Μέχρι να γίνεις γάτα

By Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς

Ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το παρελθόν και το παρόν, μια γυναίκα παλεύει να βρει αυτό που έχει χάσει. Συντροφιά της η Νόρα που πάντα λέει την αλήθεια, ο τετράχρονος Παύλος, ο Τζον που είναι και δεν είναι παρών, η Ingeborg Bachmann, η Sylvia Plath, η Djuna Barnes. Τα επερχόμενα τριακοστά γενέθλιά της την παραλύουν, την φέρνουν αντιμέτωπη με όσα την τρομάζουν. Κινητήρια δύναμή της η αγάπη της για ένα νεαρό μουσικό που όμως φαίνεται να την έχει εγκαταλείψει. Εκτός κι αν τον έχει εγκαταλείψει η ίδια.

Ελληνική λογοτεχνία, ελληνικά βιβλία, μυθιστόρημα, νουβέλα

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Butterfly Electric Press
• Release date: Jan 18, 2021
• ISBN: 9781533759214

Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς

Η Στέλλα Σαμιώτου Φιτσάιμονς γεννήθηκε στο Μαρούσι και ζει στο Λος Άντζελες. Έχει εκδώσει, μεταξύ άλλων, τη συλλογή διηγημάτων «Αποσπάσματα από το τέλος ενός προσώπου», τη νουβέλα "Μέχρι να γίνεις γάτα", το μυθιστόρημα «Ο κόσμος από την ανάποδη», τη νεανική σειρά επιστημονικής φαντασίας «The Plantation» και την σειρά φανταστικού «Mist Riders» που έγιναν best seller σε Amazon και Barnes&Noble. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα και ποίηση σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά στην Ελλάδα και την Αμερική.

Book preview

Της ίδιας:

Αποσπάσματα από το τέλος ενός προσώπου

Εκδόσεις Οδός Πανός, 1999

Ο κόσμος από την ανάποδη,

Εκδόσεις Butterfly Electric Press, 2021

Στην αγγλική γλώσσα

The Plantation, 2012

The Dark Legion, 2013

The Shadow Empire, 2013

Beyond the River of Time, 2013

Rise of the Saviors, 2014

Plantation Origins, 2018

Luna, 2019

Winter, 2019

Silver Dust, 2020

Shadow Fall, 2021

https://sfitzsimons.wixsite.com/stellasamiotou

hangingcat.jpg

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

"Κ αι τότε με ρώτησες , Τζον, είσαι σίγουρη ότι ζεις; Και είπα, ναι, ασφαλώς, και τότε μου πρότεινες να το ξανασκεφτώ, κι εγώ είπα, δεν χρειάζεται, η σκέψη δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής, νιώθω ότι ζω κι αυτό είναι αρκετό, όμως, α, μου είπες, είσαι σίγουρη πως ό,τι νιώθεις είναι πράγματι παρόν κι όχι παρελθόν, γιατί πολλές φορές δεν βιώνουμε τα περασμένα πιο έντονα από τα τωρινά; Κι εγώ: σημασία έχει ότι ούτως ή άλλως τα ζεις, και δεν είναι η αίσθηση πιο ουσιαστική από τη γνώση; Ναι, μου είπες, και η κότα όταν τη σφάξουν εξακολουθεί να κουνά τα πόδια της, είναι όμως αυτό ζωή ή σπασμός; "

Ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το παρελθόν και το παρόν, μια γυναίκα παλεύει να βρει αυτό που έχει χάσει. Συντροφιά της η Νόρα που πάντα λέει την αλήθεια, ο τετράχρονος Παύλος, ο Τζον που είναι και δεν είναι παρών, η Ingeborg Bachmann, η Sylvia Plath, η Djuna Barnes. Τα επερχόμενα τριακοστά γενέθλιά της την παραλύουν, την φέρνουν αντιμέτωπη με όσα την τρομάζουν. Κινητήρια δύναμή της η αγάπη της για ένα νεαρό μουσικό που όμως φαίνεται να την έχει εγκαταλείψει. Εκτός κι αν τον έχει εγκαταλείψει η ίδια.

