Το Φάντασμα της Ιστορίας

By Βαγγέλης Δημητρόγλου

Ο Αλύπιος με το γνωστό του στυλάκι, ξαναβρίσκει παλιούς γνωστούς και σκαλίζει για παλιά μυστικά απ' τον καιρό της Κατοχής στο κυνήγι ενός Βυζαντινού θησαυρού (!!) κατόπιν εντολής του ίδιου του Αρχιεπίσκοπου Ειρηναίου. Μαζί με τον θησαυρό βοηθάει στην έρευνα για έναν δολοφόνο. Ασχήμιες κι ένοχα μυστικά ξεθάβονται μετά από πολλά χρόνια αλλά τελειώνουν σαν σε γάμο του Καραγκιόζη ... δηλαδή θα φάμε, και θα πιούμε, και νηστικοί θα κοιμηθούμε
Το βιβλιαράκι δεν είναι πιά τσάμπα, έχω θυμώσει. Αν κάποιος άπορος φίλος το επιθυμεί δωρεάν να μου το ζητήσει ευγενικά στο ΦΒ

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Βαγγέλης Δημητρόγλου
• Release date: Jul 6, 2020
• ISBN: 9781005480271

Βαγγέλης Δημητρόγλου

1953 Καισαριανή, Αθήνα, 2ο Δημοτικό Βενιζέλου, Γυμνάσιο (6ταξιο) Καισαριανής, ΑΣΟΕΕ, Τράπεζα, γάμος Μαριάννα, Χανιά-Κρήτη, fagotto και Les Vagabonds, διδυμα Οδυσσέας και Μελίνα το 98, Νοτιοδυτική Γαλλία 2003.Σήμερα, 2020, που τα δίδυμα τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και δεν υπάρχουν άλλες υποχρεώσεις, μετ'α από τόσες πολλές μαλακίες που έκανα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και αφού ξέφυγα απ' τον διαβήτη... απλ'α περιμένω τους φίλους του, τους πιό θανατερούς για να ξεμπερδεύουμε. Μετά απο χρόνια μελέτης και αυτο-καλλιέργειας - κουλτούρα το λένε - η δική μου είναι σινεμά, βιβλίο και μουσική (στο σινεμά & μουσική πολύ μετριόφρονα, είμαι άπαιχτος), ένα πρωΪ την είδα συγγραφέας, σκατασταμούτραμου. Βιτριολικά βιπεράκια αστυνομικής πλοκής και φαντασίας σε Ιστορικό φόντο για να βγάλω όλη την οργή μου σε εκκλησία-εξουσία-δικαιοσύνη, χωρίς να μ' ενδιαφέρει διόλου η κριτική. Σε λίγο θα πεθάνω άλλωστε, γέρασα. Δεν μ'ενδιέφερε η κριτική όταν ήμουνα μικρός κι έκανα την μια μαλακία πίσω απ' την άλλη, τώρα θα νοιαστώ ; Μ'αρέσει, περνάω και την ώρα μου -χωρίς τσιγάρο και Τζακ Ντάνιελς λόγω διαβήτη, αστα να πάνε - και στην Αγγλική έκδοση πουλιώνται στο ΑΜΑΖΟΝ, για να κονομήσω στα γεράματα ! 1-3 Ευρο τον μήνα εισπράτω. Σε μορφή ΕΒΟΟΚ τα προσφέρω δωρεαν.... σχεδόν. Κριτικές και γαμοσταυρίδια ή εδώ η κατάμουτρα στο [e-mail] ανευ φόβου και πάθους.***Τα βιβλία μου μπορεί να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες.1__ Ξεκίνησα με τα Βυζαντινά που αν κι η ιδέα ήταν ορίτζιναλ, η γραφή είναι αστεία και πρωτόλεια. Το δήλωσα άλλωστε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ συγγραφέας αλλά ούτε και ψώνιο να το παίζω τάχα μου στα 68. Ήταν πολλά και τα μάζεψα σε δύο τριλογίες.2__ Με το ΦΑΓΓΟΤΟ ξεκίνησε ημι-αυτοβιογραφικό κι εξελίχτηκε σε Νουάρ στο Νησί, (Χανια-Κρήτη) με κάμποσες "περιπέτειες" στο σύνολο.3__Με το "Πορτραίτο" ξεκινάει η 3η περίοδος σε περιβάλλον ΝΔ Γαλλίας που κατοικοεδρεύω και ΜΟΝΟ στ' αγγλικά υπάρχει κι η "Γυναίκα του μηχανικού" που δεν είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια συρραφή του ΦΑΓΓΟΤΟ + ΣΑΡΑΚΑΣ και δεν χρειάζεται κι άλλο Ελληνικό. (3 βιβλία). Απ' το "Πορτραίτο" κι έπειτα, λένε ότι βελτιώθηκα !4__Τα τελευταία (2) που είναι σε αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο χωρίς μάγκες ντεντέκτιβ και φάπες είναι μια προσπάθεια να γράψω 'λογοτεχνικό' Νουάρ επειδή μου είπαν ότι το κάθε τελευταίο μου είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο αλλά παρόλο που αυτό δείχνει κάποιοα πρόοδο και βελτίωση, εξακολουθώ να φωνάζω ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Book preview

