Στον ιδανικό κόσμο της Σοράγια

By Voula Gkemisi

Είμαι ένα από εκείνα τα τέρατα που μισείς.
Εκείνα που στον καθωσπρεπισμό της κοινής γνώμης κρεμάνε κουδούνια. Αυτά τα τέρατα μάτια μου δεν τα αγαπά κανείς. Δε τα φροντίζει. Δε τα λογαριάζει. Αντί ένα καλό λόγο, παίρνουν χολή. Τους τρίβουν το κεφάλι πάνω από τα ξερατά της ηθικής. Βλέπεις αν κάποτε υπήρχε μια στάλα καλό μέσα μου φρόντισαν να μου τη ρουφήξουν.

Αν δεν αγαπάς τα τέρατα τότε μη με διαβάσεις.
Θα σου πω όμως ότι αυτά τα τέρατα καλούνται να βρουν το ψέμα που εσύ υποτιμάς γιατί είσαι αφελής στο να δεις ότι αυτός ίσως να είναι ο μόνος δρόμος που θα σε οδηγήσει στην αλήθεια. Αυτή η κοινωνία έχει δύο παράλληλους κόσμους. Ο ένας είναι αυτός που ζεις... & ο άλλος είναι ο κόσμος μου.

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Voula Gkemisi
• Release date: Oct 15, 2019
• ISBN: 9780463554456

Voula Gkemisi

Greek Author - Voula Gkemisi (Βούλα Γκεμίση)Gkemisis Voula comes from Kalambaka Trikala. He grew up and lives permanently in Sitia, Crete. With her studies and professional experience in Business Administration, Marketing and Computer Training she began her amateur career by writing through different categories of stories, which she initially published on the wattpad's global online platform. Her stories were quickly loved by the audience, and her first printed book comes with a humorous romantic story entitled "Little Sex Still, Please!" from MaradelBooks editions. Following is her second book in the mystery-fantasy book entitled The Secret of an Angel, a series of e-books, as well as free novels, short stories & Short Stories available at makestorytelling.com.All books here: makestorytelling.com/shop**************************************************************************************************************************************Η Γκεμίση Βούλα κατάγεται από την Καλαμπάκα Τρικάλων. Μεγάλωσε και ζει μόνιμα στη Σητεία Κρήτης. Με σπουδές και επαγγελματική εμπειρία στο ενεργητικό της σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, Marketing και Εκπαιδεύτρια Υπολογιστών ξεκίνησε ερασιτεχνικά την ενασχόληση της με τη συγγραφή μέσα από διαφορετικές κατηγορίες ιστοριών, που αρχικά δημοσιοποίησε στην παγκόσμια ηλεκτρονική πλατφόρμα του wattpad. Οι ιστορίες της αγαπήθηκαν πολύ γρήγορα από το κοινό και το πρώτο έντυπο βιβλίο της έρχεται με μία χιουμοριστική ρομαντική ιστορία που φέρει τον τίτλο «Λίγο Σεξ Ακόμη, Παρακαλώ!» από τις εκδόσεις MaradelBooks. Ακολουθεί το δεύτερο σε σειρά έντυπο βιβλίο της στην κατηγορία μυστηρίου – φαντασίας με τίτλο «Το Μυστικό Ενός Αγγέλου» από τις εκδόσεις Πηγή. Μία σειρά από e-books, καθώς και άλλα διαθέσιμα μυθιστορήματα, διηγήματα & Short Stories όπου μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της makestorytelling.comΌλα τα έντυπα & ebook μπορείτε να τα βρείτε εδώ: makestorytelling.com/shop

Book preview

ΓΚΕΜΙΣΗ ΒΟΥΛΑ – ΣΤΟΝ ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΣΟΡΑΓΙΑ

Στον Ιδανικό Κόσμο

Της

Σοράγια

Τίτλος συγγράμματος

Στον ιδανικό κόσμο της Σοράγια

Συγγραφέας

Βούλα Γκεμίση

Έκδοση (Έντυπη)

Makestorytelling.com

ISBN: 978-618-84962-4-8

Στοιχεία Έκδοσης:

www.makestorytelling.com / [e-mail]

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του βιβλίου αυτού, η αναπαραγωγή ή μετάδοση του με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την έγγραφη άδεια της δημιουργού.

Η ιστορία αποτελεί εύρημα μυθοπλασίας. Τα γεγονότα και τα πρόσωπα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οποιαδήποτε ομοιότητα, είναι σύμπτωση.

