Στο Ρέμα ... της Καισαριανής

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καισαριανή. Μετακόμισα 20 χρόνια στην Κρήτη, Χανιά, και τα τελευταία 20 στην ΝΔ Γαλλία. Στα βιβλία μου εκτός Βυζαντινών, η δράση βρίσκεται στους χώρους που ζω και έζησα, Χανιά και ΝΔ Γαλλία και μου φαίνεται ότι ήρθε ώρα να γράψω ένα αναμνησιακό για τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια στις γειτονιές της Καισαριανής. Δεν μπόρεσα να το δω σαν καθαρά εγκληματικό Νουάρ και σπουδή χαρακτήρων, εκείνη η περίοδος της ζωής μου ήτανε καλώς ή κακώς σχεδόν μόνο πλάκα. Για κωμωδία το ξεκίνησα αλλά το έχω το έγκλημα και την παρανομία Νουάρ στο αίμα μου φαίνεται. Απορώ γιατί δεν έγινα παράνομος εγκληματίας να γράφω βιβλιαράκια απ’ την φυλακή ! Αυτά θα είχαν σίγουρα μεγαλύτερη επιτυχία. Μια μαύρη κωμωδία μ’ έγκλημα λοιπόν με εντελώς φανταστικούς χαρακτήρες αλλά με κάπως γνωστά ονόματα. Ουδεμία σχέση και σύνδεση με τα πραγματικά πρόσωπα. Τα ονόματά τους χρησιμοποιώ με αγάπη και σεβασμό για τους ίδιους και για τις κοινές μας αναμνήσεις. Και για να το ξανατονίσω για εμπέδωση, η ιστορία και τα πρόσωπα σ’ αυτό το βιβλίο είναι εντελώς φανταστική κι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα εν ζωή ή όχι και καταστάσεις που περιγράφονται στο βιβλίο καθαρά συμπτωματική ή απλή συνωνυμία.
Γκαγκάν κι όποιος αντέξει

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Nov 16, 2023
• ISBN: 9798215220856

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καισαριανή. Μετακόμισα 20 χρόνια στην Κρήτη, Χανιά, και τα τελευταία 20 στην ΝΔ Γαλλία. Στα βιβλία μου εκτός Βυζαντινών, η δράση βρίσκεται στους χώρους που ζω και έζησα, Χανιά και ΝΔ Γαλλία και μου φαίνεται ότι ήρθε ώρα να γράψω ένα αναμνησιακό για τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια στις γειτονιές της Καισαριανής. Δεν μπόρεσα να το δω σαν καθαρά εγκληματικό Νουάρ και σπουδή χαρακτήρων, εκείνη η περίοδος της ζωής μου ήτανε καλώς ή κακώς σχεδόν μόνο πλάκα. Για κωμωδία το ξεκίνησα αλλά το έχω το έγκλημα και την παρανομία Νουάρ στο αίμα μου φαίνεται. Απορώ γιατί δεν έγινα παράνομος εγκληματίας να γράφω βιβλιαράκια απ’ την φυλακή ! Αυτά θα είχαν σίγουρα μεγαλύτερη επιτυχία. Μια μαύρη κωμωδία μ’ έγκλημα λοιπόν με εντελώς φανταστικούς χαρακτήρες αλλά με κάπως γνωστά ονόματα. Ουδεμία σχέση και σύνδεση με τα πραγματικά πρόσωπα. Τα ονόματά τους χρησιμοποιώ με αγάπη και σεβασμό για τους ίδιους και για τις κοινές μας αναμνήσεις. Και για να το ξανατονίσω για εμπέδωση, η ιστορία και τα πρόσωπα σ’ αυτό το βιβλίο είναι εντελώς φανταστική κι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα εν ζωή ή όχι και καταστάσεις που περιγράφονται στο βιβλίο καθαρά συμπτωματική ή απλή συνωνυμία.

Γκαγκάν κι όποιος αντέξει.

1.Καύσωνας

40 βαθμούς θερμοκρασία να τσακίζει ο ήλιος την πέτρα και στην Καισαριανή ρίχνουν άσφαλτο στους χωματόδρομους ταυτόχρονα με την υδροδότηση των σπιτιών στο δίκτυο. Τέλος στο ποδόσφαιρο με πέτρες ή κουρελένιες μπάλες (το κλοτσοσκούφι) στους χωματόδρομους κι οι πέντε λακκούβες του Καπιτόλη για το παιχνίδι με τα γκαζάκια. Έτσι τε έλεγαν τότε, γκαζάκια για τα γυάλινα και βώλους για τα κεραμικά χωμάτινα που έσπαγαν εύκολα, το έσπαγαν ευφημισμός, σκόνη γινόντουσαν αλλά δεν είχαν όλοι λεφτά για γυάλινα. Με αυτό εξηγείται και η έκφραση «να παίξουμε βώλους». Για τους μπασμένους πονηρούς. Ήταν συνώνυμο του «να παίξουμε τον γιατρό»

Το δράμα των μανάδων το κλοτσοσκούφι που ελλείψη ‘μπάλας’ παιζόταν με πέτρες (!!). Όλα τα παπούτσια αχρήστευαν μετά από τρεις φορές ποδόσφαιρο στο χώμα και τις πέτρες κι όλοι σχεδόν δεν είχαν δεύτερο ζευγάρι. Έτσι για να μην πεινάσει ο Κυριάκος ο τσαγκάρης στην γωνία της οδοντογιατρίνας που τα επισκεύαζε. Μέχρι που η αλλαγή σόλας έγινε ακριβότερη απ’ την αγορά άλλου ζευγαριού παπούτσια με αποτέλεσμα να εκλείψει σταδιακά το ευγενές και τίμιο επάγγελμα του τσαγκάρη. Πόσες φορές τον χρόνο θα έτρεχαν για επίσκεψη τάχα μου στις νονάδες για παπούτσια. Ντροπή, θα έπρεπε να τ’ αγοράσουν οι ίδιες με όλες τις συνέπειες που είχε αυτό για την οικογενειακή διατροφή. Ήτανε και το Λύκειο Ελληνίδων με τις «νονάδες» στην Ευρώπη αλλά δεν πρόσφερε παπούτσια ! Βοήθεια στα φτωχά παιδάκια έξωθεν μετά τον πόλεμο που σιγόνταραν φτωχές μανάδες χωρίς να ψάχνουν ιδεολογίες. Παπούτσια όμως δεν έδινε, ήταν ακριβά.

