Το αμπελι d'Armagnac

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Αυτή είναι η 3η περιπέτεια του δαιμόνιου ντέντεκτιβ που ξεκίνησε σαν Θεόφιλος Βάρδας στα χρόνια του Ιουστινιανού για να γίνει Σουλπίκιος-Αλύπιος Βάρδας στο Νησί και να καταλήξει Ισιντόρ Ντυκάς στην ΝΔ Γαλλία. Μια ...μεθυστική περιπέτεια μυστηρίου και ίντριγκας αποκύημα διεστραμμένης(;;;) φαντασίας.

Ο Ισίδωρος κατ’ αρχή, απέκτησε γραμματέα !!!!! Θηλυκού γένους φυσικά και που τυχαία είναι μέρος της πλοκής. Καλείται να βοηθήσει pro bono μια φίλη απ’ τα παλιά και μπλέκει σε μια παράξενη -κι ενημερωτική – περιπέτεια με νταβατζήδες, τοπ-μόντελς και δολοφόνους με πολλές εκπλήξεις κι ανατροπές. Οικογενειακά δράματα όπου αδελφός σκοτώνει αδελφό, γιος τον πατέρα και κόρη την μάννα στο γνωστό ύφος Νουάρ, γεμάτο σαρκασμό κι αφορισμούς αλλά ... μεθυστικό. Στο τέλος καταλήγει ειδήμων στο αρμανιάκ όμως πεισματικά δηλώνει ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει το αγαπημένο του Τζακ.
Η ιστορία κινείται γύρω από ένα αμπελάκι που αποδεικνύεται χρυσοφόρο με αποτέλεσμα οικογενειακά δράματα και δολοφονίες και παντρεύεται με κάποια παλιά ιστορία με όργια πλουσίων με τοπ-μόντελς μανεκέν πολυτελείας που φυσικά ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ένα σωρό ψέματα με την κάλυψη της «ελευθερίας στην έκφραση», αναφέρεται στην αρχή. Πολύ μουσική αλλά και σινεμά τούτη την φορά με μπλε λινκ που παραπέμπουν.
Το πόνημα έχει σκοπό να μεταφραστεί στ’ Αγγλικά και να κυκλοφορήσει ΚΑΙ σε χαρτί μια μέρα στο ΑΜΑΖΟΝ. Αλλά με την ιδέα του 4ου βιβλίου ήδη σφηνωμένη στο μυαλό, να δούμε τι θα πρωτοκάνω !!! Έχει μέλλον η δουλειά, δεν βαρέθηκα ακόμα κι εμβολιασμένος πλέον, ίσως ζήσω αρκετά ακόμη να τα προλάβω όλα, ακόμα και να δω εγγόνια.
Με διαβήτη και γεράματα, δεν καπνίζω, δεν πίνω αλλά ούτε και σεξ κάνω πλέον και βάζω τον Ισιντόρ-Ισίδωρο Ντυκάς να τα κάνει στην θέση μου.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Apr 22, 2021
• ISBN: 9781005468132

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Είναι απαραίτητη μια εισαγωγή για κάποιον χαρακτήρα του βιβλίου (Χλόη) που εμφανίζεται στην 1η Αγγλική έκδοση που δεν μεταφράστηκε στα Ελληνικά, και ούτε πρόκειται, διότι είναι μια συρραφή των βιβλίων ΤΟ ΦΑΓΚΟΤΟ και ΣΑΡΑΚΑΣ άνευ ενδιαφέροντος. Το μοναδικό ενδιαφέρον σ’ αυτό το βιβλίο είναι στο πως ο Σουλπίκιος-Αλύπιος Βάρδας κατέληξε Ισιντόρ Ντυκάς στην ΝΔ Γαλλία και στο Πο (Pau) και δια ταύτα η εισαγωγή.

