Café au Lait

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Στα Βυζαντινά, ήταν ο Θεόφιλος Βάρδας, Ιδιωτικός ντέντεκτιβ την εποχή του Ιουστινιανού – δεν το λες κι εντελώς μάπα σαν πρωτότυπη ιδέα – κι η δράση βρίσκονταν στη Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρα της αυτοκρατορίας, κάτι που απαιτούσε ατέλειωτες ώρες έρευνας και μελέτης της Βυζαντινής Ιστορίας. Ύστερα, μετά από κάποιο σχόλιο του στυλ «γιατί δεν γράφεις για πράγματα και χώρους που έχεις προσωπικά βιώσει» προέκυψε το Φαγκότο κι ο αρχικά Σουλπίκιος Βάρδας που έγινε Αλύπιος στην συνέχεια, ας όψεται ο Αυγέρος. Κι επειδή η ζωή μου είναι Αθήνα-Χανιά-ΝΔ Γαλλία μοιρασμένη ισομερώς, κατέληξα στον Ισίδωρο (Isidor) που προφέρεται ΙΖιντόρ αλλά το εξελληνίσαμε Ντυκάς (Ducasse), του οποίου το όνομα το διάλεξα με σημειολογική σημασία και η δράση μεταφέρθηκε σε χώρους που ζω και γνωρίζω τα τελευταία 20 χρόνια. Εκεί διαδραματίζεται κι αυτή η Ιστορία. Κι αν ξεμπέρδεψα με τα Βυζαντινά – αν ποτέ κανείς μπορεί να ξεμπερδέψει με δαύτα- εκφράζοντας τον θυμό μου για παπαδαριό κι εξουσία με ολίγη Ιστορική παραπληροφόρηση, και τους Κρητικούς με τα χούγια τους και την λεβεντιά τους, εδώ που ζω τώρα, ΤΑ ΒΑΖΩ ΜΕ τους ΓΑΛΛΟΥΣ διότι μ’ έχουν εκνευρίσει και δεν έχω άλλο τρόπο να εκφράσω τον θυμό μου. Ακόμα κι έτσι όμως, επειδή είμαι λάτρης της Ιστορικής έρευνας, πατάω επάνω σε πραγματικά γεγονότα από εκείνα που κανείς δεν θέλει να θυμάται ή έχει αποφασίσει να μην τα θυμάται. Η Ιστορία τελικά είναι αυτή που ΟΛΟΙ οι άλλοι έχουν συμφωνήσει -φανερά ή κρυφά – να είναι έτσι. Συνήθως, ποτέ δεν είναι αυτή που όλοι έχουν συμφωνήσει να είναι.
«Μυθιστόρημα Νουάρ». Αυτό σηκώνει κουβέντα. Κατ’ εμέ λοιπόν, το Νουάρ είναι ένα καθαρά κοινωνικό-ψυχολογικό δράμα που περιλαμβάνει έγκλημα. Δεν είναι αστυνομική νουβέλα στυλ Αγκάθα Κρίστι και Σέρλοκ Χολμς με στοιχεία κι ενδείξεις να βρούμε ποιος το έκανε στο τέλος. Το Νουάρ έχει κοινωνικό υπόβαθρο, φτωχούς κι αδικημένους που τυχαία συνήθως κατέληξαν παράνομοι/εγκληματίες και πολλές φορές μας είναι συμπαθείς. Οι πραγματικοί «κακοί» δεν είναι οι γκάνγκστερ Αλ Καπόνε και τέτοια που μας είχανε πήξει πριν εμφανιστεί το Νουάρ το 30-40. Οι πραγματικοί κακοί είναι τα «λευκά κολάρα». Μεγιστάνες του πλούτου ή των ΜΜΕ, διεφθαρμένοι πολιτικοί και μπάτσοι, οι έχοντες και κατέχοντες δηλαδή. Κανείς δεν είχε τολμήσει ν’ αναφερθεί σ’ αυτούς πριν την εμφάνιση του Νουάρ, σαν λογοτεχνία του κώλου αρχικά (Pulp fiction), Μάσκα και Μασκούλα που μας είχε απαγορέψει να διαβάζουμε η μαμά μας, για να περάσει στις οθόνες μες απ’ τα χέρια αυτοεξόριστων Ευρωπαίων-Εβραίων κινηματογραφιστών που κουβάλησαν μαζί τους στο Χόλυγουντ τον Γερμανικό Ιμπρεσιονισμό (η πλάκα είναι ότι τ’ Αμερκανάκια θεωρούν το Νουάρ Αμερικάνικο, σαν την Κόκα Κόλα. Και την Τζαζ επίσης). Κι έτσι, μετά την τεράστια εμπορική λαϊκή επιτυχία του κινηματογράφου, οι παραπεταμένοι συγγραφείς Νουάρ άρχισαν να βγαίνουν στον αφρό. (προς αποφυγήν παρεξηγήσεως ΞΑΝΑδηλώνω ότι δεν είμαι συγγραφέας)
Οι σκληροτράχηλοι ντέντεκτιβ ή αστυνομικοί, μπεκρούλιακες, βρομόστομοι και σεξιστές, οι μάγκικες ατάκες και οι πάντα σε πρώτο πλάνο μοιραίες γυναίκες (Femmes Fatales) είναι η διακόσμηση, το περιτύλιγμα του πακέτου το περιεχόμενο του οποίου αναφέραμε. Δράση και πλοκή είναι υποτυπώδεις και συχνά αφελείς και το μυστήριο σχεδόν ανύπαρκτο. Με τα συχνά φλας μπακ στην ιστορία απ’ την αρχή γνωρίζουμε τους κακούς και το έγκλημα επειδή το θέμα δεν βρίσκεται εκεί (Αγκάθα Κρίστι, Σέρλοκ Χολμς κ.ά.) αλλά στην ανθρώπινη φύση και την ιδεολογία/ψυχολογία της που κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει ν’ αποκωδικοποιήσει πλήρως.

