Roddeljungle: Samen met jou, #1

By Fenna Zonneveld

Nadat Nora jarenlang met haar vader en haar broertje in verschillende landen heeft gewoond, komt ze dit schooljaar samen met haar broertje op een grote campus te wonen. Hoewel Nora haar best doet om het naar haar zin te krijgen, wordt ze tegengewerkt door roddels – of zijn het leugens? – die over haar verteld worden. Gelukkig ontmoet ze enkele leerlingen met wie ze het goed kan vinden, maar zal het Nora lukken om echte vrienden te maken op haar nieuwe school?

• Language: Nederlands
• Publisher: Fenna Zonneveld
• Release date: Jun 3, 2019
• ISBN: 9781393332480

Book preview

Hoofdstuk 1

‘Hier is het.’ Nora stapte voor haar broertje de bus uit en zette haar koffer naast zich weg. De bus had al bijna een half uur door een bosrijke omgeving gereden, dus Nora had het idee dat ze ver van de bewoonde wereld vandaan zaten.

‘Ik vind dat hek maar niets.’ Mathias stond naast zijn zus en keek naar de overkant van de straat, waar op het welkomstbord de nieuwe leerlingen begroet werden. Er stond echter een hoog hek voor en voor zover Mathias kon zien, was de hele campus omheind door hekken.

‘Ach, misschien ziet het er van binnen wel heel anders uit.’ Nora trok haar koffer de straat over toen ze niemand aan zag komen.

‘Ik hoop het.’ Mathias knikte. ‘Anders ga ik hier niet zes jaar doorbrengen.’

Nora glimlachte. ‘Begin maar met het eerste semester, daarna zien we wel verder.’

Het was een warme zomeravond en omdat de vader van Nora en Mathias onverwacht twee dagen eerder moest beginnen met werken, waren zijn kinderen een dag eerder naar Nederland gevlogen. Met het openbaar vervoer waren ze naar hun nieuwe school gereisd, waar ze tot aan de kerstvakantie dag en nacht zouden verblijven.

Het hek was dicht en Nora drukte op een bel die naast het hek zat.

Al snel ging het hek een stukje open en kwam er iemand uit het gebouwtje naast het hek.

‘Hallo, jullie zijn vast Nora en Mathias.’

‘Dat klopt.’ Nora was verbaasd dat de vrouw hun namen kende.

‘Ik ben Irene Maas, de directrice van de school.’ Het was een jonge, spontane vrouw, die in niets op de strenge directrice leek die Mathias en Nora voor ogen hadden. ‘Normaal gesproken zit ik natuurlijk niet hier, maar dat personeel komt pas vanaf morgen. Het is geen probleem dat jullie nu al op school zijn, want jullie zijn niet de enigen. Hebben jullie al gegeten?’

‘Ja.’ Nora knikte, want ze hadden op het laatste treinstation een snelle hap gegeten.

‘Mooi. Er komen nog twee leerlingen vanavond. Laat jullie koffers hier maar even staan. Ik zal jullie voorstellen aan wat andere leerlingen.’

Nora keek rond over het deel van de campus dat ze kon zien. Er stonden een aantal grote gebouwen en de campus was keurig onderhouden. De paden naar de gebouwen waren netjes aangelegd en alle tuinen lagen er mooi bij.

‘Hebben jullie al eerder op een school gezeten waar jullie ook moesten overnachten?’ wilde de directrice weten.

‘Nee, nog nooit.’ zei Nora.

‘Jullie zullen het hier vast naar jullie zin krijgen.’ dacht de directrice. ‘De meeste leerlingen komen morgen en overmorgen. Er zijn al wel een aantal leraren en andere begeleiders. Mathias, jij hebt na het weekend nog twee introductiedagen op school, samen met alle andere eerstejaars. Woensdag beginnen jullie lessen pas echt. Nora, jij hebt maandagochtend een introductie en die middag moet jij je lessen al volgen. Er zitten ongeveer vijfhonderd leerlingen in elke jaarlaag. Ik weet dat er al twee andere vierdeklassers zijn, maar ik weet niet of je lessen met hen zal hebben of in hun gebouw slaapt. Mathias, er zijn nog geen andere eerstejaars, maar iedereen is nieuw, dus het zal niet moeilijk zijn om vrienden te maken.’

