Visionair: Sciencefiction en fantasie, #4

By Richard G. Hole

Tweehonderd jaar na de eerste atoomexplosie in Hiroshima en Nagasaki had de mens geleerd de kracht van het atoom te gebruiken voor iets nuttigers en constructiever dan zichzelf te vernietigen.

In het jaar 2145 waren alle ruimteschepen aangedreven door kernenergie, in staat om de duizelingwekkende snelheden te bereiken waarvan hij altijd had gedroomd.

Het universum bleef echter oneindig voor hem en het hypothetische oppervlak van de planeet Saturnus onbereikbaar ...

 

Visionair is een verhaal dat behoort tot de Science Fiction-serie, een verzameling sciencefiction- en fantasyromans

 

• Language: Nederlands
• Publisher: Richard G. Hole
• Release date: May 22, 2022
• ISBN: 9798201712914

Book preview

@ Richard G. Hole, 2022

Omslag: @Pixabay, 2022

Alle rechten voorbehouden.

Gehele of gedeeltelijke reproductie van het werk is verboden zonder de uitdrukkelijke toestemming van de auteursrechthebbende.

KORTE INHOUD

––––––––

Tweehonderd jaar na de eerste atoomexplosie in Hiroshima en Nagasaki had de mens geleerd de kracht van het atoom te gebruiken voor iets nuttigers en constructiever dan zichzelf te vernietigen.

In het jaar 2145 waren alle ruimteschepen aangedreven door kernenergie, in staat om de duizelingwekkende snelheden te bereiken waarvan hij altijd had gedroomd.

Het universum bleef echter oneindig voor hem en het hypothetische oppervlak van de planeet Saturnus onbereikbaar ...

Visionair is een verhaal dat behoort tot de Science Fiction-serie, een verzameling sciencefiction- en fantasyromans

VISIONAIR

HOOFDSTUK I

Saturnus had nu elf manen.

Naar zijn tien natuurlijke satellieten was het, door het werk en de wetenschap van de mens, erin geslaagd om de kunstmatige satelliet in een baan om de aarde te brengen, die zijn functie vervulde als een jaloerse waarnemer van de planeet versierd met de mysterieuze ringen eromheen.

De Saturnus XI was een kleine metalen wereld, een wonder van technologie en elektronica. Op het eerste gezicht verschilde het uiterlijk niet veel van de andere tien natuurlijke satellieten, die sinds de lange nacht rond de zesde planeet draaiden, op volgorde van de kleinste naar de grootste afstand van de zon.

Maar binnen, op de Saturnus XI was alles anders.

Vijfhonderd mensen zwermden daar, worstelend om de mysteries te ontrafelen die de planeet met de ringen omhulden, om op een dag toe te voegen aan de lange reeks ruimteveroveringen, een man die erop uit was om in ieder geval zijn hele zonnestelsel te domineren.

Daarachter, ver daarachter, was de verovering van de maan, die van Mars, Venus, Mercurius en die van de reuzenplaneet Jupiter.

Waarnemingen en onderzoeken van Uranus, Neptunus en het verre Pluto, verloren in de grenzen van het zonnestelsel, waren ook voorspoedig en boden de bewoners van de kleine aarde de grenzen die de buitenste hyperruimte markeerden.

Maar nu, voordat hij aan het fantastische avontuur begint om verder te gaan op zoek naar de sterren, zou Saturnus onder de intelligentie van de mens moeten blijven, die bereid leek nooit te stoppen.

Nooit!

De moeilijkheden waren echter talrijk. Sinds Saturnus XI waren niet alleen de gegevens die bekend waren over de planeet met dezelfde naam al lange tijd geverifieerd. Dat de equatoriale diameter 119.700 kilometer was, dus 9,4 keer groter dan die van de aarde, was niet zo belangrijk. Omdat het dat niet had, was het volume 745 keer groter.

Maar degene die zich op een gemiddelde afstand van 1430 miljoen kilometer van de zon bevond, begon het te krijgen, aangezien de mens, beginnend vanaf de aardkorst, met elke tijm van zijn onderzoeksinstrumenten niet minder dan 1.186 tot 1.647 miljoen kilometer moest reizen, afhankelijk van de fase van je reis waar je bent.

Tweehonderd jaar na de eerste atoomexplosie in Hiroshima en Nagasaki had de mens geleerd de kracht van het atoom te gebruiken voor iets nuttigers en constructiever dan zichzelf te vernietigen. In het jaar 2145 waren alle ruimteschepen aangedreven door kernenergie, in staat om de duizelingwekkende snelheden te bereiken waarvan hij altijd had gedroomd.

