"Πόσο παλιό είναι το χθες" // Συλλογή διηγημάτων της Ευρυδίκης Αμανατίδου

By Ανοικτή Βιβλιοθήκη

Περιεχόμενα

Πόσο παλιό είναι το χθες
Εκείνο το δαχτυλίδι
Το τρίκυκλο
Τάξη και ηθική
Η πιο σπάνια συλλογή
Ένα παραμύθι για τις λέξεις
Η στατιστική του έρωτα
Η επιφοίτηση
Το παλτό
Πού βρίσκεται επιτέλους αυτός ο τέλειος σύντροφος;
Ο πρίγκιπας και το φεγγάρι
Στο δρόμο
Ξύλο μαρτυρίου
Άνευ σημασίας περιεχόμενο

• Language: Ελληνικά
• Publisher: Ανοικτή Βιβλιοθήκη
• Release date: Mar 1, 2021

Ανοικτή Βιβλιοθήκη

Η Ανοικτή Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε το 2010 και αποτελεί ένα αποθετήριο με χιλιάδες ελληνικά ψηφιακά βιβλία που διανέμονται ελεύθερα και νόμιμα στο διαδίκτυο από τους δημιουργούς ή τους εκδοτικούς οίκους. Περιλαμβάνει επίσης έργα Κλασικής Λογοτεχνίας και Αρχαίας Γραμματείας που είναι ελεύθερα πνευματικών δικαιωμάτων (Public domain). Παράλληλα προωθεί την ψηφιακή λογοτεχνία εκδίδοντας καινοτόμα e-books με ελεύθερη διανομή.

Book preview

Πόσο παλιό είναι το χθες

// Συλλογή διηγημάτων

Ευρυδίκη Αμανατίδου

2021

Ανοικτή Βιβλιοθήκη

www.openbook.gr

Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Φαρσάρης

ISBN 978-618-5444-15-0

Εικόνα εξωφύλλου: Mysticsartdesign

[Ελεύθερη πνευματικών δικαιωμάτων]

Πηγή: https://pixabay.com/el/users/mysticsartdesign-322497/

Η συλλογή διηγημάτων Πόσο παλιό είναι το χθες

διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο σε μορφή ψηφιακού βιβλίου

υπό άδεια Creative Commons BY-NC-ND

[ Αναφορά δημιουργού – Μη εμπορική χρήση – Όχι παράγωγα έργα ]

Ευρυδίκη Αμανατίδου

Η Ευρυδίκη Αμανατίδου σπούδασε Νομικά και ζει στην Αθήνα. Στις εκδόσεις Σαΐτα θα βρείτε τα έργα της: «Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα», «Ένα καπέλο για τον καθηγητή», «Οι νότες που ξέφευγαν», «Ο ήλιος που έχασε τον δρόμο του», «Το συναχωμένο ηφαίστειο», «Το αεράκι και η καμινάδα», «Ο Δράκος και οι Σκορδοφάγοι Ιππότες (τα τέσσερα τελευταία και στα αγγλικά), τα μυθιστορήματα «Η ακριβή ανάσα του νερού», «Ο φύλακας στον φάρο», «Σιωπηλή πέτρα» και «Αραμπέλα/τα όρια της πίστης», τη νουβέλα «Ημίφως», όπως και τη συλλογή διηγημάτων «Μαζί» που έγραψε με τον Γιάννη Λαμπράκη. Έχει μεταφράσει το μυθιστόρημα της Γκράτσια Ντελέντα «Μετά το διαζύγιο», τη νουβέλα του Ίζραελ Ζάνγκουιλ «Το μεγάλο μυστήριο του Μπόου» και το παιδικό μυθιστόρημα του Κάρλο Κολλόντι «Οι περιπέτειες του Πινόκιο -η ιστορία μιας μαριονέτας» που κυκλοφορούν επίσης σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή από τις εκδόσεις Σαΐτα. Το έργο της «Ένα καπέλο για τον καθηγητή» βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1991 στην κατηγορία του παιδικού θεατρικού έργου. Από την Ανοικτή Βιβλιοθήκη κυκλοφορούν σε ελεύθερη ψηφιακή μορφή: η νουβέλα «Σώματα» και επίσης σε δική της μετάφραση και θεατρική διασκευή ο «Πινόκιο» και σε δική της μετάφραση «Ο μυστικός κήπος» της Φράνσις Χότζον Μπαρνέτ και «Ο Σκαραβαίος» του Ρίτσαρντ Μαρς.

