Verdwijnpunt Mars: Commandant John Darran 1

By Brian Carisi

Mars verscheen als een grote, roodachtige glinsterende bol voor het kijkvenster van de ARMSTRONG. Als een sinaasappel met een paar schimmelplekken, ging het door Jeff Larson's hoofd. Jeff Larson, zesenveertig jaar oud en sergeant bij de Western Union (WU) Star Force, keek naar buiten en kneep zijn ogen een beetje dicht.

Men dacht dat de verrassend regelmatig uitziende lijnen die vanaf de aarde op het oppervlak van Mars te zien waren, kanalen waren. Maar deze formaties waren net zo min van kunstmatige oorsprong als de buitenaardse gezichten die de UFO-gelovigen van de 20e eeuw meenden te herkennen op oppervlaktefoto's van de Marssondes. De vermeende reuzenbeelden waren niets anders dan een fout van het menselijk brein, dat verklaard kon worden door de psychologie van de vorm, en dat ten koste van alles het vertrouwde probeerde te herkennen in de chaos van het universum.

Maar een paar weken geleden gebeurde precies waar de UFO-discipelen van vroeger altijd van gedroomd hadden.

Mensen waren een schip van een buitenaardse levensvorm tegengekomen dat beschadigd was na een ruimtegevecht op Mars.

Maar sindsdien hebben de mannen rond Star Force Commander John Darran die betrokken waren bij deze missie geen verslag meer uitgebracht. Moge de duivel weten wat de reden hiervoor was.

Misschien bestonden ze niet meer.

Er waren tekenen van gevechten.

• Language: Nederlands
• Publisher: BEKKERpublishing
• Release date: Jan 10, 2023
• ISBN: 9798215525012

Book preview

Copyright

Een boek van CassiopeiaPress: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books, Alfred Bekker, Alfred Bekker presents, Casssiopeia-XXX-press, Alfredbooks, Uksak Special Edition, Cassiopeiapress Extra Edition, Cassiopeiapress/AlfredBooks en BEKKERpublishing zijn imprints van.

Alfred Bekker

© Roman door Auteur

COVER A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Volg op Facebook:

https://www.facebook.com/alfred.bekker.758/

Volg op Twitter:

https://twitter.com/BekkerAlfred

Lees het laatste nieuws hier:

https://alfred-bekker-autor.business.site/

Naar de blog van de uitgever!

Blijf op de hoogte van nieuwe publicaties en achtergronden!

https://cassiopeia.press

Alles over fictie!

Verdwijnpunt Mars: Commandant John Darran 1

door Brian Carisi

––––––––

Het formaat van dit boek komt overeen met 112 paperback pagina's.

Brian Carisi (Alfred Bekker) schrijft fantasy, sciencefiction, misdaadfictie, historische romans en boeken voor kinderen en jonge volwassenen. Zijn boeken over THE REALM OF THE ELVES, de DRAGON EARTH SAGA, de GORIAN trilogie en zijn romans over de HALF-LINGS OF ATHRANOR maakten hem bekend bij een groot publiek. Hij was co-auteur van suspense series als Jerry Cotton, Commissioner X en Ren Dhark. Hij schreef ook misdaadromans, vaak met bizarre personages - bijvoorbeeld de titel THE DEVIL OF MUNSTER, waarin hij een held uit zijn fantasieromans verandert in een onderzoeker in een zeer reële reeks misdaden.

––––––––

1

Mars verscheen als een grote, roodachtige glinsterende bol voor het kijkvenster van de ARMSTRONG. Als een sinaasappel met een paar schimmelplekken, ging het door Jeff Larson's hoofd. Jeff Larson, zesenveertig jaar oud en sergeant bij de Western Union (WU) Star Force, keek naar buiten en kneep zijn ogen een beetje dicht.

Men dacht dat de verrassend regelmatig uitziende lijnen die vanaf de aarde op het oppervlak van Mars te zien waren, kanalen waren. Maar deze formaties waren net zo min van kunstmatige oorsprong als de buitenaardse gezichten die de UFO-gelovigen van de 20e eeuw meenden te herkennen op oppervlaktefoto's van de Marssondes. De vermeende reuzenbeelden waren niets anders dan een fout van het menselijk brein, dat verklaard kon worden door de psychologie van de vorm, en dat ten koste van alles het vertrouwde probeerde te herkennen in de chaos van het universum.

Maar een paar weken geleden gebeurde precies waar de UFO-discipelen van vroeger altijd van gedroomd hadden.

Mensen waren een schip van een buitenaardse levensvorm tegengekomen dat beschadigd was na een ruimtegevecht op Mars.

Maar sindsdien hebben de mannen rond Star Force Commander John Darran die betrokken waren bij deze missie geen verslag meer uitgebracht. Moge de duivel weten wat de reden hiervoor was.

Misschien bestonden ze niet meer.

Er waren tekenen van gevechten.

Mogelijk waren Darran en zijn mannen gewoon het slachtoffer geworden van de vermoedelijk superieure wapens van de vreemdelingen.

Of Darran en zijn mannen hadden andere redenen om zich niet te melden.

Redenen waarover men alleen maar kan speculeren.

In ieder geval had Robert Berringer, de president van de Western Union, besloten een tweede Star Ship vloot te sturen om de zaak tot op de bodem uit te zoeken.

De reis naar Mars had zes weken geduurd.

