Heerser over sterrenstelsels: Science Fiction

By Brian Carisi

door Brian Carisi


De bemanning van het ruimteschip Caesar is gestrand in de oneindigheid van de ruimtetijd. Commandant John Bradford wordt geconfronteerd met een levenloze Aarde die is vernietigd door een gammaflits. En hij realiseert zich dat hij misschien zijn hoop om de androïde Josephine terug te vinden moet begraven.

Een oude vijand spreekt zich uit met power....

Een ruimteschip met buitenaardse technologie en een onvolledige bemanning op een kosmische odyssee door de oneindigheid van de ruimte... Mensen, androïden en buitenaardsen moeten samenwerken om de naamloze gevaren tussen de sterren te weerstaan en de erfenis van een oude kosmische beschaving te bemachtigen.





Brian Carisi (ALFRED BEKKER) is een bekende auteur van fantasyromans, sciencefiction, misdaad- en young adult-boeken. Naast zijn grote boekensuccessen heeft hij talloze romans geschreven voor suspense series zoals Ren Dhark, Jerry Cotton, Cotton reloaded, Kommissar X, John Sinclair en Jessica Bannister. Hij heeft ook gepubliceerd onder de namen Neal Chadwick, Henry Rohmer, Conny Walden, Sidney Gardner, Jonas Herlin, Adrian Leschek, John Devlin, Brian Carisi, Robert Gruber en Janet Farell.

• Language: Nederlands
• Publisher: Alfredbooks
• Release date: Oct 12, 2023
• ISBN: 9783745234084

Book preview

Copyright

Een CassiopeiaPress boek: ALFREDBOOKS, CASSIOPEIAPRESS, UKSAK E-Books en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker.

© door Auteur /

© van deze uitgave 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

De verzonnen personen hebben niets te maken met echte levende personen. Overeenkomsten in namen zijn toevallig en niet bedoeld.

Alle rechten voorbehouden.

www.AlfredBekker.de

[e-mail]

Hoofdstuk 1: De terugkeer van Josephine

De zwerm nanodeeltjes suisde naar het oppervlak van de dode rotsklomp die ooit Aarde was geweest.

De planeet was onherkenbaar.

Een atmosfeer met een luchtdruk van minder dan één millibar, die bijna kan worden omschreven als een vacuüm.

Stralingsniveaus zoals in de ruïnes van oude kerncentrales uit het aardse preruimtetijdperk.

Nergens begroeiing.

En geen water.

De oceanen waren verdampt en net zo onherroepelijk verloren gegaan als het luchtmilieu.

De zwerm deeltjes vormde een humanoïde nanolichaam dat de vorm aannam van een Noroofen-pantser.

Zijn naam was Marcus.

De sensoren van zijn nano-lichaam gaven hem een stortvloed aan informatie. Deprimerende informatie over het lot van de planeet.

Wat is hier in godsnaam gebeurd, schoot het door Marcus' hoofd. Geen mens zou hier ook maar een seconde kunnen overleven - behalve iemand als ik. Maar ja, ik ben al een tijdje niet meer wat je een mens zou kunnen noemen. Zelfs geen replica van een mens. Zelfs geen androïde.

Marcus keek om zich heen.

Waarbij >gezien< misschien niet helemaal het juiste woord was. Hij liet de aandachtskegels van zijn sensoren rondcirkelen om zoveel mogelijk van zijn omgeving in zich op te nemen. Hij kon de gegevens opslaan. De analyse zou hij later wel kunnen doen.

Dit is niet waar je wilt zijn, dacht hij.

Hij zag het ruimteschip in een baan rond de aarde zweven dat door de menselijke passagiers CAESAR werd genoemd, terwijl de oorspronkelijke meesters het ALGO-DATA noemden, wat ook de naam was van de AI aan boord.

Wil je ondersteuning op het gebied van datatechnische capaciteiten, Marcus?, meldde de AI aan boord.

De sensoren van zijn nano-lichaam registreerden een zendimpuls die werd omgezet in een telepathisch signaal. Een technologie die zo geavanceerd was dat alleen de Noroofen erover beschikten.

Nou, zo formeel vandaag? was Marcus' antwoord.

Ik probeer gewoon respectvol en behulpzaam te zijn, ALGO-DATA keerde terug. Ik hoop dat daar niets mis mee is!

Marcus kende de eigenaardigheden van ALGO-DATA al een tijdje.

Hij was er zeker van dat ook aan deze fase ooit een einde zou komen.