Το προσωπικό της ιστολόγιο είναι το http://evriam.blogspot.gr

Πόσο παλιό είναι το χθες

Ευρυδίκη Αμανατίδου

Συλλογή διηγημάτων

Περιεχόμενα

Πόσο παλιό είναι το χθες

Εκείνο το δαχτυλίδι

Το τρίκυκλο

Τάξη και ηθική

Η πιο σπάνια συλλογή

Ένα παραμύθι για τις λέξεις

Η στατιστική του έρωτα

Η επιφοίτηση

Το παλτό

Πού βρίσκεται επιτέλους αυτός ο τέλειος σύντροφος;

Ο πρίγκιπας και το φεγγάρι

Στο δρόμο

Ξύλο μαρτυρίου

Άνευ σημασίας περιεχόμενο

Τις λέξεις τις κόβουμε και τις ράβουμε ανάλογα με το ρούχο που θέλουμε να φτιάξουμε κάθε φορά. Τις αγαπάω τις λέξεις, θέλω να πιστεύω πως με αγαπάνε κι αυτές, γι’ αυτό και με συντροφεύουν χρόνια στα ταξίδια μου. Αυτή η συλλογή είναι ένα συμπύκνωμα όλων των διαδρομών μου που άλλες με οδήγησαν από τη μικρή στη μεγάλη φόρμα του πεζού λόγου και άλλες άφησαν το στίγμα τους σηματοδοτώντας μια αλλαγή πορείας καθώς γύρευα κι εγώ μιαν απάντηση για το πόσο παλιό είναι το χθες.

Ευρυδίκη Αμανατίδου

Πόσο παλιό είναι το χθες

Οι σιδηροδρομικές γραμμές περνούσαν λίγα μέτρα πιο μακριά από το παλιό τους σπίτι. Παιδί ακόμη, η Μυρτώ έβλεπε τα τρένα κι έπλαθε όνειρα μαζί με τα τακτικά δρομολόγια. Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια, το σπίτι, που άλλοτε της φάνταζε πελώριο, έπαιρνε πλέον κλειστοφοβικές διαστάσεις. Η γειτονιά άλλαζε κι αυτή. Όλα γύρω δίνονταν αντιπαροχή, να φύγουν τα ισόγεια, οι δυο και τρείς όροφοι, να γίνουν μικροί ουρανοξύστες. Κι εκείνη διάβαζε για τις εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο.

Τελευταία πήρε το δρόμο της αντιπαροχής η αλάνα των παιδικών της παιχνιδιών. Όσα δεν συμφώνησαν οι αρχικοί ιδιοκτήτες, τα βρήκαν φαίνεται οι κληρονόμοι, αποφασίζοντας να αξιοποιήσουν το οικόπεδο. Άρχισε το σκάψιμο, κι όλη μέρα το μόνο που άκουγε η Μυρτώ ήταν το βουητό των μηχανημάτων που κάλυπτε ακόμη και το θόρυβο των τακτικών συρμών. Έδινε εξετάσεις για το πτυχίο τότε, κι ο θόρυβος ήταν σαν να σκόρπιζε τις λέξεις που προσπαθούσε να αφομοιώσει.

Να έφευγε, να έφευγε επιτέλους! Πνιγόταν κι είχε βαρεθεί τις νουθεσίες των γονιών της…

Έφυγε για μεταπτυχιακά κι έμεινε έξω. Πήρε θέση υφηγήτριας στο Πανεπιστήμιο. Οι γονείς της το είχαν παράπονο που την κράτησε ο ξένος τόπος. Εκείνη γύρισε πίσω μόνο για την κηδεία του πατέρα της. Η μητέρα της δε μπόρεσε να την μεταπείσει.

Προτού φύγει ξανά, το μόνο που πρόσεξε ήταν ότι η διπλανή αλάνα είχε μείνει στο σκάψιμο. Λίγο πριν μπουν στη γη τα πέδιλα της νέας οικοδομής, είχαν βγει στο φως τα αρχαία.

Κι άλλα χρόνια γκρίζου ουρανού, τεχνητού φωτός, κιτρινισμένων συγγραμμάτων. Τη μέρα που η Μυρτώ έκλεινε τα τριάντα οκτώ, την ειδοποίησαν ότι η μητέρα της είχε πεθάνει. Έτσι ξαφνικά, στον ύπνο της.

Ζήτησε άδεια κι έφυγε. Σαστισμένη. Μετρώντας το χρόνο. Μετρώντας τη μνήμη.

Πίσω στον τόπο της. Από το στενό μπαλκόνι του παλιού σπιτιού, κοιτούσε τα τρένα που ακόμη περνούσαν. Καθώς σκούπιζε τα δάκρυα της απώλειας, το βλέμμα της στράφηκε στο διπλανό οικόπεδο. Είχαν περιφράξει τα αρχαία, σαν να υπήρχε φόβος να πετάξουν και να χαθούν.

Σκέφτηκε την καθημερινότητά της που είχε γίνει βαθύ πηγάδι. Το κίτρινο και το γκρίζο, μια χοάνη που την τραβούσε μέσα της.

Κατέβηκε στην παλιά αλάνα.