«Η μιγάδα» καφέ ολέ, είναι μια -ακόμα- ντροπή του Γαλλικού κράτους, κάτι για το οποίο δεν μιλούσε κανείς επί 40 και πλέον χρόνια. Κάτι διάβασα πρόσφατα κάπου και το έψαξα λίγο με αποτέλεσμα το βιβλίο που κρατάτε στο χέρι.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Feb 4, 2021
• ISBN: 9781005420208

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Η Ματίλντ ήταν όλο νεύρα απ’ το πρωί που είχε ξυπνήσει. Το να μην λέει παρά μόνο μια ξερή «καλημέρα» με το άντρα της το είχε συνηθίσει μετά από τόσα χρόνια αλλά αυτή η απάθεια κι αδιαφορία αυτουνού του ανθρώπου, ειδικά αυτήν την περίοδο, σήμερα την είχε εξοργίσει. Οι εκλογές ήταν σε μια βδομάδα κι αυτός δεν έδινε καμιά σημασία, σαν να μην τον ενδιέφερε καθόλου εάν εκλεγεί ή όχι. Σαν ονειροπαρμένος διάβαζε αμίλητος την εφημερίδα του, την αθλητική σελίδα σαν να μην έδινε δεκάρα για τις προεκλογικές κινητοποιήσεις. Όλη το βάρος της προεκλογικής του καμπάνιας είχε πέσει στους ώμους της κι ευτυχώς που είχε προσεκτικά διαλέξει τους συνεργάτες του(της). Κι αν ο Μαρκ δεν έδινε δεκάρα αν θα έβγαινε δήμαρχος ή όχι, αυτή από τότε που γεννήθηκε ήθελε να έχει έναν τίτλο. Τα πλούτη του μπαμπά, της οικογένειας δεν ήταν αρκετά. Τι σκατά αριστο-κράτες - κατά το δήμο-κράτες - ήτανε χωρίς κάποιον τίτλο. Το «άριστος» δεν είναι τίτλος, το Κυρία Δημάρχου είναι. Άριστοι υπάρχουν και στην κυβέρνηση αλλά άμα δεν έχουν τίτλο κι αυτοκίνητο με σωφέρ, δεν τους θυμάται ούτ’ η μάννα τους. Ο Μαρκ έπρεπε να εκλεγεί κι αυτή θα έκανε ότι περνούσε απ’ το χέρι της γι’ αυτό. Το μεγάλο ατού του αντιπάλου του, που δεν έπαψε στιγμή να το αναφέρει, ήταν η σχέση του γιού τους, του Μαξ. Τι σκατά τον έπιασε κι αυτόν να θέλει να την παντρευτεί αυτήν την … μιγάδα, αυτήν την μαύρη καφέ ολέ απ’ τις αποικίες. Ας έκανε το κέφι του όσο γούσταρε, γι’ αυτό τους είχανε άλλωστε αυτούς, αλλά όχι και να την παντρευτεί! Μια μαύρη, μελαμψή μιγάδα στην οικογένειά τους. Που ακούστηκε! Για τα χωράφια και τις φάμπρικες με το μαστίγιο ήτανε αυτοί, όχι για να παντρεύονται αριστοκράτες. Όμορφη και σέξι ήτανε, δεν λέω, με ατέλειωτα καλλίγραμμα πόδια και σμιλεμένο σφιχτό κωλαράκι, η Ματίλντ όταν έβλεπε τον δικό της κάτασπρο κώλο στον καθρέφτη στο μπάνιο μετά το ντους, την έπιανε απελπισία. Δεν ήταν μονάχα το ότι δεν είχε κάνει κανένα άλλο σπορ εκτός από ιππασία στην ζωή της, αν κι ακόμα κι αυτό το απεχθανότανε, ήτανε κι ο παντοκράτωρ νόμος της βαρύτητας και της έλξης της γης που κρέμαγαν βυζιά και κώλοι στον χρόνο. Η έλλειψη άθλησης απλά το συντόμευε. Αυτά τ’ απαγορευμένα φρουτάκια, σφριγηλά και βελούδινα σε χρώμα