Πρόκειται βεβαίως για μα καθαρά φανταστική μυθιστορηματική αφήγηση και τα πρόσωπα /ονόματα και καταστάσεις που εμπλέκονται δεν έχουν ουδεμία σχέση με πραγματικά. Κατά τύχη διαλέχτηκαν.

Το μοναστήρι της Γωνιάς μες την μακρόχρονη κι ένδοξη ιστορία του δεν φαίνεται ποτέ να είχε λειτουργήσει σαν μοναστήρι γυναικών παρά μόνον σαν ανδρών. Η εξεζητημένη ίσως φαντασία του συγγραφέα το μετέτρεψε σε τέτοιο για να πατήσει ο μύθος. Αδιαφορώ αν κατηγορηθώ γι' ασέβεια.

Ο αρχιεπίσκοπος Ειρηναίος είναι μια σπουδαία θρησκευτική φυσιογνωμία στο Νησί. Μητροπολίτης Κυδωνίας-Αποκορώνου όταν εξελίσσεται ο μύθος τον έκανα Αρχιεπίσκοπο πριν την ώρα του.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Μάϊος 1941

1

Μετά την μάχη

Είχαν αποδεκατιστεί. Διαλυμένη συμμορία στα τρία σημεία του ορίζοντα, στο τέταρτο η θάλασσα. Είχαν προσπαθήσει απελπισμένα να ανακτήσουν το αεροδρόμιο του Μάλεμε την Τρίτη μέρα της επίθεσης και μια η ασυνεννοησία αναμεταξύ τους κι' απ' την άλλη η βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ γιατί οι Γερμανοί κατέβασαν τα μεταγωγικά ανεμόπτερα στον κάμπο της Αγυάς και δεν μπόρεσαν να περάσουν, τους διέλυσαν. Άλλα γερμανικά μεταγωγικά ανεμόπτερα είχαν καταφέρει να προσεδαφιστούν στην κοίτη του Ταυρωνίτη, ένα σημείο που ο ηλίθιος στρατάρχης Φράιμπεργκ δεν θεώρησε σπουδαίο για να το φυλάξουν, κι οι μικροί θύλακες των επιζώντων Γερμανών αλεξιπτωτιστών που είχαν αποδεκατιστεί πριν ακόμα πατήσουν το πόδι τους στην γη ενισχύθηκαν σε ολόκληρα τάγματα. Με τον διάδρομο σε Γερμανικά χέρια περ' όλες τις ηρωικές προσπάθειες των Νεοζηλανδών και των Ελλήνων μαχητών, τα πελώρια Γιούνκερ 52 δεν σταμάτησαν λεπτό να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και να ξεφορτώνουν άνδρες, εφόδια κι εξοπλισμό. Οι ζωντανοί Γερμανοί ήταν πλέον πολύ περισσότεροι απ' τους πεθαμένους και το μάτι τους γυάλιζε από μίσος κι εκδίκηση. Πυροβολούσαν αδιακρίτως ότι δεν φόραγε Γερμανική στολή, ακόμα και τραυματίες που είχαν μείνει πίσω. Άγγλοι, Έλληνες, Νεοζηλανδοί, με στολή ή πολιτικά, τραυματισμένοι κι ανήμποροι, εκτελούνταν επί τόπου. Μίσος κι εκδίκηση. Πως τόλμησαν τόσοι λίγοι να κάνουν τόσο μεγάλο κακό στον παντοδύναμο Γερμανικό στρατό. Δεν συνέλαβαν κάποιον ούτε για τα προσχήματα. Όποιος πεσμένος στο χώμα κουνιόταν λίγο τον γάζωναν με τ' αυτόματα. Όλος ο τόπος μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι ήταν καλυμμένος με Γερμανικές στολές. Κι ερχόντουσαν συνέχεια με τ' αεροπλάνα υπερφορτωμένα τώρα που ο διάδρομος ήταν ελεύθερος. Όταν έπεσε τ' αεροδρόμιο στο Μάλεμε, έπεσε μαζί του όλη η Κρήτη. Η υπόλοιπη ενδοχώρα είχε ήδη πέσει ένα μήνα πριν. Γερμανική μπότα κι αγκυλωτοί σταυροί μαύρο στο κόκκινο παντού.