Αν έχετε διαβάσει ΤΟ ΦΑΓΚΟΤΟ, θα γνωρίζετε την ιστορία με τα δυο Ιταλικά ξέκωλα και το πολυτελές σκάφος που μ’ έστειλε οδηγό-λαθρέμπορα στην Ευρώπη. Εκεί εμφανίζεται κάποια Σιμόν που με γλυτώνει απ’ τα νύχια της Ιντερπόλ κι επιστρέφω ματσωμένος στα πάτρια. Στην πρώτη Αγγλική έκδοση The Mechanic’s Wife, την αμετάφραστη, ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ακριβώς έτσι. Και ναι μεν η Σιμόν με γλυτώνει απ’ τον νόμο αλλά με γλυτώνει κι απ’ τα νύχια της Μαφίας που δεν έχει σκοπό να με πληρώσει και να μ’ εφοδιάσει με εισιτήριο-διαβατήριο επιστροφής στην Ελλάδα αλλά να με σκοτώσει επιτόπου ασχέτως αποτελέσματος. Ειδικά τώρα που η «δουλειά» αποκαλύφτηκε, θα με νομίζουν προδότη και θα με κυνηγάνε σε όλο τον κόσμο να μ’ εκτελέσουν. Η καψουρεμένη Σιμόν που έχει τα μέσα μου προτείνει διαφυγή που θα την κανονίσει εκείνη με επίσημα έγγραφα απ’ την Ιντερπόλ με πάσα μυστικότητα και μου ζητάει να της δώσω κάποιο όνομα, ένα επάγγελμα και τρεις προορισμούς να διαλέξω. ΕΤΣΙ προέκυψε ο Ισιντόρ - Ιζιντόρ προφέρεται αλλά δεν ακούγεται καλά στα Ελληνικά όπως και το κανονικό μου που στην Γαλλία είναι Βανζελίς για να γελάμε – Ντυκάς που είναι το πραγματικό όνομα του μεγάλου σουρέαλ ποιητή Λωτρεαμόν (Κόμης ντε Λωτρεαμόν), αγαπημένος μου, και το επάγγελμα του Ιδιωτικού ντεντέκτιβ, παιδική φαντασίωση όταν διαβάζαμε Μάσκα και Μυστήριο και πάθος ατελείωτο με τα Νουάρ, φιλμ και λογοτεχνία, Φίλιπ Μάρλοου και Σαμ Σπέιντ και τέτοια. Στην επιλογή ανάμεσα Βέλγιο-Γαλλία- Λουξεμβούργο διάλεξα την Γαλλία όχι λόγω γλώσσας, Γαλλικά μιλάνε και στις τρεις, αλλά λόγω … ευρυχωρίας. Θα έπρεπε να ξεχάσω και ν απαρνηθώ όλο το παρελθόν μου, την Ελλάδα τον ήλιο και την θάλασσα να τ’ αντικαταστήσω με την πρασινάδα της Γαλλίας και ν’ αφομοιώσω κατά γράμμα το παρελθόν και την ιστορία της καινούργιας μου προσωπικότητας σαν Ισιντόρ Ντυκάς, με κατασκευασμένα έγγραφα και ιστορίες για το παρελθόν μου. Η κατάσταση που μου διηγήθηκε η Σιμόν σε περίπτωση που δεν το δεχόμουν δεν άφηνε κανένα περιθώριο. Νέος ήμουν ακόμα και θα ‘ταν άδικο να πάω σαν το σκυλί στ’ αμπέλι από κάποιον Μαφιόζο. Δέχτηκα και το γιορτάσαμε μ’ αχαλίνωτο σεξ σε κάποιο έρημο και σκοτεινό πάρκινγκ μερικά χιλιόμετρα έξω απ’ την Αμβέρσα.

Το όλο σκηνικό με τα χαρτιά και τις ιστορίες-αναμνήσεις απ’ το παρελθόν δεν ήταν μια δουλειά άρπα-κόλα, ήθελε μια βδομάδα και βάλε δουλειά αλλά με την Μαφία στο κατόπι μου θα έπρεπε να μείνω κάπου κρυμμένος. Η Σιμόν μ’ έστειλε με το πρώτο βραδινό τραίνο στο Μπορντό σε μια φίλη της να με φιλοξενήσει περιμένοντας. Την Χλόη, όνομα δανεισμένο απ’ το Φαγκότο, μια καταπληκτική αρτίστα καμπαρέ που μεταμφιεζόταν και τραγουδούσε αναλόγως διάφορες ντίβες του θεάματος. Περιμένοντας να την γνωρίσω στο μπαρ την είδα μεταμφιεσμένη σε Ρίτα Χέιγουορθ-Gilda να τραγουδάει το «Put the blame on mame" και κρέμασε το σαγόνι μου στο πάτωμα. Πέρασα μια αξέχαστη βδομάδα με την Χλόη η οποία δεν γνώριζε καμία Σιμόν μέχρι να έρθει εκείνος ο φάκελος με τ’ απαραίτητα και επ’ ευκαιρία η Χλόη μου έκανε το τραπέζι σε κάποιο αστεράτο ρεστοράν στο Αρκασόν κι εκεί έμαθα τα περί Μαμί, Μαρσέλ και Πο.

