Herinneringen blijven

By Fenna Zonneveld

Marlieke verhuist samen met haar ouders en zusje naar de Verenigde Staten omdat haar vader daar voor een jaar gaat werken. Is het leven op een middelbare school daar echt zoals in films? Zal het Marlieke lukken om – ondanks de grote verschillen tussen de Nederlandse en Amerikaanse cultuur – nieuwe vrienden te maken?  Of krijgt Marlieke heimwee en gaat ze, net als haar zusje, liever terug naar Nederland?

• Language: Nederlands
• Publisher: Fenna Zonneveld
• Release date: Jun 24, 2019
• ISBN: 9781393134602

Book preview

Hoofdstuk 1

‘Marliek!’ Sandra kwam de slaapkamer van haar buurmeisje binnen. ‘Heb je alles al ingepakt?’

‘Nou, ik probeer om zo veel mogelijk mee te nemen...’ zei Marlieke. ‘Ik mag twee koffers meenemen, meer niet. En die koffers zitten al aardig vol...’

‘Ach, dan koop je toch gewoon heel veel nieuwe kleren daar?’ vond Sandra. ‘Wat heb je verder nodig? Je kunt alles daar kopen.’

‘Dat is waar.’ Marlieke glimlachte.

‘Maar jullie houden je huis hier?’

‘Ja.’ Marlieke knikte. ‘Pap gaat daar maar negen maanden werken. Dan maken wij daar ons schooljaar af en daarna komen we terug.’

‘Dus over tien maanden zijn we weer gewoon buren?’ Sandra keek naar Marlieke.

‘Ja, als het goed is wel.’ zei Marlieke.

‘Ik hoop het.’ zei Sandra. ‘Ik ga je missen, hoor.’

‘Nou, je hebt in elk geval een reden om een keer lekker op vakantie te gaan.’ Marlieke glimlachte. ‘Kom gerust een keer een weekje langs als je tijd hebt.’

‘Ja, en als ik geld heb.’ zei Sandra. ‘Een retourtje Amerika... Enig idee hoe veel dat dat kost?’

‘Wij hebben geen retourtje nodig.’ zei Marlieke. ‘Een enkeltje is voorlopig genoeg.’

‘Dat is waar.’ zei Sandra. ‘Maar kom jij niet een keer een weekje hier langs als je vakantie hebt?’

‘Misschien.’ Marlieke haalde haar schouders op. ‘Dat weet ik nog niet.’

‘Oké.’ Sandra knikte. ‘Hoe laat vertrekken we morgenvroeg?’

‘Om zes uur geloof ik.’ zei Marlieke. ‘Rond tien uur vertrekt het vliegtuig. Ga je mee naar het vliegveld?’

‘Ja.’ zei Sandra meteen. ‘M’n ouders gaan ook allebei mee. Mijn moeder gaat jullie auto gebruiken tot dat jullie terugkomen. Dan hoeven we tenminste niet meer elke keer de auto van m’n oma te lenen. Jullie auto staat anders toch een jaar in de garage.’

‘Dat is waar.’ Marlieke knikte.

‘Maar in Amerika is jullie huis ook al helemaal ingericht?’ vroeg Sandra.

Marlieke haalde haar schouders op. ‘Ik denk het wel. Het werk van m’n vader regelt alles.’

‘Dat klinkt wel goed.’ vond Sandra. ‘Wanneer begint je school?’

‘Nou, vandaag is het vrijdag...’ zei Marlieke. ‘Morgen moeten we de hele dag reizen en dan hebben we in Amerika nog een weekje voor dat we naar school gaan.’

‘Oké.’ Sandra knikte. ‘Ik heb nog twee weken zomervakantie. Laat me maar weten hoe dat de school daar is. Alles gaat zo veel veranderen... We zijn net zestien, we doen alles samen, we zouden samen naar havo 4 gaan, en nu ga jij verhuizen...’

‘Ach, over een jaartje ben ik terug en dan doen we samen eindexamen.’ Marlieke glimlachte.

‘En daarna gaan we op reis.’ zei Sandra.

‘Zoiets, ja.’ zei Marlieke. ‘Maar dat duurt nog twee jaar.’

Sandra glimlachte. ‘O, ik ga je missen, Marliek.’

‘Ik ga jou ook missen.’ Marlieke keek naar Sandra. ‘En voor jou is het makkelijker. Jij hebt alles hier nog, onze vrienden, de school... Ik moet helemaal opnieuw beginnen daar. Het enige wat ik heb zijn m’n zusje en m’n ouders...’

