De schorpioenrijders van Candakor: Science Fiction

By Brian Carisi

De schorpioenrijders van Candakor: Science Fiction

door Brian Carisi

 

 

 

 

Op de planeet Candakor-3 zijn er twee rivaliserende groepen menselijke afstammelingen:

De Ada'an zijn één met de natuur en haten de Sudori die zich in hun steden verschansen tegen hen en de natuur. En nu staan de Sudori op het punt het monopolie van het IMPERIUM VAN DE MENSHEID te breken. De Sudori ontwikkelen het verboden sneller-dan-licht ruimtereizen en brengen door de bijzondere kosmische positie van Candakor de stabiliteit van het ruimte-tijdcontinuüm in gevaar.

Jon Renard, de agent van de subimperator, is hier om dat te voorkomen. Maar hij moet voorzichtig te werk gaan om de economische orde niet in gevaar te brengen: De Sudori zijn al eeuwenlang lid van de interstellaire handelsalliantie. Maar de sub-imperator heeft voorzorgsmaatregelen genomen en de Ada'an voor zijn dienaar voorbereid, om deze op een dag te gebruiken. Voor het welzijn van het universum.

Nu moet Jon Renard zich bewijzen - als diezelfde dienaar en boodschapper - en als de lang voorspelde Messias van de sterren....

• Language: Nederlands
• Publisher: BEKKERpublishing
• Release date: Jan 17, 2023
• ISBN: 9798215074817

Book preview

De schorpioenrijders van Candakor: Science Fiction

door Brian Carisi

Op de planeet Candakor-3 zijn er twee rivaliserende groepen menselijke afstammelingen:

De Ada'an zijn één met de natuur en haten de Sudori die zich in hun steden verschansen tegen hen en de natuur. En nu staan de Sudori op het punt het monopolie van het IMPERIUM VAN DE MENSHEID te breken. De Sudori ontwikkelen het verboden sneller-dan-licht ruimtereizen en brengen door de bijzondere kosmische positie van Candakor de stabiliteit van het ruimte-tijdcontinuüm in gevaar.

Jon Renard, de agent van de subimperator, is hier om dat te voorkomen. Maar hij moet voorzichtig te werk gaan om de economische orde niet in gevaar te brengen: De Sudori zijn al eeuwenlang lid van de interstellaire handelsalliantie. Maar de sub-imperator heeft voorzorgsmaatregelen genomen en de Ada'an voor zijn dienaar voorbereid, om deze op een dag te gebruiken. Voor het welzijn van het universum.

Nu moet Jon Renard zich bewijzen - als diezelfde dienaar en boodschapper - en als de lang voorspelde Messias van de sterren....

Deel 1

Het IMPERIUM VAN DE MENSHEID is gebaseerd op het verbod om sneller dan het licht te vliegen. Het klinkt paradoxaal dat effectieve heerschappij over deze onvoorstelbaar grote ruimte, miljarden lichtjaren groot, gebaseerd moet zijn op de immobiliteit van haar bewoners.

Samtong Gordis, een vroege dissident

*

Nu je mijn verhaal kent, zul je je nog meer bewust worden van wat het betekent om mijn dienaar te zijn, zei de Sub-Imperator in dienst van het melkweg-omvattende IMPERIUM VAN DE MENSHEID, een rijk dat in meer dan een miljoen jaar was ontstaan. De subimperator van de lokale sector had de vorm van een jonge man aangenomen.  Zijn lange haar viel tot op zijn schouders. Zijn jeugdige uiterlijk verhulde echter zijn ware leeftijd. Zijn bestaan duurde eeuwen. Ooit was hij een man geweest die Richard Berringer heette, maar dat was een ander verhaal. Nu droeg hij het uiterlijk van een mens. Maar iemand met een leven van meer dan een miljoen jaar achter zich kon nauwelijks vergeleken worden met een gewoon mens.

Meer als met een god.

Maar het is allemaal een kwestie van schaal.

De subimperator vervolgde: Het gaat om niets meer, maar ook niets minder dan het handhaven van het evenwicht in een groot deel van het universum.

