Monsters & Machinegeweren

By Jeroen van Mastbergen

Niemand weet wanneer het precies begon. Nou ja, in ieder geval niemand zonder level 99 Diamant Ultra Security Clearance van een of andere geheime dienst. Voor de rest van de wereld begon het in ieder geval 10 jaar geleden toen er een elektrische storm boven Moskou plaatsvond.
Uit deze storm verscheen een enorm monster op groentebasis Dat neerdaalde op aarde. Het Russische leger wist het monster na een week te verslaan, maar veel van Moskou was er niet meer over.
Het bleek al snel dat het niet bij één monster zou blijven, want een ander monster kwam binnen een paar weken uit de lucht vallen in Canada. Een robot dit keer, maar ook deze sloeg alles stuk.
Als reactie op deze monsterinvasies richtte elk land een anti monster team op.

Dit is het verhaal van één zo’n team: Het Tactical Invasion Eradication Team uit een klein Afrikaans land genaamd Djibouti...

• Language: Nederlands
• Publisher: Jeroen van Mastbergen
• Release date: Oct 6, 2018
• ISBN: 9780463775486

Jeroen van Mastbergen

Als naaste vertrouweling van Victor Hugo, paus Urbanus, mister Spock én dokter Spock kent Jeroen het klappen van de zweep. Hoewel er nog lustig gedebatteerd wordt over welke zweep we het dan hebben, staat het buiten kijf (welke kijf?) dat zijn kennissenkring zijn weerga niet kent (welke weerga?). In 1995 behaalde hij zijn gele band in schreeuwbudo en hij traint sindsdien voor zijn volgende band. Hoewel zijn sensei nog nooit zo veel incompetentie en zo veel enthousiasme in één persoon heeft gezien, ziet Jeroen zijn incompetentie slechts als noodzakelijk plot device om tot het happy ending te komen.Zijn hele leven vraagt hij andere mensen al om hem een verhaal te vertellen. Hoewel hij meestal “Huh?” of “Wat dan?” te horen krijgt, heeft hij inmiddels ook voldoende verhalen gehoord om deze op te schrijven en te doen alsof hij ze zelf verzonnen heeft. English translation: OK, let's be honest. This bio is just strange...

Book preview

Monsters & Machinegeweren

Jeroen van Mastbergen

Omslag: Tithi Luadthong

Redactie: Albatross, Annelies Aaldering, Frits van Mastbergen, Roel van Mastbergen

Copyright © 2018 door Jeroen van Mastbergen

Alle rechten voorbehouden

Van dezelfde schrijver

Korte verhalen

The Hypercritic

Inspecteur Wang serie

De Moord op de President

De Tijdmoordenaar

De Halszaak

Novelles

Goed tegen Kwaad: zo goed en zo kwaad als het gaat*

Arg en de Broek van God

Monsters & Machinegeweren

* uitgegeven door Uitgeverij Eigenzinnig, www.uitgeverijeigenzinnig.nl

Hoofdstuk 1

Niemand weet wanneer het precies begon. Nou ja, in ieder geval niemand zonder level 99 Diamant Ultra Security Clearance van een of andere geheime dienst. Voor de rest van de wereld begon het in ieder geval 10 jaar geleden toen er een elektrische storm boven Moskou plaatsvond. Het lokale nieuws was natuurlijk meteen ter plekke. Binnen tien minuten hadden ze zelfs een expert gevonden die uitlegde dat een storm waarbij de elektriciteit in de lucht blijft ronddraaien hogelijk ongewoon was en dat het een kwestie van tijd was voordat het als gewone bliksem naar de aarde zou schieten. Weer tien minuten later waren de nieuwslezeres en de expert nog vrolijk aan het kwebbelen over verschillende soorten stormen en dat zij niet in de buurt wilden zijn op de plaats waar de bliksemschicht uiteindelijk neer zou komen. Dit gezellige gekeuvel werd bruusk onderbroken toen het Russische leger de studio binnenstormde en de camera's niet simpelweg uitzette, maar ze kapot schoot.

