De kosmische lopers: Science Fiction

By Brian Carisi

door Brian Carisi




Een ruimteschip met buitenaardse technologie en een bonte bemanning op een kosmische odyssee door de oneindigheid van de ruimte... Mensen, androïden en buitenaardsen moeten samenwerken om de naamloze gevaren tussen de sterren te weerstaan en de erfenis van een oude kosmische beschaving te bemachtigen.

Het verre ruimteschip CAESAR II/ALGO-DATA zit vast in een vastgebonden veld van zwarte zonnen. Er is geen uitweg en ook geen levend wezen in de talrijke schepen die hier als wrakken liggen. Maar dan komt een buitenaards ras zonder problemen door het beschermende schild van het ruimteschip heen en blijkt uiterst vreedzaam te zijn. Maar zijn de Rimdeniërs wel te vertrouwen?

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: May 25, 2023
• ISBN: 9783745230932

Book preview

De kosmische lopers: Science Fiction

door Brian Carisi

Een ruimteschip met buitenaardse technologie en een bonte bemanning op een kosmische odyssee door de oneindigheid van de ruimte... Mensen, androïden en buitenaardsen moeten samenwerken om de naamloze gevaren tussen de sterren te weerstaan en de erfenis van een oude kosmische beschaving te bemachtigen.

Het verre ruimteschip CAESAR II/ALGO-DATA zit vast in een vastgebonden veld van zwarte zonnen. Er is geen uitweg en ook geen levend wezen in de talrijke schepen die hier als wrakken liggen. Maar dan komt een buitenaards ras zonder problemen door het beschermende schild van het ruimteschip heen en blijkt uiterst vreedzaam te zijn. Maar zijn de Rimdeniërs wel te vertrouwen?

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK e-books, ALFREDBOOKS en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker.

© door Auteur / Cover A.PANADERO

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen i

BRIAN CARISI is een pseudoniem van ALFRED BEKKER...

De verzonnen personen hebben niets te maken met werkelijk levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

1

Ontelbare ruimteschepen gevangen tussen negen zwarte zonnen waarvan de zwaartekracht de door meteorieten beschadigde wrakken op hun plaats hield.

En de CAESAR was een van deze gestrande objecten.

Niet in staat om te bewegen, bleef ze in de ruimte.

Vastgezet door krachten die nauwelijks van natuurlijke oorsprong kunnen zijn, net als de zwarte zonnen, die slechts verdere ontwikkelingen van zogenaamde witte dwergen zouden kunnen zijn. Theoretisch denkbaar. Het enige addertje onder het gras was dat het heelal minstens 45 miljard jaar ouder zou moeten zijn dan eerder werd aangenomen om dergelijke objecten voort te brengen.

De veronderstelling dat dit Sonnenhof een kunstmatige voorziening was, lag dus voor de hand.

Het beeld op het grote panoramische scherm van de CAESAR/ALGO-DATA, opgebouwd uit één stuk protomaterie, toonde steeds hetzelfde sombere beeld van de gestrande ruimteschepen. Ze waren van de meest uiteenlopende constructie. Sommige hadden al zulke ernstige uiterlijke tekenen van verval dat ze hier waarschijnlijk al eeuwen of zelfs millennia vastzaten.

Maar de aanblik binnenin de ALGO-DATA - of de CAESAR, zoals het roofvogelschip door de menselijke passagiers werd genoemd - was niet minder somber.

De roerloze lichamen van de Noroofse bemanning lagen overal. Ze zagen eruit alsof ze bevroren waren.

Dood.

Josephine en Marcus waren daarvan overtuigd, ook al konden ze het niet met zekerheid zeggen. Hun kennis van de noroofse stofwisseling was immers zeer beperkt.

De hele Noroofiaanse bemanning was in deze bevroren toestand geraakt na de mysterieuze scan van het schip. alleen Josephine, Marcus, Otlej en Naea waren niet getroffen. Oziroona en Ozobeq, daarentegen, waren weggevoerd door spinachtige robots.

Indringers zijn het schip binnengedrongen! meldde de AI, niet voor het eerst.

Josephine's blik ging naar John Bradford, die op dit moment niet voor haar beschikbaar was. Hij lag in een van de sarcofaagachtige pilotenstoelen van de CAESAR. Het was aan te nemen dat het schip hem alles liet zien wat hij nodig had.

Over wat voor soort indringers hebben we het? vroeg Josephine.

Standaard verdediging is gestart.

Hoe konden de indringers door de beschermende schilden dringen?

De AI gaf hier geen antwoord op.

Evenzo leek ALGO-DATA niets te willen zeggen over welke verdedigingsmaatregelen zij in detail had genomen.

