Galactische Moordenaar: Mega Killer 4

By Alfred Bekker

Galactische Moordenaar: Mega Killer 4

door Alfred Bekker

 

 

De melkweg in het vierde millennium: Dak Morley op de vlucht voor een moorddadig computervirus dat hem naar het einde van het bekende universum jaagt.
Een avontuur boordevol actie.

Alfred Bekker werd geboren in 1964 en werd bekend door zijn talrijke misdaadromans en jeugdboeken. Hij had vooral succes met zijn fantasy-romans, waaronder in totaal tien romans over HET REALM VAN DE ELVEN, DE DRAGON EARTH SAGA, GORIAN en zijn romans over DE WILDE ORKENS.
Op het gebied van science fiction was hij co-auteur van de series STERNENFAUST, REN DHARK en BAD EARTH.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: May 30, 2022
• ISBN: 9798201954833

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Galactische Moordenaar: Mega Killer 4

door Alfred Bekker

––––––––

De melkweg in het vierde millennium: Dak Morley op de vlucht voor een moorddadig computervirus dat hem naar het einde van het bekende universum jaagt.

Een avontuur boordevol actie.

Alfred Bekker werd geboren in 1964 en werd bekend door zijn talrijke misdaadromans en jeugdboeken. Hij had vooral succes met zijn fantasy-romans, waaronder in totaal tien romans over HET REALM VAN DE ELVEN, DE DRAGON EARTH SAGA, GORIAN en zijn romans over DE WILDE ORKENS.

Op het gebied van science fiction was hij co-auteur van de series STERNENFAUST, REN DHARK en BAD EARTH. Hij schreef ook de romans AVALON SPACE FIGHTER - WELTRAUMKRIEG en de toekomstroman DIE HERRSCHAFT DER ALTEN, waarin een vergrijzend Duitsland in het jaar 2100 wordt geschetst, waar de demografische bom is gebarsten.

1

De uitlezing meldt ruimteobjecten die PASADENA naderen, zei Garenna.

We moeten overschakelen naar maximale versnelling, zei ik. Ik wed dat die objecten ruimtecontrolepatrouilles zijn.

Robot schepen.

Ja, waarschijnlijk.

>User Jon Tassan, mag ik erop wijzen dat de objecten inderdaad ruimtebedieningseenheden zijn>, meldde de pseudo-stem van de CyberSensor. Op hetzelfde moment herhaalde de kunstmatige stem van de boordcomputer dezelfde woorden.

Boordcomputer! Ik wil de controle over de stuurfuncties naar mijn console, eiste Garenna.

Overschakelen is voltooid, bevestigde de computer.

Ik keek naar haar.

Wat ga je doen?, vroeg ik.

Maximale versnelling en dan...

Wat dan?

Ogen dicht en door, Dak. Ik hoop dat deze doos bestand is tegen mijn vliegstijl!

Vergeet niet dat we hier niet in de buitenkolonies zijn...

Garenna liet haar vingers over de contactvelden van de console glijden. Interactieve holografische projecties verschenen, waardoor zij de CVX-7 PASADENA even gemakkelijk kon besturen als via de LOGGIN-functie van een CyberSensor.

Ik bereid een overgang voor met een maximaal bereik!

Hoe ver is het?

Ik kan het niet precies zeggen, hangt af van de energiereserves en de staat van de hyperdrive, Dak.

Kunnen we op zijn minst naar het gebied van de Buitenkolonies?

Nee, geen kans. We blijven in ieder geval in het Binnenplanetengebied...

Verdomme!

Het gerommel van de motoren was te horen. Ze moesten de PASADENA versnellen tot aan de lichtsnelheid en dan een ruimtesprong maken. De PASADENA was zeker niet het hoogste niveau van aardse ruimtetechnologie. Ik heb de CyberSensor gebruikt om iets te weten te komen over Jon Tassan, de vroegere eigenaar van de PASADENA. Hij was een manager in een bedrijf waar ik ooit tegen gespioneerd had. Het universum was soms verdomd klein. Ruimtereizen moet voor Tassan een excentrieke hobby zijn geweest. Het ging er niet per se om zo snel mogelijk van de ene planeet naar de andere te komen met een voertuig als de PASADENA. Het ging meer om de ervaring zelf, de eenzaamheid van de ruimte, het gevoel alleen te zijn in het niets tussen de sterren. Ik had een zeker begrip voor de romantische inslag die ruimtefreaks over het algemeen moet kenmerken. Zij hadden dat gemeen met hen die zichzelf zagen als nostalgici van de oude aarde, die zich bezighielden met het tijdperk van de aarde vóór de ruimtevaart. Zoals ik.

Garenna, natuurlijk, was een andere zaak.

Ze was een piloot in de buitenkolonies. Daar speelde ruimtevaart een heel andere, belangrijkere rol. Ergens in de niet al te verre toekomst zouden de zendwegen van het GalaxyNet echter in die verre streken blijven draaien. Niet te stoppen van wereld naar wereld.

Ik deactiveerde de CyberSensor in mijn nek, haalde hem uit de socket.

Veilig was veilig.

Mijn vijand, de MEGA KILLER was vervloekt adaptief en een genadeloze, geduldige speurder. Ik vertrouwde er ook op dat hij uiteindelijk zou ontdekken dat een zekere Dak Morley nu de gestolen CyberSensor van Jon Tassan droeg. Bovendien was ik er zeker van dat ik met dit apparaat de aandacht van de politie zou trekken. De fysiek bestaande Jon Tassan had er zeker bezwaar tegen dat iemand zijn virtuele identiteit leende.

