Η εγγονή

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Πάντα ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτήν την μαύρη σελίδα στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, γι’ αυτό το έγκλημα μαζικής εξολόθρευσης που αλλοίμονο, δεν είναι το μοναδικό, στο δάσος του Κατύν στην σημερινή Λευκορωσία, έδαφος της Πολωνίας τότε, που, αν κι έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα αντικρουόμενα, παράγωγα προπαγάνδας ως συνήθως, τελικά αναγνωρίσθηκε σαν έργο του Στάλιν 60 χρόνια αργότερα με την περεστρόικα, κι αμέσως ξεχάστηκε.

Δεν έχω όμως συγγραφικές βλέψεις αλλά ούτε και γνώσεις Ιστορικού συγγραφέα άσχετα που κάποια βιβλία μου γράφτηκαν σε Βυζαντινή περίοδο. Bιτριολικά Βιπεράκια Νουάρ γράφω με ντεντέκτιβ κι ίντριγκα πάνω σε κάποιο κοινωνικό υπόβαθρο κι έτσι χρειάστηκε να σκαρώσω κάποιον αντίστοιχο ‘μύθο’ στην συνέχεια της Ιστορίας. Κι όπως πιστοποιεί η λέξη ΜΥΘΟΣ-ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ, πρόκειται περί φαντασίας χωρίς ουδεμία Ιστορική σημασία κι οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα εν ζωή ή όχι και καταστάσεις είναι εντελώς συμπωματική. Το έγκλημα στο Δάσος του Κατύν όντως συνέβη την άνοιξη του 1941 κι ο περίεργος αναγνώστης θα βρει αναρίθμητα Ιστορικά ντοκουμέντα και σχόλια με μερικά κλικ σήμερα, στις παλιές Εγκυκλοπαίδειες επί χάρτου ίσως να μην αναφέρεται καν.

Κι έσκασαν ξαφνικά όλες αυτές οι εικόνες κι ανταποκρίσεις απ’ την Ουκρανία με τα κορμιά άψυχα στους δρόμους για ν’ ανατριχιάσουμε πάλι και να ρωτάμε πράγματα που ίσως δεν μάθουμε ποτέ. Ή θα τα μάθουμε μετά από 60-70 χρόνια όταν πλέον δεν θα τα θυμάται κανείς διότι θα είμαστε (ήσαστε) όλοι χαμένοι μες τον εικονικό κόσμο και πραγματικότητα του Metaverse. Έχω μια μεγάλη επιθυμία να σωπάσω από σεβασμό και να μην το εκδώσω/ανεβάσω ετούτο γι’ αυτούς τους λίγους που με διαβάζουν. Ένας πεθαμένος, με όποιον τρόπο και σε ποιο σημείο έχει πεθάνει, για το μοναδικό πράγμα που δεν ενδιαφέρεται, καρφί δεν του καίγεται, στ’ αφρύδια του τελικά ... είναι τι μάρκα, τι χρώμα ήταν η σφαίρα που τον σκότωσε !! Πάει, πέθανε αυτός, τι να τον νοιάζει ; Εμάς ;;;; Αυτό που όλοι ψάχνουν να βρουν είναι ποιος το έκανε πιθανόν για να τον κάνουν νταντά, να τον μαλώσουν. Κανείς δεν ψάχνει το γιατί το έκανε, τι τον έσπρωξε να το κάνει και πως θα μπορούσε να μην το έχει κάνει. Κάποιος αρχαίος, μα πολύ αρχαίος που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του, είπε 500 χρόνια π.Χ. «Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος». Κολλάει και για την μάνα με τα τρία νεκρά παιδιά.
Στο φιλμ του Γούντι Άλεν «Η Χάνα κι οι αδελφές της», ο ηλικιωμένος επιζών των στρατοπέδων Ναζί λέει στον νεαρό που ψάχνεται κι έχει αμφιβολίες. «Το ερώτημα, φίλτατε, δεν είναι το πως μπόρεσαν άνθρωποι να διαπράξουν τέτοιου είδους φρικαλεότητες κατά άλλων ανθρώπων. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το ξανάκαναν !»

** Την φαμ φατάλ την λένε πάλι Ιζαμπέλ στο αριστοκρατικό της αλλά δεν θα τα ξαναπούμε γι’ αυτό !!!

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Apr 6, 2022
• ISBN: 9781005494643

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Οι διαταγές ήταν να τους περάσουν όλους στο λεπίδι και να τους θάψουν ρίχνοντας πάνω στα πτώματα θειάφι στο δάσος. Διαταγές από πολύ ψηλά, απ’ την κορυφή. Κι ο Βασίλι ήταν ο τελευταίος που θ’ αμφισβητούσε διαταγές. Όχι ειδικά αυτές που ερχόντουσαν από πολύ ψηλά αλλά διαταγές νέτα-σκέτα.

