Galactische Jager: Mega Killer 1

By Alfred Bekker

Galactische Jager: Mega Killer 1

door Alfred Bekker

 

De melkweg in het vierde millennium: Dak Morley op de vlucht voor een moorddadig computervirus dat hem naar het einde van het bekende universum jaagt.
Een avontuur boordevol actie.

Alfred Bekker werd geboren in 1964 en werd bekend door zijn talrijke misdaadromans en jeugdboeken. Hij had vooral succes met zijn fantasy-romans, waaronder in totaal tien romans over HET REALM VAN DE ELVEN, DE DRAGON EARTH SAGA, GORIAN en zijn romans over DE WILDE ORKENS.
Op het gebied van science fiction was hij co-auteur van de series STERNENFAUST, REN DHARK en BAD EARTH.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfred Bekker
• Release date: May 30, 2022
• ISBN: 9798201336677

Alfred Bekker

Alfred Bekker wurde am 27.9.1964 in Borghorst (heute Steinfurt) geboren und wuchs in den münsterländischen Gemeinden Ladbergen und Lengerich auf. 1984 machte er Abitur, leistete danach Zivildienst auf der Pflegestation eines Altenheims und studierte an der Universität Osnabrück für das Lehramt an Grund- und Hauptschulen. Insgesamt 13 Jahre war er danach im Schuldienst tätig, bevor er sich ausschließlich der Schriftstellerei widmete. Schon als Student veröffentlichte Bekker zahlreiche Romane und Kurzgeschichten. Er war Mitautor zugkräftiger Romanserien wie Kommissar X, Jerry Cotton, Rhen Dhark, Bad Earth und Sternenfaust und schrieb eine Reihe von Kriminalromanen. Angeregt durch seine Tätigkeit als Lehrer wandte er sich schließlich auch dem Kinder- und Jugendbuch zu, wo er Buchserien wie 'Tatort Mittelalter', 'Da Vincis Fälle', 'Elbenkinder' und 'Die wilden Orks' entwickelte. Seine Fantasy-Romane um 'Das Reich der Elben', die 'DrachenErde-Saga' und die 'Gorian'-Trilogie machten ihn einem großen Publikum bekannt. Darüber hinaus schreibt er weiterhin Krimis und gemeinsam mit seiner Frau unter dem Pseudonym Conny Walden historische Romane. Einige Gruselromane für Teenager verfasste er unter dem Namen John Devlin. Für Krimis verwendete er auch das Pseudonym Neal Chadwick. Seine Romane erschienen u.a. bei Blanvalet, BVK, Goldmann, Lyx, Schneiderbuch, Arena, dtv, Ueberreuter und Bastei Lübbe und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Book preview

Galactische Jager: Mega Killer 1

door Alfred Bekker

De melkweg in het vierde millennium: Dak Morley op de vlucht voor een moorddadig computervirus dat hem naar het einde van het bekende universum jaagt.

Een avontuur boordevol actie.

Alfred Bekker werd geboren in 1964 en werd bekend door zijn talrijke misdaadromans en jeugdboeken. Hij had vooral succes met zijn fantasy-romans, waaronder in totaal tien romans over HET REALM VAN DE ELVEN, DE DRAGON EARTH SAGA, GORIAN en zijn romans over DE WILDE ORKENS.

Op het gebied van science fiction was hij co-auteur van de series STERNENFAUST, REN DHARK en BAD EARTH. Hij schreef ook de romans AVALON SPACE FIGHTER - WELTRAUMKRIEG en de toekomstroman DIE HERRSCHAFT DER ALTEN, waarin een vergrijzend Duitsland in het jaar 2100 wordt geschetst, waar de demografische bom is gebarsten.

Deel 1

Ik ben Dak Morley.

Ik ben ook een ander.

Ik ben met velen.

Ik ben een schaduw onder de schaduwen.

Ik ben niemand en iedereen.

De naamloze drager van vele namen.

I...

*

Ik wierp me op de grond, rolde rond, terwijl de laserstraal van het wapen van mijn tegenstander langs me heen suisde. Waar het insloeg, brandde het een vuistgroot gat in de steen. Een vreemde geur steeg op in mijn neusgaten. Ik trok mijn spotlight op, vuurde en raakte mijn tegenstander recht in de borst - als je het zo kon noemen. Mijn tegenstander was een vierarmige Sampor, ongeveer twee meter vijftig lang, wiens huid zo hittebestendig was dat ik mijn emitter op het hoogste energieniveau moest zetten om enig effect op hem te hebben. Ik brandde een gat in het donkergroene tuniekachtige gewaad dat hij droeg. Onderaan werd de geschubde huid (of moet ik zeggen harnas?) onthuld. De energie van mijn schot slingerde de Sampor tegen de grijs-witte muur van een nabijgelegen ruïne. Hij gleed naar de grond. In drie van zijn vier pootachtige handen droeg hij wapens. Een blaster, een Nadler en een pistool genaamd een Big Bang Gun. Het was in staat explosieve projectielen af te vuren die hun doel onafhankelijk volgden.

