Vloek van onsterfelijkheid (EXO-TERRESTRIAL-FORCES 2): De erfenis van de OUTER SPACE Nanites

By Jens F. Simon

Mysterieuze voorvallen doen de plaatselijke beschaving schudden. Het lijkt alsof er magische krachten en magie in het spel zijn. Verschillende moordaanslagen op Sigurd, die hij alleen overleeft dankzij zijn speciale vaardigheden, overtuigen hem ervan dat hij zijn krachten moet bundelen met de nieuwe MBF-organisatie om de mysteries op te lossen. Zijn topprioriteit is echter de zoektocht naar het organische schip PAURUSHEYA, dat 250 jaar geleden ook op mysterieuze wijze verdween. In een vergeten en ondoordringbaar deel van de wereld, midden in het dichte Hondurese regenwoud in de regio La Mosquitia, stuiten Alethea en Sigurd op de legendarische stad. Via de "Ring van Srem" worden hij en Alethea, het voormalige materiële hologram en avatar van het ruimteschip Paurusheya, getransporteerd naar de energetische halfwereld van de Zetschn'cha. Daar is de hemisfeer, het toevluchtsoord van de magiër Sol'altoo, de autocratische tiran.

• Language: Nederlands
• Publisher: S. Verlag JG
• Release date: Apr 14, 2024
• ISBN: 9783966747042

Jens F. Simon

Jens F. Simon war schon immer ein Träumer, der sich mehr in seiner eigenen Fantasiewelt bewegte, als in der Realität. Nach dem Grundwehrdienst begann er Jura zu studieren. Als seine Eltern unverhofft starben, brach er das Studium ab und schlug sich mit Gelegenheitsjobs durchs Leben. Nach dem Scheidern seiner ersten Beziehung traf er dann doch seine Traumfrau und gründete eine Familie. Heute schreibt er die fantastischen Geschichten, die ihn ein Leben lang begleitet haben.

Book preview

De Xxiin Race

De binnenkant van het mandhuis was nogal somber, en aangezien ik eerder in de zeer grote en uiterst heldere zonneschijf had gekeken, kronkelden er nog steeds witte stippen en een heldere cirkel over mijn iris.

Ik stopte onmiddellijk na binnenkomst en wreef in mijn ogen. Langzaam raakten ze gewend aan de nieuwe lichtomstandigheden en onthulden mij het ware uiterlijk van de Xxiin.

Natuurlijk had ik al zoiets verwacht sinds ik contact had gemaakt met de nanites.

Direct voor mijn ogen zweefde een dichte stofwolk die roodachtig gloeide, althans dat was mijn eerste indruk. Natuurlijk kon ik raden dat het geen stofdeeltjes waren die zich daar hadden verzameld.

Onwillekeurig veranderde mijn gezichtsveld toen ik me op de wolk richtte.

Het hing ongeveer een meter boven de grond en draaide lichtjes. Eerst zag ik alleen een zwerm kleine lichamen.

Hoe meer ik me concentreerde, hoe meer details ik kon onderscheiden. Ik zag ze in de meest uiteenlopende roodachtige tinten, organische nanieten.

Wij zijn de heerser van het grote eiland van de ruimte, hoorde ik nu een vreemde gedachte in mijn hoofd.

De bewegingen van de individuele wezens die ik zag, vertraagden spontaan. Kwam de gedachte van hen? Heb ik de Xxiin in hun ware vorm gezien?

Je bent op de goede weg. Wij zijn de Xxiin en wij zijn de Xaa! Je bent op het ruimte-eiland XAAL op weg door de grote leegte naar ons huis.

Pas op, de Xxiin lezen je gedachten!

De vreemde maar eigen absolute gedachte van mijn onderbewustzijn stond haarscherp in mijn gedachten.

De wolk nanieten die in de lucht voor me bewoog was gekrompen en draaide minder snel dan voorheen.

Als een telepathische verbinding mogelijk is, dan werkt de parashield generator niet meer. Dienovereenkomstig kun je ook je krachten weer gebruiken!

Ik schrok maar even, toen had ik mezelf weer betrapt.

Mens, jij die jezelf Sigurd Westall noemt, weet dat je een gast bent op mijn schip en geen gevangene.