Een evenwicht dat voortdurend in gevaar is, concludeerde ik. Mijn naam is Jon Renard en ik ben niets meer dan een werktuig. Een wapen in dienst van de subimperator en dus van de ijzeren, onwrikbare orde die het IMPERIUM VAN DE MENSHEID oplegde aan het deel van het universum dat het regeerde. 

Je zei het, stemde de sub-imperator in.

Er verscheen een projectie. Het driedimensionale beeld van een zonnestelsel.

De locatie van mijn volgende missie?, vroeg ik.

Het Candakor systeem.

Nooit van gehoord.

Hoe kon het? Het is een onbeduidend stofje in de leegte...

Ik begrijp het.

Een stofje dat zich op een cruciaal punt in het heelal bevindt.

In een deel van de projectie verscheen een kleinere schematische voorstelling met meer details over het systeem:

CANDAKOR SYSTEEM: IN TOTAAL VIJF PLANETEN, NUMMER DRIE EN VIER BEWOOND DOOR MENSEN. NUMMER DRIE HEEFT EEN ZUURSTOF-STIKSTOFATMOSFEER EN IS VOOR TWEEDERDE BEDEKT MET LAND. BESTAAN ER ZOUTE BINNENZEEËN. CANDAKOR-3 HEEFT EEN DROOG WOESTIJNKLIMAAT MET TEMPERATUREN TUSSEN -20° EN +50° CELSIUS. IS DE MENSACHTIGE BEVOLKING VERDEELD IN TWEE CULTUREEL EN TAALKUNDIG ZEER VERSCHILLENDE GROEPEN: DE STEDELIJKE SUDORI EN DE NOMADISCHE ADA'AN. DOOR DE LAGE BEVOLKINGSDICHTHEID ZIJN DE TWEE GROEPEN, DIE IN DE LOOP VAN VERSCHILLENDE IMMIGRATIEGOLVEN OP DE PLANEET ZIJN AANGEKOMEN, DE AFGELOPEN DUIZEND JAAR NAUWELIJKS MET ELKAAR IN CONTACT GEKOMEN. CANDAKOR-4 DAARENTEGEN IS EEN ATMOSFERISCHE ROTS WAAROP DE SUDORI VAN CANDAKOR-3 VERSCHILLENDE KOEPELSTEDEN BOUWDEN. IN DE BAAN VAN PLANEET 4 BEVINDEN ZICH OOK DE TERMINALS WAAR DE INTERSTELLAIRE CONTAINERSCHEPEN AANKOMEN.

Een nogal onbeduidend systeem, beaamde ik.

Ik vroeg me dit af voor zover mijn Heer en Meester, de Subimperator, had gesproken over het evenwicht van het universum en soortgelijke betekenisvolle zaken.

De sub-imperator glimlachte mild. Ja, op het eerste gezicht lijkt dat zo. Hij liet een andere projectie ontstaan die de situatie van Candakor illustreerde. Een projectie die aan duidelijkheid niets te wensen overliet en die mij op het eerste gezicht ook zinvol leek. Ik trok mijn wenkbrauwen samen in een soort kronkelende lijn.

Het Candakor-systeem is tenslotte...

...in de intergalactische leegte, verklaarde de sub-imperator, licht knikkend. Ja, dat is waar.

Hoe kwamen de eerste kolonisten daar?

Misschien een half miljoen jaar geleden met behulp van generatieschepen. We weten het niet meer precies. Ik ook niet, trouwens, wat onmogelijk lijkt... Het feit blijft dat er mensen zijn.

Ik vroeg de sub-imperator of de inwoners van het Candakor-systeem ook afkomstig waren uit een van de gigantische menselijke fabrieken, zoals die op de planeet Aarde. Maar de sub-imperator antwoordde ontkennend.

Nee, dat is niet het geval. Voor zover ik weet, zijn er nog nooit mensen in diepe slaap op de duizenden jaren durende reis naar Candakor gestuurd.

Waarom niet?

Niemand heeft er belang bij dat de bevolking daar toeneemt. Het feit dat er überhaupt mensen wonen is niet noodzakelijkerwijs in het belang van het evenwicht waarin we het universum proberen te houden.

Oh, nee?

Je zult het spoedig begrijpen.

Ik vond het nogal vreemd. Had de sub-imperator me net verteld dat er mensen in het Candakor systeem waren die niemand er ooit heen had gestuurd? Al een half miljoen jaar? En dat hij het systeem toch had geïntegreerd in het interstellaire handelsnetwerk van containerschepen - precies voor een half miljoen jaar?