Ο Βασίλι Βολκόφ ήταν 12-13 χρονών όταν ξέσπασε η λαίλαπα. Μαθητευόμενος σφαγέας χοίρων στην δούλεψη του πατέρα του σε κάποιο μίζερο χωριό στα βάθη της Ρωσίας ξεχασμένο απ’ όλους ακόμα κι απ’ τον Θεό. Πανέξυπνος σφαγέας γουρουνιών την είδε αμέσως την ευκαιρία μπροστά του και πήδηξε πάνω στο τραίνο που τα έκαιγε όλα στο πέρασμά του σαν «Βιολέτα του Μάρτη» όπως τόσοι άλλοι. Τι είχε να χάσει ; Όλες οι λάσπες, τα σκατά κι όλα τα γουρούνια ίδια είναι. Ιδέα δεν είχε από Μπολσεβίκους κι επαναστάσεις μες την λάσπη και την μιζέρια που βρισκότανε. Όπως δεν είχε ιδέα από θρησκείες κι Ιουδαϊσμό. Ήταν Εβραίος από οικογένεια κι ούτε ποτέ του είχε καταλάβει γιατί του είχαν πετσοκόψει το τσουτσούνι μόλις γεννήθηκε αλλά και ποτέ του δεν φρόντισε να μάθει. Εκείνο που έμαθε ήταν να σφάζει. Γουρούνια στην αρχή κι ανθρώπους αργότερα. Αρπάχτηκε απ’ το τραίνο των Μπολσεβίκων που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του, γαντζώθηκε καλά πάνω του κι από τότε δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Κάτι τέτοια ανθισμένα λουλούδια σαν τις Βιολέτες του Μάρτη τα αξιοποιούσε αμέσως ο Λαβρέντι Μπέρια, ο φοβερός και τρομερός αρχηγός της Μυστικής Αστυνομίας NKVD των Μπολσεβίκων. Ούτε ο Χίτλερ & Σια τελικά όταν το δικό τους τραίνο το 36 σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του κι όποιος πήδηξε πάνω του την κατάλληλη στιγμή, πρόκοψε κι ανδραγάθησε άσχετο πάνω σε τί. Αναπόφευκτα θυμάμαι και κάτι παλιόφιλους που γαντζώθηκαν πάνω στο τραίνο που έσερνε ο Ανδρέας Παπανδρέου τότε το 80 με όλες τις σημερινές συνέπειες. Οι Βιολέτες του Μάρτη. Πάντα υπήρχαν από παλαιοτάτων χρόνων και θα υπάρχουν εσαεί. Εμείς οι άλλοι ήμαστε μάλλον μαλάκες.

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα απ’ την στιγμή που πήδηξε στο τραίνο της Επανάστασης, ο Βασίλι κατάφερε με τ’ ανδραγαθήματά του να γίνει ξακουστός. Έφτασε μέχρι να παρασημοφορηθεί απ’ τα ίδια τα χέρια του συντρόφου Μπέρια. Το 1940, με την επέλαση του Κόκκινου στρατού προς τα Δυτικά, τον βρήκε λοχαγό κι επικεφαλής των ομάδων εξολόθρευσης λιποτακτών. Οι διαταγές ήταν σαφείς. Ή θα μπεις στο Βερολίνο ή θα πεθάνεις. Από εχθρικά ή φίλια πυρά δεν είχε σημασία. 20 εκατομμύρια νεκρούς μέτρησε η επέλαση. Μερικοί που κιότεψαν από τρόμο ή κακουχίες και τόλμησαν να κάνουν πίσω, βρέθηκαν αντιμέτωποι του Βασίλι και των σμπίρων του της Μυστικής Αστυνομίας που τους εκτέλεσαν επιτόπου χωρίς πολλά-πολλά. Μπήκαν τελικά στο Βερολίνο όσοι γλύτωσαν από σφαίρες, όλμους, κανόνια, θραύσματα ή κακουχίες του χειμώνα και το κατάκαψαν. Έτσι συμβαίνει πάντα. Ο κατακτητής, ο κερδισμένος, εκεί απ’ όπου περνάει αφήνει πίσω του ερείπια, κατακαμένη γη κι αναρίθμητα πτώματα τα περισσότερα απ’ τα οποία δεν έχουν καν κάποιο όνομα. Μονάχα οι μανάδες τους τα γνωρίζουν και τα θρηνούν. Το είπε άλλωστε κι πατερούλης χαμογελώντας κάτω απ’ το παχύ μουστάκι του. «Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι όντως ένα πολύ τραγικό γεγονός. Ο θάνατος πολλών είναι απλά ένα στατιστικό νούμερο.»