Εμείς οι πονηροί, μετά που έπεσε άσφαλτος στην Αγ. Πολυκάρπου, ανακαλύψαμε τα «τερματάκια ! Δυο πέτρες σε απόσταση ενός μέτρου στην μέση του δρόμου ήτανε τα γκολπόστ και δεν υπήρχε τερματοφύλακας. Άντε εσύ τώρα να σκοράρεις στην άσφαλτο σε τέρμα με άνοιγμα 1 μέτρο. Διαμαρτύρονταν φυσικά οι γειτόνισσες για την φασαρία το ίδιο όπως ο Λίλης, Γιώργος στ’ όνομα και μικρός στο δέμας δηλαδή Λιλιπούτης-Λίλης, ο μικρότερος αδερφός του Κυριάκου που παρακαλούσε να τον βάλουμε να παίξει με τους ‘μεγάλους’. Το δράμα με τα παπούτσια δεν εξαφανίστηκε, η άσφαλτος τα έλιωνε χειρότερα απ’ τις πέτρες. Μέχρι που ανακαλύψαμε το μπάσκετ και το παίζαμε με οτιδήποτε μπάλα και καλάθι την μπλε ταμπέλα του δρόμου στην γωνία Αγ. Πολυκάρπου-Κλαζομενών με ομηρικές μάχες για το αν μπήκε το καλάθι ή όχι ανάλογα με τον ήχο που έβγαζε η ταμπέλα όταν έπεφτε -ή δεν έπεφτε – επάνω η μπάλα. Τα πρώτα μπασκετικά βήματα του Τοτού και του Στρατηγού που έκαναν (μικρή)καριέρα αργότερα στην Νήαρ.

Για τα γκαζάκια το δράμα των μανάδων ήταν άλλης μορφής. Δεν ενοχλούσε ο Καπιτόλης, (4 τρύπες στο χώμα σε διάταξη τετραγώνου και μια 5η στο κέντρο, ο Καπιτόλης, και μια παλάμη απόσταση σύνορο ιδιοκτησίας για κάθε τρύπα) αντιθέτως, δεν χάλαγαν τα παπούτσια. Αλλά τα γκαζάκια που έβγαιναν σε διαφορετικά μεγέθη δεν ήταν μονάχα για Καπιτόλη. Ήτανε και για κουμάρι, κι αυτό φόβιζε τις μανάδες περισσότερο. Ο μπάζος κι ο παράμπαζος και μια σειρά γκαζάκια με μικρότερο μέγεθος κι από μακριά η πιτσιρικαρία με την ‘μάνα’ προσπαθούσε να κόψει την σειρά με κέρδος τα γκαζάκια που ακολουθούσαν, ο μπάζος κι ο παράμπαζος τα έπαιρναν όλα. Και σπάνια έπαιζαν με κέρδος τις υπόλοιπες μπίλιες. Ήταν η εποχή του Μικρού Ήρωα Γιώργου Θαλάσση, του Γκαούρ-Ταρζάν και των Κλασσικών Εικονογραφημένων που ήταν τ’ ακριβότερα. Κέρδιζες στα γκαζάκια και σε πλήρωναν, τα άλλαζες, με περιοδικά, φτηνά ή ακριβότερα ανάλογα με το κέρδος. Παιδικό κουμάρι που φάνταζε σαν προάγγελος για το γνήσιο, αυτό που φοβόντουσαν οι μανάδες. Το ίδιο που φοβόντουσαν και την «Μάσκα» και το «Μυστήριο», τ’ άλλα περιοδικά σε τεύχη, αντιγραφές των Αμερικάνικων Pulp Fiction μ’ εγκληματίες και κατασκόπους που τα κρύβαμε για να μην τα βρουν. Απροπό, εκείνα τα τεύχη-αντιγραφές των Αμερικάνικων ήταν ο πρόδρομος για εκείνη την κινηματογραφική λαίλαπα των φιλμ Νουάρ για τα οποία εμείς τότε δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα. Ήταν ενάντια στα Χριστιανικά ήθη της εποχής όμως και γι’ αυτό μας τα είχαν απαγορέψει.

Παρελθόν όλα αυτά με την ασφαλτόστρωση στον καύσωνα. Η υδροδότηση κατάργησε την κοινή βρύση της ΟΥΛΕΝ στις γωνίες, με τους κατοίκους να κουβαλάνε νερό στα σπίτια τους με τους κουβάδες, έναν γυαλιστερό και πεντακάθαρο για το πόσιμο, συχνά πήλινο (στάμνα), κι έναν ‘παραμελημένο’ για το νερό χρήσης με τον ‘νερουλά’ να περνάει στην γειτονιά κάθε Δευτέρα κουνώντας την κουδούνα του διαλαλώντας «Ο Νερουλάαας» για να εισπράξει απ’ τις