Geheime ontmoeting: Stiekem verliefd-serial, #2

By Lizzie van den Ham

Nu Maaike regelmatig bij Sandor Farkas, de nieuwe stagiair, thuiskomt voor bijlessen, kan ze niet meer ontkennen dat ze hopeloos verliefd op hem is. De spanning die er tussen hen hangt is zelfs voor andere leerlingen op school zichtbaar en het komt tot een confrontatie met haar ex, Arjan. Toch weet Maaike niet zeker wat Sandor nu eigenlijk voor haar voelt... tot hij haar meevraagt naar een concert van hun favoriete band en daarmee allerlei ongeschreven regels breekt. Betekent dit dat hij ook verliefd op haar is? Je leest het in 'Geheime ontmoeting', het tweede deel in de nieuwe serial van Lizzie van den Ham!

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Venture Publishing
• Release date: Jul 21, 2020
• ISBN: 9781393738268

Book preview

1.

De volgende ochtend werd Maaike wakker van de regen die tegen de ramen sloeg. Bah, wat een rotweer. Zou ze de bus nemen? Fietsen in een regenpak was echt haar minst favoriete bezigheid ooit. Ach, wie weet zou het nog opklaren. Ze had het eerste uur vrij, dus heel erg op te schieten hoefde ze niet.

De wekker op haar telefoon ging af en ze drukte het alarm weg. In de badkamer hoorde ze de douche aan gaan. Haar vader moest straks naar zijn werk en zou pas laat thuis zijn vanavond in verband met een vergadering, maar ze zouden in elk geval samen ontbijten. Zij had gisteravond al uitgebreid gedoucht, dus Maaike schoot in een zwarte spijkerbroek en blauwe, wollen coltrui die ze de avond ervoor had klaargelegd. De trui liet het blauw in haar ogen heel mooi uitkomen, volgens Linda, en ze voelde de neiging zich mooi aan te kleden voor het geval ze Sandor vandaag nog tegen het lijf zou lopen. Ergens hoopte ze dat hij vandaag de les van meneer van Maanen al over zou nemen, maar dat zou wel niet. Tenslotte zou hij pas vanaf volgende week invallen. Vanmiddag zou ze hem natuurlijk ook zien, maar dan moest ze die stomme gymkleren aan. Ze kon moeilijk de Coopertest gaan rennen in een wollen coltrui.

‘Pap, ik zet alvast koffie,’ brulde ze door de deur van de badkamer heen. ‘Hoeveel boterhammen wil jij?’

‘Drie,’ galmde hij. ‘Dank je wel.’

Fluitend liep ze de trap af om brood uit de vriezer te halen en het koffiezetapparaat aan te zetten. Het was bijna weekend! Morgen zou ze gaan winkelen in de stad en zondag had ze ook weer afgesproken bij haar moeder thuis. Misschien zou Linda ook nog langskomen; als ze zich goed genoeg voelde tenminste. Hoe is het vandaag? appte ze naar haar vriendin.

Klote, kwam er meteen terug. Finn komt me vanmiddag chocola brengen, zo lief! Jij succes met de Coopertest vandaag. Heb je Viola nog gesproken?

Viola had niets meer geappt sinds gistermiddag, dus Maaike ging ervan uit dat die eerst een momentje voor zichzelf wilde hebben met Tamara, voor ze het aan de grote klok zou hangen. Dat kon ze zich goed voorstellen, want zodra een paar mensen het wisten ging het de hele school door en had iedereen er ineens iets over te zeggen.

Even later kwam haar vader naar beneden, netjes in pak gestoken om de hele dag en avond op kantoor door te brengen. Hij werkte voor een IT-bedrijf in Utrecht en maakte soms lange dagen, maar het ontbijt samen met Maaike was heilig voor hem. ‘Ha, lekker,’ zei hij, terwijl hij een grote mok koffie voor zichzelf inschonk. ‘Vanavond kun je de macaroni opmaken die nog in de koelkast staat, schat. En maak er ook sla bij, dat is goed voor je.’

‘Je eet zelf ook nooit sla,’ merkte Maaike zuur op.

‘Nee, die bewaar ik allemaal voor jou,’ grinnikte hij. ‘Jij moet er nog van groeien.’

