Planeet van de ijsglijders: Science Fiction

By Brian Carisi

Planeet van de ijsglijders: Science Fiction

door Brian Carisi

 

De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's.

 

Terraanse onderzoekers onderzoeken een ijsplaneet. Ze stuiten op een oude kracht die het machtsevenwicht in de melkweg kan veranderen...

 

Het licht van zon A-7234 glinsterde roodachtig. Idris al-Khalil zette zijn bril op. Ze waren dringend nodig als men niet binnen relatief korte tijd blind wilde worden in deze witte, volledig ijzige omgeving.

De aardman keek om zich heen en liet zijn blik over de koude woestenij dwalen. Een landschap zoals men op aarde zou vinden, in het beste geval op Antarctica. Maar hier op de aardse kolonistenwereld van Candoy zag de equatoriale zone er zo uit. De planeet was volledig bedekt met ijs. De temperaturen waren constant onder het vriespunt. In koude winters vielen ze onder de minus honderd graden. Moordende stormen raasden dan over de woestijnachtige ijsoppervlakten. Een paar graden warmer en Candoy zou een waterwereld zijn, dacht Idris. Ook op aarde waren er in verre geologische tijdperken perioden van totale ijstijd geweest die tot aan de evenaar reikten, zoals nu werd aangenomen. Sneeuw en ijs zorgden voor nog meer sneeuwval en nog meer ijs. Dit was een natuurwet. De witte, koude oppervlakken weerkaatsten het zonlicht en wierpen het terug de ruimte in. Voor de volgende millennia was er weinig kans dat de klimatologische omstandigheden op Candoy zouden veranderen.

• Language: Nederlands
• Publisher: BEKKERpublishing
• Release date: Jan 30, 2023
• ISBN: 9798215896174

Book preview

Planeet van de ijsglijders: Science Fiction

door Brian Carisi

De omvang van dit boek komt overeen met 120 paperback pagina's.

Terraanse onderzoekers onderzoeken een ijsplaneet. Ze stuiten op een oude kracht die het machtsevenwicht in de melkweg kan veranderen...

Copyright

Een CassiopeiaPress-boek: CASSIOPEIAPRESS, UKSAK e-books, ALFREDBOOKS en BEKKERpublishing zijn imprints van Alfred Bekker.

© door Auteur

Brian Carisi is een pseudoniem van Alfred Bekker

© van dit nummer 2023 door AlfredBekker/CassiopeiaPress, Lengerich/Westfalen

www.AlfredBekker.de

[e-mail] 

1

Het licht van zon A-7234 glinsterde roodachtig. Idris al-Khalil zette zijn bril op. Ze waren dringend nodig als men niet binnen relatief korte tijd blind wilde worden in deze witte, volledig ijzige omgeving.

De aardman keek om zich heen en liet zijn blik over de koude woestenij dwalen. Een landschap zoals men op aarde zou vinden, in het beste geval op Antarctica. Maar hier op de aardse kolonistenwereld van Candoy zag de equatoriale zone er zo uit. De planeet was volledig bedekt met ijs. De temperaturen waren constant onder het vriespunt. In koude winters vielen ze onder de minus honderd graden. Moordende stormen raasden dan over de woestijnachtige ijsoppervlakten. Een paar graden warmer en Candoy zou een waterwereld zijn, dacht Idris. Ook op aarde waren er in verre geologische tijdperken perioden van totale ijstijd geweest die tot aan de evenaar reikten, zoals nu werd aangenomen. Sneeuw en ijs zorgden voor nog meer sneeuwval en nog meer ijs. Dit was een natuurwet. De witte, koude oppervlakken weerkaatsten het zonlicht en wierpen het terug de ruimte in. Voor de volgende millennia was er weinig kans dat de klimatologische omstandigheden op Candoy zouden veranderen.

Een klomp ijs met een zuurstofatmosfeer, dat is precies wat deze planeet was. Zo werd het gezien door de aardse kolonisten die het risico hadden genomen om zich hier te vestigen. Heel wat mensen waren bezweken onder de ongunstige weersomstandigheden, want het leven op Candoy was bijzonder zwaar. Maar er waren hier waardevolle bronnen waardoor deze onderneming geschikt leek. Daarom waren de meeste kolonisten hier.

Niet zo Idris.

Hij was hierheen gekomen om een andere reden.

Het was de drang naar kennis.

Idris was een onderzoeker.

Zijn onderzoeksgebied was etnologie.

