ήξερα.
Η ιστορία φυσικά, είναι μυθιστόρημα. Μύθος + ιστόρημα, καθαρό προϊόν φαντασίας και πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις έχουν επιλεχθεί τυχαία. Ο μύθος όμως δεν παύει να ξετυλίγεται πάνω το εξαιρετικό άρθρο των δύο δημοσιογράφων που, αλλοίμονο, δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα εμπεριστατωμένη και βασισμένη σε ντοκουμέντα. Κι αν το ρεπορτάζ αναφέρεται σε συγκεκριμένο τόπο και καλλιέργεια, ο δικός μου μύθος συμβαίνει σε άλλο τόπο κι άλλη καλλιέργεια χωρίς σκοπό να θίξω ούτε τον τόπο ούτε την καλλιέργεια. Ποιητική άδεια λέγεται κι ας μην έχει σχέση με ποίημα. Τον μύθο - και το έγκλημα - τον έβαλα εγώ με την μανία μου για το Νουάρ. Εκείνο που πραγματικά με τρομάζει είναι μην κάποτε ο μύθος ΜΟΥ γίνει πραγματικότητα.
Είμαι πολύ περήφανος που είμαι Έλληνας κι εδώ στα ξένα 20 χρόνια τώρα κομπορρημονώ για την καταγωγή μου και πεισματικά αρνούμαι την ξένη υπηκοότητα. Αλλά να, μερικές φορές ... ντρέπομαι και μένω άλαλος.

Το εξώφυλλο το επιμελήθηκα μόνος μου κι είναι ένα αντίγραφο από πίνακα του Νορβηγού Edvard Munch - Workers Returning Home - Framed Canvas

Κι αν το άρθρο των δημοσιογράφων ήταν η αφορμή να γράψω αυτό το μυθιστόρημα, όταν έψαξα στο Ιντερνέτ να βρω μια φωτογραφία για εξώφυλλο, έφριξα. Έβαλα στον Google ‘slave workers photos’ και βρήκα ένα σωρό με σκλάβους-εργάτες όχι σε τίποτα τριτοκοσμικές Ασιατικές χώρες αλλά τις ... πολιτισμένες, Ευρώπη , ΗΠΑ, Καναδά ... τέτοιες. Και παρ’ όλη την οργή μου, ηρέμησα κάπως με την ιδέα ότι δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Και με την δεδομένη υποκρισία όλων αυτών σχετικά με τους μετανάστες-πρόσφυγες, σκέφτηκα... είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε. Too big to die. Τελικά αυτήν την βρήκα όταν στο προηγούμενο λήμμα πρόσθεσα μετά από κόμμα την λέξη art

Τα μπλε στο κείμενο δεν είναι διακοσμητικά. Σαν ηλεκτρονικό βιβλίο διαβάζεται αποκλειστικά σε οθόνη, μικρή, μεγάλη κ.τ.λ. Σήμερα, όλα αυτά τα ματζαφλέρια έχουν αυτόματη σύνδεση με Ιντερνέτ, δεν είναι όπως παλιά που για να μπεις στο Ιντερνέτ έπρεπε να κόψεις το τηλέφωνο. Τα μπλε είναι λινκ που σε πάνε κάπου αλλού και γι’ αυτό υπάρχουν. Το ποντίκι πάνω τους, από βελάκι γίνεται παλάμη. Κλικ και θα δείτε γιατί τα έβαλα.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Aug 2, 2020
• ISBN: 9781005832049

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΓΛΟΥ

ΣΚΛΑΒΟΙ

Μυθιστόρημα Νουάρ

Αλύπιος Βάρδας #5

Every leap of civilization was built-off the back of a disposable workforce. We lost our stomach for slaves.