Στα «τέρατα» που ομορφαίνουν τον κόσμο μας…

Στη «Σοράγια»…

~ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ~

- Τον βλέπεις εκεί απέναντι αυτόν; Οικογενειάρχης συνταξιούχος. Εκείνον εκεί που κάθεται δεξιά; Διευθυντής σε πολυεθνική. Τον τύπο που περνάει με τη γυναίκα του; Αποκλείεται να μην τον έχεις δει. Κάθε απόγευμα, έξι παρά τέταρτο, βγάζει την γυναίκα του και το παιδί του βόλτα στο πάρκο, σαν να είναι σκυλάκια. Περνάνε πάντα από εδώ. Και πόσους άλλους θέλεις να βάλω στην ιστορία μου; Η ζωή μου ολόκληρη είναι γεμάτη από αρσενικά. Καταλαβαίνεις; Που να καταλάβεις εσύ ομορφιά μου... Αλήθεια, για πες μου, πόσο χρονών είσαι;

- Είκοσι πέντε...

- ...Νιάτα μου... Όμορφα νιάτα.

Η Σοράγια έσβησε το τσιγάρο της μέσα στο τασάκι που είχε ακριβώς μπροστά της και κοίταξε τον καπνό που φυσούσε από τα χείλη της ψηλά προς το κιτρινισμένο από τα τσιγάρα, ταβάνι. Βρισκόμασταν εκεί για την μοναδική της συνέντευξη. Λίγο πριν αποσυρθεί για τα ισόβια δεσμά του κελιού που θα την έπαιρναν μακριά από τον πραγματικό κόσμο, βουτώντας την στον αιώνιο κόσμο της φυλακής, ζήτησε σαν μοναδική δημόσια απολογία της να επικοινωνήσει μαζί μου.

Η δολοφονία του συζύγου της είχε πάρει την μεγαλύτερη διάσταση στη χώρα μας και μονοπωλούσε το ενδιαφέρον συζήτησης παντού. Η ίδια όμως είχε σφραγίσει το στόμα της και δεν είχε ξεστομίσει το παραμικρό. Ούτε στην αστυνομία. Κανονικά, η διαδικασία αυτή απαγορεύεται μιας και η ίδια δεν είχε ομολογήσει ακόμα το έγκλημα της και υπήρχε μια απλή υποψία χωρίς ιδιαίτερες αποδείξεις, αλλά όταν την καθοδήγησαν στο τμήμα σαν την μοναδική ύποπτο του εγκλήματος, κάπως περίτεχνα με τη σαγήνη που την χαρακτήριζε, έπεισε τον διοικητή της αστυνομίας να την φέρουν με αστυνομική συνοδεία στο αγαπημένο της μπαρ. Σαν πρόφαση εσωτερικής ψυχολογικής ασφάλειας, ήθελε να πάει κάπου που να νιώθει οικεία στην πρώτη εξομολόγηση της ζωής της. Ζήτησε να με καλέσουν και μέσα στα χιλιάδες δημοσιογραφικά ονόματα που διακοσμούσαν την τεράστια λίστα αναμονής για μία της λέξη, εκείνη τελικά επέλεξε εμένα. Ένα κορίτσι που τόλμησα να κάνω την αίτηση μου χωρίς καμία ελπίδα επιλογής φυσικά. Στα πλαίσια της δημοσιογραφικής πρακτικής μου εξάσκησης άφηνα αιτήσεις σε κάθε ρεπορτάζ μήπως και γινόταν κάποιο θαύμα και με καλούσαν και το θαύμα τελικά δεν άργησε να γίνει.

Η αλήθεια είναι πως στη δημόσια κοινή γνώμη δεν γνωρίζαμε και πολλά για το προσωπικό της προφίλ. Με αφορμή το έγκλημα, μέσω της μικρής έρευνας που είχα κάνει ξενυχτώντας όλες αυτές τις μέρες, διαπίστωσα ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά σπάνια προσωπικότητα. Οι λεζάντες κάτω από τα αφιερώματα που της έκαναν στα κεντρικά δελτία ειδήσεων κέντριζαν το ενδιαφέρον και εκείνη άθελα της κουβαλούσε τον τίτλο «Φαινόμενο Σοράγια». Η σιωπή της και το μυστήριο που απέπνεε η επιβλητική της παρουσία, σε έκανε να θέλεις πραγματικά να υποκλιθείς μπροστά στα πόδια της, μαθαίνοντας τα απόκρυφα μυστικά της. Εκείνη από την άλλη, έδειχνε να μην συνεργάζεται με κανέναν. Κρατούσε σφραγισμένα τα πλούσια, λαχταριστά χείλη της προκαλώντας ακόμα περισσότερο το ευρύ κοινό. Της άρεσε να προκαλεί με τη σιωπή της και γνώριζε καλά ότι αυτό ήταν το βασικό της όπλο.