Josephine wendde zich tot Marcus, wiens amorfe lichaam van nanodeeltjes de gebruikelijke pseudo-humanoïde vorm had aangenomen. Het oppervlak van dit lichaam gaf de indruk te worden bevolkt door krioelende legers kleine insecten die er in min of meer chaotische stroombewegingen overheen fladderden.

Ik had in de lege zone rond het Virojadesysteem al gedacht dat we in een hopeloze situatie zaten, maar op dit moment staat het water waarschijnlijk een stuk hoger voor ons ...

Marcus hield zijn hoofd lichtjes schuin.

Een gebaar dat bijna op een knikje leek.

Een steenworp afstand scheidt ons van de Grote Magelhaense Wolk, merkte hij op. En dan dit.

Josephine naderde de rij pilotenstoelen die ooit bestemd waren geweest voor de zogenaamde zeven herders.

Met z'n tweeën hadden ze de reis naar de Grote Magelhaense Wolk gemaakt.

Ozobeq en Oziroona.

Misschien heeft deze crisis zijn goede kant, zei Josephine.

Marcus bewoog lichtjes.

Hoe moet ik dat begrijpen?

Het kan zijn dat we de controle over het schip terugkrijgen.

Marcus maakte een geluid dat deed denken aan een schorre lach.

Ik vraag me alleen af welk nut deze regel voor ons kan hebben onder deze omstandigheden! kreunde hij daarna.

Josephine moest hem stiekem gelijk geven.

Maar alles in haar weigerde om achterover te leunen en de deprimerende situatie voor lief te nemen.

Er moest een manier zijn!

Wie dan ook.

Misschien had John Bradford hem zelfs al gevonden...

Marcus naderde een van de consoles. De nanodeeltjes van zijn rechterhand vloeiden uit elkaar en vormden een verbinding tussen hem en de console.

Even later trok Marcus zijn arm weer terug.

Hij draaide zijn gezichtsloze hoofd in Josephine's richting.

ALGO-DATA weigert informatie te geven over de indringers. Informatie zou alleen beschikbaar zijn voor de commandant.

Laten we hopen dat ALGO-DATA John Bradford weer als zodanig erkent.

Ik vraag me af of dit alarm echt werd geactiveerd door indringers.

De tatoeages boven Josephine's ogen gingen omhoog.

Wat bedoel je?

Er was geen teken van penetratie van onze schermen.

Waar doel je op, Marcus?

Op het feit dat de indringer misschien al aan boord was. Ik heb het over het monster waar Volinov het over had... Riugerob!

De kennis van het bestaan van Riugerob was teruggekeerd in Marcus' geheugen op het moment dat hij geconfronteerd werd met Wolinovs beschrijving van dit spook.

Een katachtige krijger met stekels die uit zijn leerachtige rughuid staken. Hij was de vriend van Riugerob die Marcus had bijgestaan in het Mars station.

Hoe kon ik hem VERGETEN, dacht Marcus.

Het spook Riugerob was waarschijnlijk verantwoordelijk voor de verdwijning van John Bradfords vader Nathan uit z'n stasisblok. John had Ozobeq kunnen overhalen om ALGO-DATA een grootschalige zoekactie te laten starten.

Tot nu toe zonder succes.

Marcus was ook gaan zoeken, maar ook hij vond geen aanwijzingen voor de verblijfplaats van de katachtige Katzanen en de ontvoerde Nathan Bradford.

Denk je dat de zoektocht van ALGO-DATA succesvol was? concludeerde Josephine.

Ja, antwoordde Marcus toonloos.

De waarheid was dat hij het succes van ALGO-DATA vreesde.

Men kon immers aannemen dat de AI van het schip Riugerob zou doden zodra het hem had opgespoord. De kans om ALGO-DATA te verslaan was waarschijnlijk al heel klein, dacht Marcus.

2

Het was net als zijn eerste vluchten met de CAESAR II, die de Noroofen ALGO-DATA noemden. Hij was één met het schip. De sensoren waren als het ware verlengstukken van zijn eigen zintuigen.

De vraag was in hoeverre hij ook weer het commando over ALGO-DATA kreeg.

Maar het stond vast dat de omstandigheden gunstiger waren dan tijdens de hele reis naar het GMW. De Noroofen waren immers definitief uitgeschakeld. Ozobeq en Oziroona ook.

John Bradford zag foto's. Foto's van twee spinachtige robots die de lichamen van Oziroona en Ozobeq droegen.

Wat gebeurt er met hen?, vroegen Bradford's gedachten.

De kunstmatige intelligentie van het schip antwoordde hem