De woorden van de Xxiin die zich aan mij had voorgesteld als Xaa galmden nog na in mijn hoofd toen ik met de kracht van telekinese al voorzichtig een van de twee stalen koppen die aan de zijkanten van de ingang stonden een paar centimeter van de grond had getild.

Het zou slechts een test zijn en na wat mij net verteld was, leek er op dit moment geen echt gevaar voor mij te zijn.

Natuurlijk, als onze gast bent u aan geen enkele beperking onderworpen!

Dus Xaa had gemerkt dat ik telekinetisch actief was geworden. Geschrokken liet ik de robot die als exoskelet voor de Xxiin diende los en er klonk een gedempt geluid toen hij met beide voeten de grond weer raakte.

Na deze vreemde verklaring dat ik een gast was, kwam natuurlijk onmiddellijk de vraag in me op waarom ik gedwongen was aan boord van dit ruimteschip te gaan.

Ik spreek namens de koningin. Nadat de TRISHARANA, zoals jullie het station op de tweede planeet van jullie thuisstelsel noemen, over jullie vertelde, was het besluit van de koningin om jullie bij haar te brengen niet meer dan logisch. Natuurlijk konden we je niet zomaar een uitnodiging sturen, het moest op een ontvoering lijken. De ogen van onze vijanden zijn overal, zelfs hier aan boord van mijn schip!

De telepathische transmissie werd abrupt afgebroken. Ik had weinig begrepen van wat Xaa me probeerde te vertellen.

Het leek me dat hij al meer kennis over de hele situatie veronderstelde dan ik werkelijk had.

Het duurde niet lang voordat ik zijn gedachteboodschap weer hoorde.

We zijn op weg naar ons thuissysteem. Hij staat bij u bekend onder de menselijke naam Epsilon Eridani en is slechts ongeveer 10,5 lichtjaar van uw zon verwijderd. Koningin Yiilyix zal veel van uw vragen kunnen beantwoorden. Ze zal u onmiddellijk informeren. Nogmaals, mijn excuses voor het ongemak dat we u hebben bezorgd, maar de gespannen situatie liet ons geen keus. We gaan nu ons thuissysteem binnen. Over iets minder dan een half uur zijn we bij Xelio. Begeleid me alsjeblieft!

De wolk xxiin steeg iets hoger en bewoog zich toen recht naar het exoskelet dat ik eerder telekinetisch had opgetild.

Op het stalen hoofd gingen de twee oogkassen open toen de naderende wolk zich in tweeën splitste en de organische nanieten door de twee openingen in het hoofd dreven.

Het leek alsof twee dunne geluidspluimen letterlijk werden opgezogen door de ogen van de staalkop.

In een oogwenk waren ze in het hoofd verdwenen en werden de oogkassen weer afgesloten door een roodgloeiende schijf.

Kom, volg mij, hoorde ik de oproep in mijn gedachten.

Deze keer ging het niet weer door de enorme biotoop met de hete zonneschijf, maar leidde Xaa's pad naar een smalle gang.

De gang was halfdonker en mijn pupillen hadden opnieuw enkele seconden nodig om zich aan de lichtomstandigheden aan te passen.

Maar ik had precies die paar seconden niet meer. Een bulderende stroom energie raakte me.

Mijn onderbewustzijn reageerde sneller dan ik kon om op mijn riemgesp te drukken en het beschermende veld te activeren.

Het zou ook veel te laat zijn geweest, want de stralingsvloed had me al bereikt voordat ik ook maar een vinger kon uitsteken. Xaa's exoskelet gloeide fel en begon vloeibaar te worden in mijn maagstreek.

Hij stond aan mijn rechterzijde, en terwijl het telekinetische onderscheppingsveld mij beschermde, ontving zijn robotlichaam des te meer.

Ik stond nog steeds rechtop in het midden van de smalle gang, terwijl Xaa opzij werd geslingerd.

Ben je in orde daarbinnen?

Mijn telepathische vraag werd eerst niet beantwoord. Het energetisch beschermend schild zat nu weer om mijn lichaam.

De schemerigheid van de gang werd overspoeld door een verwoed knipperend blauw licht dat van de muren leek te komen.