‘Wat is het groot hier...’ Nora had een campus met een aantal gebouwen verwacht, maar tot haar verbazing was het meer dan dat. Niet alleen zag alles er goed uit, ook leek alles vriendelijk en Nora had zowaar zin gekregen om hier op school te zitten.

‘Dit is nog niet alles.’ De directrice glimlachte. ‘Ik zal vragen of iemand jullie een rondleiding geeft. We hebben twintig gebouwen met slaapkamers voor alle leerlingen. Er zijn vijf gebouwen met lokalen waar de lessen worden gegeven en natuurlijk nog vele andere faciliteiten. Niet alleen is er een zeer grote kantine waar iedereen kan eten, we hebben ook restaurants, zwembaden, tennisbanen en een bioscoop.

Mathias keek opgelucht naar zijn zus en Nora zag er tevreden uit.

Bij het derde gebouw aan de rechterkant stopte de directrice. ‘Dit is een van de belangrijkste gebouwen. Dit is de schoolkantine.’

‘Wauw.’ Mathias bekeek het gebouw. ‘Dit hele gebouw?’

‘Ja, er is heel wat ruimte nodig om drieduizend leerlingen en al het personeel te eten te geven.’ zei de directrice. ‘De eerste verdieping is voor de onderbouw, de tweede verdieping voor de bovenbouw en de derde verdieping voor het personeel. Het is niet verplicht, want als jullie een keer samen willen eten, dan is dat geen probleem.’

‘Dag mevrouw Maas.’ Twee jongens kwamen de trap van het gebouw af lopen. ‘Oh, zijn dit de nieuwe leerlingen?’

‘Ja, Merlijn.’ De directrice glimlachte. ‘Ik hoopte al dat jullie hier nog zouden zijn. Dit zijn Nora en Mathias. Nora komt in de vierde klas, net als jullie. Mathias is een eerstejaars. Zouden jullie ze een rondleiding willen geven?’

‘Ja, natuurlijk.’ Merlijn knikte. ‘Hoi, ik ben Merlijn.’ Hij gaf Nora een hand. ‘En dit is Arthur. Maar die moet gaan werken.’

‘Helaas.’ Arthur grijnsde. ‘Er moet nog veel gebeuren voor het café open kan. Tot later.’ Hij stak zijn hand op en liep weg van de kantine.

‘We wachten even op Doortje.’ zei Merlijn. ‘Die komt eraan.’

‘Prima.’ De directrice knikte. ‘Er komen zo twee andere leerlingen aan. Ze zullen er over een paar minuten zijn. Ze konden met een leraar mee rijden vanaf het vliegveld in Brussel.’

‘Die kan ik wel opwachten.’ zei Merlijn.

‘Graag.’ zei de directrice. ‘De koffers van Nora en Mathias staan in het kantoortje.’

Merlijn knikte.

‘Hier is de sleutel van de poort. Die sleutel wil ik straks terug.’

‘Dat begrijp ik.’ Merlijn glimlachte. ‘Oh kijk, daar is Doortje al.’

‘Mooi, dan ga ik even iemand zoeken.’ De directrice liep de trap op naar de kantine.

‘Wat een aardige vrouw.’ Nora was verbaasd over de vriendelijkheid van de jonge directrice.

‘Je wil haar niet tegen je hebben, geloof me maar.’ Merlijn glimlachte. ‘Dat is mij nog nooit gebeurd, maar anderen die ik ken wel. Doortje, dit zijn Nora en Mathias. Ze zijn ook nieuw. We wachten bij de ingang wel even op de andere twee nieuwe leerlingen.’ Merlijn ging voorop, terug naar de ingang van de campus.