Maar hij was niet geïnteresseerd in de afwijkingen die zich in de tussentijd hadden gevormd in de cultuur van de kolonisten hier, wanneer zij werden vergeleken met hun respectieve cultuur van oorsprong op aarde. Er waren collega's die hartstochtelijk geïnteresseerd waren in dergelijke vragen en hun doctoraalscripties over dergelijke zaken schreven. Idris al-Khalil was niet een van hen, hij was geïnteresseerd in iets heel anders.

De Korreen, zoals de oorspronkelijke mensachtige bewoners van Candoy zichzelf noemden.

Hé, Idris! riep iemand.

Een mannenstem.

Idris werd uit zijn gedachten gewekt. Hij draaide zijn hoofd naar de spreker en zag de ecoloog John X. Smith. Hij stond bij het zweefvliegtuig waarin de twee hier geland waren.

Wat is er mis? vroeg Idris.

Waarom sta je daar zo? Je zou me kunnen helpen!

Idris liep naar zijn collega toe. Smith droeg poolkleding, net als Idris al-Khalil. Alleen zijn gezicht voelde de doordringende kou.

Idris stampte op Smith af.

Smith was bezig een ijsboring voor te bereiden. Het ijs was hier relatief dun. Slechts ongeveer vier tot vijf meter dik. Daaronder lag de oceaan, het thuis van de zeer eiwitrijke Kasratan. Het waren enorme koppotigen, net als de reuzeninktvissen op aarde. Onder de ijskap bestond een fascinerende wereld van leven. De levensvormen van Candoy hadden zich daar teruggetrokken en aangepast.

Houd dit vast, zei Smith, terwijl hij Idris een van de meetinstrumenten overhandigde.

Idris keek vluchtig naar de gegevens die het apparaat aangaf.

Hij struikelde.

Er zijn enorme elektrische ontladingen - heel dichtbij, merkte hij op.

Smith grijnsde.

Precies.

Betekent dat...

Arbu'atan - wat anders.

Arbu'atan - dit was de naam die de oorspronkelijke mensachtige bewoners van Candoy gaven aan de walvisachtige reuzen die in de diepten van de eeuwig donkere Candoyaanse oceaan leefden. Enorme kolossen tot honderd meter lang, er was niet veel over bekend. Er werden foto's genomen door sensoren die in de diepte waren aangebracht. Maar niets meer.

Voor de Korreen, de mensachtige inwoners van Candoy, hadden de Arbu'atan een religieuze betekenis. Een betekenis die Idris nog niet helemaal duidelijk was. Maar dat was een van de dingen die hij hier kwam onderzoeken.

Idris keek weer naar de displays. Ja, de lezingen laten geen twijfel bestaan, dacht hij. Zulke grote ontladingen konden alleen door Arbu'atan worden veroorzaakt. Ze hadden duidelijk het vermogen om enorme elektrische spanningen op te wekken. Er waren morenen op aarde die hetzelfde konden doen. Maar op een veel kleinere schaal. De aardse murenen gebruikten hun vermogen om elektriciteit op te wekken om dodelijke elektrische schokken toe te dienen aan vijanden en prooien. Mogelijk was dit ook het geval met de Arbu'atan. Maar dit was zeker geen zekere kennis.

Smith ramde de energieboor in het ijzige oppervlak. Het staafvormige apparaat drong slechts enkele centimeters door. Smith drukte op de knop aan de bovenkant.

Er klonk gezoem.

Dan een sis.

Smith ontblootte zijn tanden. Zijn gezicht had nu een triomfantelijke uitdrukking.

De oefening verliep soepel.

Wil je een sonde naar beneden sturen, John?

Tuurlijk. Zo'n kans krijgen we niet elke dag!

Ik weet het.

Smith pakte een apparaat dat leek op een te groot pistool. Hij overhandigde Idris de energieboor en plaatste toen de lanceerinrichting voor de sonde tegen het kanaal dat door het ijs was gebrand. Hij moest zich haasten. Het smalle kanaal dat hij in de diepte had geboord zou binnen enkele ogenblikken weer beginnen te bevriezen.

Hij haalde de trekker over.

De sonde had een drijfgas dat hem de diepte in schoot. Binnen een fractie van een seconde was het in de diepte verdwenen.

We krijgen bezoek, zei Idris.

Smith leek dat helemaal niet te registreren.

Hij bukte zich naar een van de tassen die hij van het zweefvliegtuig had meegenomen en haalde er de besturingsmodule van de sonde uit. Een klein scherm toonde de visuele indrukken die zich aan het op afstand bediende oog voordeden. Het was niet veel, ondanks het licht dat de sonde uitstraalde. Uit de gegevens die de sonde doorgaf, bleek echter duidelijk dat de zee op diepte allesbehalve een vijandige plaats voor