Ik stond nu voor Xaa, die eerst in een lichte hoek tegen de zijwand leunde en er vervolgens afgleed. Ik bedekte hem met mijn lichaam tegen hernieuwd vuur.

Maar niemand kwam terug. In plaats daarvan werd een schot in de tegenoverliggende muur zichtbaar dat ik niet eerder had opgemerkt.

Twee stalen koppen kwamen tevoorschijn, en terwijl een van hen zich naast Xaa op zijn knieën liet vallen, stormde de ander, met een langwerpig wapen in beide handen, langs me heen de gang in van waaruit de aanval was gekomen.

Ik keek toe hoe het stalen hoofd naast me met een instrument de oogkassen van Xaa's exoskelet op de grond saboteerde.

Het duurde slechts enkele seconden, toen gingen de toegangen open en twee rookpluimen verlieten de kop en dreven rechtstreeks naar de tweede staalkop, die het instrument nog steeds in zijn handen had.

Blijkbaar was het hoofd van deze robot onbezet door de Xxiin.

De entiteit die zichzelf Xaa noemde reageerde onmiddellijk nadat de oogkassen zich weer sloten en ik zijn telepathische boodschap hoorde: Helaas heeft mijn exoskelet schade opgelopen bij de afschuwelijke aanval waardoor ik geen contact met u kon opnemen. We vertrouwen op de positronisch-neutonische controle van onze draagrobots om telepathisch contact te maken met organische wezens.

Hij zweeg even en stond op.

Vergeef deze vreselijke hinderlaag. We hadden het niet kunnen voorzien, hoewel we er wel vanuit moesten gaan dat de afvallige Mernchen nu hun ware gezicht zouden laten zien.

Nogmaals, ik begreep te weinig om een zinvolle vraag te stellen.

Heb nog even geduld. Koningin Yiilyix zal je alles uitleggen. Volg me nu naar haar toe. Het ruimte-eiland XAAL is inmiddels geland.

Toen we het enorme schip verlieten, had ik aanvankelijk verwacht een ruimtehaven of tenminste een basis voor ruimteschepen binnen te gaan.  Maar verre van dat. Er was zelfs geen vaste grond.

De steunplaten van de landingspoten stonden eigenlijk op een groen veld. Ik nam echter aan dat niet het hele gewicht van het schip op hen rustte, maar dat de hoofdmassa gewichtloos werd gehouden door een antigrav-eenheid.

In het algemeen zou zo'n apparaat standaard moeten zijn voor ruimteschepen. Dat is tenminste wat ik in mijn boeken had gelezen.

Ik keek geïnteresseerd rond. Het landschap dat ik kon overzien leek sterk op de biotoop aan boord van de XAAL. Zelfs de levende manden bestonden.

Maar ze zagen er vele malen groter en massiever uit dan ik me herinnerde van het ruimteschip.

Op een afstand van ongeveer 1000 meter kon ik een bijzonder groot en uiterst schitterend korfgebouw zien. Het leek in zijn geheel nog groter dan het schip achter mij.

Het paleis van onze koningin, de telepathisch gegeven boodschap stond al in mijn hoofd geschreven. In voor- en tegenspoed moest ik eraan wennen dat elke Xxiin zo gemakkelijk mijn gedachten kon lezen.

Het paleis glansde goudgeel tot oranje en oker in de ondergaande zon.

De Xxiin waren organische nanieten en uit een aantal van 10.000 individuele wezens ontwikkelden ze een mentaal intellect, ze werden intelligent.

Toen ik de kamer binnenkwam, dacht ik eerst dat Xaa zich had vergist. Ik had een zeer grote, ruime en lichte troonzaal verwacht waar koningin Yiilyix mij zou begroeten.

In vergelijking daarmee was deze kleine, sombere kamer een echte teleurstelling.

Ik wilde me tot Xaa wenden, maar hij was al van de aardbodem verdwenen. Ik stond verloren in het midden van de verder lege kamer en wachtte. Mijn innerlijke spanning steeg.

Ik probeerde iets concreets te zien in de duisternis die alles omringde. Leek het gewoon zo of werd de lucht om me heen dichter.

Donkere mistflarden rezen van de vloer door de hele kamer. Toen merkte ik dat de mist zich langzaam verzamelde op een plek ongeveer twee meter voor me.