‘Die andere jongen werkt hier?’ Nora keek naar Merlijn.

‘Arthur?’ Merlijn knikte. ‘Ja. Hij zit hier op school en heeft een bijbaantje in een café.’

‘Mag dat allemaal?’ wilde Nora weten.

‘Ja. Ze zoeken vaak personeel in restaurants of bij de bioscoop.’

‘Is er echt een bioscoop?’ vroeg Mathias.

‘Ja.’ Merlijn knikte. ‘Hij is niet elke avond open en er is maar één zaal, maar er draaien wel nieuwe films. In het weekend moeten we altijd op tijd terug zijn en dan lukt het niet om in de stad naar de bioscoop te gaan, dus volgens mij doet niemand dat en iedereen gaat hier.’

‘Mag je naar de stad?’ Nora was verbaasd. Ze had verwacht tot de kerstvakantie vast te zitten op de campus.

‘Ja, natuurlijk.’ zei Merlijn. ‘Zolang je je gedraagt. Hoe ouder je bent, hoe vaker je van de campus af mag. Meestal heb je daar alleen in het weekend tijd voor, maar af en toe is het heerlijk om even van de campus af te zijn. Hier rechts zijn trouwens twee huizen met slaapkamers. Deze zijn voor meiden in de onderbouw. Doortje, weet je al in welk huis je zit?’

‘Nee.’ Doortje schudde haar hoofd.

‘Dat zullen we straks gaan uitzoeken, voor jullie allemaal. Dit gebouw hier rechts is het medisch centrum. Er zit een tandarts, een huisarts en er zijn enkele ziekenhuiskamers. Maar bij de sportvelden zit ook een EHBO-post. Hier links zien jullie het gebouw met lerarenkamers en daarachter is het grootste deel van de campus, wat ik jullie straks zal laten zien.’

‘Wonen de leraren hier ook?’ wilde Nora weten.

‘Sommigen wel.’ Merlijn knikte. ‘De jongste leraren meestal, degenen die geen leven naast hun baan hebben. Maar de rest van de leraren en het grootste deel van het personeel woont ergens anders.’ Hij wees naar het grote hek. ‘Dit hek is meestal dicht. Hiernaast zit een kleine poort, die je kan openen met je schoolpas, zodat er geregistreerd kan worden dat je van de campus af bent.’

‘Ik voel me zo opgesloten met die poort en dat hek om de hele campus.’ zei Mathias.

‘Dat valt wel mee.’ zei Merlijn. ‘Ik vind het wel veilig, want er kan niemand zomaar de campus op of af. In dit gebouwtje zit altijd een beveiliger, zelfs ’s nachts. Maar meestal zitten die gewoon een krant te lezen, omdat er niets gebeurt.’

Op dat moment stopte er een auto aan de andere kant van het hek.

‘Dag meneer de Bruin.’ groette Merlijn toen de oudere man de auto uit stapte. ‘Wat fijn om u weer te zien. Heeft u een goede vakantie gehad?’

‘Ik heb een geweldige vakantie gehad.’ zei de leraar. ‘Bedankt, Merlijn.’

Nora was verbaasd dat iedereen Merlijn kende, terwijl er drieduizend andere leerlingen op school zaten.

Twee leerlingen stapten ook uit de auto. Merlijn maakte de poort voor hen open en hielp hen met hun koffers, waarna de leraar een stukje verder reed met zijn auto om die op de parkeerplaats te stallen.

‘Ik ben Merlijn.’ Hij gaf het meisje een hand.

‘Leonie.’

‘Ik ben Jaimie.’ groette de jongen.

‘Dit zijn Nora, Mathias en Doortje.’ zei Merlijn. ‘Iedereen is nieuw, dus als jullie het goed vinden, dan geef ik meteen een rondleiding.’