Στρέφοντας το βλέμμα της επάνω μου με διαπέρασε με τα μεγάλα, αμυγδαλωτά, εκφραστικά, καταπράσινα μάτια της. Ποτέ μου δεν είχα συναντήσει τόση μαζεμένη εκφραστικότητα μέσα σε ένα βλέμμα. Σαν να ήταν ναυαγισμένα όλα τα μυστικά της ανθρωπότητας μαζί. Εκείνης της σκληρής πραγματικότητας που επιβίωνε μέσα στα σκοτάδια ενός άλλου κόσμου.

- Ε λοιπόν σε γουστάρω πολύ εσένα. Και να σου πω γιατί; Γιατί είσαι τόσο μικρή, τόσο όμορφη και τόσο λαμπερή σαν τον ήλιο... και όμως... Κάθεσαι δίπλα μου. Σε περνάω μια εικοσαετία ξέρεις... Από την ώρα που σε αντίκρισα εδώ αναρωτιέμαι το τι ενδιαφέρον μπορεί να βρίσκει ένα κορίτσι σαν εσένα σε κάποιον σαν εμένα. Τώρα θα μου πεις, εγώ σε επέλεξα. Γίνεται τόσος ντόρος γύρω από το όνομα μου και εγώ απαρνήθηκα έναν προς έναν, όλους εκείνους τους διάσημους δημοσιογράφους που έπεφταν γονατιστοί, καθημερινά, στις κατακόκκινες γόβες μου για να τους δώσω μια απλή συνέντευξη. Εκείνους τους κλοτσάω όμως σαν να είναι παλιόσκυλα. Εσύ όμως μου έκανες το «κλικ». Και ας είσαι μια απλή μαθητευόμενη κοπελίτσα που κάνει την πρακτική της σε αυτό το ασήμαντο, τοπικό καναλάκι. Όταν είπες ότι με θαυμάζεις στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχες με τον υπεύθυνο, κάτι έσπασε μέσα μου. Ξέρεις, δεν ήταν υποχρεωμένος μα μου μετέφερε αυτή την πληροφορία. Ποτέ μου δεν με θαύμασε πραγματικά κανείς... Εσύ, γιατί;

Κούνησα τους ώμους μου αδιάφορα. 

Δεν είχα άλλωστε τίποτα συγκεκριμένο να της πω. Γεννήθηκα με μια ταπεινότητα στο να είμαι πάντα πολύ καλή ακροάτρια. Με έναν ανεξήγητο, πηγαίο σεβασμό προς όποια ιστορία μπορεί να κουβαλάει ο καθένας στην πλάτη του. Αν και μικρή, η ζωή φάνταζε κάποιες φορές στα μάτια μου αβάσταχτη. Τόσα όνειρα βούλιαζαν καθημερινά μέσα σε αυτή τη χώρα, η οποία μόνο λάσπη έχει να σου αφήσει στο διάβα της. Γιατί αυτή η χώρα έμοιαζε με ένα λασπωμένο ατελείωτο μονοπάτι. Είχα το σθένος να διακρίνω σχεδόν πάντα μέσα από τα γαλάζια μου μάτια την ομορφιά που έκρυβε κάθε ίχνος ασχήμιας και ήμουν σε θέση όχι να απαλύνω αυτό τον πόνο που κουβαλούσε αυτό το πλάσμα απέναντι μου, αλλά να τον καταλάβω. Δεν ήταν η περιέργεια της μαθητευόμενης δημοσιογράφου, όπως αρχικά πίστευε εκείνη. Ήταν κάτι άλλο. Κάτι ανώτερο και ανεξήγητο. Ήταν το να αποκτήσω τα δικά μου πατήματα μέσα από οποιαδήποτε ιστορία. Λες και έσπευσα μανιωδώς να προλάβω ένα κακό, που δεν ήμουν και σίγουρη αν θα ερχόταν.

- Ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα;

Χαμογέλασε στην ερώτηση μου και ήταν ολοφάνερο ότι το μυαλό της έκανε ένα δυνατό flash back θέλοντας να ξεθάψει κάτι που είχε κρυμμένο καλά χρόνια από μέσα της. Ίσως να είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που αναγκάστηκε να ξεστομίσει αυτό το όνομα, το οποίο έμοιαζε να το έχει κλειδώσει στην Κόλαση της ψυχής της.

- Ελευθέριος...

Ξαναφύσηξε τον καπνό ψηλά μέσα από τα κατακόκκινα, σαρκώδη χείλη της, με μια ψεύτικη υπεροψία, κρατώντας στην άκρη των χειλιών της ένα μισό χαμόγελο και στην άκρη των ματιών της μια νοσταλγική θλίψη. Το βλέμμα της ακολούθησε τον πυκνό καπνό μέχρι που σκορπίστηκε στον αέρα. Την ώρα που τίναξε τη στάχτη του τσιγάρου της, ένιωσα τον πόνο να ξεγυμνώνεται στην έκφραση της μέσα από ένα δάκρυ, το οποίο αυτόματα την έκανε να μοιάζει με πληγωμένο, ανυπεράσπιστο ζώο μπρος στα δυο μου μάτια. Φαινόταν σαν να κρατούσε αυτό το δάκρυ για χρόνια κρυμμένο μέσα της. Μακριά από όλους.

- Ο πατέρας μου βλέπεις, πίστευε ότι θα γίνω ένα γνήσιο αρσενικό σαν αυτά που υπηρετούν την πατρίδα μας. Καταλαβαίνεις τι εννοώ... Στη πορεία όμως, με πέταξε από το σπίτι σαν να ήμουν το χειρότερο απόβρασμα. Δεν του βγήκε η συνταγή. Δεν έδεσε το γλυκό, οπότε; Πάρε δρόμο Λευτεράκη και εσύ και η ανώμαλη φύση σου. Ειρωνικό δεν είναι το ότι με ονόμασε Ελευθέριο; Στα μάτια μου τουλάχιστον, αυτό είναι το πιο ειρωνικό πράγμα που μου έχει συμβεί στη ζωή μου. Ποτέ δεν ήμουν πραγματικά ελεύθερος. Πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ζούσα μέσα στη φυλακή μου. Σε αυτό το άρρωστο σώμα που επιζητούσε τα χάδια των αντρών και σε αυτό το μυαλό που μέσα μου επικρατούσε μια γυναικεία λογική. Όλα λάθος επάνω μου λοιπόν. Έτσι μου είπε, όταν με έσυρε ένα βράδυ μέχρι το πεζοδρόμιο δείχνοντας μου ότι αυτό ήταν το σπίτι μου πια. Ξέρεις, δεν τα πάω καλά με τα ονόματα. Δεν θυμάμαι καν το όνομα σου... Δεν πιστεύω να σε πειράζει αυτό;

Απολογήθηκε κάπως αμέριμνα συνεχίζοντας να κοιτάζει προς το ταβάνι σαν να μην υπήρχε κανείς δίπλα της. Μου άρεσε να την κοιτάζω κάθε φορά που άγγιζε τα σαρκώδη χείλη της στην άκρη του ποτηριού για να πιει μια ακόμα γουλιά από το φαρμάκι της δικής της λύτρωσης. Όπως παραδέχτηκε η ίδια, το αλκοόλ ήταν ένας μονόδρομος που μπορούσε να γιατρέψει προσωρινά τις βαθιές πληγές της και ήταν και ένας από τους λόγους που ζήτησε να την πάνε στο συγκεκριμένο μπαρ.

- Όχι... Καθόλου.

Απάντησα λίγο αργότερα ενώ η φωνή της ήρθε αργά με μια δόση ταπεινότητας.

- Είσαι τόσο γλυκιά... Το όνομα σου δεν το θυμάμαι, αλλά να είσαι σίγουρη ότι αυτά τα δυο μάτια κανείς δεν τα ξεχνά και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι όλη η αλήθεια του κόσμου. Η ψυχή σου καθρεφτίζεται μέσα σε αυτά τα μάτια και εγώ την βλέπω. Φεύγοντας για να μπω στο κελί μου, θα κρατήσω αυτά τα πολύτιμα πετράδια που με κοιτάζουν, για συντροφιά. Ίσως γι αυτό να κάθομαι εδώ και να σου λέω την ιστορία μου... Αλλιώς καμία σημασία δεν έχει, πίστεψε με. Είμαι ότι πιο βρώμικο υπάρχει και κινείται. Καταλαβαίνεις;

- Απόλυτα...