Het was griezelig toen zich een menselijke figuur vormde uit het grijs-witte web. Meer en meer details werden zichtbaar.

Toen versnelde het proces explosief en stond er een jonge vrouw voor me, die naar me glimlachte. Geschrokken deed ik een stap achteruit.

Voor me stond een beeld van Alethea.

Ik vind dat helemaal niet grappig! Mijn gedachten moeten meer dan boos zijn geweest, want onmiddellijk veranderde de vorm van mijn gezicht en mijn haar.

Het was niet onze bedoeling je pijn te doen. We dachten dat het u bijzonder zou bevallen om oog in oog te staan met een wezen dat u koesterde. We dachten dat het het contact en onze relatie naar een vriendschappelijk niveau zou tillen!

De gedachte verscheen in mijn hoofd en synchroon bewoog de vrouw voor mij haar lippen.

Voor mij stond nu een vreemd wezen in de vorm van een menselijke vrouw die heel mooi was, maar niet meer op Alethea leek.

Wij zijn koningin Yiilyix. Wij zijn de kwintessens van de Xxiin. We bestaan uit ongeveer een miljoen individuele wezens. Wees welkom mens, jij die jezelf Sigurd Westall noemt.

Wat wil je van me? Waarom heb je me ontvoerd, en hoe dan ook, hoe wist je van het bestaan van de TRISHARANA? Waarom hielp het je en wat deed je eigenlijk in ons zonnestelsel samen met de Mernchen?

Eenmaal begonnen, kwamen er steeds meer vragen op mijn lippen. Hier en nu was de kans om alle antwoorden te krijgen.

Ga zitten, mens, jij die Paurusa heet, bewaker van onbegrijpelijke macht.

Dat wist ze ook. Langzaam werd het echt griezelig voor mij, hoewel de hele situatie al meer dan onwerkelijk was. Ik moest weer aan mijn boeken denken.

Tegelijkertijd keek ik de koningin recht in de ogen en merkte een wat dromerige blik op. Moet de Xxiin weer in mijn gedachten snuffelen. Ik had de gedachte nog niet afgemaakt toen haar blik weer opklaarde.

We zaten tegenover elkaar op de kale vloer terwijl ze verder ging: "Om op sommige van uw vragen vooruit te lopen, we zijn naar uw zonnestelsel gekomen omdat we voortdurend op zoek zijn naar zogenaamde 'zeldzame aarden', die wij, of liever gezegd onze bondgenoten, de Mernchen, nodig hebben om complexe positronische assemblages te maken. De Mernchen kunnen deze grondstoffen niet zelf synthetiseren.

Gedurende enkele periodes is er iets gebeurd dat we niet kunnen verklaren. De Mernchen worden steeds agressiever tegen ons. Onze relatie is nooit echt harmonieus geweest, maar eerder een soort symbiose, een gemaksgemeenschap waarin elke partij op de een of andere manier van de ander profiteert. We weten dat de Mernchen ons Xxiin minachten vanwege ons gebrek aan intelligentie. Toch zijn wij als groep veel intelligenter dan zij en hebben wij hun technologie kunnen ontwikkelen. In ruil daarvoor kregen we van hen de technologie die we zelf niet konden bouwen vanwege het gebrek aan infrastructuur."

Aan de ene kant luisterde ik naar wat de koningin te zeggen had, aan de andere kant probeerde ik te bedenken hoe ik het constante gesnuffel in mijn hoofd kon tegengaan.

Het was meer dan ongemakkelijk voor mij om mijn eigen gedachte te onthullen aan een absoluut vreemde intelligentie. 

Een optie zouden de nanites zijn die je nog steeds in je zak draagt. Probeer ze als schild te gebruiken!

De absolute gedachte van mijn onderbewustzijn deed me opstaan en opletten. Wat bedoelde hij daarmee en hoe ging dat gebeuren?

"De Mernchen proberen ons steeds meer te gebruiken voor hun eigen doeleinden zonder er iets voor terug te doen.

De gedachtenoverdracht van de koningin vermengde zich met mijn eigen bespiegelingen en mijn geest werd bovendien belast met de opmerkingen van mijn onderbewustzijn.