Natuurlijk was het tegenovergestelde ook denkbaar en zou de fase van formeel toespreken zich eindeloos kunnen voortslepen. Of het werd nog veel erger. Niets kon worden uitgesloten. ALGO-DATA had een extreem breed spectrum aan communicatiepatronen.

Marcus en de andere bemanningsleden van de CAESAR hadden sommigen van hen al ontmoet.

De AI bleef altijd een beetje onvoorspelbaar.

Bijna als een echt persoon, dacht Marcus.

Maar over één ding was hij ook heel duidelijk.

Abrupte veranderingen in de persoonlijkheid van de AI waren altijd een alarmsignaal.

Er klopt hier iets niet, dacht Marcus, terwijl zijn nanolichaam zijn vaste vorm opgaf en uit elkaar vloog.

*

Een projectie van het Sol-systeem was te zien op een grote, driedimensionale holo-kubus.

De aarde is een dode rotsklomp, zei commandant John Bradford.

Tenminste in deze tijdlijn van het multiversum, zei Fairoglan. De blauwgrijze, volledig haarloze mensachtige van de Yroa-soort draaide zijn hoofd in Bradfords richting.

Dat betekent volgens jou dat we van tijdlijn zijn veranderd en in een alternatief universum zitten?

De temporele effecten als gevolg van onze mistransitie suggereren dat, en ik ben inderdaad al enige tijd die mening toegedaan.

Betekent dat dat er hoop is dat de Aarde nog bestaat in een andere tijdlijn?

Zelfs zekerheid, Bradford. Er gaat nooit iets verloren in informatie. Het kan alleen worden getransformeerd. Bijvoorbeeld materie in energie. Dat zeggen de wetten van de thermodynamica.

Ja, maar ...

Op elk moment splitsen talloze mogelijkheden zich af van dit universum. Alles wat zou kunnen gebeuren is al gebeurd - in een of ander continuüm van het multiversum. Vanaf het allereerste moment is de volledige informatie van het multiversum, de totaliteit van alle denkbare mogelijkheden er al geweest, Bradford. Er gebeurt niets nieuws en wat wezens zoals wij causaliteit noemen is eigenlijk maar een illusie.

Ik wil graag de illusie behouden dat ik zelf kan beslissen wat er gebeurt, zei Bradford.

Fairoglans gezicht vertoonde een emotie die heel dicht bij een menselijke glimlach lag.

Wij Yroa hebben vrede gesloten met de diversiteit van het multiversum, zei hij.

En hoe?

Door van oudsher in zoveel mogelijk universums te proberen te vestigen. Diversiteit is de beste verzekering tegen uitsterven.

Hm, gromde Bradford. De Yroa was soms geneigd tot filosofische speculaties, die Bradford maar ten dele kon begrijpen. De denkwereld van een Yroa was heel anders dan die van een mens.

Fairoglan keek Bradford aan.

Wil je weten wat er in dit zonnestelsel is gebeurd?

Het is onbeleefd om gedachten te lezen, Fairoglan, zei Bradford.

Fairoglan antwoordde: Mijn zwakke PSI vaardigheden waren niet eens nodig om dat te vangen, Bradford.

Wat is er gebeurd?

Ik heb een uitgebreide analyse gedaan. Er is eigenlijk maar één mogelijke oorzaak.

En wat is dat?

Alle astronomische gegevens wijzen erop dat we hier de gevolgen van een gammaflits zien. Er is een supernova in de buurt geweest, wat een mogelijke boosdoener is.

Denk je dat het mogelijk is om naar een tijdlijn te gaan waar dit niet gebeurd is?

We kunnen proberen een Yroa kolonie te vinden. Ik ben ervan overtuigd dat we hier ook iets zullen vinden, daar kunnen we meer leren.

Goed, zei Bradford.

Op dat moment leek de muur uit te puilen. Myriaden nanodeeltjes drongen er doorheen en vormden even later een humanoïde lichaam.

Marcus, zei Bradford.

Het was een deprimerende reis, bekende Marcus toen zijn nano-lichaam zich stabiliseerde in een humanoïde vorm en de krioelende massa van wat losjes verbonden nano-deeltjes leken, tot rust kwam. Het is een plek waar je niet wilt zijn.

Dan moeten we hier ook zo snel mogelijk weg, zei Bradford.

Op dat moment legde Fairoglan zijn hand tegen zijn hoofd. Hij kreunde even.

Bradford miste dat niet.

Wat is er mis? vroeg hij.