Μουρμούρισα και εκείνη ένευσε νοερά για ακόμα μια φορά.

- Πάντα τόσο λίγο μιλάς;

Ανταπέδωσα το χαμόγελο που διατηρούσε τόση ώρα και η ίδια στα χείλη της, ενώ πρόσταξε το μπάρμαν να μας βάλει άλλα δύο ποτά. Το δικό μου δεν το είχα αγγίξει, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία για εκείνην. Απόψε κερνούσε την μοναδική φίλη που είχε συντροφιά. Εμένα. Έπαιξε ξανά λίγο με το τσιγάρο της μέσα στο τασάκι σκαλίζοντας το πάνω στη στάχτη και με ξανακοίταξε στα μάτια.

- Πίστεψε με ομορφιά μου... Η ζωή μου ίσως να μην έχει κανένα ενδιαφέρον...

Έπιασα το χέρι της και εκείνη ένιωσε τη ζεστασιά της παλάμης μου. Με κάρφωσε απότομα στα μάτια. Ένιωσα τους παλμούς της καρδιάς της να πάλλονται ρυθμικά. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ηλεκτρισμού με διαπέρασε. Για μερικές στιγμές απλά κοιταζόμασταν.

- Ποιος ξέρει; Ίσως και να έχει...

Τα μάτια μου άστραψαν επάνω στο καλοσχηματισμένο πρόσωπο της, με τα έντονα χαρακτηριστικά. Η απάντηση βγήκε από τα χείλη μου μισή. Τράβηξα το χέρι μου, καταπίνονται την αμηχανία που ένιωσα εκείνα τα δευτερόλεπτα. Δεν είχα προσδιορίσει πότε ξαφνικά είχα βρει τόσο θάρρος απέναντι της. Προσπάθησα όμως να κρυφτώ πίσω από την απάντηση που της έδωσα.

- Προτιμάς να σε λέω... ...

Κόμπιασα προσπαθώντας να ξεφύγω από εκείνο το δυνατό συναίσθημα που με συντρόφευε τα δευτερόλεπτα της μικρής σωματικής επαφής μας.

- Σοράγια.

Αποκρίθηκε επιβλητικά και σχεδόν απαίτησε να σεβαστώ την επιθυμία της μόνο και μόνο από τον τόνο της φωνής της και το ανέκφραστο, αλλά γεμάτο πόνο, βλέμμα της. Την κοίταξα για λίγο διερευνητικά, ενώ εκείνη κρατούσε το ατσαλάκωτο, ψυχρό ύφος της και τη χροιά της φωνής της που πρόδιδε ότι βαθιά μέσα της είχαν ξεμείνει κάπου σε μια άκρη, κάποια αντρικά χαρακτηριστικά ακόμη.

- Πόσο δύσκολο ήταν;

Το βλέμμα της αυτή τη φορά έμοιαζε να χάνεται μέσα στο τασάκι που είχε μπροστά της και η ερώτηση που μόλις της είχα κάνει την έκανε λίγο μετά να παραμείνει με βλέμμα στυλωμένο στο κενό που υπήρχε ανάμεσα μας. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι βούρκωσε, αλλά η σιωπή αγκάλιασε κάθε πτυχή αυτού του κακόφημου μπαρ, μέχρι που από τα χείλη της ήρθε η ειλικρινή απάντηση της.

- Λιγότερο από ότι μπορείς να φανταστείς... Περισσότερο από την πραγματικότητα που έχω μέσα μου... Λοιπόν; Λέγε... Τι θέλεις να μάθεις;

Το βλέμμα της αυτή τη φορά έπεσε πάνω στο κινητό μου που ήταν ακριβώς μπροστά μας. Μόλις είχα ενεργοποιήσει την ηχογράφηση.

- Τα πάντα... Τι αντέχεις να μου πεις;

- Είσαι πολύ καλή στις απαντήσεις σου... μικρή μου... Ίσως τελικά να γεννήθηκες δημοσιογράφος.

Παραδέχτηκε και προσπάθησα να κάτσω πιο βολικά στο σκαμπό μου.