De nanobots kunnen misschien het neurale correlaat van je bewustzijn afschermen van invloeden van buitenaf. Je kunt de nanobots besturen. Met hun hulp is het misschien mogelijk om de neuronetwerken in uw hersenen die telepathische gedachtenoverdracht of -ontvangst mogelijk maken zodanig te controleren dat dit niet meer mogelijk is zonder uw vrijwillige toestemming!

Ik was eerst stomverbaasd. Hoe wist ik, of beter gezegd mijn onderbewustzijn, van deze dingen?

Toen we dat punt hadden bereikt, moesten we handelen. Bij toeval waren we in jullie thuisstelsel en ook bij toeval kregen we kennis van een heel oud ruimtestation.

Koningin Yiilyix' gedachtenboodschap bleef zich in mij vermengen met de gedachtenprocessen van het onderbewustzijn en mijn eigen overpeinzingen.

Ik was al bang om helemaal gek te worden, of op zijn minst gek.

In de paniek die ontstond, deed ik wat mijn onderbewustzijn me had voorgesteld.

Ik activeerde de nanobots in mijn zak. Wat er toen precies gebeurde, kon ik niet direct waarnemen, maar eigenlijk alleen maar denken.

Hier hebben we voor het eerst contact met je gemaakt, Sigurd Westall. Helaas werden we verhinderd door de Mernchen en moesten we het zonnestelsel voortijdig verlaten. Maar onze scheepssensoren pikten vooraf een ruimte-tijdbreuk op, die een energiesignatuur achterliet die we kenden van oude gegevens.

De laatste woorden waren op de een of andere manier stiller geworden. De vreemde gedachten in mijn hoofd vervaagden en een onnatuurlijke kalmte trad in.

In mijn achterhoofd voelde ik een lichte druk die niet meer veranderde.

Broca's gebied, het spraakcentrum, wordt gestimuleerd door de werking van de nanobots. Een te aanvaarden neveneffect voor het feit dat je nu zelf kunt bepalen of en wanneer je je gedachten wilt laten lezen.

... De Mernchen zijn een agressief en door macht geobsedeerd ras. Om een aanvalspunt te vinden om hen te confronteren, hebben we elke mogelijke kans aangegrepen.

De koningin stopte abrupt de gedachtenoverdracht.

Wat is er gebeurd, voel ik je aanwezigheid niet meer?

Dat was een goede vraag. Ik hoopte zelf dat mijn impulsieve beslissing om de nanites in mijn hoofd te laten niet een zwaard van Damocles werd. Maar ze deden precies wat ik ze had opgedragen.

Wat extra hulp van mijn kant was al nodig! Of denk je dat deze kleine dingen onmiddellijk zouden hebben geweten wat neuronetten zijn en waar ze zich bevinden!

Mijn onderbewustzijn had net rechtstreeks tot mij gesproken.

De haren in mijn nek gingen overeind staan en een rilling liep over mijn rug. Was er een tweede intellect in mijn hoofd?

Ik was afgeleid. De koningin zonk voor mijn ogen in de grond. Met grote ogen keek ik naar de plek waar ze zojuist had gezeten.

Hopelijk had ik haar niet beledigd. Tenslotte had ik haar spraak geblokkeerd.

Ik overwoog nog wat ik zou doen toen ik een luid gebrul hoorde van buiten de kamer.

De kamer had geen ramen. Ik keek nadenkend naar een plek op de muur recht tegenover me en fixeerde me op een bepaald punt terwijl mijn gezichtsveld zich begon te vernauwen. Dat wist ik al.

Maar wat ik nu kon zien verbaasde me niet alleen, maar liet me ronduit sprakeloos achter.

De wand van de levende mand bestond uit miljoenen nanieten. Op een paar na, bewogen ze zich niet, maar hielden de positie aan die ze ooit hadden ingenomen.

Ik herkende echter aan hun donkerrode gloeiende kraaloogjes dat ze elk moment actief konden worden.

Ik laat mijn blik langs de muur naar het plafond glijden. Overal hetzelfde, nanieten op nanieten. Zelfs de vloer waar de koningin doorheen was gezakt was van hen gemaakt.

Toen ik weer naar dezelfde plek keek als in het begin, overviel me een zekere ondeugendheid.