Mijn nieuwsgierigheid groeide.

*

Kobaltblauw glom het kubusvormige containerschip dat net op weg was naar het grote volledig gerobotiseerde baanstation dat in een geostationaire baan rond de atmosfeerloze vierde planeet van de zon Candakor draait. Het ruimtestation bevond zich precies boven Gar Dana, een van de drie koepelsteden op het kale, rotsachtige oppervlak van Candakor-4. Een shuttle vloog in sub-lichtvlucht langs het ruimtestation en maakte zich klaar om te landen.

De shuttle werd robotisch bestuurd.

Er waren in totaal tien mensen aan boord.

Alle gezanten van de Sudori-steden op planeet drie.

Bulezos stond bij een van de ramen en keek naar buiten.

De aanblik van een binnenkomend containerschip lijkt u te fascineren, gezant Bulezos, sprak een grijsharige man, zijn haar in een rechte lijn boven zijn wenkbrauwen geknipt. Bulezos, een jongere man, bijna een kop groter, met vastberaden uitziende donkere ogen, draaide zich om. Een nadenkend gezicht tekende zijn gezicht. Zijn wenkbrauwen vormden een kronkelende lijn.

Nee, fascinatie is niet de juiste term, Tamrin.

Welke term heeft uw voorkeur?

Ik weet het niet. In ieder geval denk ik dat we de afhankelijkheid van het interstellaire handelsnetwerk van containerschepen moeten doorbreken...

Een ambitieus doel.

Niet als we sneller dan het licht kunnen vliegen en onze schepen er standaard mee kunnen uitrusten.

Tamrin haalde diep adem.

Hij kruiste zijn armen voor zijn borst en trok zijn wenkbrauwen op. Hij keek ook door het kijkvenster. Het kobaltblauwe containerschip schoof langzaam vooruit door de bijna volledig zwarte ruimte.

Deze schepen moeten eeuwenlang onderweg zijn geweest.

Misschien zelfs langer.

Ze werden volledig robot gestuurd en kropen door de uitgestrektheid van de interstellaire ruimte in sub-licht vlucht. Hun schijnbaar eindeloze reizen brachten hen zelfs naar afgelegen plaatsen als het Candakor-systeem, dat ver weg van elke materie in het midden van de zwarte ruimte zweefde.

Een vergeten verzameling van materie tussen sterrenstelsels.

Ik denk niet dat het verstandig is om in opstand te komen tegen die macht die deze containerschepen over zulke grote afstanden kan coördineren. Het moet een gigantische organisatorische prestatie zijn! Niet alleen als je kijkt naar de ruimtelijke dimensie, maar ook in termen van tijd...

De mondhoeken van Bulezos draaiden zich spottend om.

Er is helemaal geen behoefte aan eerbied.

Denk je niet?

Deze heren van de sterren zijn geen goden.

Vergeleken met ons, ja.

Niet als we leren sneller dan het licht te vliegen.

Dit betekent oorlog.

Oorlog? Met wie? Met de zielige Ada'an nomaden die denken dat veel van onze technologische verworvenheden heiligschennis zijn? Bulezos lachte het uit. Of ben je bang voor de mysterieuze krachten achter de grote duisternis die zich met ons lot bemoeien?

Zou dat geen reden zijn om bang te zijn?, antwoordde Tamrin met een tegenvraag. Zijn stem klonk absoluut kalm.

Bulezos haalde zijn schouders op. Hij verachtte de aarzeling van de ouderen. Al veel te lang had het, naar zijn mening, gezorgd voor opstoppingen in de steden van de Sudori. Zowel op Candakor-3, zijn thuiswereld, als op de vierde planeet van dit systeem.

Waarom zouden we bang moeten zijn voor een reactie van deze verre machten? vroeg Bulezos toen, zijn mond draaiend op een manier die zijn gezicht een licht cynische uitstraling gaf. Immers, de straf van de heren over de containerschepen kan op zijn vroegst enkele eeuwen duren.

Waarom ben je daar zo zeker van? was het sceptische antwoord.

De vergadering van Sudori steden zal beslissen.