De Sampor hadden de reputatie de beste soldaten van het heelal te zijn. Het waren klonen, gemaakt door genetische experimenten op de planeet Cartax. De cynische geest die het patent op hun genetisch patroon had, moet er nu een fortuin aan verdiend hebben.

Ik trok een raar gezicht.

Wie had dat gedacht, je kunt zelfs tegen Sampor op!, ging er door mijn hoofd.

Mijn tegenstander bewoog nog steeds - ondanks het duimdikke gat dat ik in zijn pantser had gebrand. Twee van zijn armen hingen slap, en leken hem niet langer te gehoorzamen. De spotlight was van hem afgevallen. Hij drukte een andere poot tegen de plek waar ik hem geraakt had. Zijn geschubde gezicht was niet veel meer dan een masker. De ogen op het hoofd leken gefixeerd. Er was nog een paar gesloten ogen op de hals die behoorden tot een tweede hersendeel in het bovenste borstgebied. Dit tweede hersendeel zou de taken van het hoofdbrein kunnen overnemen in geval van een klap op het hoofd.

Perfecte huurlingen.

Waarschijnlijk had mijn klap dit tweede brein vernietigd, of in ieder geval zwaar aangetast.

Ik besloot op veilig te spelen, richtte de schijnwerper op en brandde ook een gat in het hoofd van mijn tegenstander. Precies tussen de ogen.

Delete High Memory is hoe een oude meester in de kunst van het programmeren het zou hebben verwoord in even eenvoudig als aangrijpend proza. Of ook: Central Processor Unit Error. Ik heb een zwak voor uitgestorven aardse talen en al dat oude spul dat je kunt vinden in oude, al half vergane datageheugens.

De sampor trilde nog eens.

Zijn laatste beweging.

Helaas veroorzaakte hij een schot van het grote-bang-kanon.

Het projectiel was vrij traag. Veel langzamer dan een projectiel van de Nadler zou zijn geweest, om nog maar te zwijgen van de laserflits van de emitter. Maar gemeten aan het reactievermogen van een mens, was zelfs de snelheid van het Oerknal projectiel nog steeds razendsnel.

Ik gooide mezelf aan de kant. Een reflex reactie die in mij was getraind. Een soort post-hypnotisch programma dat ik rechtstreeks in mijn hersenen had gedownload via de draadloze CyberSensor in mijn nek. Het was niet de eerste keer dat deze conditionering mijn leven had gered. De ene was gewoon een fractie van een seconde sneller.

Ik kwam nogal hard neer op mijn schouder, het projectiel joeg langs me heen in de richting van een van de ontelbare ruïnes die dit desolate landschap van puin bezaaiden. Het puin van een van die oude reuzensteden die in het verleden hadden bestaan. Oud L.A., Oud N.Y., Oud Londen of iets dergelijks. Ik was de naam van dit hoopje puin vergeten. Het deed er niet toe. Het enige wat er op dat moment toe deed was dat een paar Sampors mij wilden doden en ik erin geslaagd was de eerste van hen af te maken.

Het projectiel vertraagde voor de muur van ruïnes.

Het had autonome voortstuwing en elektronische vijanddetectie. Simpel gezegd, het joeg op alles wat bewoog. Nou, het was een beetje ingewikkelder dan dat. Hoe dan ook, het ding was in staat me te detecteren en te volgen als een insect.

Het versnelde, zoemend in mijn richting met een onaangenaam zoemend geluid.

Ik had niet veel meer dan een oogwenk.

Ik greep naar mijn riem en activeerde de magnetische schokbreker.

Net op tijd.

Het micro-elektronische binnenwerk van het projectiel was behoorlijk in de war. Dit is precies waar deze magnetische schokdempers voor gemaakt zijn, hoewel men iedereen kan afraden erop te vertrouwen. Het Big Bang projectiel schoot langs me heen en ik bad.

Als het nu in de volgende ruïne zou crashen, zou het me helemaal geen goed doen. De explosie zou krachtig