Εξαφάνιση

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

AYΤΟ το πόνημα, σε λίγο θα γίνει Bestseller!! Σχεδόν 200 έχει "πουλήσει" όταν τ' άλλα μετά βίας έχουν φτάσει στα 30 κατά μέσο όρο. Αποφάσισα λοιπόν να το μεταφέρω στ' Αγγλικά, εκεί που βρίσκονται και τ' άλλα με όνομα VAN DIMI μεταφέροντας την δράση σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας, εκεί που ζει και δρα ο Ισιντόρ Ντυκάς. https://www.smashwords.com/profile/view/VANDIMI
Με άλλο τίτλο, εμπλουτισμένο και με καινούργιους χαρακτήρες, η βασική δομή του παραμένει αναλοίωτη, όπως και το χιούμορ του. ΠΡΟΣΕΧΩΣ και Αγγλικά!

Σ’ αυτό το 6ο της σειράς μ.Φ. (μετά Φαγκότο), ο Αλύπιος απέκτησε συνεργάτη, θηλυκό και fatale φυσικά, τι περιμένατε ; Ο δαιμόνιος ντέντεκτιβ καλείται να βρει μια εξαφανισμένη πιτσιρίκα, cold case οχταετίας, και μπλέκει στα πλοκάμια της Ρωσικής μαφίας και των νεόπλουτων Ρώσων ολιγαρχών. Έχει και μια πρωτοτυπία ο μύθος σ’ αυτό το βιβλίο. Προσφέρεται με δυο διαφορετικά φινάλε για να διαλέξετε και να μαλλιοτραβηχτείτε στο ΦΒ. Κάτι σαν κινηματογραφική ταινία δηλαδή επειδή μ’ αρέσει πολύ το σινεμά, όπου ο παραγωγός θα διαλέξει το φινάλε που ελπίζει ότι θα φέρει τα περισσότερα εισιτήρια. Οι χώροι της δράσης είναι πραγματικοί για όσους έχουν επισκεφθεί την περιοχή και μια αναφορά σε υπαρκτά πρόσωπα μόνον νοσταλγία φέρνει. Άλγος του νόστου δηλαδή που δεν περνάει με αναλγητική ασπιρίνη. Είναι ως συνήθως γεμάτο με μπλε διασυνδέσεις που σας οδηγούν σ’ ενδιαφέρουσες επεξηγήσεις, κάτι που τα βιβλία σε χαρτί το κάνουν με τις υποσημειώσεις. Το επόμενο μπορεί και ν’ αργήσει λίγο, γερνάω κι άρχισα να βαριέμαι με μηδενικές πωλήσεις.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Sep 3, 2020
• ISBN: 9781005102678

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Όταν κάποιος γράφει ένα μυθιστόρημα σε πρώτο πρόσωπο, αυτόματα περιλαμβάνει μέσα σ’ αυτό προσωπικά του βιώματα και κάτι απ’ τον εαυτό του. Αλλιώς δεν γίνεται. Κάποια πρόσωπα, και στο παρόν όπως και σε προηγούμενα, είναι γνήσια με τα ονόματά τους και μερικά περιστατικά έτσι πράγματι έχουν συμβεί. Στα δικά μου βιβλία, οι κακοί αφ’ ενός είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους καλούς κι αφ’ ετέρου είναι «πολύ» κακοί όπως και οι καλοί άλλωστε είναι «πολύ» καλοί. Άσπρο-μαύρο χωρίς γκρι, δεν είμαι ζωγράφος καλλιτέχνης να παίζω με τα χρώματα. Ούτε μπορώ να διακρίνω κακούς με κάποια καλοσύνη ή ηθική. Μερικούς καλούς που διάφορες κοινωνικές αντιξοότητες τους οδηγούν να γίνουν κακοί τους αντιμετωπίζω με συμπάθεια και κατανόηση. Η αρχή όμως παραμένει αναλλοίωτη. Κανείς δεν γεννιέται καλός ή κακός, στην πορεία συμβαίνει. Γονίδια καλοσύνης ή κακίας δεν έχουν ανακαλυφθεί. Η ηθική και η αυτό-νομία= έχω, βάζω τους δικούς μου νόμους/κώδικες έρχεται μετά την γνώση που έρχεται μετά την παιδεία – ή εκπαίδευση, κάτι που οι κυβερνήσεις παντός χρώματος που έχουν επωμισθεί αυτό το έργο – έχουν εκλεγεί, τους έχουμε εμείς οι ίδιοι διαλέξει να το επωμισθούν - σιχαίνονται όπως ο διάολος το λιβάνι. Έχουν ως επάγγελμα – μισθό στους ώμους – να μας σώσουν απ’ όλα τα δεινά που μας τυραννάνε και σκοπίμως δεν το κάνουν διότι αν τα καταφέρουν θα μείνουν αυτόματα άνεργοι, αχρείαστοι. Κι έτσι αυτή η διάκριση καλοί-κακοί είναι αέναη. Το κακό είναι ότι οι … κακοί είναι πολύ περισσότεροι κι ο αγώνας άνισός. Κι όπως η κακία δεν είναι μια μετρήσιμη έννοια, δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα. Φαντασία μόνον χρειάζεται, νοσηρή σαν την δική μου ή του κωλο- Φριτζ Λάνγκ (και της σεναριογράφου συζύγου του) που έβλεπαν έγκλημα πίσω απ’ οποιαδήποτε ανθρώπινη πράξη/έκφραση.