Εκεί κάπου κοντά στο Σμόλενσκ την άνοιξη το 1941 άλλαξαν οι διαταγές του Βασίλι. Μυστική επιχείρηση που χρειάζονταν την αποτελεσματικότητά του και την τυφλή του υπακοή. Και χρειάστηκε βοήθεια γιατί δεν ήταν εύκολο ακόμα και για την δική του ‘δεξιοτεχνία’. Η βοήθεια είχε εχθρικό όνομα. Λοχαγός Φριτζ Λάνγκε, με το ένα πόδι Ες-Ες και τ’ άλλο Γκεστάπο. Και φυσικά η συνεργασία της Μυστικής Αστυνομίας NKVD του Μπέρια και της Ναζιστικής Γκεστάπο στην Πολωνία εκείνο τον καιρό δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ απ’ τους Ιστορικούς. Σπεσιαλίστες στο ξεκαθάρισμα, όπως λένε κομψά το ξεκλήρισμα και τις μαζικές εκτελέσεις. Κι ο Βασίλι χρειαζόταν βοήθεια επειδή του είχε ανατεθεί ο Βαρόνος Συνταγματάρχης Φουρτένσκι κι αυτό δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Φημισμένος στρατιωτικός κι αριστοκράτης, πατριώτης κι εθνικιστής μέχρι το κόκαλο, φανατικός πολέμιος εναντίων των Ναζί αλλά και των Μπολσεβίκων. Συνοδευόταν πάντα από μια ομάδα ικανών σωματοφυλάκων κι ειδικά τώρα που είχε πάρει δυο-τρεις μέρες άδεια απ’ το μέτωπο για να επισκεφθεί την οικογένειά του, ο οικογενειακός πύργος του θα ήταν φρούριο. Ο Βασίλι δεν το διακινδύνεψε. Μαζί με τους πέντε δικούς του, στην ομάδα κρούσης προστέθηκε κι ο λοχαγός Λάνγκε με πέντε δικούς του. Ο Βαρόνος-συνταγματάρχης θα πέθαινε εκείνο το βράδυ και το πτώμα του θα μεταφέρονταν στο δάσος μαζί με όλα τ’ άλλα. Αυτή η μαζική επιχείρηση δεν έπρεπε ν’ αποτύχει, ο σύντροφος Μπέρια του είχε δείξει προσωπικά την χειρόγραφη διαταγή του Στάλιν. Ο Πολωνικός στρατός θα έμενε ακέφαλος, το ίδιο και όλη η ιντελιγκέντσια κι η Πολωνία ολόκληρη στο πιάτο για την μαμά-Ρωσία. Οι άλλες ομάδες είχαν ήδη ξεκινήσει, το δάσος άρχισε να γεμίσει πτώματα και μύριζε ήδη θειάφι. Ναι, ο Βαρόνος Φουρτένσκι θα πήγαινε να τα συναντήσει ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι μαζί μ’ αυτόν θα πέθαιναν κι οι σωματοφύλακές του κι ολόκληρη η οικογένειά του.