- Είμαι τόσο καλή που δεν μπορώ να καταλάβω το κακό που σε συντροφεύει... Είμαι σε θέση όμως να το ακούσω και εγώ αλλά και όλοι όσοι θα θελήσουν να μπουν μέσα από αυτή τη συνέντευξη στο δικό σου μονοπάτι. Μέσα σε αυτούς που σε μισούν γι αυτό που είσαι, μπορεί να υπάρξουν και κάποιοι που απλά θα σε λατρέψουν... Τι λες; Νιώθεις έτοιμη;

Το έντονο, εκφραστικό βλέμμα της έπεσε σαν λεπίδα επάνω στο κορμί μου. Αυτή η γυναίκα που γεννήθηκε άντρας, ήταν ένα πανέμορφο πλάσμα. Έλυσε με περίσσια θηλυκότητα τα πλούσια, χυτά, καστανόξανθα μαλλιά της από τον κότσο, αφήνοντας τα να πέσουν μέχρι τη μέση της χαμηλά. Στην ατμόσφαιρα διασκορπίστηκε ένα μεθυστικό άρωμα βιολέτας. Μισάνοιξε τα χείλη της και από τη μικρή σχισμή τους φάνηκαν τα κατάλευκα, καλοσχηματισμένα της δόντια. Το βλέμμα της ήταν λάγνο και σε κάθε κοίταγμα της σε γοήτευε. Όλη αυτή η γυναικεία φύση με την έντονη σεξουαλικότητα που έβραζε σαν λάβα από μέσα της αποτυπωνόταν τέλεια στις μικρές συσπάσεις των εκφράσεων του προσώπου της. Η απάντηση της αποστομωτική:

- Γεννήθηκα έτοιμη...

Έγειρε απαλά τον κορμό του σώματος της προς το μπαρ και όταν το πλούσιο στήθος της ακούμπησε στην άκρη του ξύλου, γύρισε τις κόρες των ματιών της αργά και με κοίταξε αφοπλιστικά.

- Αναμφισβήτητα στην ερώτηση σου, θα απαντούσα η Πουτανιά. Το μεγαλύτερο τίμημα της ζωής μου, κάνοντας τώρα κάπου στο τέλος τον απολογισμό μου, είναι το πόσο ακριβά την πλήρωσα. Βαρύ και ασήκωτο για ένα πλάσμα σαν εμένα, που κλήθηκε να ερωτευτεί την γυναικεία ύπαρξη τόσο αβίαστα και φυσιολογικά και από την άλλη, μέσα μου επικρατούσε η στεγνή, αρσενική πουτάνα. Εκείνη, η αχόρταγη. Που δεν δείχνει κανέναν οίκτο. Κανένα έλεος. Μέσα μου ακόμα επιβιώνει αυτό το τέρας που μισώ...

Ακουμπώντας με τα ακροδάχτυλα της το ύφασμα του φορέματος της, το οποίο διέγραφε τέλεια τις καμπύλες της, το τράβηξε ελαφρά αφήνοντας τη σχισμή από την ένωση που έκανε το στήθος της να ξεπροβάλει ακόμα πιο έντονα στο ντεκολτέ της. Ένας μεθυσμένος μεσήλικας που καθόταν απέναντι μας, άφησε το βλέμμα του να πέσει με λαχτάρα πάνω στο θέαμα ξεροκαταπίνοντας, ενώ εκείνη χωρίς καν να τον κοιτάξει, χαμογέλασε αφήνοντας στο τέλος ένα χαιρέκακο γέλιο ικανοποίησης.

- Άρρωστα μυαλά...

Μουρμούρισε και σφράγισε τα χείλη της απότομα με το ποτήρι του ποτού της πίνοντας το μονορούφι.

- Ήδη με έχει φαντασιωθεί μέσα στα χέρια του. Λένε τις γυναίκες αλλόκοτα πλάσματα, μα αυτοί δεν ξέρουν τι θέλουν... Είναι έρμαια στο βωμό της τεστοστερόνης τους! Πέρα από αυτό, τίποτα άλλο δεν μπορεί πιο δυνατά να τους εξουσιάσει. Γι αυτό τους μισώ. Γιατί μέσα μου γνωρίζω από πρώτο χέρι την αλήθεια τους.

Ο μπάρμαν πήρε στα χέρια του το μπουκάλι,