Αν δεν το προσέξατε στον τίτλο, ο Αλύπιος έγινε και Σία, και συνεργάτες κι ετούτο ίσως να συνεχιστεί. Εξηγήσεις αμέσως στο πρώτο- δεύτερο κεφάλαιο

Εν ολίγοις, ο Αλύπιος έχει συνεργάτη στην δουλειά και συγκάτοικο στο Παλάτσο -ψυχραιμία, ο Γάτουλας δεν πέθανε – με όλα τα παρελκόμενα που συνεπάγονται απ’ αυτήν την νέα κατάσταση.

Το είδα και κάπως κινηματογραφικά και το έκανα με δύο διαφορετικές εκδοχές τέλους χωρίς προσωπική επιλογή. Την αφήνω αποκλειστικά σ’ εσάς, το νοήμον αναγνωστικό κοινό να διαλέξει. Και στον κινηματογραφικό παραγωγό αν κάποτε μου ζητηθεί η άδεια να γίνει ταινία ! Αυτό με την μαϊμού και την τίγρη το ξέρετε ;

1

Martha my dear

Για την Μάρθα Γκόρντον, οι Κυριακές το απόγευμα εκτός καλοκαιριού που είχε πολύ κόσμο, ήταν όλα τα λεφτά από τότε που είχαν εγκατασταθεί στο Γαβαλοχώρι. Τι κι αν κόντευε τα 75, η φυσική της κατάσταση ήταν 45άρας. Μια ψηλή κι εύσωμη ξανθιά Αγγλίδα που ακόμα και σήμερα αν έσφιγγε δυνατά μια πέτρα θα την έκανε άμμο. Με τον άντρα της Μπρους, από την πρώτη φορά που επισκέφτηκαν το Νησί πριν 45 χρόνια και δεν σταμάτησαν ποτέ να το επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι όταν είχαν άδεια, το είχαν αποφασίσει από καιρό. Μόλις έβγαιναν στην σύνταξη, θα τα πούλαγαν όλα και θα μετακόμιζαν να γεράσουν μαζί στον ήλιο και κοντά στην θάλασσα. Η Μάρθα ήταν όλη της την ζωή νοσοκόμα και νοικοκυρά. Στο μικρό διώροφο με τα δυο μέτρα πρόσοψη και τα δυο μέτρα κήπο στο εργατικό ανατολικό Λονδίνο, αυτό που μόλις γεννήθηκε ο γιός τους αγόρασαν και μόλις το ξόφλησαν το πούλησαν γιατί είχαν βγει στην σύνταξη, είχε μεγαλώσει δυο παιδιά με χίλιες στερήσεις και βάσανα για να τα δει καλοπαντρεμένα σήμερα και να χαίρεται τρία εγγόνια. Ο Μπρους ήταν χτίστης, καλός χτίστης και παλιός μάστορας, ποτέ του δεν έμεινε χωρίς δουλειά. Κλασσικός Εγγλέζος της εργατικής τάξης, τακτικός στην παμπ του Τζίμη και φανατικός οπαδός της Άρσεναλ, δεν είχε χάσει κανέναν αγώνα των Κανονιέρηδων -Γκάνερς στο Χάϊμπουρυ. Ο Μπρους είχε αφήσει το Γαβαλοχώρι μια φορά από τότε που μετακόμισαν κι αυτό ήταν για να πάει στο παιχνίδι των εγκαινίων του καινούργιου Emirates stadium των 60000 θέσεων όταν οι Γκάνερς μετακόμισαν το 2006. Κι αν είχε κλάψει μέσα σ’ αυτό το στολίδι του ποδοσφαίρου, το ξέχασε αμέσως μόλις επέστρεψε. Δεν είχε μετανιώσει ποτέ που είχαν έρθει στο Γαβαλοχώρι κι όποτε είχε ευκαιρία έβλεπε την ομάδα του στην Τηλεόραση.

Τα λεφτά που πήραν όταν πούλησαν το μικρό τους σπίτι δεν ήταν φυσικά αρκετά για ν’ αγοράσουν κανένα αρχοντικό , ένα ερείπιο στην ανατολική άκρη του χωριού είχαν αγοράσει που ο Μπρους το έκανε κούκλα με τα χεράκια του. Κι ήταν πολύ περήφανος με το πέτρινό του διώροφο και την τεράστια βεράντα πάνω στο λόφο που έβλεπε όλο τον κάμπο μέχρι τον Άγιο Παύλο και μια καλή μέρα μπορούσες να δεις μέχρι και την θάλασσα στα βόρεια. Έξι μήνες το μαστόρευε και κοιμόντουσαν στο πάτωμα επάνω και χωρίς παράθυρα αλλά ήταν ακόμα καλοκαίρι κι όταν μπήκε ο χειμώνας το είχε τελειώσει. Με υδραυλικά-ηλεκτρικά μοντέρνα και κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη, όταν άναψαν τα φώτα κι η θέρμανση η Μάρθα του πρότεινε να κάνουν σεξ απ’ τον ενθουσιασμό της μετά από κάμποσα χρόνια.