Space control patrouilleschepen proberen ons te onderscheppen, meldde Garenna.

Ik keek naar de holoprojectie die onze positie ongeveer weergaf. Ze had gelijk. En er kon niet de minste twijfel over bestaan dat deze schepen door ons op weg waren.

Ontwijk het!, zei ik.

Dan verliezen we energie en wordt de ruimte sprong afstand kleiner!

Dan springen we een paar keer!

Ik heb geen idee hoe lang het duurt voor de stroomvoorziening weer een ruimtesprong kan maken, antwoordde Garenna. Wie weet zijn de motoren wel aan het eind van hun Latijn als we ze zo ver drijven...

In gewone taal, dat betekent slechte vooruitzichten!

Heel slecht!

Alternatieven?

Neem je me in de maling?

De lach is al een tijdje uit me verdwenen.

We krijgen een radiosignaal binnen... Ze willen contact met ons.

Het kan geen kwaad om te luisteren naar wat ze willen, zei ik.

Garenna haalde haar smalle schouders op.

Een holoprojectie verscheen.

Het toonde een man in het blauwgrijze uniform van Iplan Space Control. Hij bevond zich echter vrijwel zeker niet aan boord van een van de ruimteschepen, maar vermoedelijk in het hoofdkwartier van de ruimtecontrole in Iplan City op Mars, het administratieve centrum van de Binnenplaneten.

De ruimteregelingsschepen werden gewoonlijk alleen door robots bemand.

De menselijke leden van de Space Control Authority stuurden hun cyber-zelf alleen naar de sterren als dat nodig was. Het risico zou veel te groot zijn geweest voor hun 'fysieke' zelf.

Dit is luitenant-controleur Nasran Farin. U vliegt zonder toestemming van de ruimte en voldoende identificatie. Bovendien is het onmogelijk om in te loggen op uw CyberSensor om het nummer en de identiteit van de bemanning te bepalen. Als dit een technisch probleem is, helpen wij u graag!

Kan hij ons horen?, vroeg ik.

Ik heb het kanaal niet ontgrendeld. Trouwens, ik weet zeker dat je niet wilt dat er een projectie van jezelf verschijnt in het controlecentrum van de kamer.

Dat zou niet eens mogelijk zijn.

Waarom? vroeg ze.

Ik heb de CyberSensor uit voorzorg gedeactiveerd.

Wat moeten we doen?

Ga door met versnellen en hoop op het beste!

Ze keek me vragend aan.

Gewoon negeren?

Weet jij iets beters? Het heeft geen zin om akoestisch met die luitenant-controller om te gaan. Hij doet zijn werk - of liever, hij laat het de robotschepen doen.

Misschien heb je gelijk. Maar ik heb het gevoel dat ze er niet lang meer zullen zijn.

Hoe is de stabiliteit van de schilden, Garenna?

We zullen dat waarschijnlijk zeer binnenkort weten.

Ik draaide naar de boordcomputer en liet de besturing van het enige laserkanon van de CVX-7 PASADENA op mijn console plaatsen. De computer accepteerde. Er verscheen een interactieve holoprojectie waarmee ik het kanon kon bedienen. Het was slechts voorwaardelijk geschikt voor gevechtsvoering. In ieder geval kon het nauwelijks op tegen de reguliere gevechtseenheden. Toch was het misschien mogelijk om met zijn hulp wat respijt te krijgen. Een vertraging die voldoende was om ons in hyperspace te krijgen.

We vliegen met maximale versnelling, legde Garenna uit.

Het duurde nog enkele ogenblikken voor we de eerste waarschuwing kregen. De verbinding met het Iplan controlecentrum bleef de hele tijd open. De projectie van de Luitenant Controleur keek blijkbaar naar ons. Maar aangezien wij het cyberkanaal tot dusver slechts als eenrichtingsverkeer hadden opengesteld, was het beeld dat onze gesprekspartner in zijn kantoor voorgeschoteld kreeg iets minder kleurrijk dan wat wij zagen.

Huidige gebruikers van het ruimteschip CVX-7 PASADENA! sprak de Luitenant Controleur ons nu toe. Hij deed dit waarschijnlijk niet eens live, maar gebruikte een vooraf opgenomen feed van zijn cyber-ego, die werd teruggespoeld als dat nodig was. Hij vervolgde ondubbelzinnig: Hun identificatiegegevens kunnen niet worden achterhaald. Ze weigeren contact. Zet de boordzender aan en moduleer hem, zodat onze robotcontroleurs aan boord kunnen komen!

Hoe lang duurt het voor we de lichtmuur over zijn?, vroeg ik.

Een paar minuten.

Zou dichtbij kunnen zijn!

Het zal dichtbij zijn!, corrigeerde Garenna me op een belangrijk detail.

De luitenant-controleur meldde zich weer. Hij gaf ons opdracht de stuwraketten en beschermingsklokken in te schakelen, zodat de PASADENA in een trekstraal kon worden gebracht.

Dat hebben we genegeerd.

De minuten zijn voorbij. Elke seconde die verstreek kon uiteindelijk leiden tot onze ontsnapping in hyperspace. Ik maakte me geen zorgen over wat ons daarna te wachten stond. Het was pure onzekerheid. Een sprong met maximaal bereik. Moge de duivel weten waar het ons terugbrengt in het Einstein universum.