Het sterrenschip ARMSTRONG en haar drie identieke zusterschepen ALDRIN, COLLINS en SHEPHARD (alle genoemd naar astronauten uit de begintijd van de ruimtevaart) waren met hun delicate missie naar de rode planeet gestuurd.

En Larson hield niet van deze opdracht....

Droom je, sergeant? vroeg commandant Pat Gonzalez, die het bevel voerde aan boord van de ARMSTRONG. Pat Gonzalez was jonger dan Larson. Bijna tien jaar jonger. Maar op een of andere manier was hij erin geslaagd om sneller op de Star Force ladder te klimmen dan Larson.

Het moet zijn omdat hij meer gestroomlijnd is dan iemand als ik," zei Larson. En met deze voorwaarde had men natuurlijk meer kans in een militaire organisatie gebaseerd op bevel en gehoorzaamheid zoals de Star Force.

Gonzalez grijnsde toen hij gewichtloos door het commandocentrum zweefde en zich toen vasthield aan een van de handgrepen.

Ben je hier niet vaak genoeg geweest om niet meteen een soort hypnotische schok te krijgen bij het zien van Mars. Hij lachte schor.

Larson knikte. Ik ben hier vaak geweest, bevestigde hij. Maar nog steeds niet vaak genoeg, naar mijn smaak.

Oh, nee?

Het is altijd weer boeiend. En vanwege deze fascinatie sloot ik me aan bij de Star Force...

Gonzalez haalde zijn schouders op.

We krijgen hier een kurkdroge klus te doen, legde hij uit. Ik hoop dat je gedachten zijn waar ze moeten zijn.

Maak u geen zorgen, meneer.

De commandant van de ARMSTRONG wendde zich tot luitenant Celine Durant, de radio-operator. Is er al een reactie op onze signalen, luitenant?

Nee, meneer, geen enkele reactie.

Verdomme, wat denkt die Darran wel niet...

Je neemt aan dat hij nog steeds kan denken, meneer, onderbrak Larson.

Ik vroeg niet om uw mening, Sergeant Larson, antwoordde de commandant van de ARMSTRONG ijzig. Hij zag er gespannen uit. De hele zaak werkte op zijn zenuwen.

Larson keek zijn meerdere enkele ogenblikken nadenkend aan. De commandant had donkere kringen onder zijn ogen.

Dat is het verschil tussen ons beiden, luitenant Jeff Larson dacht toen na. Gonzalez zit net zo ongemakkelijk in zijn vel als ik, maar dat zal hij nooit toegeven, want dat hoort niet bij zijn idee van hoe een commandant zou moeten zijn.

Een bericht van het hoofdkwartier, zei luitenant Celine Durant, terwijl ze haar hoofd omdraaide. Ze droeg een headset, waarvan de band ook voorkwam dat haar haar letterlijk overeind stond in de gewichtloosheid.

Gonzalez' gezicht zag er geconcentreerd uit. Een spier vertrok ongecontroleerd. De neusgaten werden iets wijder. De lippen vormden een dunne lijn.

En? vroeg de commandant van de ARMSTRONG.

Celine Durant glimlachte. Blijf in de baan en wacht op orders.

Nou, dat soort dingen wil ik graag hebben!

Het spijt me, meneer, dat ik u geen beter nieuws kan geven...

Het is niet jouw schuld, luitenant. Bovendien weet je nooit van tevoren wat uiteindelijk 'beter' zal blijken te zijn.

Je zegt het...

Toch vind ik het niet leuk.... Verdomme, waarom kan niemand daar beneden op de blauwe planeet tot een duidelijke beslissing komen?

U kunt het vragen, meneer! zei Celine Pioncheval.

Een opmerking die nonchalant moest klinken, maar precies het tegenovergestelde deed vermoeden.

Wachtend op orders, echode het in Larson's hersenen. De orders waarop ze moesten wachten konden mogelijk betekenen dat ze op hun eigen mensen moesten schieten.... Dat gold tenminste in het geval dat Darran en zijn mensen niet waren omgekomen of gevangengenomen, maar gewoon een muiterij hadden veroorzaakt. Dan waren er verschillende opties. Ofwel vernietig je Darran en zijn mensen vanuit de ruimte ofwel ga je naar de oppervlakte van de planeet om het werk daar te doen.

Verdomme, ik ben niet bij de Star Force gegaan om mezelf op te geven voor zoiets als dit!, realiseerde Larson zich op dat moment.

Maar nu was hij hier, honderdduizenden kilometers van de aarde, aan boord van een ruimteschip met een missie waarvan de sergeant allesbehalve overtuigd was. In de problemen, dacht Larson. Ik denk dat ze het zo noemen.

2

Een oneindig lange tijd geleden moet een rots van gigantische proporties Mars hebben geraakt. Een van de honderdduizenden van zulke brokken die door de ruimte dwaalden zonder baan, volgzame speelbal van de zwaartekracht van grotere lichamen. Van planeten, bijvoorbeeld. Maar deze ene bult had een spoor achtergelaten dat vandaag nog steeds zichtbaar was. De Lowell-krater.

Er waren ook kraters van vulkanische oorsprong op Mars, zoals Olympus Mons. Maar deze krater was gevormd door een enorme inslag. Mars lag er vol mee.

Misschien, dacht John Darran terwijl hij naar de beelden keek die het scherm voor hem toonde, was deze krater