Ja, en hopelijk denken we daarbij aan onze toekomst!

Maak je geen zorgen, de vergadering wel. In ieder geval hoop ik dat deze keer de verouderde koppigheid niet de overhand krijgt.

*

Niet ver van het Candakor-systeem was ik in een shuttle gelanceerd vanaf het subimperatorschip. Een kleine eenmans shuttle die geen enkele technische finesse had.

Het ding had gewoon de taak om mij, Jon Renard, naar Candakor-3 te brengen en me veilig aan de oppervlakte te zetten.

Ik had een duidelijk omschreven missie.

Zoals altijd.

Er was een factie in de heersende klasse van de Sudori-steden die er alles aan deed om sneller dan het licht te ontwikkelen en ongebreideld te gebruiken. Dit kan rampzalige gevolgen hebben voor het ruimte-tijd continuüm. Daarom was sneller vliegen dan licht lange tijd alleen toegestaan voor de eenheden van de subimperatoren.

Anders was er geen snellere ruimtevaart dan licht. En dat moest zo blijven ten koste van alles. Zoals de subimperator me duidelijk had gemaakt.

Het is mogelijk dat de gevolgen op een andere willekeurige plaats in het heelal niet zo ernstig zouden zijn geweest als de subimperator voorspelde voor het gebied rond het Candakor-stelsel.

Want hier ontmoetten de zwaartekrachtvelden van verschillende sterrenstelsels elkaar op een heel bijzondere, karakteristieke manier. Een omstandigheid die van het Candakor-systeem een bijzonder gevoelig punt in de ruimte-tijd structuur maakte vanuit fysisch oogpunt.

Het was een soort kruising. Als hier een voor het bestaan van de ruimte-tijdstructuur relevante gebeurtenis plaatsvond, zoals een toenemend gebruik van de verboden vlucht boven het licht, dan waren er in alle opzichten onaangename gevolgen te verwachten die niet te voorzien waren. Net als bij de stimulatie van een acupressuur drukpunt van het menselijk lichaam, waren ook effecten op soms verafgelegen gebieden van het lichaam waarneembaar.

Mijn shuttle heeft Candakor-4 bereikt.

Het ruimtestation Gar-Dosan, van waaruit zowel het verkeer van de interstellaire containerschepen met sub-lichtsnelheid als het ruimteverkeer van het interne systeem van de Sudori werd geregeld, richtte zich op de boordcomputer en begon ermee te communiceren. De ID-code die de shuttlecomputer terugstuurde, zou ervoor zorgen dat ik zonder problemen kon passeren.

Mijn verschijning zou geen verdere aandacht trekken, niemand waarschuwen.

De technische mogelijkheden van de sub-imperator overtroffen die van de Sudori Federatie aanzienlijk.

En om dat in een bepaald opzicht zo te houden, was ik hierheen gestuurd.

Ondertussen wachtte het subimperatorschip buiten het Candakor-systeem. Hoewel ik me vaak genoeg had afgevraagd: Is het echt een... schip? Of is het niet, in feite... de sub-imperator persoonlijk? Als je het woord persoonlijk in zo'n context zou mogen gebruiken...

Hoe lang duurt het voordat we bij Candakor-3 zijn?, vroeg ik de boordcomputer van de shuttle over de akoestische input.

Drie standaard dagen.

Ik zuchtte.

Maar tegelijkertijd was het mij natuurlijk duidelijk dat sneller transport niet mogelijk was. Tenminste niet zonder veel aandacht te trekken.

Ik sloot mijn ogen voor enkele ogenblikken en visualiseerde de rol die ik moest spelen na de landing op Candakor-3.

Je zult de afgezant van de sub-imperator zijn, ging het door mijn hoofd. Herkenbaar aan een stervormig amulet waarvan de technische werking mij in staat stelt bepaalde psi-impulsen uit te zenden....

De nomadische Ada'an waren ongetwijfeld van menselijke afkomst.

Maar in de eeuwen die verstreken waren sinds ze zich op Candakor-3 vestigden, waren ze veranderd. Dit gold met name voor een bepaalde sector van hun hersenen, die in staat was impulsen uit te zenden die de nomaden van Candakor gebruikten om de Anfatoi te sturen: enorme, schorpioenachtige wezens op wier reusachtige carapaces zij hun woningen bouwden. Op de rug van de Anfatoi doorkruisten ze de stofdroge, dorre rotswoestijnen die het grootste deel van Candakor-3 bedekten.