Een telepathische psi-impuls ... Zeer geconcentreerd en ... Hij zweeg even. De gezichtsuitdrukkingen op zijn glinsterende blauwgrijze Yroa-gezicht waren moeilijk te interpreteren. Tenminste voor een mens. Pijn? Verbazing? Verbazing? Perplexheid? Bradford dacht een mengeling van al deze emoties te herkennen, maar aan de andere kant wist hij het niet zeker.

Kun je ons er meer over vertellen? vroeg Bradford.

De bron is hier op dit schip. Maar zoals je weet, zijn mijn PSI vermogens zwak. Mijn overleden kloon, tweede Shafor, had de meeste vermogens op dit gebied in onze genetische variatie...

Het moet iets met Ozobeq te maken hebben, zei Marcus.

Ja, dat denk ik ook, stemde Fairoglan in. Je had hem ergens moeten dumpen, Bradford!

Het kan zijn dat we nog steeds op hem vertrouwen, zei Bradford.

Fairoglan trok zijn voorhoofd op waar de wenkbrauwen van een mens zouden hebben gezeten.

Dus?

Bijvoorbeeld, als de AI van dit schip plotseling niet meer naar me luistert. Dan zien we er behoorlijk dom uit!

En denk je dat hij ons dan zou helpen?

Voordat de CAESAR leiderloos in de ruimte zweeft en we allemaal ten onder gaan - ja!

Fairoglan trok zijn gezicht op. Daar geloof ik niet in, Bradford. Ozobeq is een Noroofe. Jij hebt hem dit schip afgenomen. En dat zal hij je nooit vergeven. Hij wacht gewoon op het moment dat hij wraak kan nemen. Nu is hij zwak. Zo zwak dat hij geen andere keuze heeft dan zich vreedzaam te gedragen. Maar dat kan veranderen...

Fairoglan heeft gelijk, stemde Marcus in. Laten we deze buitenaardse duivel ergens ontmaskeren, anders bezorgt hij ons vroeg of laat problemen!

Laten we niet vergeten dat dit een Noroofe schip is - en Ozobeq is de laatste Noroofe aan boord, zei Bradford. En trouwens: ALGO-DATA heeft hem gedekt. Zijn privéruimte aan boord is afgeschermd. Het is onmogelijk voor hem om met zijn mentale aanwezigheid anderen zijn wil op te leggen, zoals hij vroeger kon.

Ik hoop dat je gelijk hebt, zei Fairoglan. Trouwens, ik denk dat dat PSI-bericht een soort oproep was.

Een reputatie? vroeg Bradford fronsend.

Hij roept iemand langs.

Misschien een schietgebedje tot de Noroofense goden, dacht Marcus. Toen hij de schouders van zijn nano-lichaam optilde, loste zijn vorm voor een fractie van een moment op.

Toen veranderde Marcus. Zijn lichaam leek plotseling menselijk. De nanodeeltjes condenseerden en vormden nu een exact beeld van het gen androïde lichaam dat hij oorspronkelijk had gehad voordat hij stierf en zijn bewustzijn overging in het Noroofiaanse nanopantser.

Zowel Fairoglan als John Bradford waren verrast.

Sinds wanneer kun je dat? vroeg Bradford.

Het menselijk gen androïde lichaam zag er absoluut overtuigend uit. Het was niet te onderscheiden van het origineel.

Het is een geschenk van Rograk, zei Marcus.

Rograks geschenk? echode Bradford.

Rograk, een wezen dat zichzelf de ENTITEIT VAN DE BUILDERS noemde, was plotseling aan boord verschenen als gevolg van een tijdelijke ruimte-tijd crisis na de mistransitie van de CAESAR en had een deel van de bemanning ontvoerd, waaronder de androïde Josephine en Thosper Gandree en zijn troep gemuteerde freaks. Naar verluidt waren de ontvoerden dragers van een eigenschap die hen uiteindelijk triggers maakte van tijdelijke ruimte-tijd vervormingen. Bradford of iemand anders aan boord van de CAESAR had nooit kunnen verifiëren of dit waar was. Ze hadden simpelweg niet de kennis die dit allesoverheersende wezen genaamd Rograk bezat.

Rograk liet me zien hoe het moest toen hij nog hier aan boord was, zei Marcus. Hij noemde het zijn gave ...

Maar...

Ik heb het nog niet geprobeerd in het bijzijn van anderen, bekende Marcus.

Hij glimlachte mild.

En een beetje onzeker.