Niander Wallace

Blade Runner 2049 movie

ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ - ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ - ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Πήρα την ιδέα απ' το εξαιρετικό ρεπορτάζ των κ.Νικόλας Ζηργάνος και Σταύρος Μαλιχούδης στους οποίους από καρδιάς το αφιερώνω μαζί μα τα διδυμάκια μου Οδυσσέα και Μελίνα.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Απ’ την εποχή που τα λεφούσια των προσφύγων σκυλοπνίγονταν καθημερινώς στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας κι οι φωτογραφίες της φρίκης κυκλοφορούσαν στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου ήθελα να γράψω … κάτι, να φωνάξω την οργισμένη ντροπή μου, είχα μάλιστα κάνει κι ένα προσχέδιο που είχε μείνει κάπου ξεχασμένο σ’ ένα φάκελο στα «έγγραφα». Το είχα σχεδόν ξεχάσει μέχρι που διάβασα το άρθρο των δύο δημοσιογράφων και το ξέθαψα να το βάλω σε περιβάλλον Αλύπιου Βάρδα και σε χώρους που ήξερα.

Η ιστορία φυσικά, είναι μυθιστόρημα. Μύθος + ιστόρημα, καθαρό προϊόν φαντασίας και πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις έχουν επιλεχθεί τυχαία. Ο μύθος όμως δεν παύει να ξετυλίγεται πάνω το εξαιρετικό άρθρο των δύο δημοσιογράφων που, αλλοίμονο, δεν είναι μύθος, είναι πραγματικότητα εμπεριστατωμένη και βασισμένη σε ντοκουμέντα. Κι αν το ρεπορτάζ αναφέρεται σε συγκεκριμένο τόπο και καλλιέργεια, ο δικός μου μύθος συμβαίνει σε άλλο τόπο κι άλλη καλλιέργεια χωρίς σκοπό να θίξω ούτε τον τόπο ούτε την καλλιέργεια. Ποιητική άδεια λέγεται κι ας μην έχει σχέση με ποίημα. Τον μύθο - και το έγκλημα - τον έβαλα εγώ με την μανία μου για το Νουάρ. Εκείνο που πραγματικά με τρομάζει είναι μην κάποτε ο μύθος ΜΟΥ γίνει πραγματικότητα.

Είμαι πολύ περήφανος που είμαι Έλληνας κι εδώ στα ξένα 20 χρόνια τώρα κομπορρημονώ για την καταγωγή μου και πεισματικά αρνούμαι την ξένη υπηκοότητα. Αλλά να, μερικές φορές ... ντρέπομαι και μένω άλαλος.

Το εξώφυλλο το επιμελήθηκα μόνος μου κι είναι ένα αντίγραφο από πίνακα του Νορβηγού Edvard Munch - Workers Returning Home - Framed Canvas

Κι αν το άρθρο των δημοσιογράφων ήταν η αφορμή να γράψω αυτό το μυθιστόρημα, όταν έψαξα στο Ιντερνέτ να βρω μια φωτογραφία για εξώφυλλο, έφριξα. Έβαλα στον Google ‘slave workers photos’ και βρήκα ένα σωρό με σκλάβους-εργάτες όχι σε τίποτα τριτοκοσμικές Ασιατικές χώρες αλλά τις … πολιτισμένες, Ευρώπη , ΗΠΑ, Καναδά … τέτοιες. Και παρ’ όλη την οργή μου, ηρέμησα κάπως με την ιδέα ότι δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Και με την δεδομένη υποκρισία όλων αυτών σχετικά με τους μετανάστες-πρόσφυγες, σκέφτηκα… είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε. Too big to die. Τελικά αυτήν την βρήκα όταν στο προηγούμενο λήμμα πρόσθεσα μετά από κόμμα την λέξη art

Τα μπλε στο κείμενο δεν είναι διακοσμητικά. Σαν ηλεκτρονικό βιβλίο διαβάζεται αποκλειστικά σε οθόνη, μικρή, μεγάλη κ.τ.λ. Σήμερα, όλα αυτά τα ματζαφλέρια έχουν αυτόματη σύνδεση με Ιντερνέτ, δεν είναι όπως παλιά που για να μπεις στο Ιντερνέτ έπρεπε να κόψεις το τηλέφωνο. Τα μπλε είναι λινκ που σε πάνε κάπου αλλού και γι’ αυτό υπάρχουν. Το ποντίκι πάνω τους, από βελάκι γίνεται παλάμη. Κλικ και θα δείτε γιατί τα έβαλα.