μόκας, τ’ απολαμβάνεις και τα γεύεσαι όσο αντέχεις κι ύστερα τα διώχνεις, δεν τα παντρεύεσαι! Δεν είχε ακόμα καταλάβει πως το είχε επιτρέψει ο Κόμης που ήταν γνωστός για τις ιδέες του και τις πεποιθήσεις του. Όχι πως θα είχε και καμιά σημασία δηλαδή γιατί ο γιός της κι εγγονός του Κόμη ήταν τόσο αμέτοχος κι επαναστάτης σε τέτοια που καθόλου δεν θα τον ένοιαζε τι γνώμη είχε ο παππούς του, δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τίτλους κι αριστοκράτες, το παλιόπαιδο. Αν πεις δε για εκείνον τον λαπά τον άντρα της, δεν είχε πάρει τίποτα από τις ιδέες και τα ιδανικά του πατέρα του. Κι εντάξει, δεν ήτανε δα και μίασμα αριστερός αλλά δεν ήταν και τόσο δεξιός όσο έπρεπε. Και ποτέ του δεν είχε πάρει σαφή θέση ενάντια στους έγχρωμους, τους Εβραίους ή τους Μουσουλμάνους, η Ματίλντ είχε την υποψία ότι μπορεί και να τους συμπαθούσε ακόμα. Παιδικά καπρίτσια και ασύμβατες συνήθειες. Εμείς μ’ εμάς κι αυτοί μεταξύ τους, δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Ακόμα και για έναν μελλοντικό Δήμαρχο.

Η Ματίλντ οδηγούσε την αστραφτερή της Τσέλικα στην δροσιά εκείνου του πρωινού πηγαίνοντας στο κομμωτήριο που είχε κλείσει ραντεβού νωρίς το πρωί για ένα ντεκουπάζ πριν πάει στο εκλογικό κέντρο κι είχε αργήσει, κάτι που την είχε εξοργίσει ακόμα περισσότερο σαν να μην έφταναν τα πρωινά στον πύργο. Τόσο πολύ που ήταν ικανή να σκοτώσει άνθρωπο απ’ τα νεύρα της. Αποφάσισε να κόψει δρόμο για το κομμωτήριο περνώντας απ’ τον χωματόδρομο-κρίμα στα λάστιχα της Τσέλικα- δίπλα απ’ το ποτάμι. Σκατά ποτάμι δηλαδή, ένα ρυάκι που κατέβαινε απ’ τα Πυρηναία για να πέσει στα νερά του Γκαβ ντε Πο που κι αυτός με την σειρά του τροφοδοτούσε τον Αντούρ, μεγάλο παραπόταμο του Γκαρόν που χύνεται στο Μπορντό. Ποτάμι ή ρυάκι ήταν αρκετά φαρδύ για να χρειάζονται γεφυράκια για να το διασχίσεις και διέσχιζε φιδίσια το Ζουρανσόν. Η κίνηση στον δρόμο ήταν πολύ περιορισμένη νωρίς το πρωί κι ο ποταμίσιος χωματόδρομος παράλληλα στο ποτάμι θα ήταν εντελώς έρημος απ’ τους διάφορους σπάνιους τρεχαλητάδες και ποδηλάτες. Δεν είχε καλά-καλά μπει στον καταπράσινο χωματόδρομο με το δάσος αριστερά και τα μεγάλα δέντρα δεξιά στην όχθη του ποταμιού όταν την είδε να τρέχει! Γαζέλα, με τα καταπληκτικά πόδια της σε μεγάλες δρασκελιές και τον υπέροχο κώλο της να διαγράφεται χυδαία κάτω απ’ την εφαρμοστή φόρμα της με τα κατσαρά μπουκλέ μαλλιά της ν’ ανεμίζουν πέρα δώθε σε κάθε της δρασκελιά. Το δράμα της, το αγκάθι στην πατούσα, ο κάλος στο στενό παπούτσι, ξένοιαστη κι ανέμελη να κάνει την πρωινή της άσκηση χωρίς να έχει ιδέα για τον πόνο που προκαλούσε.