Het heelal bleef echter voor hem oneindig en het hypothetische oppervlak van de planeet Saturnus onbereikbaar.

Wat de fysieke kenmerken betreft, was bekend dat de dichtheid gelijk was aan 0,13 die van de aarde en 0,72 die van water. Er was tot misselijkheid gemeten dat de intensiteit van de zwaartekracht op het oppervlak van Saturnus gelijk was aan 1,06 vergeleken met de zwaartekracht van de aarde, met een gemiddelde licht- en warmteontvangst van de zon van 0,011, waarbij de ontvangen eenheid als eenheid werd genomen op de wereldbol.

Dit alles leverde zeer moeilijke problemen op om op te lossen, voor het maken van direct contact met de planeet.

Maar er was meer.

Het oppervlak van Saturnus biedt een telescopisch zicht op een hele reeks banden of stroken evenwijdig aan de evenaar, met een bruin-grijze kleur, die zich onderscheidt van de roze in de equatoriale zone en de blauwachtige in de poolgebieden. Dit alles bracht ons ertoe te veronderstellen dat Saturnus was gehuld in een dichte atmosfeer en dat het alleen mogelijk is om de meest uitgebreide laag ervan waar te nemen, waarvan de temperatuur werd geschat op ongeveer 150 º onder nul, aangezien deze voornamelijk bestond uit ammoniak en methaan .

Dezelfde witte vlekken die te zien waren vanaf de kunstmatige satelliet Saturnus XI werden toegeschreven aan ammoniaksneeuw.

Om het nog moeilijker te maken, werd de planeet omringd door een ring die verschijnt als een ontmoeting, een zeer complexe groepering, van verschillende concentrische ringen.

Wat betreft de werkelijke aard van deze ringvormige set met zo'n opvallende verschijning, lijkt de samenstelling ervan afgeleid te zijn door een groot aantal van elkaar geïsoleerde astrolieten, bezield door een snelle draaibeweging rond de centrale ster en ongeveer in hetzelfde vlak . De persistentie en superpositie van de beelden zou het gevoel van continuïteit geven dat werd waargenomen met behulp van de modernste en krachtigste telescopen.

Deze natuurlijke barrière die de planeet Saturnus bood, als de eerste weerstand tegen de onverzadigbare nieuwsgierigheid van de mens, werd in al zijn aspecten bestudeerd.

Als de concentrische ringen een solide platform zouden vormen door de concentratie van ontelbare miljoenen en miljoenen astrolieten, zou de dag komen dat een ruimtevaartuig daar zou kunnen landen: dan zouden de riskante astronauten in een benijdenswaardige positie zijn om de planeet te bekijken en, om zo te zeggen, om in die nieuwe wereld te kijken om het af te maken, om het te veroveren.

Alle wetenschappers die op Saturnus XI waren gestationeerd, hadden een groot deel van hun zware taak volbracht. Ze wisten al dat de afmetingen van de set ringen 278.000 kilometer in uitwendige diameter waren, met 149.000 in inwendige diameter. Dat ze in totaal 67.400 kilometer breed waren; een dikte van 70 kilometer en een ringvormige massa ten opzichte van de planeet van 1/600.

En dit alles in minder dan een jaar dat ze daar waren, draaiend en draaiend als nog een satelliet van Saturnus, 1.647 miljoen kilometer van Moeder Aarde, die hen had gestuurd als voorspellers van de voortgang van hun superbeschaving die weigerde barrières toe te laten.

Afgezien van het onderzoeken van de ringen van Saturnus, concentreerde de taak zich op de onmiddellijke mogelijkheid om op al zijn tien natuurlijke satellieten te kunnen landen.

Ideale platforms daar geplaatst door de mysterieuze zwaartekrachtwet van het heelal, het was bedoeld met hun verovering de grote besparing van andere orbitale stations die nodig waren.

Dit was geen onrealistische droom, aangezien er al astrofysische observatoria op het oppervlak van de maan waren. De vraag was om af te dalen in een van de tien natuurlijke satellieten van Saturnus, het te bestuderen, de moeilijkheden die het opleverde te overwinnen en zich daar te vestigen.

In volgorde van de kleinste naar de grootste afstand van de planeet waren Mijnen en Enceladus respectievelijk 185 en 238 duizend kilometer verwijderd. «Tetis», «Dione» en «Eea», eveneens met respectievelijk 294.337 en 527 duizend kilometer. Titan draaide op 1.223 duizend kilometer, Temis op 1.460, Hyperion op 1.484, Yapeto op 3.563 en Fepe op 12.950 duizend kilometer.

Een trouwe en talrijke familie, waartoe een nieuwe zoon van de wetenschap was toegetreden: de Saturnus XI, die