ΔΙΧΩΣ ΩΣΤΟΣΟ ΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ και την πειστικότητα της αφηγηματικής φωνής που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της νουβέλας, ενός αριστοτεχνικά λογοτεχνημένου εσωτερικού μονολόγου, η μαγεία αυτή δεν θα ήταν εφικτή. Η μαγεία του αφηγηματικού λόγου που κρατάει αιχμάλωτο τον αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

ΣΤΟ ΛΕΠΤΟ ΟΡΙΟ

Ένας Πρόλογος

ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΔΕΚΑΟΧΤΩ χρονών και είσαι πλέον ενήλικος με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά μπροστά σου και όταν γίνεσαι σαράντα κι αισθάνεσαι πως έχεις κατά πάσα πιθανότητα ζήσει πια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, αυτά φαίνεται να είναι τα δύο καθοριστικότερα ηλικιακά ορόσημα για τους περισσότερους ανθρώπους. Στη νουβέλα, ωστόσο, της Στέλλας Σαμιώτου Φιτσάιμονς η ηρωίδα πλησιάζει τα τριάντα και τα πάντα, γύρω της και μέσα της, φωνάζουν πως αυτό το χρονικό σημείο θα είναι το πιο δύσκολο της ζωής της: «Το να γίνεις τριάντα χρονών είναι χειρότερο από το να γίνεις σαράντα», την προειδοποιεί η φίλη της. «Προσπάθησε να διασκεδάσεις τον τελευταίο χρόνο τής ζωής σου που θα έχεις δικαίωμα να λες πως έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου και να το εννοείς».

Ένας εξωτερικός παρατηρητής θα έλεγε πάντως πως δεν έχει κανένα λόγο να σκέφτεται έτσι. Η ίδια ωστόσο αισθάνεται απολύτως αποτυχημένη: στον γάμο της, οι καλύτερες στιγμές του οποίου είναι όταν ο άντρας της λείπει για δουλειές, στη δουλειά της, που, αν και δεν την απασχολεί πολλές ώρες, την αφήνει όμως παγερά αδιάφορη, στη συγγραφική της εργασία, η οποία φαίνεται να είναι το μεγάλο της πάθος, αλλά δεν προχωράει όπως θα ήθελε· ακόμη και η ύπαρξη του παιδιού της την απογοητεύει, καθώς ο πατέρας του είναι κάποιος άλλος και όχι ο σύζυγός της. Μια ολοκληρωτική μοναξιά και απογοήτευση είναι ό,τι αισθάνεται η αφηγήτρια της ιστορίας καθώς πλησιάζει η μέρα των γενεθλίων της.

Αυτά είναι τα αντικειμενικά δεδομένα της ζωής της, ελάχιστα ενδιαφέροντα και καθόλου ασυνήθιστα θα έλεγε κανείς. Αλλά στο «Μέχρι να γίνεις γάτα» πολύ μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Για την ηρωίδα το μόνο που μετράει είναι ένας άλλος άντρας, ο οποίος από την αρχή απουσιάζει, μα είναι διαρκώς, μέρα και νύχτα, παρών μες στο μυαλό της. Η σκέψη της είναι σταθερά και αδιαλείπτως προσηλωμένη σε αυτόν τον άνθρωπο με όλα τα χαρακτηριστικά της εμμονής, έτσι ώστε ο χαρακτηρισμός παρανοημένη και απεγνωσμένη, που κάποια στιγμή ακούγεται στη νουβέλα, να της ταιριάζει απόλυτα.

Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να δίνουν στους θνητούς, που κάποια θεϊκή εύνοια τούς είχε χαρίσει την αθανασία, δύο ονόματα, ένα ανθρώπινο κι ένα θεϊκό. Ο άντρας που κυριαρχεί στη σκέψη της τριαντάχρονης ηρωίδας έχει επίσης δύο ονόματα: για τους άλλους είναι ο Δομίνικος, ένας νεαρός ιδιόρρυθμος μουσικός, για την ίδια είναι ο Τζον, «το σύμπαν και η άβυσσος, το άπειρο και το περιορισμένο, ο Τζον είναι η αναπνοή και η όραση, η νύχτα και η μέρα, ο φρουρός του Ιερού Βουνού και της Αμαρτωλής Πεδιάδας, ο Τζον είναι η ζωή» κι εκείνη δεν είναι τίποτα χωρίς αυτόν – ο οποίος όμως δεν εμφανίζεται ποτέ. Έτσι που δικαίως ο αναγνώστης να αναρωτιέται αν αυτός ο άνθρωπος υπάρχει στ’ αλήθεια ή μήπως τα πάντα διαδραματίζονται στο μυαλό της αφηγήτριας και τίποτε δεν είναι αληθινό.