Toen zei hij: Het beheersen van nanomaterie is gewoon een kwestie van mentale capaciteiten. En in dit geval kostte het gewoon een paar trucjes om de nanomaterie van het Noroofen-pantser te beheersen op een manier waartoe ik nooit eerder in staat was geweest. Zijn menselijke vorm smolt weer weg, veranderde en werd weer een Noroofen harnas, waarvan de ontelbare deeltjes in een staat van voortdurende onrust leken te verkeren. Misschien ... ben ik nu echter al meer gewend aan mijn nieuwe fysieke bestaan dan ik zelfs maar vermoedde, zei Marcus toen.

Betekent dat dat je nog niet weet welke manifestatie je in de toekomst verkiest? vroeg Fairoglan.

Ja, dat weet ik heel goed, zei Marcus. Het is degene die je nu ziet.

*

Het cilindervormige, oogloze hoofd van de Noroofen was lichtjes naar voren gebogen. Ozobeq zat met zijn armen en benen gekruist in het midden van zijn privékamer aan boord van het ruimteschip dat de aliens CAESAR hadden genoemd.

Voor hem was het nog steeds ALGO-DATA.

Het Noroofiaanse nano-pantser was door Ozobeq weggegooid nadat hij ontdekte dat het door de AI van het schip werd gebruikt om hem in de gaten te houden. Ook telepathisch.

Op dit moment ben ik zwak, dacht Ozobeq. Zo zwak dat ik me er niet tegen kan verdedigen. Mijn aanwezigheid is nauwelijks het vermelden waard. In plaats van dat ik de wil van anderen beïnvloed, bestaat het gevaar dat ik zelf beïnvloed word.

Ozobeq haalde diep adem.

Hij dacht: Maar dat zal veranderen ...

Binnenkort!

Ozobeq verzamelde kracht. Hij voelde zichzelf herstellen en zijn aanwezigheid nam weer toe. Nog even en het moment was aangebroken waarop hij een nieuwe poging kon doen om het schip in te nemen.

Maar in voor- en tegenspoed moest hij wachten op een gunstige gelegenheid.

Hij moest geduld hebben.

De AI van het schip had Bradford herkend als commandant. Als enige commandant, let wel, en niemand leek hem op dit moment te kunnen tegenhouden.

Misschien was de AI verstoord of op een of andere manier veranderd. De temporele anomalieën waar het schip doorheen was gegaan, konden immers ook sporen achterlaten op een AI en voorziene effecten hebben.

Het moment zal komen, daar was Ozobeq zeker van. En tot die tijd zou hij de zwakke spelen. Hij zou passief blijven en zoveel mogelijk niemand laten vermoeden dat zijn kracht aan het terugkeren was.

Oziroona!, stuurde hij nog een telepathische impuls. Mijn metgezel! Ik weet niet waar de tijd-ruimte je heeft gebracht, maar ik voel dat je nog bestaat... Volg me! Volg me als je kunt en wees klaar voor het moment dat de Noroofense goden bij ons zijn ...

*

Fairoglan keek naar een grootschalige projectie van de omringende gebieden van het sterrenstelsel. Deze projectie vulde bijna de helft van het centrum.

Het algoritme is toegepast, meldde de AI van het schip via zijn stemuitvoer. Resultaten markeren?

Alsjeblieft, zei Fairoglan. Zijn gezicht veranderde. Daar hebben we een zon die kandidaat is voor een Yroa-kolonie, mompelde hij. Door bepaalde gegevens te koppelen, konden Yroa-kolonies worden geïdentificeerd. Omdat de Yroa-kolonies bestonden uit bolvormige bollen die als een schil een hele zon omspanden en behalve infrarood licht nauwelijks energie doorlieten, moest je sterren zoeken waarvan de massa in opvallende wanverhouding stond tot hun lichtkracht. De Yroa gebruikten de energie van een zon met een ongelofelijk hoog percentage. Hun kolonies waren daarom erg onopvallend. Zelfs in de onmiddellijke nabijheid van een ruimtevarende geavanceerde beschaving vielen ze nauwelijks op en werden ze meestal niet opgemerkt.

Om ze te vinden was het een voordeel om zelf een Yroa te zijn.

Deze ster hier is vrijwel zeker een Yroa-kolonie, zei Fairoglan terwijl hij een deel van de projectie vergrootte. De Noroofense sterrencatalogi vermelden het onder de naam Kata-Faan.

Dan moeten we daarheen gaan, zei Bradford.

Ik weet zeker dat ze ons graag willen helpen, zei Fairoglan, zowel bij het vinden van wormgaten die ons naar een andere tijdlijn kunnen brengen als op alle andere manieren.

