Gerecyclede Verhalen

By Adriaan van Garde

Een gratis promotieboekje om je kennis te laten maken met mijn manier van vertellen. Het bevat vijf verhalen die al eens eerder gepubliceerd zijn. Voor deze uitgave zijn de verhalen nog eens onder handen genomen. Bovendien is aan elk verhaal een korte toelichting toegevoegd over de totstandkoming ervan. Dit zijn de verhalen:
De Anomalie: Een ontmoeting met robots die religieus zijn. Inzending voor Fantasie Strijd Brugge 2011. Werd gepubliceerd in Fantastisch Strijdtoneel II.
Echte Mannen: Hoe ver kun je ontsporen als je standaard alleen nog maar seks hebt met robots? Oorspronkelijk bedoeld voor Pure Fantasy 18+, maar was niet op tijd klaar. Werd gepubliceerd in het allerlaatste nummer van Pure Fantasy, nummer 28. Als je porno verwacht, loop je het risico van teleurstelling.
Geluk Bij Een Ongeluk: De grootste rampen in de geschiedenis zijn moeilijk te bevatten. Ingezonden voor Pure Fantasy, maar verscheen in Pure Thrillers 2, het laatste nummer.
Het Water Van De Maan: Is het water dat NASA in krater Cabeus op de maan vond wel van natuurlijke oorsprong? Gepubliceerd in SF Terra, met enige moeite.
De Hondjes Van Etretat: Zijn we zulke zieligehondensnotteraars geworden dat het leed van de medemens ons niet meer raakt? Inzending voor de Woordenstroom wedstrijd. Was goed genoeg om op de site geplaatst te worden.

• Language: Nederlands
• Publisher: Adriaan van Garde
• Release date: Nov 17, 2014
• ISBN: 9781311804884

Adriaan van Garde

Adriaan van Garde was born in postwar reconstruction year 1951 in the old town of Dordrecht, a former seaport. After discarding the usual boy's dreams about occupations like nuclear physicist, foreign currency arbitrager or spiritual healer, at the age of sixteen he decided that he would be a writer. At first glance an understandable decision, since his creative mind produced a plentitude of ideas. However an illness from his childhood had drowned his mind in a strange blanket of mist which prevented the translation of these ideas into stories. The result was that he suffered from a writer's block the very moment he decided to be a writer. This tragedy has led to his ever increasing withdrawal from public life.Awaking one morning in the autumn of 2007, he discovered that the mist blanket in his mind had suddenly gone. Shortly after this discovery he met an old friend from his youth whom he showed his notebook full of ideas for stories. His former townsman was immediately thrilled by these ideas, and he encouraged Adriaan to write down his stories. The friend also offered his help in finding publishers and in promotional activities. Reluctantly at first, but later with growing confidence and enthousiasm Adriaan commited his stories to paper. Finally, after forty years, he could realize his dream of becoming a writer.Adriaan writes fiction of all sorts; he does not confine himself to a single genre. On the contrary, he prefers to mix elements of different genres in his stories. His favorite genre however is science fiction.Adriaan van Garde werd geboren in de oude havenstad Dordrecht in het wederopbouwjaar 1951. Na de gebruikelijke jongensdromen over beroepen als kernfysicus, valuta-arbitrageant of gebedsgenezer besloot hij op zijn zestiende levensjaar dat hij schrijver zou zijn. Aan materiaal had zijn levendige geest geen gebrek, maar een ziekte uit zijn jeugd had een tot heden onbegrepen sluier over zijn geest gelegd. Dat hield de verhalen die hij bedacht bovenkamers, zodat hij direct na zijn besluit met een writer’s block werd geconfronteerd. Deze tragische omstandigheid heeft ertoe geleid dat hij een steeds teruggetrokkener bestaan is gaan leiden.In het najaar van 2007 echter ontdekte hij opeens dat de mist in zijn hoofd was verdwenen. Tijdens een toevallige ontmoeting met een oude jeugdvriend kort daarop liet hij deze zijn aantekeningenboekje met verhaalideeën zien. Zijn voormalige stadsgenoot overtuigde hem ervan nu echt een begin te maken met het opschrijven van zijn verhalen. Eerst voorzichtig, maar gaandeweg steeds enthousiaster begon hij zijn verhalen aan het papier toe te vertrouwen. Met het resultaat dat Adriaan zich nu dan eindelijk echt schrijver mag noemen.Adriaan schrijft fictie in de ruimste zin van het woord. Hij beperkt zich niet tot een bepaald genre; het liefst mengt hij de kenmerken van genres door elkaar. Zijn favoriete genre is echter science fiction.