Ditzelfde gebeurde ook bij de andere Russische TV zenders, radio zenders, en bij alle internationale journalisten die er vooral voor het politieke nieuws zaten, maar dachten dat een stormberichtje het leuk zou doen in de komkommertijd.

Het leger probeerde Moskou ook met harde hand te ontruimen, maar een stad van twaalf miljoen inwoners ontruimen is onbegonnen werk. Zeker – zo bleek – in een periode van slechts een half uur. Een half uur nadat de storm begon eindigde deze namelijk, en niet zoals voorspeld met een enorme bliksemschicht, maar met een enorm monster dat uit de donkere wolkenmassa en elektrische suikerspin leek te kristalliseren. Het geval bleef even in de lucht hangen en plofte toen met een geweldige dreun neer op de aarde, waarbij de schokgolf de dichtstbijzijnde gebouwen al deed instorten.

Het monster was een curieus ding: het leek een beetje op een suikerbiet (ook qua kleur) met één tien-tenige olifantenpoot eronder. Wat het aan benen ontbrak maakte het ding goed met armen, waar het er minimaal negen van had. Verder was het monster zo groot als de torens van het Kremlin en, zo bleek, uitstekend in staat om alles stuk te slaan.

Het Russische leger sloeg alle camera's stuk die ze tegen kwamen en dankzij het indrukwekkende werk van de FSB (de moderne, zeker zo gevaarlijke variant van de KGB), die standaard alle journalisten volgde, lukte het ze alle professionele camera's te slopen. Het bleek alleen onmogelijk te zijn om alle telefoons te slopen van de gehele bevolking. Mensen bleven hun opnames sneller uploaden naar youtube, vimeo, monsterporntube, enzovoorts dan dat de Russische overheid het eraf kon halen. Door al deze bloggers, vloggers en andere internet-ramptoeristen kreeg het monster al snel de naam Swèkla, wat Russisch is voor biet.

In deze video's kon de hele wereld zien hoe het leger de eerste dag van alles probeerde om met Swèkla te communiceren: grote lichtpanelen precies zoals in de film Close Encounters of the Third Kind, ultrasone geluidssignalen, onderaardse trillingen, en huizenhoge schuimrubberen blokken. Swèkla vernietigde de lichtpanelen echter met één slag van zijn zwaardvormige hand. De ultrasonograaf werd verpulverd doordat hij er met zijn olifantenpoot op ging staan. Het trillingsapparaat werd door de hamerhand met zulk enthousiasme in elkaar gemept dat er een enorme krater in de grond achterbleef. De schuimrubberen blokken gingen niet stuk door er op te slaan, maar Swèkla bleek ook uitstekend te kunnen scheuren met zijn klauw- en drilhanden.

Pas toen een team wetenschappers op een platform onder een Mil Mi-26 helikopter een laatste poging tot communicatie deed – waarbij bleek dat Swèkla ook uitstekend kon springen, vallende wetenschappers uit de lucht kon plukken en uit kon persen – kreeg het leger toestemming om te doen waar ze goed in zijn: schieten.

Al snel bleek dat gewone machinegeweren weinig effect bleken te hebben en dat de soldaten die ze gebruikten het niet lang overleefden. Toen men met tanks aan kwam zetten bleek Swèkla ook een gepantserde hand te hebben die hij als schild gebruikte en de tankgranaten razendsnel wist af te weren. Hierna kwamen raketten afgevuurd door MiGs, maar ook deze werden vrijwel allemaal geblokkeerd of ontweken. Nadat ze eindelijk een voltreffer hadden begon de legertop onder leiding van generaal Prutski uit volle borst te zingen dat moeder Rusland de sterkste en slimste zoons had. Toen de rook echter opgetrokken was bleek Swèkla nog steeds te leven en was nog steeds gebouwen aan het doorzagen. Wél was er een groot gat in zijn romp geknald, maar dat bleek voor zijn functionaliteit weinig uit te maken. Hoewel bij mensen een gat in de romp ervoor zorgt dat de ingewanden eruit vallen, bleek bij Swèkla de binnenkant niet echt te verschillen van de buitenkant. Eigenlijk leek het nog het meest alsof Swèkla werkelijk een biet was. De wetenschappers die de generaal van advies voorzagen hadden het over theoretische nano-partitionele universele functionistische glukan cellen die verklaarden dat Swèkla zonder problemen door kon gaan, maar generaal Prutski wist dat er maar één ding telde: hoewel het monster nog leefde, kon het wel geraakt worden.