‘Graag.’ Jaimie knikte. ‘Ik ben benieuwd.’

‘Wij ook.’ Mathias knikte.

‘Bevalt het tot nu toe?’ Merlijn keek hem aan.

‘Ja, het lijkt beter dan ik verwacht had.’

‘Dat is mooi.’ vond Merlijn. ‘Laat jullie koffers hier maar staan, die gaan we halen als we weten in welke huizen jullie zitten.’ Merlijn liep richting de schoolkantine, maar ging daarvoor al bij een splitsing naar rechts toe. ‘Kijk, vanaf hier zien jullie dat lerarengebouw nog.’ Hij wees het gebouw aan voor Jaimie en Doortje. ‘De huizen voor leerlingen herken je aan de blauwe deuren en raamkozijnen. De schoolgebouwen hebben rode verf en alle andere gebouwen zijn anders. Dit gebouw hier op de hoek is het talengebouw en daar rechts in het gebouw worden vakken als geschiedenis en aardrijkskunde gegeven.’ Merlijn stopte op de volgende splitsing en wees weer naar het schoolgebouw. ‘Daarachter staan twee huizen voor leerlingen en daarnaast is het buitenzwembad. In het gebouwtje daar tegenover zit onder andere een kapper en een schoonheidssalon en daarnaast staat ook weer een huis voor leerlingen.’ Merlijn vervolgde de weg waar hij net alle gebouwen aan had gewezen en stopte op de volgende splitsing. ‘Hier zijn weer twee schoolgebouwen. Rechts worden vooral kunstvakken, zoals muziek en tekenen gegeven en links vooral wiskunde. De vakken kloppen niet altijd met de gebouwen, dus wees niet verbaasd als je geschiedenis hebt in het wiskundegebouw. Dat komt vaker voor.’ Merlijn keek even rond of iedereen hem nog volgde en zag alle nieuwe leerlingen verwonderd rondkijken en nieuwe indrukken opdoen. Merlijn herinnerde zich dat hij de campus ontzettend groot vond toen hij als eerstejaars op school kwam, maar binnen enkele weken wist hij precies wat elk gebouw was en kende hij de campus op zijn duimpje. Hij vervolgende zijn rondleiding. ‘Achter die schoolgebouwen zien jullie twee huizen voor leerlingen. Deze huizen liggen redelijk uit het centrum, dus de mensen die hier wonen, kunnen rustig studeren.’

‘Wat voor gebouwen heb je allemaal?’ wilde Nora weten.

‘In de onderbouw heb je voornamelijk gebouwen voor meiden en gebouwen voor jongens.’ zei Merlijn. ‘Vanaf de derde klas zijn er gemengde gebouwen. Bijvoorbeeld de bovenste twee vloeren voor jongens en de onderste drie voor meiden. In de bovenbouw zijn er zowel jongenshuizen als meidenhuizen, maar ook gemengde huizen en vaak ook gemengde vloeren.’

‘Hoeveel leerlingen slapen er in één huis?’ wilde Leonie weten.

‘Gemiddeld dertig per verdieping, en elk huis heeft vijf verdiepingen.’

‘Dertig leeftijdsgenoten als buren.’ Nora keek naar Merlijn. ‘Dat klinkt als veel feesten en weinig studeren.’

‘Hou je daarvan?’ Merlijn keek haar aan.

‘Natuurlijk.’ Nora glimlachte.

‘Dan moet ik je waarschijnlijk teleurstellen, want nieuwelingen krijgen meestal de overgebleven kamers in de rustige huizen. Wij hebben vorig schooljaar onze voorkeur op mogen geven. Natuurlijk mag je overdag altijd op bezoek bij vrienden in andere huizen.’ Merlijn ging verder met zijn rondleiding na de twee huizen die hij had aangewezen. De weg ging verder naar links. ‘Aan de rechterkant zijn alle sportvelden. Tennis, atletiek, voetbal en hockey. Hier aan de linkerkant zit de administratie en ik hoop dat daar nu iemand is, zodat we kunnen vragen in welke huizen jullie slapen.’