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Γράφω για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου τώρα στα γεράματα. Δεν εκδίδομαι σε χαρτί - δεν έχει ενδιαφερθεί κανένας και με το δίκιο του διότι δεν περνιέμαι για λογοτέχνης, και τα βιβλία τ' ανεβάζω σε μορφή ΕΒΟΟΚ μέχρι πρότινοςΔΩΡΕΑΝ αλλά επειδή ακόμα και τσάμπα δεν τράβηξαν, τώρα τους έβαλα τιμή και δεν είναι δωρεάν πλέον !! Γέρασα μεν αλλά δεν έγινα αλεξίθυμος (τι όμορφη λέξη!), θυμώνω κι οργίζομαι και θέλω να βάλω τις φωνές κι επειδή δεν μπορώ ... γράφω. Και δεν τα χαρίζω πιά, … για να μάθετε.

Τα βιβλία μου, που βρίσκονται όλα εδώ, ή καλύτερα στο κάτω μέρος εδώ, χωρίζονται σε ΔΥΟ κατηγορίες με το ίδιο ύφος Νουάρ.

1 Μια σειρά Βυζαντινά με τον Θεόφιλο Βάρδα, 9 συνολικά σε τρεις (3) τριλογίες με 3 βιβλία-περιπέτειες που κυκλοφορούν και σαν ξεχωριστά και στην Αγγλική τους έκδοση ΚΑΙ σε χαρτί απ’ το ΑΜΑΖΟΝ με το ψευδώνυμο VAN DIMI. Το τελευταίο, 9ο της σειράς, δεν κυκλοφόρησε αυτόνομα και υπάρχει μονάχα σαν 3ο μέρος της 3ης Τριλογίας.

2 Μια σειρά Φαγκότο και μετά-Φαγκότο πάντα σε ύφος Νουάρ με τον Σουλπίκιο-Αλύπιο Βάρδα όπου θα προστεθεί και το παρόν. Αλύπιος Βάρδας #5

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Θα μ’ έχετε συνηθίσει όσοι με διαβάζετε ότι βάζω σαν τίτλους στα κεφάλαια τίτλους μουσικής που παραπέμπουν σε βίντεο(α ή ς ;). Τζαζ, μπλουζ και παλιό ροκ απ’ τα νιάτα μου.

Σ' αυτό το 5ο βιβλίο του Αλύπιου Βάρδα στα μετά-Φαγκότο χρόνια ξαναθυμήθηκα τις φοιτητικές κοινωνικές ευαισθησίες μου και μαζί τους την μουσική που τις συνόδευε. Τα κεφάλαια είναι πολύ λίγα για να χωρέσουν όλα. Το λινκ όπως πάντα οδηγεί σε ακουστικό βίντεο.