Book preview

Hallo lezer,

Mieters dat je in mijn gratis 4short bundeltje beland bent. Er is een kans dat je bekende verhalen tegenkomt, want ze zijn allemaal al eerder gepubliceerd. Het bonusverhaal is zelfs lange tijd op Smashwords verkrijgbaar geweest. Ik vond het zielig voor dit verhaal dat het een beetje verweesd naast de nieuwe 4short formule zou moeten voortleven, dus hebt ik het een warm plekje geboden in deze bundel. Maar wel als extraatje natuurlijk, want de bundel voldeed met vier verhalen al aan de eisen (voor een gratis bundel).

Ik hoop dat je mijn verhalen leuk vindt. Uit reacties in schrijfwedstrijden heb ik wel eens het idee gekregen dat mijn verhalen niet erg toegankelijk zijn. Ik werd in elk geval vaak geconfronteerd met onnavolgbare interpretaties. Aan de andere kant kreeg ik van gevorderde schrijvers meestal positieve reacties. Dus misschien valt het best mee.

Als je deze bundel straks met een tevreden gevoel afsluit, dan zou je me een heel groot plezier doen door dat van de daken te schreeuwen, op welke wijze dan ook.

Veel leesplezier,

Adriaan.

De Anomalie

Voldaan slurpte ik van mijn koffie. ‘Dus je hebt me na de sprong meer dan een uur in de stasiscabine gelaten, terwijl je wist dat ik gloeiend nieuwsgierig was naar het resultaat?’

‘In het stasisveld was je heus niet nieuwsgierig hoor’, antwoordde Billie, die haar libidoremmende werkkleding aanhad. Maar goed ook, want het Letitia-type was een erg wulpse verschijning.

‘En Harx heeft er geen idee van waar we zijn?’, vroeg ik. Harx was de centrale scheepscomputer, op eenzelfde brein gebaseerd als een klasse V robot, maar dan zonder alle humanoïde lichaamsfuncties. Daardoor was er veel meer bandbreedte voor communicatie met alle deelsystemen van het schip, zoals de navigatiecomputer en de Higgs-sprongunit.

‘Harx had binnen één enkele minuut moeten weten waar we zitten, maar na een kwartier rekenen hebben we besloten een andere invalshoek te kiezen.’ Billie draaide zich nu weg van het controlepaneel en keek mij aan als om er zeker van te zijn dat ik de rest ook begreep. ‘Hij heeft alle kanten op de evolutie van de sterrenhemel doorgerekend, maar helemaal niets bekends gevonden.’

Kanonnen, dat kon maar één ding betekenen: we zaten in een parallel universum. Zou de theorie dan toch niet kloppen en werkte een sprong misschien anders dan de geleerden dachten? Ik keek Billie aan. ‘Zou het zin hebben om variaties op een referentiestelsel door te rekenen?’, vroeg ik.

Ze had het natuurlijk meteen door: ‘Je denkt dat we in een parallel universum zitten?’.

Nog voor ik mijn antwoord had kunnen formuleren, kwam Harx al tussenbeide. ‘Zal ik dan maar beginnen met rekenen?’, vroeg hij.

‘Goed idee’, zei ik.

Ik fronste mijn wenkbrauwen; dit gaf te denken. Sprongen naar nabije sterren hadden tot nu toe geen enkel probleem opgeleverd. Maar daar was natuurlijk altijd nog sprake van een zwaartekrachtveld. Hier, aan de rand van het bekende heelal, was er lichtjaren leegte om ons heen. De theorie stelde dat de sterkte van het zwaartekrachtveld niets uitmaakte. Maar wat als de theorie fout was. Zouden wij nog wel terug kunnen springen met de inverse waarden? Het zweet brak me