‘Wil je wel gaan?’ Sandra keek Marlieke aan.

‘Ik heb geen keus, hè?’ vroeg Marlieke. Ze glimlachte. ‘En eigenlijk vind ik het wel een uitdaging.’

‘Als je het niet leuk vindt, dan neem je gewoon het eerste vliegtuig terug naar huis en dan kom je bij mij wonen.’ stelde Sandra voor.

‘Of we gaan met z’n tweeën in dit huis wonen, terwijl m’n ouders de rest van het jaar in Amerika blijven.’

‘Dat klinkt nog beter.’ vond Sandra.

‘Marliek...’ Rosalie kwam Marliekes slaapkamer binnen. ‘Heb jij nog plaats in een van je koffers? Ik heb al twee koffers helemaal vol en ik heb nog steeds niet alles ingepakt wat ik mee wil nemen...’

‘Er zit twee kilo te veel in je koffer.’ De vrouw achter de balie keek naar Rosalie. ‘Wil je er iets uithalen of wil je bijbetalen?’

‘Ik haal er wel iets uit.’ Rosalie wilde haar koffer terugpakken.

‘Nee, laat maar.’ zei haar vader. ‘We betalen wel wat extra. In mijn koffer zit ook veel te veel.’

Rosalie liep naar Marlieke en Sandra toe. ‘O, ik kan niet geloven dat het nu eindelijk zo ver is.’

‘Dus je hebt er zin in?’ vroeg Sandra.

Rosalie haalde haar schouder op. ‘Het lijkt me zo gaaf om in Amerika te wonen. Lekker een jaartje iets anders. Maar ik moet wel alles en iedereen hier een jaar missen...’

‘Het is ook niet zo’n goed idee om iets met een jongen te beginnen als je weet dat je binnen een maand naar de andere kant van de wereld gaat verhuizen.’ zei Sandra.

‘Wat?’ Marlieke keek haar zusje verbaasd aan. ‘Een jongen? Waarom weet ik daar niets van?’

Rosalie glimlachte. ‘Omdat het toch niets kon worden.’

‘En wie is het, als ik vragen mag...?’

‘Iemand uit m’n klas.’ zei Rosalie. ‘Ik denk niet dat je ‘m kent.’

‘Oké.’ Marlieke knikte. ‘Nou, laat maar een foto van ‘m zien binnenkort. Als je die hebt.’

‘Ja, op m’n mobiel staan er een paar.’ zei Rosalie. ‘Ik laat het je zien als we zitten te wachten op het vliegtuig.’

‘O, dat is goed.’ zei Marlieke.

‘Meiden, neem maar afscheid van je vrienden, over vijf minuten gaan we hier echt weg.’

‘Oké.’ Marlieke keek naar haar vader.

‘O, ik ga jullie zo missen!’ Sandra omhelsde Marlieke en daarna Rosalie. ‘Vertel me alles wat jullie meemaken. En ik kom zeker een keer langs dit jaar. Laat het maar weten als jullie een weekje vakantie hebben, dan spijbel ik gewoon een weekje om langs te gaan in Amerika.’

Marlieke glimlachte. ‘Of wij komen hier een weekje terug.’

‘Dat ook.’ vond Sandra. ‘En vertel me alles. Echt.’

‘Dat zullen we zeker doen.’ zei Marlieke.

‘En ik hoop echt dat jullie het daar helemaal naar je zin krijgen, ook al spreken jullie niet zo goed Engels.’

‘Dat komt nog wel.’ zei Rosalie. ‘Al denk ik wel dat het moeilijk wordt de eerste weken.’

‘Ja, dat zeker.’ zei Sandra. ‘Nieuwe taal, nieuwe cultuur, nieuwe mensen, nieuwe school...’

‘Het wordt vast super.’ Marlieke omhelsde Sandra voor de laatste keer. ‘Als het lukt dan stuur ik je een berichtje zodra we er zijn.’

‘Probeer maar.’ zei Sandra. ‘Kan ik je ook bellen?’

‘Ik weet niet zeker of m’n mobieltje werkt in Amerika.’ zei Marlieke. ‘En dat is trouwens veel te duur. Als ik iets goedkoops heb gevonden, dan laat ik het je weten. En anders gaan we gewoon alleen skypen, dat is tenminste gratis.’

‘Dat doen we zeker.’ zei Sandra. ‘En als je er bent, maak foto’s van alles, want ik wil alles zien.’