1 Δίκοπη ζωή

2 Θαλασσογραφία

3 Τα πουλιά της δυστυχίας

4 Η σερενάτα

5 Χάθηκα

6 Η πίκρα σήμερα

7 Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

8 Παραπονεμένα λόγια

9 Τα λόγια και τα χρόνια

10 Έγινε παρεξήγηση

11 Ο παλιάτσος κι ο ληστής

12 Μην μιλάς άλλο γι’ αγάπη

13 Ένα μαχαίρι

14 Της δικαιοσύνης ήλιε

15 Γιγάντιες σκέψεις

16 Δημοσθένους λέξις

1

Δίκοπη ζωή

Ο Καλέντ παρέδιδε Ιστορία όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Το σχολείο, ένα μικρό διώροφο με τρεις κάτω και τρείς τάξεις επάνω, μια μικρή αυλή μ’ ένα παράπηγμα για χώρο υγιεινής βρισκόταν σε μια φτωχοσυνοικία στο Χαλέπι της Συρίας κι ο Καλέντ δίδασκε Ιστορία, Γεωγραφία κι Αγγλικά, τα τελευταία όχι εντελώς νόμιμα διότι το πτυχίο του ήταν Lower και δεν του έδινε επάρκεια αλλά δεν υπήρχε και κανείς άλλος να διδάξει τα παιδιά Αγγλικά. Είχε μονάχα 14 παιδιά στην τάξη του κι ήταν περήφανος που οι δυο καλύτεροι μαθητές του κι όχι μόνον αυτουνού, ήταν τα δικά του δίδυμα η Φατίμα κι ο Πλάτο. Κι αν έκανε το χατίρι της γυναίκας του για τ' όνομα της Φατίμα, δεν έκανε βήμα πίσω για τον γιό του τον Πλάτωνα. Ο Καλέντ είχε βαφτιστεί Ορθόδοξος χωρίς κανένας να τον έχει ρωτήσει όταν ήτανε μωρό αλλά την λατρεία του για την αρχαία Ελλάδα και την φιλοσοφία την είχε διαλέξει μόνος του. Ποτέ του δεν υπήρξε θρήσκος, πολύ περισσότερο φανατικός. Τ' όνομα του Πλάτωνα το είχε επιβάλλει στην γυναίκα του πατώντας στις θεμελιωμένες αντρικές παραδόσεις του τόπου. Μονάχα εκεί είχε πατήσει πόδι ο ... άντρας. διαφορετικά ο Καλέντ ήταν ένας μορφωμένος και καλλιεργημένος σύζυγος που σεβόταν κι υπολόγιζε την γυναίκα του, που έδειχνε σαν να έχει γεννητική κατάρα ή ευλογία. Έπιανε δίδυμα. Εκεί που οι περισσότερες γυναίκες κατεβάζουν ένα αυγό τον μήνα η Αϊσά κατέβαζε δύο. Κι αν τα δυο μεγάλα η Φατίμα κι ο Πλάτο ήταν στο σχολείο μαζί του, αυτή στο σπίτι μεγάλωνε τα δυο επόμενα, αγόρια και τα δύο που έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό, και ήταν τεσσάρων χρονών.

Με το άρχισαν να πέφτουν οι βόμβες, ο Καλέντ έντρομος φώναξε.

-Όλοι κάτω απ' τα θρανία. Αμέσως.

Έτρεξε προς το μέρος των δικών του και τραβολογώντας τα, τα στρίμωξε κάτω απ' το δικό του γραφείο και τα κάλυψε με την αγκαλιά του. ίσα που πρόλαβε γιατί δυο βόμβες έπεσαν μαζεμένες πάνω στο σχολείο και το έκαναν σχεδόν σκόνη και πέτρες. Μετά σταμάτησαν. Ο Καλέντ κοίταξε τα δίδυμα και βεβαιώθηκε ότι ήταν καλά και τότε άρχισε να σπρώχνει και να πετάει μακριά τις πέτρες και τα ξύλα που είχαν καλύψει εκείνο το παμπάλαιο βαρύ δρύινο γραφείο που είχε στην τάξη του. κατάφερε να βγει στο φως και να τραβήξει έξω τον Πλάτο και την Φατίμα, τους ξεσκόνισε όχι γιατί ήθελε να τους ξεσκονίσει αλλά να δει ότι δεν είχαν πάθει τίποτα, τα δυο μικρά έπεσαν στην αγκαλιά του κλαίγοντας. Είχαν δει αυτό που παρατηρούσε κι αυτός τώρα. Μια τάξη ερείπιο γεμάτη πέτρες, ξύλα, χώματα, τσακισμένα θρανία και νεκρά δεκατετράχρονα παιδιά. Κόπηκε η αναπνοή του και με δυσκολία συγκράτησε τον λυγμό του. βρήκε την αυτοκυριαρχία του κι είπε μ' αποφασιστική φωνή.

-Πρέπει να γυρίσουμε αμέσως σπίτι να βρούμε την μητέρα σας και τ' αδέλφια σας.

Δεν ήταν κοντά, κάθε πρωί έκαναν είκοσι λεπτά με το λεωφορείο, τώρα με τα πόδια θα τους έπαιρνε μια ώρα. Όταν βγήκανε στους δρόμους τους έπιασε απόγνωση. Τα περισσότερα σπίτια, μερικά σπάνιας αρχιτεκτονικής ομορφιάς ήταν εντελώς γκρεμισμένα κι ένα βουνό από πέτρες και χώματα ήταν στην θέση τους. Παντού στον δρόμο πτώματα και τραυματίες που ζητούσαν βοήθεια αλλά ποιος να τους την προσφέρει ; η πρώτη ιατρική κινητή μονάδα που συνάντησαν ήταν αφού είχαν περπατήσει ένα χιλιόμετρο. Κοίταζαν τις μανάδες να κλαίνε και να οδύρονται πάνω από νεκρά κορμιά αγαπημένων και με