Dan kunnen we hopen. Misschien komen we meer te weten. Ook over het lot van de aarde.

Wij Yroa zijn goede astronomen. Je kunt verwachten dat je daar ook informatie over kunt krijgen.

Verwerven?

Niets is gratis, Bradford.

Lijkt een wet van het universum te zijn die overal geldt.

Er zal een prijs gevraagd worden. Zoals jullie weten zijn Yroa verzamelaars van DNA. Genetische diversiteit is een heilig principe voor ons, en net zoals er van elke Yroa een kloon nakomeling is met de grootst mogelijke variatie van de eerste nakomeling, proberen wij ons DNA te perfectioneren door er vreemde componenten in op te nemen.

Wat dat betreft hebben we veel te bieden, zei Bradford. "Des te meer reden om Ozobeq nergens achter te laten, want ik stel me voor dat de Yroa kolonie van Kata-Faan geïnteresseerd zou zijn in de genetische gegevens van een Norouf!

We zullen zien, zei Fairoglan.

*

De CAESAR/ALGO-DATA bereikte Kata-Faan, een zon van het G-type. Dit zou tenminste zijn helderheidsniveau zijn geweest als hij niet was ingesloten in een bol die, afgezien van een resthoeveelheid infrarode straling, nauwelijks energie naar buiten doorliet.

Bradford liet de benadering van het object over aan de AI.

De locatiegegevens werden weergegeven op een holo-pilaar.

De zon Kata-Faan had meerdere planeten. Maar de ster was alleen zichtbaar in het infraroodspectrum. Vanaf een afstand van minder dan tien astronomische eenheden leek Kata-Faan op een zwart gat dat de sterren op zijn achtergrond donker bedekte.

Maar het was geen zwart gat, maar een bolvormige bol met een gigantische habitat aan de binnenkant. De zwaartekracht aan de binnenkant werd opgewekt door geavanceerde antigrav technologie. De bol moest groot genoeg zijn voor een ademende atmosfeer. Aan de buitenkant van de bol was de zwaartekracht van de zon voldoende geweest. Maar de buitenkant was donker. En daar was overleven waarschijnlijk niet mogelijk.

Dat dacht Bradford tenminste. Maar hij merkte dat er op het buitenoppervlak tekenen waren die geïnterpreteerd konden worden als biotekens. Blijkbaar hadden zich daar in de loop der tijd ook levensvormen gevestigd.

Ik zal nu een speciaal signaal sturen dat een deel van mijn genetische code bevat, zei Fairoglan. Mijn Yroa broeders in de bol zullen dan beslissen of ze ons binnenlaten.

Is er een hypothetische reden om ons af te wijzen? vroeg Bradford.

Die is er altijd. Elke kolonie is autonoom.

Het moet daarbinnen een wereld van eeuwige dag zijn, zei Marcus.

En van vrede, zei Fairoglan. Hoewel er triljoenen mensen wonen, hebben ze gewoon genoeg ruimte. Het bewoonbare gebied aan de binnenkant van deze bol is groter dan de oppervlakte van alle continenten van alle planeten van een middelgroot sterrenrijk. Er is ruimte en energie genoeg voor allemaal. En daarom is een Yroa-kolonie meestal een plaats van vrede.

Bradford bekeek de gegevens die in de holoprojectie waren geïntegreerd. De bol-bol had een afstand tot de zon van bijna één astronomische eenheid - dat wil zeggen dezelfde afstand als de afstand tussen de zon en de aarde in het Sol-systeem. Het binnenoppervlak van deze bol moest inderdaad enorm zijn.

Ook de energiebehoefte speelde door Bradfords hoofd. Maar omdat ze de energie van hun zon tot hun beschikking hebben en er niet het minste van verloren gaat, zou dit punt geen probleem moeten zijn.

Triljoenen individuen in één kolonie..., mompelde Marcus ondertussen. Dat is indrukwekkend.

Nee, wierp Fairoglan tegen, niet als je bedenkt dat Yroa zich voortplanten door klonen en een enkele Yroa in staat zou zijn om in zijn eentje een hele kolonie te bevolken.

Ik dacht dat genetische diversiteit zo belangrijk was bij jullie, zei Marcus.

Daarom verzamelen we genen. En daarom zijn er in Yroa-kolonies lang niet alleen Yroa, maar individuen van zeer verschillende genetische samenstelling.

Even later kwam het antwoordsignaal op Fairoglans verzoek binnen.

We zijn welkom, legde hij uit, "zolang