Αυτά, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, πικάντικες ή μη, κι η συνέχεια γνωστή απ’ τα επόμενα βιβλία «Το πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα» και το «Καφέ ο λαι»

1

Good morning heartache

Η Μαριλού δεν ήταν πιά εκεί ως συνήθως όταν ξύπνησα με τον Γάτο να νιαουρίζει. Η Μαριλού είναι μια χορεύτρια στριπτίζ στον «Πειρατή» με ατέλειωτα πόδια, Ευρωασιατικά χαρακτηριστικά και πελώρια μάτια σαν μάνγκα. Την πρώτη φορά που πήγα στον «Πειρατή», από εκείνα τα στριπτιζάδικα του φάτε μάτια ψάρια, ήταν από περιέργεια … λέμε τώρα. Η Μαριλού με στάμπαρε αμέσως μετά το νούμερό της κι ήρθε να μου κάνει παρέα. Η Μαριλού δεν έκανε βίζιτες, το διαπίστωσα, μονάχα pole-dancing και lap-dancing. Μαζί μου, την είδε διαφορετικά. Κι αν μετά το κλείσιμο του Πειρατή καταλήγαμε στο κρεβάτι μου, το πρωί δεν ήταν ποτέ εκεί. Ελεύθερη κι ανεξάρτητη έφευγε μόνη της μες την νύχτα να πάει να κοιμηθεί στο μικρό της στούντιο που δεν ήταν μακριά. Σαν απάντηση στην ένστασή μου νυχτιάτικα μου άνοιξε την τσάντα της να δω ένα σπρέι πιπεριού και μια μικρή τοσοδούλα αυτόματη Μπερέτα. Μου ζητούσε επίμονα μιας κι είχα τα κονέ να της βρω ένα ηλεκτρικό Teaser και συνεχώς άλλαζα κουβέντα. Τρίμηνο συμβόλαιο είχε με τον Πειρατή η Μαριλού και σύντομα θα έπαιρνε δρόμο. Κι οι δυο ξέραμε ότι αυτή η ιστορία ήταν σαν το γιαούρτι. Είχε ημερομηνία λήξεως.

Δεν υπήρχε κανένα σημείο να στηρίξω το κεφάλι μου που να μην πονούσε. (δανεικό αυτό απ’ τον Κρις Κριστόφερσον). Κράτησα το κεφάλι μου που ζύγιζε όσο το μαρμάρινο κεφάλι του Ερμή του Πραξιτέλη μες τα δυο μου χέρια νιώθοντας τους αγκώνες μου να μου τρυπάνε τα γόνατα απ’ το βάρος.(κι αυτό δανεικό, απ’ τον Σεφέρη). Δεν πάω καλά όπως καταλάβατε, μετέρχομαι Νομπελίστες και κάντρυ-μουσικάντες για να εκφράσω ένα πρωινό hungover μετά από ξύδια κι αχαλίνωτο σεξ. Καμία περίπτωση να βάλω καφέ, θα κουτρουβαλούσα μέχρι το μπιστρό. Αν φυσικά με άφηνε ο χαμούρης ο Γάτος που στήθηκε στην πόρτα αγριεμένος βγάζοντας έξω τα νύχια. Μηχανικά του γέμισα το μπολ κροκέτες, στα εύκολα, δεν είχα κεφάλι για κονσέρβες. Δυστρόπησε βέβαια αλλά κατάλαβε ότι ή κροκέτες ή δίαιτα. Μέσα σ’ ένα σύννεφο πυκνής ομίχλης μπούκαρα στου Μαρσέλ, του χαμογελαστού κι ευδιάθετου πρωινιάτικα Μαρσέλ σε σημείο να γίνεται αντιπαθής.

-Βρε καλώς τον Έϊς. Έπεσες απ’ το κρεβάτι ; Να βάλεις ένα καγκελάκι σαν τα μωρά. Και να προσλάβεις μια γραμματέα.