En het was onmogelijk erkenning te krijgen onder de Ada'an als men niet in staat was een Anfatoi te leiden. Volgens de legende had de Heer der Sterren de Anfatoi eeuwen geleden aan de Ada'an onderworpen, en zo het voortbestaan van de Ada'an op Candakor-3 verzekerd. Een omstandigheid die ervoor gezorgd had dat ze hem als een god aanbaden.

De sub-imperator, dacht ik.

Hij had waarschijnlijk de hand gehad in de neurologische verandering van Ada'an.

Ik heb de informatieopslag van de shuttlecomputer hiervoor niet gecontroleerd. Het was mogelijk dat dergelijke informatie niet in de desbetreffende databanken was opgenomen. En het feit dat de sub-imperator het me niet zelf had verteld was ergens misschien wel te rechtvaardigen - al was het gewoon omdat het niet belangrijk genoeg was.

Wat de gevoelige informatie in de informatieopslag van de shuttle betreft: Het was immers te verwachten dat de shuttle na de landing in verkeerde handen zou vallen.

Het kon tenminste niet volledig worden uitgesloten.

En verbinding maken met de sub-imperator was nu niet meer mogelijk; het risico was gewoon te groot.

De Federatie van Sudori Steden was al verdacht genoeg.

Hun beleidsmakers wisten heel goed dat zij hun plannen om sneller dan het licht te kunnen vliegen geheim moesten houden en dat er ergens daarbuiten, in de zwarte oneindigheid van de ruimte tussen de sterrenstelsels of nog verder weg, een macht was die juist dat wilde verhinderen.

Drie dagen, dacht ik.

Drie dagen rust bleven waarschijnlijk over, als er niets onverwachts gebeurde.

En dat was niet aan te nemen, gezien de stand van zaken.

Maar toen wachtte mij een uiterst gevaarlijke missie.

Ik, Jon Renard, de dienaar van de SUBIMPERATOR, die als een god werd aanbeden door een deel van de bevolking van Candakor-3.

*

Drie standaard dagen later... 

Gar Maduna, de grootste ruimtehaven op Candakor-3 en een van de belangrijkste steden van de Sudori Federatie...

De grote koepel van een paraplu van pure energie boog zich over de stad.

De stormen van de derde Candakor planeet waren moordend. Ze raasden over het grotendeels vlakke oppervlak met honderden kilometers per uur. Atmosferische turbulentie die nauwelijks werd afgeremd.

Er waren slechts enkele opvallende rotspartijen. Tectonische activiteit onder de oppervlakte korst van Candakor-3 was niet noemenswaardig.

Zonder de massieve afscherming zouden de slanke gebouwen van Gar Maduna, die zich in kubus- of cilindervorm naar boven uitstrekken, binnen enkele maanden met de grond gelijk gemaakt zijn.

Alleen dit beschermende schild zorgde ervoor dat de stad bleef zoals ze was. Een imposant teken van menselijke beschaving, ver weg van elke opeenhoping van materie in het heelal.

Iets anders maakte de baffle noodzakelijk:

De roofzuchtige Ada'an nomaden, de eerste menselijke kolonisten op Candakor-3, die nog steeds geloofden dat zij zoiets als het recht van eerste toegang bezaten en de in steden wonende Sudori beschouwden als goddeloze heiligschenners tegen de aard van het universum.

Het waren meedogenloze, genadeloze krijgers, die hun monsterlijke reuzenschorpioenen gebruikten als mobiele woningen en als wapens.

Maar een Anfatoi kon niet door een schot als dat van Gar Maduna dringen, zelfs niet met al zijn kracht. Dat was onmogelijk. En de Ada'an waren net zo vaak in oorlog met de Sudori als met hun eigen soort.

Want er was pure anarchie tussen de verschillende groepen en stammen.

Geen van hen zou een opperste leiding hebben aanvaard of zich op enigerlei wijze hebben laten dicteren. Telkens weer waren er bloedige gevechten tussen hen, die de Sudori onder andere probeerden uit te lokken