‘Dat wil ik wel graag weten.’ Doortje knikte.

‘Ik ook.’ zei Nora meteen.

Merlijn liep voor de anderen naar binnen toe.

‘Hoi Merlijn.’ groette de vrouw achter de balie. ‘Heb je nieuwe leerlingen bij je?’

Opnieuw was Nora verbaasd dat de vrouw Merlijn kende. Ze realiseerde zich dat Merlijn erg populair moest zijn op school, als iedereen zijn naam kende.

‘Ja, we zijn bezig met een rondleiding over de campus en het lijkt me leuk als ik ze meteen kan laten zien in welk gebouw dat ze slapen.’

‘Inderdaad. Ik ga het meteen opzoeken.’

Merlijn legde de leerlingen uit in welke gebouwen ze zaten. ‘Nora, jij zit in GO.’ Hij keek haar aan. ‘Dat is de Girls Only van de bovenbouw. Die ligt helemaal aan de andere kant van de campus, daar komen we nog langs.’

‘En als ik jullie een tip mag geven.’ De medewerkster keek naar de nieuwe leerlingen. ‘Iedereen moet een foto laten maken voor op zijn schoolpas. Dat kun je het beste morgenochtend al doen, want in de middag is het ontzettend druk als iedereen dat doet.’

‘Inderdaad.’ Merlijn knikte. ‘Komen jullie mee naar buiten? Dan gaan we verder met de rondleiding.’ Hij liep terug naar buiten toe en wachtte tot iedereen buiten was. ‘Tussen tien uur ’s avonds en zeven uur ’s ochtends mag je alleen in je eigen huis naar binnen toe. Dan zijn de deuren ook dicht en heb je je schoolpasje nodig. Overdag zijn alle deuren open, want dat is veel gemakkelijker.’

‘Hoe heet ons gebouw?’ Leonie en Doortje zaten in hetzelfde gebouw.

‘GHV.’ zei Merlijn. ‘Dat staat voor Girls Have Fun. Alle gebouwen zijn ooit vernoemd naar belangrijke personen voor deze school, maar er werden alleen initialen gebruikt en de gebouwen hebben toen heel snel nieuwe namen gekregen. Waarschijnlijk heette die man ooit Gerard Hendrik Victor of zoiets, maar in een gebouw met die naam wil natuurlijk niemand zitten. Ik zit in het ZZC. Dat zijn de initialen van een broer en zus die hebben geholpen met het oprichten van deze school, maar wij noemen het Zonder Zorgen Chillen. Dat klinkt veel beter.’

‘Ja, dat klinkt gezellig.’ Nora knikte.

‘Dat is het ook.’ Merlijn glimlachte. Ze waren aan het eind van de weg langs de sportvelden gekomen. ‘Hier is een doodlopende weg.’ Merlijn wees naar rechts. ‘Hieraan ligt de bioscoop, een danszaal, het overdekte zwembad, een fitnessruimte en een gymzaal. Ik zal deze straat verder overslaan, want er is niets te zien, omdat alles nog dicht is. In de straat hier links staat jullie gebouw, Leonie en Doortje. Als je dan met de bocht mee naar links gaat, kom je weer bij de schoolkantine uit. Ik zal jullie nu meenemen naar het centrum.’ Merlijn liep een stukje terug en sloeg een zijweg in. ‘Kijk, zien jullie die fontein daar?’ Merlijn wees naar een fontein die verderop op een pleintje stond. ‘Dat is het centrum. Daar is ook een grasveld en het is heerlijk om in de zon op het grasveld te zitten en niets te hoeven doen. Er staan ook picknicktafels waar je kunt kletsen of je laptop mee naar toe kan nemen, om buiten huiswerk te maken. Aan het pleintje en het grasveld is een café, maar ook de