Commandant Reilly #1: Verre Missie

By Alfred Bekker

Commandant Reilly #1: Verre Missie

Kroniek van de STERNENKRIEGER

Sciencefictionroman van Alfred Bekker

 

Het volume van dit boek komt overeen met 133 paperbackpagina's.

 

In het jaar 2234 neemt commandant Willard J. Reilly het bevel over de STERNENKRIEGER, een gevechtsschip van het Space Army Corps of the Human Worlds. De mensheid bevindt zich in een positie van hopeloze inferioriteit in de eerste oorlog tegen de buitenaardse Qriid, die kort daarna uitbreekt. De verdedigers van de mensheid hebben weinig meer om zich te verzetten tegen de ongebreidelde expansie van het agressieve buitenaardse rijk dan hun moed en vastberadenheid.

 

 

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasieromans, detectiveverhalen en boeken voor jongeren. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij tal van romans geschreven voor suspense-reeksen zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: Dec 6, 2020
• ISBN: 9781393682561

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Commandant Reilly #1: Verre Missie

Kroniek van de STERNENKRIEGER

Sciencefictionroman van Alfred Bekker

Het volume van dit boek komt overeen met 133 paperbackpagina's.

In het jaar 2234 neemt commandant Willard J. Reilly het bevel over de STERNENKRIEGER, een gevechtsschip van het Space Army Corps of the Human Worlds. De mensheid bevindt zich in een positie van hopeloze inferioriteit in de eerste oorlog tegen de buitenaardse Qriid, die kort daarna uitbreekt. De verdedigers van de mensheid hebben weinig meer om zich te verzetten tegen de ongebreidelde expansie van het agressieve buitenaardse rijk dan hun moed en vastberadenheid.

––––––––

Alfred Bekker is een bekende auteur van fantasieromans, detectiveverhalen en boeken voor jongeren. Naast zijn grote boeksuccessen heeft hij tal van romans geschreven voor suspense-reeksen zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books en BEKKERpublishing zijn afdrukken van Alfred Bekker.

© door Auteur /COVER ADELIND + PIXABAY

© van deze uitgave 2020 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Hoofdstuk 1: Aan het begin van het pad

Niets had hem ooit zo gefascineerd als de sterren.

De sterren en de oneindigheid van de ruimte.

Oneindig veel werelden.

Hij zou slechts een oneindig klein deel ervan kunnen bezoeken.

Maar dit kleine beetje alleen al was het waard om naar de sterren te vliegen.

Het zou zijn droom worden.

En zijn leven.

1

Op een dag zal ik de commandant van zijn ruimteschip zijn, zei de jongen. Ooit...

Natuurlijk zal je dat doen, zei zijn vader. "Voor een dag zul je de Reilly-ruimtevloot erven. Onze schepen vliegen naar de verste uithoeken van de menselijke wereld. En verder.

Zelfs naar niemandsland?

Zelfs naar niemandsland.

En in het rijk van K'aradan?

Zelfs in het rijk van K'aradan.

Zelfs buiten het K'aradan Rijk?

Het K'aradan Rijk is uitgestrekt, mijn jongen.

Hoe groot?

Het reist meer dan 1000 lichtjaren.

Dan heeft niemand ooit de andere kant van het K'aradan Rijk bereikt?

Tenminste niet een mens.

Misschien een van de Saurische Vreemdelingen?

De buitenaardse dinosaurussen heten Fulirr.

Denk je dat een Fulirr-sterrenschip al aan de andere kant van het K'aradan-rijk is aangekomen?

Ik weet het niet. Maar op dit moment zou geen enkel Fulirr schip daar kunnen komen.

Waarom niet?

Omdat de K'aradan in oorlog zijn met de Fulirr en hen niet door hun ruimte laten gaan.

De kleine jongen heette Willard.

Willard J. Reilly.

Willard en zijn vader stonden bij de doorzichtige glasvezelwand van het Reilly-terminalruimtestation in een baan om de aarde. Je kon de ruimte in kijken. De maan was indrukwekkend dichtbij.

Willard had iets in gedachten.

Op een dag zal ik commandant van een sterrenschip zijn, zei hij opnieuw.

Natuurlijk doe je dat, herhaalde zijn vader.

Maar ik heb het niet over een Reilly-schip. Niet een koopvaardijschip of een passagiersschip of vrachtschip.

Oh, nee?

Ik wil commandant zijn van een oorlogsschip in het ruimtevaartkorps.

Waarom is dat?

Zodat de planeten veilig zijn en men veilig naar alle systemen van de Menselijke Wereld kan reizen.

Zijn vader was even stil.

Dat zullen we nog wel eens zien, zei hij.

Nee, dit is wat ik wil! Ik ben vastbesloten om naar de Space Army Corps Academy te gaan op Ganymede!

Zijn vader legde een hand op zijn schouder.

Je hebt iets ergs meegemaakt. En daarom ben je nu vastbesloten om een sterkrijger te worden.

Dat zal niet veranderen. Het spijt me, maar op een gegeven moment zal mijn broer de Reilly-ruimtevloot moeten leiden.

Je broer, Willard, zal dit nooit doen.

En waarom niet?

"Omdat hij... - anders is."

"In tegenstelling tot mij?

In tegenstelling tot de meeste mensen.

Misschien ben ik ook anders, zei de jongen. Anders dan je denkt.

Luister, op een dag zul je je realiseren dat het dwaasheid is om je bij een andere vloot aan te sluiten als je je eigen vloot kunt besturen.

Denk je dat?

Ja.

Ze waren even stil.