‘Dat is goed.’ Marlieke glimlachte.

‘Goeie reis, meiden. Ik spreek jullie snel weer.’

Rosalie graaide in haar tas. ‘Mam, ik heb nog wat euro’s over, wat zal ik daarmee doen?’

‘O, bewaar die maar gewoon.’ zei haar moeder. ‘Je weet maar nooit wanneer iemand van ons een keertje teruggaat, en dan hebben we die euro’s wel nodig.’

‘Willen jullie iets eten?’ Hun vader keek rond.

‘Nou, ik heb wel zin in een broodje kaas.’ zei Marlieke. ‘Maar ik weet niet of dat ik dat hier ergens kan krijgen.’

‘Daar zit een snackbar.’ zag haar vader. ‘Wil je daar iets halen? Het is inmiddels al etenstijd.’

‘Ja, in Nederland misschien.’ zei Marlieke. ‘Maar hier is het bijna lunchtijd.’

‘Nou, lunchen bij de snackbar kan best.’ vond haar moeder. ‘Of wil je iets anders hebben?’

‘Nee, het is goed.’ vond Marlieke.

‘Gaan jullie maar vast zitten, ik ga wel iets halen.’ zei haar moeder.

Marlieke ging met Rosalie en haar vader aan een tafeltje zitten.

‘Hoe laat vertrekt het vliegtuig?’ vroeg Marlieke.

‘Over ongeveer een uur.’ zei haar vader. ‘Over een kwartiertje kunnen we het vliegtuig al in. Het is nog een paar uur vliegen en dan nog een half uurtje met de auto, voor dat we bij ons huis zijn.’

‘Hebben we een auto?’ vroeg Rosalie.

‘Nee, we huren een auto om van het vliegveld naar huis te gaan, maar bij het huis staan twee auto’s voor ons die we kunnen gebruiken.’

‘Twee?’ vroeg Marlieke.

‘Ja, één voor je moeder en één voor mij.’ zei haar vader. ‘Ik neem aan dat jullie graag naar bed willen zodra we bij het huis zijn, het tijdsverschil met Nederland is zeven uur en het is hier avond voor dat we bij ons nieuwe huis zijn. Morgen beginnen we met uitpakken en andere dingen.’

‘We hebben toch wel internet?’ vroeg Marlieke.

‘Als het goed is wel, ja.’ zei haar vader. ‘En als dat niet zo is, dan ga ik dat zo snel mogelijk regelen. Jullie krijgen ook allebei een nieuw mobieltje, zodat je met je nieuwe vrienden kunt bellen en appen. En Marlieke, zoals je weet mag je in Amerika geen alcohol drinken tot dat je eenentwintig bent. Dus geen alcohol voor jou het komende jaar, dat mag hier ook niet.’

Marlieke keek haar vader aan.

‘Maar aangezien je zestien bent, kunnen we wel kijken of je misschien je rijbewijs al kunt halen.’

‘Dus geen alcohol betekent een rijbewijs?’ vroeg Marlieke grijzend. ‘Oké, daar doe ik het wel voor.’

‘En komende week gaan we naar school, zodat jullie het gebouw kunnen zien en jullie je vakken kunnen kiezen. Marlieke, jij komt in het elfde jaar en Rosalie, jij komt in het negende jaar. Jullie zitten op dezelfde school, Roos, voor al jouw klasgenoten is het ook een nieuwe school.’

‘Denk je niet dat het moeilijk voor ons is dat alles in het Engels is?’ vroeg Rosalie.

‘O, daar ben je volgens mij snel genoeg aan gewend.’ zei haar vader. ‘En voor als je het niet begrijpt, jullie hebben allebei een woordenboek.’

‘Dat is waar.’ Marlieke knikte. ‘Wat voor weer is het daar eigenlijk?’

‘Volgens mij is het daar heel warm in de zomer.’ zei haar vader. ‘Tegen de veertig graden wel. Maar ik heb gehoord dat het in de winter ook heel koud kan worden, maar dat zien we tegen die tijd wel.’

––––––––

‘Weet je wat ik nog het ergste vond?’ Marlieke keek naar Rosalie.

‘De douane?’

‘Ja, inderdaad.’ zei Marlieke. ‘Al die controles... Ik ben zo blij dat we er nu eindelijk zijn.’

‘Nou, we moeten even in de auto zitten.’ zei haar moeder.