Ο λοχίας Τζιμ Μπράουν με οχτώ ζωντανούς επιζήσαντες στην διμοιρία του είχαν καταφέρει να πάρουν τα κατσάβραχα στα δυτικά και να κρυφτούν στους θάμνους περιμένοντας να πέσει η νύχτα. Πέντε Νεοζηλανδοί και τρεις Έλληνες, όλοι ματωμένοι και πρόχειρα φροντισμένοι, κοιταζόντουσαν αμίλητοι. Δεν έπρεπε να είχε πέσει το Μάλεμε, ο στρατηγός Φράιμπεργκ είχε καθυστερήσει να στείλει τις ενισχύσεις μετά την επιτυχία της πρώτης μέρας κι όταν τ' αποφάσισε οι Γερμανοί είχαν κατεβάσει μεταγωγικά στον κάμπο της Αγυάς και τον περίμεναν. Η βοήθεια δεν έφτασε ποτέ στους υπερασπιστές του Μάλεμε. Πίστευε ο ανόητος ότι το 22ο Τάγμα από μόνο του θα μπορούσε να σταματήσει τα στίφη των Ούννων που ξεφόρτωναν ασταμάτητα απ' τον αέρα και με τους Ιταλούς σχεδόν να έχουν φτάσει στην ακτή ; Αποδεκατίστηκαν. Οι διαταγές ήταν πλήρης οπισθοχώρηση προς τα Σφακιά όπου θα ερχόταν να τους παραλάβει το Βασιλικό Βρετανικό Πολεμικό Ναυτικό με προορισμό την Αίγυπτο ή αν το διάλεγαν, να ενσωματωθούν με την Ελληνική αντίσταση στα κακοτράχαλα βουνά και να συνεχίσουν κλεφτοπόλεμο. Ο λοχίας Τζιμ είχε διαβιβάσει τις διαταγές στους άνδρες του και περίμενε απάντηση μέχρι το βράδυ που θα έπρεπε να κινηθούν. Αυτός το είχε αποφασίσει, δεν θα έφευγε, θα έμενε να πολεμήσει με τους Έλληνες που έδειξαν απαράμιλλη ανδρεία και τους θαύμαζε το ίδιο όσο θαύμαζε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο πανεπιστήμιο. Δεν περίμεναν να νυχτώσει για ν' αποφασίσουν. Αφού ο λοχίας αποφάσισε να μείνει, θα έμεναν κι αυτοί. Κανείς τους δεν ήταν γεννημένος για ηγέτης, ο λοχίας μέχρι τώρα είχε αποδειχτεί πολύ αξιόπιστος.