Κάτι δεν μου ακούστηκε καλά αλλά μες την θολούρα μου δεν του έδωσα σημασία. Ο Μαρσέλ μπορεί να μην είναι Αϊνστάιν αλλά κατάλαβε αμέσως τι έπρεπε να κάνει. Μετά από δυο γεμάτες γουλιές καφέ και το μισό καμένο πρώτο Λάκυ, ρώτησα.

-Πώς με είπες πριν ; Και τ’ είναι αυτές οι μαλακίες για γραμματέα ;

-Είναι μια γριούλα, πελάτισσα που σε περιμένει απ’ ώρα τώρα στο βάθος. Αυτό για την γραμματέα. Σε είπα Έϊς απ’ τον Έϊς Βεντούρα. Η θεία μου φαίνεται ότι έχασε την γάτα της και μάλλον θέλει να της την βρεις!

Είπε το καθίκι κι έσκασε στα γέλια. Θυμάμαι, όταν άρχισα το επάγγελμα ο Μαρσέλ μου είχε ζητήσει να του προτείνω μερικά βιβλία σχετικά με την δουλειά μου κι εκτός απ’ τα κλασσικά Σέρλοκ Χολμς, Αγκάθα Κρίστι και μερικά αγαπημένα μου Τζιμ Τομπσον, Ρειμοντ Τσάντλερ κτλ.δεν θυμάμαι να του είχα πει τίποτα περί Έϊς Βεντούρα κι αηδίες. Αυτό ήτανε δική του πρωτοβουλία.

-Ρε τρελάθηκες ;Γιατί δεν την έδιωξες την κακομοίρα ;

-Πρώτον γιατί δεν είμαι γραμματέας σου και δεύτερον γιατί μήνες έχεις να σταυρώσεις πελάτη. Τα στριπτιζάδικα σε φάγανε.

Προσφέροντάς του το πιο ξινισμένο απ’ τα ξινά χαμόγελά μου, πήρα τον δεύτερο καφέ στο χέρι και πήγα στο βάθος να εξηγήσω στην καημένη θείτσα ότι θα της ερχόταν φτηνότερα ν’ αγοράσει μια καινούργια γάτα, και ράτσας μάλιστα, απ’ το να με προσλάβει για να την βρω.

-Δηλαδή, θέλετε να πείτε ότι δεν κάνετε γάτες ;(αυτό, στα Γαλλικά έχει σεξουαλικό υπονοούμενο)

-Όχι, μόνον ελέφαντες και κροκόδειλους κάνουμε. (Αϊ στο διάολο κυρά μου πρωί-πρωί, αυτό από μέσα μου)

Ξεφορτώθηκα την θεία, ο προνοητικός Μαρσέλ είχε ήδη ετοιμάσει ένα ξεγυρισμένο σάντουιτς, όχι σαν μέγεθος αλλά σαν περιεχόμενο ξεγυρισμένο και με τον τρίτο καφέ-τσιγάρο ήρθα στα ίσια μου για να συνεχίσω τους αστεϊσμούς με τον φιλαράκο Μαρσέλ. Αποφάσισα να πεταχτώ μέχρι τον Πύργο του Ερρίκου Δ στην γειτονιά του οποίου έχει το μαγαζάκι του ο Ντιντιέ ο κομπιουτεράκιας μπας και βγάλουμε μαζί άκρη για το γαμημένο το κίτρινο Teaser διότι μες την κάβλα μου σαν να μου φάνηκε ότι της το είχα υποσχεθεί της Μαριλού.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το εάν θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα αλλά όταν διέσχιζα ένα πλακόστρωτο αποκλειστικά για πεζούς, μ’ έριξε κάτω μια σακαράκα Πεζό 504 του 70 που πήγαινε με 30. Δεν χτύπησα πουθενά αλλά λερώθηκα απ’ τα λασπόνερα του δρόμου εκεί στην μέση που είναι κοίλος. Μια σπαραξικάρδια γυναικεία κραυγή ακολούθησε το κλείσιμο της σακαρακόπορτας μαζί με το κλάμα ενός μωρού.

-Ο, Θεέ μου, χίλια συγνώμη. Είχα αφαιρεθεί στις σκέψεις μου. Είστε καλά ; Να σας πάω στο νοσοκομείο ;

Κι έβαλε τα κλάματα σε συγχρονισμό με τα κλάματα του μωρού μέσα στην μπουρίχα.