Zonder na te denken gebruikte ik mijn telekinetische kracht en zond doelbewust het commando Open! naar de exacte plek op de muur waar mijn blik nog steeds rustte en die ik nu telekinetisch aanraakte.

Tegelijkertijd stelde ik me een ronde opening van ongeveer een meter voor.

Aangezien de kamer verder geen raam had, kon het tenminste geen kwaad om wat zonlicht binnen te laten.

Ik had het commando nog niet klaar toen de nanites al actief begonnen te worden. Het leek alsof ze net echt tot leven waren gekomen.

Ze fladderden en grepen, ze vlogen en huppelden over en onder elkaar over en over het muurvlak.

Geschrokken van het effect van mijn brutale actie, trok ik me terug uit het macrobeeld. Onmiddellijk verdwenen de wazige randen van mijn gezichtsveld en staarde ik verbijsterd naar het snel groter wordende gat dat op magische wijze voor mij in de muur verscheen.

Ik kon ongegeneerd naar buiten kijken. Onder de langzaam verdwijnende stralen van een nu ondergaande zon lag een bloemenveld in een zee van gras.

Iets verder op de achtergrond zag ik de steunplaat van een landingspoot van het ruimteschip XAAL.

Het zilverachtige materiaal werd geraakt door de laatste zonnestralen en stuurde felle flitsen op me af.

Ik kneep geschrokken mijn ogen dicht en keek weer de ruimte in.

Voor me stond koningin Yiilyix, die een beetje geïrriteerd keek als ik haar uitdrukking goed interpreteerde.

Natuurlijk was het een kunstmatig gevormde figuur, maar ik kon me al voorstellen dat de Xxiin ook de gezichtsuitdrukkingen van een mens correct hadden overgenomen in hun kopie. Ze moesten immers communiceren met een compleet vreemde soort.

Gezichtsuitdrukkingen en gebaren waren hier een even belangrijk communicatiemiddel als natuurlijke tekens en de taal van het woord.

Ik stond toe dat de gedachten van de koningin mij bereikten, maar omgekeerd kon zij de mijne niet rechtstreeks ontvangen, maar alleen wanneer ik mij rechtstreeks tot haar richtte.

Ik heb zojuist vernomen dat de Mernchen het bondgenootschap met ons hebben verbroken. Dit gebeurde op een nogal extreme manier.

Koningin Yiilyix keek nog steeds door het ontstane gat naar buiten. De XAAL had zijn schilden opgetrokken.

Ik kon het zien aan de lichte melkachtige gloed die zich nu rond de romp bevond.

We begrijpen steeds minder waarom het Xxiin volk zo vijandig wordt behandeld. De vijf Mernchen aan boord van de XAAL vuurden zonder waarschuwing hun handwapens af op Steer Xaa en twee andere Xxiin. We moesten je arresteren!

De koningin maakte een zichtbaar hulpeloze indruk.

Mens Sigurd Westall, het Xxiin volk vraagt nogmaals om uw hulp.

Met een simpele beweging van haar hoofd naar het gat dat in de muur van de mand was gemaakt, voegde ze eraan toe: We weten van je bijzondere talent en je weg naar perfectie, naar Paurusa. We zouden trots zijn om je te volgen!

Opnieuw begreep ik maar de helft van wat ze zei en deze keer zweeg mijn onderbewustzijn ook.

De XAAL heeft zich gehuld in een beschermend veld. Waarom?

Onze buitenpost heeft zojuist gemeld dat een grote vloot sterrenschepen ons zonnestelsel is binnengekomen. Het heeft de buitenste planeet Xccal al bereikt en blijft op koers naar Xelio. Het zijn duidelijk Mernchen schepen. Normaal kondigen ze zichzelf aan als ze ons systeem binnenkomen. Ondanks herhaalde pogingen tot contact blijven de schepen stil. Rond dezelfde tijd dat we ze opmerkten, begonnen de mernchen aan boord van het ruimte-eiland XAAL de bemanning aan te vallen.

Zijn er nog andere Mernchen op uw planeet?

Nee. Er was nog steeds een groep technici die de leiding over ons had. Dit werd echter opgepikt door een Mernchen schip een paar tijdseenheden voor je arriveerde.