‘Dat bedoel ik niet.’ zei Marlieke. ‘We zijn er bijna, we zijn in Amerika. Alles is zo anders hier.’

‘Dat is waar.’ zei haar moeder.

‘Moeten we al die controles ook doen als we een keer teruggaan?’ Rosalie keek naar haar vader.

‘Ja.’ Hij knikte. ‘Dat is nu eenmaal zo op al die vliegvelden.’

‘O, dat vind ik echt niets...’ Marlieke zuchtte.

‘Nee, en zeker niet als je al de hele dag op bent.’ vond haar zusje. ‘Pap, we kunnen toch wel meteen naar bed als we bij het huis zijn?’

‘Ik wil eigenlijk eerst wel iets eten.’ zei Marlieke.

‘Als het goed is, dan zit er een fastfoodrestaurant een straat verderop.’ zei haar vader.

‘Ja, pap, volgens mij zit er in elke straat wel een fastfoodketen.’ merkte Marlieke op. ‘Daarvoor zijn we in Amerika.’

‘Ja, dat is waar.’ zei haar vader. ‘Ik stel voor dat we nu allemaal naar het huis gaan, dan ga ik iets te eten halen en daarna gaan we naar bed.’

‘Dat lijkt me een heel goed idee.’ zei Marlieke.

‘Pap, hebben we een eigen slaapkamer in het huis?’ vroeg Rosalie.

‘Ja, zeker.’ zei haar vader. ‘We hebben meer slaapkamers dan dat we nodig hebben. Je moeder en ik krijgen ook allebei een eigen werkkamer naast onze slaapkamer en we hoeven geen badkamer meer met z’n vieren te delen.’

‘Klinkt goed.’ Marlieke glimlachte.

‘En de buurt ziet er goed uit.’ zei haar moeder. ‘Ik heb op internet gekeken en volgens mij ligt er een grasveld in het midden, met allemaal huizen er om heen.’

‘Ja, en ik geloof dat er ook een tennisbaan en een zwembad is.’ zei haar vader.

‘Nou, dat komt goed uit, want ik vind het hier wel heel erg warm.’ zei Rosalie. ‘Ik ga morgen meteen het zwembad in.’

‘Dan ga ik mee.’ zei Marlieke meteen.

‘Pakken jullie morgen eerst jullie spullen maar uit.’ zei haar moeder. ‘En help ons maar mee, want we hebben al wel meubels, maar we moeten nog veel aan het huis doen en we gaan morgen eerst wat spullen kopen, vooral eten.’

‘Mam, het is morgen zondag.’ zei Rosalie.

‘Dat maakt voor Amerikanen niets uit, de supermarkten hier zijn gewoon open.’ zei haar moeder.

‘Op zondag?’ vroeg Marlieke verbaasd. Ze kwamen uit een dorp waar de supermarkten en alle andere winkels op zondagen gesloten waren.

‘Volgens mij zijn alle winkels op zondag open.’ zei haar vader.

‘Dus we kunnen morgen gaan shoppen?’ vroeg Rosalie.

‘Dat doen we nog wel een keer deze week.’ zei haar moeder. ‘Morgen gaan we zorgen dat het huis in orde is, maandag gaat je vader een dagje op z’n werk kijken en ik ga met jullie naar school toe.’

‘We hebben toch nog een week vakantie?’ vroeg Rosalie.

‘Vrijdag is de eerste lesdag.’ wist haar moeder.

‘Op vrijdag?’ vroeg Marlieke verbaasd. ‘Welke school begint er nou op vrijdag?’

‘Ze vertellen je vrijdag wat je allemaal nodig hebt, en dan heb je in het weekend tijd om nog wat schoolspullen te kopen, zodat je maandag alles hebt en echt met school kunt beginnen.’ zei haar moeder.

‘Kunnen we ook met zo’n echte Amerikaanse schoolbus mee?’ vroeg Rosalie.

‘Als je dat wilt...’ zei haar moeder. ‘Ik kan jullie ook elke dag wegbrengen.’

‘Wegbrengen?’ vroeg Rosalie. ‘Echt niet, kunnen we niet gewoon op de fiets?’

‘Nee, dat is hier niet mogelijk.’ zei haar moeder. ‘Alles hier ligt zo ver uit elkaar, dat je wel een auto nodig hebt.’

‘Dus als ze hier gaan shoppen of naar de bioscoop willen, dan moeten hun ouders hun brengen en halen?’ vroeg Rosalie.