-Δεν χρειάζεται να κλαίτε, είπα και σήκωσα τα μάτια μου απ’ τα δυο πολυφορεμένα Σταν Σμιθ και το τζιν που ήταν μάλλον κοντό. Αλλά όσο κι αν τα σήκωνα, μόνο πόδια έβλεπα! 130 πόντους πόδια, η κοπέλα ήταν πανύψηλη!

-Δεν έχω τίποτα, μην ανησυχείτε. Μόνο που θα χρειαστεί να γυρίσω πίσω ν΄ αλλάξω ρούχα αλλά εδώ δίπλα μένω.

-Κλαίω επειδή το αυτοκίνητο δεν είναι ασφαλισμένο, μεσιέ, κι αν το καταγγείλετε θα χάσω τα πάντα.

‘Όταν έριξα μια ματιά στο αυτοκίνητο αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε λέγοντας «τα πάντα». Η μαντάμ και το μωρό ζούσαν μες το αυτοκίνητο! Φαρδύ κι ευρύχωρο το 504 αλλά δεν ήταν κάραβαν. Άσε που με τόσα χιλιόμετρα στο κοντέρ κινδύνευε να μείνει στην μέση του δρόμου οποιαδήποτε στιγμή. Το όλο σκηνικό κραύγαζε για μια χωρισμένη-διαζευγμένη μητέρα, άφραγκη κι ασίτιστη σε άθλια κατάσταση.

-Παίζεις μπάσκετ ; Τι ύψος έχεις ;

-Δεν είμαι εγώ ψηλή. Οι άλλοι είναι απλώς κοντοί, είπε μ’ ένα πικρό χαμόγελο. Θα την είχε ψωμοτύρι την απάντηση.

-Πότε ήταν η τελευταία φορά που εσείς οι δυο είχατε ένα πλήρες γεύμα, ρώτησα και μ’ ένα νεύμα έδειξα το μωρό στ’ αυτοκίνητο που είχε σταματήσει να κλαίει δεμένο στο ριλάξ του.

-Φαίνεται ε ;Ε λοιπόν, μιας κι είναι φανερό και ρώτησες εδώ και μερικές μέρες.

-Με λένε Ισιντόρ επ’ ευκαιρία και θα χαρώ να σας κάνω το τραπέζι εδώ δίπλα. Στην γειτονιά μένω.

-Χάρηκα πολύ Ισιντόρ, περισσότερο που δεν θα με καταγγείλεις. Εμένα με λένε Νόρμα και το διαολάκι στ’ αυτοκίνητο είναι ο Εστραγκόν.

-Εστραγκόν ;;;;

-Ναι, ξέρω. Ακούγεται περίεργο γι’ αυτό τον φωνάζω Γκόγκο. Είναι μεγάλη ιστορία.

-Κατάλαβα. «Δοκίμασα κι απέτυχα, ξαναδοκίμασα κι απέτυχα καλύτερα» (Σάμιουελ Μπέκετ)

-Α!, είσαι σχετικός βλέπω! Υπέροχα.

Μεγάλη ιστορία και μαλακίες. Ο μοναδικός Εστραγκόν-Γκόγκο βρίσκεται στον Γκοντό του Μπέκετ αλλά η Νόρμα δεν ήταν μόνον αυτό. Και καλά, ήταν ψηλή, το είπαμε αλλά ήταν μια δίμετρη κουκλάρα σαν σέντερ σε ομάδα μπάσκετ. Δεν είμαι και κανένας κοντοστούπης του λόγου μου στο 1 κι 85 αλλά ήταν αρκετά ψηλότερη από μένα. Με αθλητικά παπούτσια. Που να φόραγε και ψηλοτάκουνα. Φαινόταν μικτής ράτσας, δεν ήταν λευκή Καυκάσια αλλά ούτε και Άφρο μαύρη κι η επιδερμίδα της δεν ήταν έτσι μετά από μαύρισμα στον ήλιο. Σοκολάτα γάλακτος με πολύ γάλα, αυτές που δεν μ΄ αρέσουν. Τις σοκολάτες τις προτιμώ μαύρες και πικρές. Όσο για τα θηλυκά, οι μαύρες δεν ήταν ποτέ του γούστου μου κι ούτε είχα φαντασιώσεις. Ο Ντε Νίρο τρελαίνεται μ’ αυτές, εγώ όχι. Αλλά η Νόρμα ήταν μια Καλυψώ μια νύμφη καφέ ολέ καμπυλωμένη σωστά εκεί που έπρεπε και … ανέβα να φιλήσεις κατέβα να γαμίσεις. Κοντοκομμένα ίσια μαλλιά σε καρέ με αφέλειες κι ένα ζευγάρι πανέξυπνα λαμπερά μάτια περίεργου χρώματος. Κάτι ανάμεσα σε χρυσαφί και σμαραγδένιο πράσινο σαν του πάνθηρα την νύχτα. Το καλούπι που την είχε βγάλει είχε καταστραφεί αμέσως. Μετά από ένα μπάνιο και μερικά συμπαθητικά ρούχα θα ήταν έτοιμη για πασαρέλα. Το είδος της γυναίκας που γράφονται τραγούδια ροκ για χάρη τους και γίνονται αμέσως χιτ Νο 1. Πως διάολο ένα τέτοιο θηλυκό είχε καταλήξει σ’ αυτήν την κατάσταση ; Ξύπνησε ο ντέντεκτιβ μέσα μου. Ίσως έβγαζα άκρη μετά το φαγητό.