Κι αν ο Μπρους είχε κάνει το ερείπιο παλατάκι σε μια εποχή που οι βίλλες και τα τουριστικά διαμερίσματα φύτρωναν σαν τα μανιτάρια κάθε χρόνο, η Μάρθα είχε κάνει έναν καταπληκτικό κήπο-μποστάνι με ότι ζαρζαβατικό χωράει ο νους κι αρωματικά φυτά σε βαθμό που σχεδόν ποτέ δεν χρειάστηκε να ψωνίσουν φρέσκα απ’ το σουπερμάρκετ. Όταν έπιναν το κρασάκι τους στο τραπέζι που έτρωγαν τα προϊόντα του κήπου της, ειδικά το καλοκαίρι στο μεγάλο μπαλκόνι με το ηλιοβασίλεμα, όλα τα χρόνια στο νοσοκομείο και τις οικοδομές έμοιαζαν σαν μια αποκρουστική ανάμνηση. Τα εγγόνια τους τους το θύμιζαν μια φορά κάθε χρόνο αλλά μόλις έφευγαν, ξαναγύριζαν στα δικά τους. Φρέσκα φασολάκια, μελιτζάνες και ντομάτες του κήπου κι ένα ποτηράκι κρασί, όχι παραπάνω. Η Μάρθα επέτρεπε στον Μπρους ένα ποτηράκι ουίσκι όταν έπαιζε στην τηλεόραση η Άρσεναλ αλλά αυτό συνέβαινε σπάνια εκεί που βρίσκονταν.

Εκεί που της ξέφυγε ο Μπρους ήταν στο κουμάρι. Ο Μπρους που ήταν μάστορας και πολυτεχνίτης, δεν είχε αρνηθεί ποτέ βοήθεια σε κάποιον ντόπιο στο χωριό με αποτέλεσμα να γίνει πολύ αγαπητός, μέχρι και δήμαρχο θέλανε να τον προτείνουν. Είχαν αρχίσει να συνεννοούνται καλά στα Ελληνικά, αγγλικά μιλούσαν μόνον μεταξύ τους ή όταν ερχόντουσαν τα παιδιά τους διακοπές. Μερικές φορές που χρειάστηκε, έκαναν τον διερμηνέα σε περαστικούς τουρίστες γιατί κανείς άλλος στο χωριό δεν μιλούσε αγγλικά. Στο καφενείο του χωριού ο Μπρους έμαθε να παίζει κουμκάν. Τον έμαθαν δηλαδή οι πονηροί χωριάτες για να του φάνε κανένα 500άρικο αλλά ο Μπρους αποδείχτηκε μαθητής -γάτα και το έμαθε το παιχνιδάκι και τα καπέλα καλύτερα απ’ τους δάσκαλους καουμπόηδες που στο 95-40 έλεγαν «βάλε με». Περισσότερο κέρδιζε απ’ ότι έχανε, ή αλλιώς, όταν έχανε, έχανε λίγα κι όταν κέρδιζε, κέρδιζε πολλά, αλλά η Μάρθα ανησυχούσε γιατί έλειπε πολλές ώρες. Είχε μόνο την Λάϊκα για παρέα, ένα τσομπανόσκυλο Κόλλευ ασπρόμαυρο και πανέξυπνο που δεν έλειπε ποτέ δίπλα απ’ τα πόδια της.

Την Κυριακή το απόγευμα, μετά το φαγητό, κατέβαιναν με τα πόδια τον λόφο μέχρι την Αλμυρίδα. Είχαν ένα Σιτροέν Πόνι για τις μετακινήσεις τους και τα ψώνια τους και τους ήταν υπεραρκετό. Τις Κυριακές όμως το έκοβαν ποδαράτο μέχρι τον γιαλό. Το φθινόπωρο και την άνοιξη που δεν υπήρχε σχεδόν ψυχή. Ακόμα και τον χειμώνα και με βροχή, φορώντας τις κίτρινες νιτσεράδες τους ο Κυριακάτικος περίπατος ήταν τελετουργικός. Οι τρελοί Εγγλέζοι που πάνε βόλτα μες την βροχή μαζί με τον σκύλο. Οι ντόπιοι δεν είχαν καταλάβει ότι αυτόν τον καιρό ήξεραν καλά, μ’ αυτόν τον καιρό είχαν μεγαλώσει κι αυτοί και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους σήμερα. Ο καυτός ήλιος και η θάλασσα τους ήταν άγνωστα κι εξωτικά και δεν τα χόρταιναν