‘Ja.’ Haar moeder knikte.

‘Nou, ik vind die Amerikanen maar verwende kinderen...’ zei Rosalie.

‘Ja, zo kun je het ook bekijken.’ vond haar moeder.

‘Meiden, volgens mij zijn we nu in onze buurt.’ Hun vader sloeg linksaf en daarna rechtsaf en reed toen de oprit op van een van de huizen.

––––––––

‘O, dit ziet er zo gezellig uit!’ Marlieke had de deur van de garage naar de keuken geopend. ‘Echt zo anders dan in Nederland!’

‘Is dit onze tuin?’ Rosalie liep naar de achterkant van de keuken en keek door het raam. ‘Dat loopt gewoon helemaal omhoog!’

‘Ja, het is nogal heuvelachtig hier.’ zei haar vader.

‘Ik vind de tuin wel heel klein.’ vond Rosalie.

‘Ach, we hebben een zwembad aan de overkant van de straat.’ Marlieke glimlachte. ‘Daar hebben we voorlopig wel genoeg aan, hoor. En volgens mij is het hier trouwens veel te warm om buiten te zijn.’

‘Het is hier binnen ook veel te warm.’ vond haar moeder. ‘We moeten alle ventilators in het huis maar aan zetten.’

‘Oké.’ Marlieke knikte.

‘Nou, ik neem aan dat jullie eerst jullie slaapkamers willen zien?’ Hun vader keek hen aan.

‘Natuurlijk!’ zei Rosalie meteen.

‘Oké, de kamer met uitzicht op de achtertuin is voor Rosalie, de kamer met uitzicht op de rest van de buurt is voor Marlieke.’

‘Maar ik wil geen kamer met uitzicht op de tuin.’ Rosalie keek naar haar vader.

‘De kamer van Marlieke is veel kleiner.’ Haar vader keek maar aan. ‘En je hebt een tweepersoonsbed in je kamer. Ga nou maar kijken.’

Rosalie liep snel achter Marlieke de trap op.

‘Roos, moet je je kamer zien!’ Marlieke deed de deur open.

‘Nou, echt groot vind ik het niet.’ vond Roos.

‘Het is in ieder geval groter dan je kamer in Nederland.’ zei Marlieke. ‘Tweepersoonsbed, bureau, inloopkast...’

‘En jouw kamer?’ Rosalie liep de deur naast haar kamer in, waar Marliekes kamer was. ‘O, dit is echt een stuk kleiner.’

‘Ja.’ Marlieke knikte. Ze liep naar de overkant van de gang. ‘Roos, ik denk dat dit de badkamer is die we moeten delen.’

‘Die is ook klein...’ vond Roos.

‘Ach, we zijn nu maar met z’n tweeën.’ vond Marlieke.

‘Ja, maar wij zijn wel degenen die het langst in de badkamer staan.’ zei Roos.

‘Heb je je inloopkast al gezien?’ Hun moeder stond naast hen. ‘Daarin hangt ook een spiegel, Roos. En voor jou ook, Marlieke, dus jullie hoeven geen van beiden lang in de badkamer te zijn.’

‘O, dat is echt gaaf.’ vond Roos.

‘Maar heeft een van jullie hier bereik? Ik wil even iemand in Nederland laten weten dat we veilig zijn aangekomen, maar mijn mobiel doet het hier niet en het internet werkt ook nog niet.’

‘En pap?’ vroeg Marlieke.

‘Die is eten gaan halen.’ zei haar moeder.

‘Mijne werkt niet.’ zag Roos.

Marlieke schudde haar hoofd. ‘Mijne ook niet.’

‘We gaan deze week nog mobieltjes kopen.’ zei haar moeder. ‘En ik zorg ook dat we internet hebben. Kunnen jullie me even helpen om de koffers naar boven te brengen? Je vader heeft ze al in de keuken gezet.’

Hoofdstuk 2

Marlieke werd wakker van het licht en was verbaasd toen ze op haar wekker zag dat het pas vijf uur ’s ochtends was. Omdat ze niet meer kon slapen, liep ze naar de keuken om te ontbijten met wat spullen die ze uit Nederland meegenomen hadden.

‘Marliek, ben jij dat?’

Ze keek verbaasd de huiskamer in. ‘Roos, wat doe jij hier? Het is pas vijf uur.’

‘Ja, wat doe jij hier?’ vroeg Rosalie. ‘En in Nederland is het inmiddels al twaalf uur ’s middags. Tijd om te lunchen dus.’