Η συμπλοκή δεν κράτησε πολύ με τους επιτιθέμενους Ναζί και Μπολσεβίκους μαχαιροβγάλτες. Κι ο Βασίλι βρήκε πεδίο να δοκιμάσει το καινούργιο του σπαθί, δώρο του συντρόφου Μπέρια που του είπε ότι ήταν γνήσιο Γιαπωνέζικο κατάνα των Σαμουράι. Χατόρι Χάντζο, του είχε πει, η καλύτερη ατσάλινη λεπίδα στον κόσμο. Πανάκριβο. Ο Βασίλι, αν και δεν καταλάβαινε τίποτα από Χατόρι Χάντζο και πανάκριβα σπαθιά, φούσκωσε σαν διάνος κι υποσχέθηκε στ’ αφεντικό του ότι θα το τιμήσει ανάλογα. Και το δοκίμασε, έκοβε σαν ξυράφι ακόμα και τα κόκαλα. Όταν καθάρισε ο τόπος και στους διαδρόμους του πύργου βρισκόντουσαν μονάχα πτώματα, ο Βασίλι με το ματωμένο σπαθί στο χέρι και δυο ημιαυτόματα Τοκάρεφ στην ζώνη συνοδευόμενος απ’ τον φίλο-συνεργάτη του Λοχαγό Λάνγκε μπήκαν στο μεγάλο σαλόνι εκεί που τέσσερις απ’ τους άντρες τους με αυτόματα στα χέρια είχαν μαζέψει όλη την οικογένεια του Βαρόνου Φουρτένσκι. Ο Βαρόνος κρατούσε απ’ τους ώμους τον δεκαεφτάχρονο γιό του κι η Βαρόνη Νατάλια την δεκατετράχρονη κόρη τους Αλεξάνδρα στην αγκαλιά της έτοιμα σφάγια για την θυσία υπέρ βωμών κι εστιών. Το κύριο πιάτο, οι στρατιώτες τους το είχαν φυλάξει για τους αρχηγούς. Όλοι οι σωματοφύλακες του Βαρόνου κείτονταν νεκροί στους διαδρόμους. Ο Βασίλι, βλοσυρός κι αμίλητος, με μια ξαφνική κίνηση αποκεφάλισε τον γιο του Βαρόνου που ούρλιαξε έντρομος πριν η φοβερή λεπίδα τον ξεκοιλιάσει μέχρι το στέρνο και χυθούν τα εντόσθιά του στο πάτωμα. Ο Βασίλι έβγαλε το Τοκάρεφ απ’ την ζώνη του κι ετοιμάστηκε να εκτελέσει τις γυναίκες. Οι τρυφερές σάρκες τους δεν ήταν για σπαθί, δεν ήταν δα και βάρβαρος ! Φύτεψε μια σφαίρα στο κούτελο της Βαρόνης Νατάλια που σωριάστηκε στο παρκέ και τότε είδε την πιτσιρίκα Αλεξάνδρα να τον κοιτάζει κατάματα με μάτια που πέταγαν φωτιά, αγέρωχη με τα δυο χέρια στην μέση και τα πόδια σε διάσταση. Αν και του έκανε εντύπωση το θάρρος της κι η ξιπασιά της εν τούτοις σήκωσε το περίστροφο σημαδεύοντας το κεφάλι της, μια δουλειά του είχαν αναθέσει και θα την έφερνε σε πέρας ακόμα κι αν έπρεπε να εκτελέσει γυναικόπαιδα. Πίσω του άκουσε τον λοχαγό Λάνγκε να του λέει ήρεμα.

-Όχι αυτήν, Βασίλι. Αυτή θα μας διασκεδάσει.

-Σκατά διασκέδαση. Μωρό είναι ακόμα και πετσί και κόκαλο.

-Εμένα, Βασίλι, η διασκέδασή μου είναι μέχρι δεκαπέντε χρονών. Όσο πιο μικρή τόσο το καλύτερο. Ίσως θα ‘πρεπε να το δοκιμάσεις κι εσύ.

Η μικρούλα Αλεξάνδρα προσπάθησε ν’ αντισταθεί αλλά μάταιος κόπος. Με τα ρούχα της κουρέλια στο πάτωμα, την βίασαν σχεδόν όλοι με πρώτο και καλύτερο τον Φριτζ Λάνγκε δυο φορές καπάκι. Και λέμε σχεδόν γιατί όταν ο τρίτος στρατιώτης της ομάδας που ήρθε η σειρά του προσπάθησε, ένιωσε το λεπίδι του ξίφους του Βασίλι στον λαιμό του.

-Φτάνει μέχρι εδώ. Απ’ αυτήν την στιγμή, η πιτσιρίκα μπαίνει υπό την προστασία μου κι όποιος τολμήσει να της πειράξει μια τρίχα απ’ το κεφάλι της θα τον κόψω στα δύο.

Έντρομοι όλοι οπισθοχώρησαν. Τον ήξεραν τον Βασίλι και τ’ ανδραγαθήματά του, και οι Ναζί και οι σύντροφοί του και θα μπορούσαν να χάσουν το κεφάλι τους για λιγότερο σοβαρούς λόγους. Ο Βασίλι βοήθησε την Αλεξάνδρα να σκεπάσει την γύμνια της με τα κουρέλια ρούχα της στο πάτωμα κι ύστερα την φόρτωσε στον ώμο του σαν γίδα φεύγοντας.