De generaal besloot dus om ballistische raketten toe te voegen aan het arsenaal en na drie dagen van weergaloze destructie, door beide partijen, was Swèkla eindelijk zo gehavend dat zijn been verwoest was en hij geen enkele functionele arm meer over had. Hij kon zich dus niet meer verplaatsen of verdedigen. Na twee uur en een kwartier bombarderen met het hevigste materiaal dat over was, besloot generaal Prutski eindelijk een onderzoeksteam te sturen naar de enorme krater waar Swèkla had gelegen. Dit team stuurde helaas het bericht dat er niets meer te vinden was.

De weken na de aanval waren mensen overal ter wereld nog hevig aan het bediscussiëren wat de komst van Swèkla betekende en of Generaal Prutski een held van buitengewone proporties was of de moordenaar van het eerste buitenaards wezen dat ooit contact had gemaakt met de mensheid, de heiligschenner die de wederkomst van de heiland had gestopt, of een van de oneindige andere opties.

Al snel bleek dat al deze discussies nutteloos waren toen het Canadese Mountie TV-kanaal een melding maakte dat er een elektrische storm boven Toronto aan het brouwen was. De mensen in Toronto verlieten halsoverkop de stad en het Canadese leger deed zijn best om de achterblijvers vriendelijk, doch dringend ook de stad uit te sturen, maar ook deze keer bereikte de elektrische storm na een half uur zijn hoogtepunt en kwam er een monster uit de lucht vallen. Dit keer was het niet een biet, groente-achtige, of zelfs een biologisch monster. Het was onmiskenbaar een 100 meter hoge humanoïde robot.

Bij het zien van de robot op tv en internet, want ook het Canadese leger was het niet gelukt iedereen met een camera of telefoon te stoppen, was elke animefan, manga-enthousiast en otaku er heilig van overtuigd dat deze robot was gestuurd door een ander volk dan wat er dan ook achter Swèkla had gezeten. Deze megarobot was overduidelijk door de good guys gestuurd om de mensen te beschermen. En eerlijk is eerlijk. De robot zag er zeer imposant uit in glanzend, gepolijst metaal, glinsterend van de regendruppels en buitengewoon cool oplichtend bij elke bliksemslag.

Terwijl de wereld zijn adem inhield en de robotnerds in hun broek plasten van plezier kwam een groep hippies in een oud VW busje de hoek om rijden richting de robot. Blijkbaar hadden zij de wegversperringen ontlopen. Het busje stopte bij de voet van de robot en de hippies stapten uit. Ze droegen grote borden met leuzen zoals Welcome to earth, Make love not war, en Dude, be our overlord. Alsof dit nog niet erg genoeg was begonnen ze ook nog eens te zingen. De robot draaide zijn hoofd en keek naar beneden naar de dansende, zingende hippies.

Heel even dacht de Canadese generaal Aboot, die de onfortuinlijke opdracht had gekregen Canada te beschermen tegen dit monster, dat deze robot werkelijk vredelievende plannen had. Toch twijfelde hij hier weer aan toen de robot niet slechts bleek te kijken naar de hippies, maar eigenlijk zijn laserogen aan het opladen was, welke hij in gebruik nam bij het tweede refrein van Kumbaya. De hippies waren in letterlijk een oogwenk in een hoopje as veranderd, waarna de robot begon met de verdere vernietiging van de stad.

Generaal Aboot had genoeg gezien en