Σε αυτό ακριβώς το στοιχείο βρίσκεται η αφηγηματική δύναμη της σύντομης αυτής ιστορίας: στο γεγονός ότι σε όλο το μάκρος της ο αναγνώστης βρίσκεται να ισορροπεί σε ένα λεπτό όριο μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας χωρίς να ξέρει πού να πατήσει τελικά, αλλά και χωρίς καμία στιγμή να αισθάνεται ότι μπατάρει αποφασιστικά από τη μία ή απ’ την άλλη πλευρά. Δίχως ωστόσο τη γοητεία και την πειστικότητα της αφηγηματικής φωνής που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της νουβέλας, ενός αριστοτεχνικά λογοτεχνημένου εσωτερικού μονολόγου, η μαγεία αυτή δεν θα ήταν εφικτή. Η μαγεία του αφηγηματικού λόγου που κρατάει αιχμάλωτο τον αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΓΑΤΑ

Κοιτάζω τον Τζον που διασχίζει το δρόμο. Μου κάνει εντύπωση που άνοιξε την πόρτα του και κατέβηκε χωρίς να τον πάρω είδηση. Αν δεν στεκόμουν στο παράθυρο, τώρα δεν θα ήξερα πως είχε βγει. Ό,τι κι αν κάνω, έχω πάντα ένα αυτί στημένο προς την πόρτα του απέναντι διαμερίσματος. Την πόρτα του Τζον. Για να μην τον ακούσω να βγαίνει, θα πει πως προσπάθησε να μην κάνει θόρυβο. Που σημαίνει πως επιχείρησε να μου ξεφύγει. Γιατί χτες το βράδυ είπε πως θα περνούσε τη μέρα στο σπίτι κάνοντας πρόβα τα καινούρια του τραγούδια. Αλλά όχι, ο Τζον δεν κάνει πρόβα. Από ό,τι φαίνεται, έχει άλλη δουλειά.

Έχει σταθεί απέναντι και ψάχνει για ταξί. Ελπίζω πως οι λίγες ψιχάλες που πέφτουν αραιά και πού, δεν θα μεταμορφωθούν σύντομα σε βροχή. Δεν θέλω να βραχεί ο Τζον. Μ’ ενδιαφέρει ιδιαίτερα η υγεία του. Η αδελφή μου η Μαρία δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ενδιαφέρομαι τόσο για την υγεία του γείτονα. Πέρσι το καλοκαίρι που ο Τζον είχε σπάσει το πόδι του και η Μαρία είχε έρθει να με επισκεφτεί δυο-τρεις φορές, συνεχώς με ρωτούσε: «Καλά, αυτός δεν έχει συγγενείς; Εσύ πρέπει να του φτιάχνεις το πρωινό του;»

Πρέπει; Τι θα πει πρέπει; Αφού το θέλω, αφού μ’ ενδιαφέρει η υγεία του γείτονα. Αφού μ’ ενδιαφέρει ο γείτονας.

Τον βλέπω λοιπόν που περιμένει ταξί. Είναι όμορφος ο άτιμος. Τόσο όμορφος που ώρες-ώρες του κακιώνω. Έπρεπε να έχει κάποιο ελάττωμα, έτσι θα δικαιολογιόταν ευκολότερα το ενδιαφέρον μου. Αλλά όχι, όλα πάνω του είναι ακριβώς στη θέση που έπρεπε να είναι, έχουν το σωστό μέγεθος και, κυρίως, τη σωστή άποψη. Γιατί ο Τζον ξέρει να ντύνεται και να κινείται και να μιλάει. Αν με γοητεύει το γεγονός πως στις φλέβες του κυλά εξωτικό αίμα; Ασφαλώς.

Αλλά ο Τζον βρήκε επιτέλους ταξί κι εγώ μπορώ να ξαναβάλω το κεφάλι μου μέσα στο σπίτι. Για μια φορά χαίρομαι που μένω στον τρίτο όροφο. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να τον παρακολουθήσω χωρίς να με πάρει μυρωδιά. Και το διασκεδάζω να τον παρακολουθώ.

Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ο Τζον θα ‘χει κακά ξεμπερδέματα κάποια μέρα. Τον συμπαθεί τον Τζον, τον θεωρεί φίλο, μόνο που δεν τον καταλαβαίνει και πολύ. Ούτε εμένα με καταλαβαίνει πολύ. Γενικά, ο Μάνος έχει προβλήματα κατανόησης. Η έκφραση που χρησιμοποιεί πιο συχνά είναι η εξής: «Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Πώς είναι δυνατό;» Η ζωή του είναι μια συνεχής απορία. Ζει για να απορεί ή απορεί για να ζει; Ο ίδιος ισχυρίζεται πως απορεί επειδή ζει.

Ο γιος μου αγαπάει τρελά τον Τζον. Είναι γι’ αυτόν ό,τι ήταν ο Δον Κιχώτης για τον Σάντσο Πάνθα. Παρόλο που είναι μόλις τεσσάρων ετών, ξέρει ενστικτωδώς πως ο αγαπημένος του ενήλικος φίλος κυνηγά χίμαιρες. Αλλά τον αγαπά με πάθος και όταν ο Τζον φεύγει, καμιά