Ήταν τρεις ντόπιοι, ο Μηνάς, ο Σήφης κι ο Κωστής, δυο απ' το κοντινό χωριό του Γαλατά κι ο Κωστής απ' το Κολυμπάρι που είχαν δύσκολα ονόματα, μακριά που τέλειωναν σε _άκης κι οι πέντε συμπατριώτες του ο Τόμσον, ο Κέλλι, ο Μέριγουέδερ, ο Σέλντον κι ο Ντρέι. Μετρούσαν με απόγνωση τα λιγοστά πυρομαχικά τους κι όλοι σκέφτονταν πως θα ξεμονάχιαζαν κάποιον Γερμανό να του κλέψουν τα δικά του. Είχαν παράδειγμα τον Μηνά που περήφανα μοστράριζε ένα MG 34 κι ένα αυτόματο MP40 (Σμάισερ) κρεμασμένο με το λουρί του σταυρωτά στον ώμο αλλά και τα δύο είχαν μονάχα ένα γεμιστήρα ρεζέρβα. Είχε περήφανα κρατήσει και το παλιό Μάνλιχερ με την ξιφολόγχη του οποίου είχε σκοτώσει εκείνον τον Γερμανό αλεξιπτωτιστή και του πήρε τα όπλα. Οι άλλοι δυο Έλληνες είχαν ακόμα τα παλιά τους Μάνλιχερ αλλά μόνο για τις ξιφολόγχες. Τα πυρομαχικά τους είχαν τελειώσει κι οι σύμμαχοι δεν είχαν κάτι ανάλογο να τους εφοδιάσουν. Τους είχαν δώσει όμως απ' τα δικά τους αυτόματα Μπρεν. Η ομάδα είχε κι ένα Βίκερς πολυβόλο που χειρίζονταν ο Ντρέι κι όλοι φορούσαν στην μέση πιστόλια Μάουζερ που είχαν πάρει από Γερμανούς. Ο λοχίας σκέφτηκε ότι θα 'πρεπε σύντομα να ενωθούν με τους άλλους αγωνιστές των βουνών αν ήθελαν να συνεχίσουν την αντίσταση.

Οι όλμοι άρχισαν να βουίζουν λίγο πριν πέσει το σκοτάδι. Στην τύχη έριχναν στα γύρω βουνά οι Γερμαναράδες αλλά δεν έπεφταν μακριά τους. Δεν ήθελε και πολύ να γίνει το κακό αν και προσπάθησαν να καλυφθούν. Ένας έσκασε δίπλα απ' τον Μέριγουέδερ και τον έστειλε να βρει τον δημιουργό του ακαριαία, ο Κέλλι που δεν ήταν μακριά του έχασε ένα χέρι κι άρπαξε ένα θραύσμα στο στήθος που δεν άφηνε καμιά αμφιβολία πως θα κατέληγε. Οι άλλοι την σκαπούλαραν με μικρότερα θραύσματα σε διάφορα σημεία, ο λοχίας φάνηκε να έχει αίματα στην κοιλιά αλλά τους καθησύχασε λέγοντας ότι ήταν ξώφαλτσο. Ο Κωστής που τα ήξερε τα μέρη πρότεινε στον λοχία να ζητήσουν καταφύγιο στο μοναστήρι της Γωνιάς αν τα κατάφερναν να φτάσουν μέχρι εκεί όταν νύχτωνε. Ο λοχίας δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει, κάποιος έπρεπε να φροντίσει τα τραύματά τους κι οι ίδιοι είχαν λιγοστά μέσα. Βάλθηκαν να περιποιούνται τις πληγές τους με γάζες και σουλφαμίδα που είχαν μαζί τους και κανείς δεν φάνηκε να προσέχει τον λοχία Μπράουν που έκανε γκριμάτσες πόνου όταν έδενε το τραύμα του, ο καθένας φρόντιζε τα δικά του. με τον Κέλλι δεν ασχολήθηκε κανείς, δεν θ' αργούσε να πεθάνει μ' αυτήν την τρύπα στο στήθος. Εκτός απ' τον λοχία που δεν έδειχνε στα καλύτερά του κι έχανε αίμα, οι άλλοι δεν φαινόντουσαν να έχουν κάτι σοβαρό. Πεινασμένοι, διψασμένοι, ταλαιπωρημένοι και τραυματίες όλοι τους πήραν από πίσω τον Κωστή που ήξερε τα μονοπάτια.

Το μοναστήρι της Παναγιάς της Οδηγήτριας στην Γωνιά στο πόδι του Κίσσαμου (Σπάθα) στα δυτικά του κόλπου των Χανίων έχει μια παλιά ιστορική αξία απ' τα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εντυπωσιακό και μεγαλοπρεπές κτισμένο σ' ενετικό ρυθμό φάνταζε τρομακτικό μες το σκοτάδι όταν έφτασαν. Ο Κωστής τους πρότεινε να κρυφτούν αθέατοι όταν θα χτύπαγε την πόρτα και θα τους έκανε σήμα αν θα μπορούσαν να μπούνε. Είχανε μάθει πια μετά από τόσο καιρό μαζί να συνεννοούνται με δυο τρεις λέξεις αγγλικά κι Ελληνικά και παντομίμα με τα