Hoofdstuk 2: Een KINDER VAN DE GOEDEREN

Vele aardse jaren later...

Op een andere wereld.

Ver van het Sol-systeem, het centrum van de Unie van Menselijke Werelden.

1

De riviermoordenaar.

Zo noemden ze je, maar ze namen je naam weg en je bent onderworpen aan de vloek van de goden van de ijsvulkaan als je die tegen de wil van je stam blijft gebruiken...

De figuur stond stil, staande in de ongeveer min honderd graden Celsius koude wind. Handmatige methaandruppels regende uit een vuile bruine lucht. Ze zijn langzaam gevallen. De dichte atmosfeer, die voornamelijk bestaat uit stikstof- en zwavelverbindingen, veroorzaakte deze zeer langzame regen. De zwaartekracht van slechts 0,6 gram is daar nog bijgekomen.

De grote druppels barsten als ze de grond raken, die is gemaakt van vuil, keihard ijs. Druppeltjes vloeibaar methaan verzamelden zich in kleine, vertakkende stroompjes die door het onherbergzame reliëf van het ijs slingerden. Een deel van het methaan sijpelde in de ijsspleten. Een ander deel zou zich verzamelen in steeds grotere beekjes en stroompjes, die samenkomen tot ware stroompjes, die uiteindelijk in de glinsterende zee stromen, die als een fonkelend lint aan de horizon schijnen.

Je weg is niet ver meer! dacht het ruige schepsel, uitgerust met in totaal zes ledematen. Je honger zal eindigen wanneer je de kust bereikt... De tijd is gunstig.

Een arm schoot naar voren en ving een van de langzaam zinkende methaandruppels op, die ergens ver boven hem moeten zijn gecondenseerd in een bruingrijze bergketen van wolken. Maar dit waren allemaal dingen die dit wezen niet wist, dat het niet eens geloofde dat het natuurlijke processen waren, maar waren genaden van de Grote Wolk-Spitter, zoals de Opperste onder de Goden werd genoemd, die op de top van de ongelooflijk hoge pieken van de ijsvulkanen verbleef en de wetten aan stervelingen had gegeven.

Wetten die je brak, jij ellendeling!

De Whuuorr voelde een aangename stimulans van de zenuwuiteinden aan het binnenoppervlak van die achtvingerige reuzenhand waarmee hij de druppel methaan had opgevangen. De druppel is gebarsten. Het meeste van wat op de palm van zijn hand was geland, spatte gewoon weg en splitste zich in kleine druppeltjes.

Maar in de holte in het midden van de handpalm bleef genoeg van dit kostbare nat over om het te voeden in een van de twee openingen voor voedselinname.

Een Whuuorr-jongen heeft van jongs af aan geleerd hoe hij druppels moet opvangen, want het methaan dat uit de vuile wolkenbergen regent, smaakte gewoon anders dan de vloeistof die je uit de grond kon absorberen. Soms was het methaan in sommige meren met weinig vloeistofuitwisseling zo giftig dat je het niet kon drinken. Met de druppels die uit de lucht vielen, is dit nooit gebeurd.

De Whuuorr heeft de vloeistof door zijn tweede eetopening gretig in zichzelf gezogen en een aangenaam gegrom uitgestraald.

Dat is goed, dacht hij. Echt goed... De weg hierheen was zo lang en eenzaam... Ik moest dringend weer drinken!

De Whuuorr was drie meter hoog, had een sterk en een delicaat paar armen, waarvan de achtvingerige grijphanden gewapend waren met lange klauwen, die konden worden ingetrokken. De poten waren relatief kort en voorzien van zeer grote voeten, waardoor ook op gladde ijsoppervlakken een veilige stand mogelijk was.

Van top tot teen was de Whuuorr bedekt met een dichte, ruige vacht, die ook de twee mondopeningen bedekte met de bijtgereedschappen. Alleen de grote donkere ogen bleven vrij. Twee waren in diepe grotten aan de zijkanten. Een derde groeide aan het einde van een projectie die zijn startpunt had aan de bovenkant van de schedel en in alle richtingen kon worden gezwenkt. De Whuuorr kon daarom zijn blik omdraaien zonder noodzakelijkerwijs zijn grote hoofd te hoeven draaien.

Hij werd de River Conqueror genoemd omdat geen enkele andere Whuuorr van zijn stam in staat was geweest om zulke brede rivieren over te steken als hij. Hiervoor gebruikte hij de lange visgraat van een reusachtig vlot, die hij met zijn twee linker grijphanden stevig vasthield. De Whuuorr, vroeger bekend als de River Conqueror door zijn stam, gebruikte deze gigantische scheermesjes ook als wapen. Hetzij tegen oorlogszuchtige soortgenoten, hetzij tegen meedogenloze roofdieren, op wiens menu ook een Whuuorr kan worden gevonden. De ijswormen bijvoorbeeld, die diepe tunnels boorden in het keiharde en bizar gevormde ijs dat eeuwen geleden bevroor, om vervolgens plotseling naar de oppervlakte te komen als ze dachten dat daar iets was dat hun spijsverteringsorganen konden verwerken.

Je had een naam en zelfs als het een schande is om je oude naam te blijven gebruiken en over jezelf te spreken als een riviermoordenaar, kan het niet verkeerd zijn om een naam voor jezelf te maken.

Duidelijk en ondubbelzinnig was deze gedachte in het bewustzijn van de Whuuorr.

Dit maakte hem in het begin bang, omdat hij zichzelf strikt verboden had om zelfs maar over deze mogelijkheid na te denken.

Als je de wetten van de vulkanische goden breekt,