‘Dat is waar.’ zei Marlieke. Ze pakte wat crackers uit de keuken en ging bij haar zusje op de bank zitten. ‘Wat kijk je?’

‘O, zo’n Amerikaanse show.’ zei Rosalie. ‘Maar ik begrijp het niet, omdat het in het Engels is, en omdat ze hier al een heel seizoen verder zijn.’

‘Ja, dat zullen we hier wel bij meer programma’s hebben.’ zei Marlieke.

‘En we kunnen onze favoriete soaps niet meer kijken...’

‘Ach, die kijken we gewoon op internet.’ Marlieke glimlachte.

‘Goedemorgen meiden.’ Hun moeder kwam de huiskamer binnen. ‘Konden jullie ook niet meer slapen?’

‘Nee.’ Marlieke keek naar haar moeder. ‘Hoe laat gaat de supermarkt open?’

‘Om acht uur, denk ik.’ zei haar moeder. ‘Nog een paar uurtjes wachten. Maar hebben jullie al ontbeten? Dan kunnen jullie nu mooi gaan douchen en jullie koffers uit gaan pakken.’

‘Dat ga ik doen.’ Rosalie stond op. ‘Marliek, is het goed als ik eerst ga douchen?’

‘Ja, natuurlijk.’ zei Marlieke. ‘Ga maar. Ik wacht wel even.’

‘Oké.’ Rosalie liep de hal in en ging naar boven toe.

‘Ga je straks mee naar de supermarkt?’ vroeg haar moeder.

‘Ja, natuurlijk.’ zei Marlieke. ‘Dat wil ik wel eens zien. Volgens mij is het anders dan in Nederland.’

‘Klopt.’ Haar moeder knikte. ‘En we gaan alvast veel eten in slaan, want ik heb geen zin om elke dag naar de supermarkt te gaan.’

‘Oké.’ Marlieke knikte.

‘En daarna kunnen jullie misschien wel de buurt gaan bekijken. Of we gaan vandaag naar de bioscoop.’

‘Of we gaan shoppen.’ Marlieke glimlachte.

‘Dat kan ook.’ zei haar moeder. ‘Heb je trouwens het hele huis al gezien?’

‘Alleen jullie badkamer nog niet.’ zei Marlieke.

‘Ben je al in de kelder geweest?’

‘Nee.’ Marlieke schudde haar hoofd.

‘Alle huizen hier in de buurt hebben een grote kelder.’ zei haar moeder. ‘Soms gebruiken ze het als slaapkamers of als een extra woonkamer.’

‘En wat doen wij er mee?’ vroeg Marlieke.

‘Bij ons is het een extra woonkamer.’ zei haar moeder. ‘Er staat een bank en een televisie en ik geloof een pingpongtafel en nog iets, maar ik weet niet meer wat dat is. Ga straks maar eens kijken.’

‘En die twee kleinere kamers aan de voorkant van het huis?’ vroeg Marlieke. ‘Die daar en de kamer naast de keuken, wat gaan we daar mee doen?’

‘De kamer naast de keuken daar komt waarschijnlijk een bank of een eettafel te staan.’ zei haar moeder. En die kamer hier dat wordt mijn werkkamer. Je vaders werkkamer is boven, naast jullie badkamer.’

‘Hebben we geen logeerkamer?’ vroeg Marlieke.

‘In de kelder hebben we nog een kleine slaapkamer waar we misschien een logeerkamer van gaan maken.’ zei haar moeder. ‘En in de kelder is ook nog een kamer waar dat we eten kunnen gaan bewaren.’

‘Dat klinkt inderdaad als een grote kelder.’ vond Marlieke. ‘Ik ga straks wel kijken.’ Ze stond op. ‘Ik ga nu eerst m’n koffers uitpakken.’

––––––––

Marlieke zat op de brede vensterbank naast haar bed en keek naar buiten toe.

‘Marliek, ga je mee zwemmen?’ Rosalie keek Marlieke aan.

Ze hadden al boodschappen gedaan en alle koffers uitgepakt, hun ouders waren op hun slaapkamer nog wat spullen uit aan het pakken.

‘Ja, ik wil wel mee.’ zei Marlieke. ‘Maar ik hoorde van pap dat je een sleutel moet hebben van de poort van het zwembad, en die hebben we nog niet.’

Rosalie ging bij Marlieke in de vensterbank zitten. ‘O, dat is wel jammer. Wat