Της ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Δεν ήθελε και πολύ, όλα είχαν πάει στραβά από την στιγμή που ξύπνησε. Δεν υπήρχε ψυχή ολόγυρα, γιατί όχι ; Να ξεμπερδεύουμε μια και καλή από δαύτη. Με το πρόσωπο συσπασμένο από οργή και τα χέρια σφιχτά στο τιμόνι, η Ματίλντ ανέπτυξε ταχύτητα κι έπεσε πάνω της με το δεξιό φτερό της Τσέλικα. Η μιγάδα δρομέας τινάχτηκε πέντε μέτρα στον αέρα κι έπεσε μέσα στο ποτάμι, σ’ ένα σημείο που τα δέντρα της όχθης άφηναν κάποιο άνοιγμα. Η Ματίλντ σταμάτησε και κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητο και την είδε με τα μούτρα μέσα στο ποτάμι. Και πάνω που ήταν έτοιμη να χαμογελάσει και να πάρει τ’ αυτοκίνητο να εξαφανιστεί, το αναίσθητο σώμα στο ποτάμι κουνήθηκε! Προσπαθούσε να βρει κάπου να πιαστεί. Και ξαφνικά, σαν ν’ ανακάθισε στην κοίτη. Το ποτάμι δεν ήταν αρκετά βαθύ σ’ εκείνο το σημείο, γαμώ την ατυχία της, και καθισμένη στην κοίτη το νερό έφτανε μέχρι τον λαιμό της. Η Ματίλντ έβγαλε ατμούς απ’ το κακό της, την ατυχία της. Αλλά την τύχη-ατυχία την καθορίζουμε μόνοι μας. Με δυο δρασκελιές κατέβηκε απ’ τον χωματόδρομο στην όχθη, μπήκε μες το νερό καταστρέφοντας τα Γκούτσι της, της άρπαξε το κεφάλι με τα δυο της χέρια και το έσπρωξε στο νερό. Ζαλισμένη και μισολιπόθυμη η νεαρή κοπέλα, κάπως προσπάθησε ν’ αντιδράσει ψελλίζοντας κάτι σαν «εμείς δεν πρόκειται…» όταν την αντίκρυσε αλλά η Ματίλντ πατώντας καλά στην χαμηλή κοίτη του ρυακιού της κράτησε το κεφάλι κάτω απ’ το νερό μέχρι που έπαψε να κινείται. Όταν είχε βεβαιωθεί ότι ήταν νεκρή την έσπρωξε προς το μέσον του ρυακιού να την πάρει το ρεύμα. Με λίγη τύχη μπορεί να έφτανε μέχρι το Πο.

Στην αρχή σαν να τρομοκρατήθηκε κάπως αλλά συνήλθε αμέσως. Το ίδιο θα έκανε ο οποιοσδήποτε αριστοκράτης στην θέση της. Τι είχαμε και τι χάσαμε, ένας λιγότερο. Ευτυχώς που δεν υπήρχε ψυχή εκεί κοντά τόσο νωρίς. Το σίγουρο όμως ήτανε ότι δεν μπορούσε πια να πάει στο κομμωτήριο. Ούτε στο κέντρο. Το μπροστινό δεξιά φανάρι της είχε διαλύσει και τα πόδια της ήταν γεμάτα λάσπες. Σαν γνήσια μεγαλοκυρία βρήκε αμέσως την ψυχραιμία της που με ικανοποίηση επιβεβαίωσε το δίκαιον της πράξης. Οδήγησε βιαστικά μέχρι το κομμωτήριο χωρίς να συναντήσει κανέναν κι απ’ έξω κόρναρε χωρίς να βγει απ’ τ’ αμάξι. Η κομμώτρια βγήκε θορυβημένη στο πεζοδρόμια για να πληροφορηθεί απ’ το χαμηλωμένο τζάμι ότι λόγοι ανωτέρας βίας ακυρώνουν το ραντεβού τους για ντεκουπάζ και θα τηλεφωνηθούν για τα νεότερα. Χωρίς πολλές εξηγήσεις, ποτέ δεν χρειάζονταν πολλές εξηγήσεις με την κατώτερη τάξη, η Ματίλντ πήρε τον δρόμο της επιστροφής για τον πύργο οδηγώντας βιαστικά. Το χωριό δεν είχε ακόμα ξυπνήσει, δεν υπήρχε κανένας στους δρόμους. Είκοσι λεπτά αργότερα, είχε κλειδώσει την Τσέλικα στο γκαράζ καλύπτοντάς την ολόκληρη μ’ ένα γκρίζο πλαστικό κάλυμμα, ανέβηκε στο δωμάτιό της από την είσοδο για το γκαράζ που ήταν αποκλειστικά για τ’ αφεντικά χωρίς να συναντήσει κανέναν, έβαλε όλα της τα ρούχα και τα παπούτσια σ’ ένα σακβουαγιάζ στον πάτο μιας ντουλάπας, ντύθηκε με ρούχα καθημερινά και τηλεφώνησε στον Μισέλ, τον υπεύθυνο επικοινωνίας της προεκλογικής