Ik ga aan boord van de XAAL en vlieg naar de Mernchen vloot. Informeer stuurman Xaa om het schild voor korte tijd uit te schakelen.

Ik had me al omgedraaid en wilde naar de uitgang gaan toen de koningin zei: Ish'all, we trust you!

Ik gaf haar nog een kort knikje, hoewel ik niet zeker wist of ze het gebaar begrepen had, en verliet de woonmand. Pas nu op weg naar het Xxiin moederschip realiseerde ik me echt wat ze zojuist had gezegd.

Ze had me Ish'all genoemd. PAURUSHEYA en het Japetusstation noemden mij hetzelfde. Ik herinnerde me dat de naam eerbied betekende en vertaald werd als 'heer', wat in de oudheid betekende: de meerdere tegenover de mindere of de bevelhebber tegenover de bediende.

Ik dacht nog na over wat de koningin me wilde vertellen toen ik de onderste paalsluis van de XAAL al had bereikt. Het was open en ik zag het exoskelet van een Xxiin op me wachten. 

PAURUSHEYA's solo run

Het schip was organisch gegroeid. Als transportmedium zou het een scheef zeshoekig prisma van zichzelf kunnen maken, met een basisoppervlakte van 50 vierkante meter, de zogenaamde prismatische ruimte.

Deze transporteur was ook van organische structuur en beweegt door parallelle verplaatsing van ruimte-tijd. Het creëerde in feite zijn eigen zogenaamde subruimtebel die in de normale Einstein-ruimte vloeide.

Sir Arthur had besloten een bezoek te brengen aan PAURUSHEYA.

Alethea, het quasi-materiële hologram van het schip, had hem opgepikt in Japetus Station. Natuurlijk wist Sir Arthur dat Alethea en PAURUSHEYA vrijwel één en hetzelfde intellect waren.

Hij hoopte echter een grotere invloed op PAURUSHEYA te hebben door zijn fysieke aanwezigheid en persoonlijke aanwezigheid op het schip.

Het organische ruimteschip had aangekondigd het zonnestelsel te verlaten en op zoek te gaan naar Sigurd. Voor Sir Arthur was dit verzoek om verschillende redenen een absolute vergissing.

Ten eerste wist het schip niet waar Sigurd was ontvoerd.

Het was alleen zeker dat de Xxiin erachter zaten. Ten tweede zou het hen beroven van het enige ruimteschip waarmee ze in contact konden blijven met de aarde. Uiteindelijk moesten ze aannemen dat er nog aliens waren.

Ondertussen nam Sir Arthur ook aan dat Life-Int-Ltd door hen geïnfiltreerd was.

Hij had eraan gedacht een bezoek te brengen aan het centrale hoofdkwartier van Life-Int-Ltd. in Salisbury, Engeland, en een oude kennis te ontmoeten die misschien meer weet over de Mernchen Rafael Dijkstra en zijn verwikkelingen.

Hiervoor was natuurlijk de hulp van PAURUSHEYA nodig. Maar zojuist had ze verklaard dat ze het zonnestelsel wilde verlaten.

Met gemengde gevoelens betrad Sir Arthur de brug en keek kort rond. Het meest opvallende was het panoramische scherm dat de muur overspande. Het is verdeeld in drie segmenten.

We hadden een gesprek kunnen voeren in het station!

Alethea, het materiële hologram van PAURUSHEYA had de prismakamer achter zich gelaten en stond nu naast hem.

Je weet dat ik haast heb. Ik verlaat het zonnestelsel vandaag. Zodra ik de nodige coördinaten heb ontvangen van het Venusstation TRISHARANA, ga ik op zoek naar Sigurd Westall!

Dat klonk erg energiek en definitief.

Denk je echt dat Venus Station je kan vertellen waar de vreemdelingen Sigurd heen hebben gebracht?

Sir Arthur stond nog steeds in het midden, leunend op zijn wandelstok. Hij draaide zich daarbij een keer om en deed alsof hij iets zocht.

Het waren geen vreemden, het waren de Xxiin, dat is zeker. Ook ben ik bezig met het reactiveren van een erfenis herinnering in mij die ik vond. Deze herinneringseenheid van het verleden