Στο μπιστρό του Μαρσέλ το μεσημέρι γίνονταν συνήθως της κακομοίρας. Εκείνο το μεσημέρι στην κακομοίρα προστέθηκε η μούρη μου, η Νόρα κι ένα έκπληκτο μωρό που κοίταζε περίεργα δεξιά-αριστερά λικνιζόμενο στο ριλάξ του. Όλα τα βλέμματα καρφώθηκαν στην Νόρα φυσικά, κάποιος έμεινε με το πιρούνι στον αέρα κι ανοιχτό το στόμα σαν χάνος. Με την ελευθεριότητα που δικαίως και εντίμως έχω αποκτήσει δουλεύοντας στο μαγαζί στην αρχή, τους τράβηξα στις κουζίνες και με τα χεράκια μου ετοίμασα ένα δίσκο με φαγώσιμα. Με τον δίσκο στα χέρια κι απ’ την έξοδο της κουζίνας στην αυλή πήγαμε προς το γραφείο μου. Το πιάτο της ημέρας ήταν μπλανκέτ με μοσχαράκι γάλακτος (Blanquette de veau) με τα λαχανικά του και πατατούλες στον ατμό που μύριζε υπέροχα. Ο Γάτος ως αναμενόμενο κατέβηκε τρέχοντας αλλά πριν περάσει στο γραφείο έκανε ένα γύρο στο νέο εισερχόμενο κι αμέσως τρίφτηκε στην γάμπα της. Μπορεί και στον αστράγαλο, θα σας γελάσω. Κατόπιν, πήρε το αυτοκρατορικό του τουπέ κι έσπρωξε το πλαστικό της μπες-βγες τρύπας του και περίμενε μέσα το μεζεδάκι του.

-Ιδιωτικός Ντέντεκτιβ, μεσιέ Ισιντόρ Ντυκάς ! Αναφώνησε η Νόρμα όταν είδε την μπρούτζινη ταμπέλα. Πολύ ασυνήθιστο! Συνέχισε χαμογελώντας μ’ ένα χαμόγελο σ’ αυτό το πρόσωπο να κολάσει τον Συμεών τον Στυλίτη. Άδειασα το γραφείο απ’ τα περιττά κι ακούμπησα τον δίσκο. Η Νόρμα βάλθηκε αμέσως να πολτοποιεί κρέας και λαχανικά μες την κρεμώδη σάλτσα για το παιδί της κι εγώ ετοίμασα το μεζεδάκι για το δικό μου παιδί που με κοίταζε και γλειφότανε. Παρακολουθούσα εκστατικός την Νόρμα να φροντίζει τον Γκόγκο με απέραντη τρυφερότητα παντρεμένη με μια ανείπωτη χάρη στην κίνηση σαν μπαλαρίνα. Όταν έφαγε το μωρό και χουζούριασε με το μπιμπερό του στο στόμα, καθίσαμε κι εμείς να φάμε. Η Νόρμα απόλαυσε το φαγητό της σιγά-σιγά με μικρές μπουκιές αλλά ήμουν σίγουρος ότι πεινούσε πάρα πολύ γιατί στο τέλος δεν έμεινε ούτε ψίχουλο. Με τον Γκόγκο αποκοιμισμένο στο ριλάξ του και τον Γάτο χορτάτο να ζητάει αγκαλίτσες απ’ την Νόρα, πήραμε τα ποτήρια μας με το