De regen werd tijdens het ontbijt alleen maar erger. Toen haar vader eenmaal weg was, bleef Maaike nog tien minuten hopen dat het zou opklaren en besloot toen inderdaad maar met de bus te gaan. Helaas kwam ze er na een aantal minuten naar de bushalte lopen pas achter dat ze haar gymkleren vergeten was. Normaal had ze natuurlijk nooit gym op vrijdag. Met een kreun draaide ze zich om en holde onhandig met de paraplu boven haar hoofd weer naar huis om de gymtas op te halen. Dat was weer echt iets voor haar. Bijna had ze écht de Coopertest in een coltrui moeten doen! Het werd nu allemaal wel erg krap qua tijd, dus ze liep zo snel ze kon weer de straat uit die haar naar de bushalte zou leiden. Als ze de bus maar zou halen, want hij zou over een minuut al komen.

Maaike knipperde met haar ogen. Wel verdorie... hij stond er al! Met de moed der wanhoop zette ze een sprint in, maar de bus klapte doodleuk zijn deuren dicht en reed in een golf van opspattend regenwater vlak voor haar neus weg.

Ze hoefde de bustijden in het hokje niet te bekijken om te weten dat de volgende bus pas over vijftien minuten zou komen en ze dus te laat op school zou komen. Wel potverdorie!

Ze schrok op toen er achter haar iemand toeterde. ‘Ja, ja,’ gromde ze. Stond ze soms in de weg, zo half op straat en half in de bushalte? Gepikeerd draaide ze zich om en haar oog viel op een oude, donkerrode Seat Cordoba. Haar hart sloeg een slag over toen ze zag dat het Sandor Farkas was, die druk naar haar gebaarde van achter het stuur.

Weggedoken onder haar paraplu rende ze naar de passagierskant om naar binnen te kijken. ‘Wat?’ mimede ze naar hem.

Hij rolde met zijn ogen en liet toen het raampje aan haar kant een klein stukje zakken met het knopje aan zijn kant. ‘Ga je nog instappen?’ lachte hij.

Instappen? Ze keek hem aan als een verbaasde goudvis. Bood hij haar nou een lift aan? Dat was echt superlief! ‘Eh, ja, is goed,’ hakkelde ze. Met een hoop gedoe klapte ze haar paraplu in, want zo’n ding was altijd tien keer makkelijker uit te klappen dan weer in elkaar te vouwen, en trok toen het portier aan haar kant open. Met een zucht liet ze zich in de autostoel glijden en keek hem dankbaar aan toen hij langzaam wegreed, haar de gelegenheid gevend om haar riem om te doen.

‘Ik zag je rennen,’ legde hij uit voor ze iets kon vragen. ‘En ik zag dat je op het nippertje de bus miste. Die chauffeur checkt zeker nooit zijn achteruitkijkspiegels. Je kwam zowat in een zondvloed terecht achter die bus van hem.’

Maaike schoot in de lach. ‘Zeg dat wel,’ zei ze. ‘En de volgende bus komt pas over een kwartier.’

‘Ja, zoiets vermoedde ik al. Dus ik dacht: misschien wil dat meisje wel een lift van de niet zo sportieve gymleraar die met de auto gaat.’

‘Op dit moment ben ik de hemel intens dankbaar dat je niet zo sportief bent,’ flapte Maaike eruit. ‘Nou ja, vast wel op goede dagen, maar niet als het met bakken uit de hemel komt. Tenzij je van surfen houdt.’ Ze beet op haar lip. Shit, ze zat nog stééds met die geile foto’s van hem in haar hoofd. Dat strakke surfpak dat hij had gedragen sloot naadloos op zijn net zo strakke lijf aan.

‘Surfen is leuk, maar niet achter een bus aan,’ merkte hij droog op.

Opnieuw moest ze lachen. ‘Wat luister je?’ vroeg ze toen, en ze reikte naar de volumeknop van de autoradio. Meteen herkende ze de eerste tonen van Their Law van The Prodigy. ‘Music for the Jilted Generation, leuk!’

Hoofdschuddend keek Sandor even opzij. ‘Waarom ken je toch alles wat ik ook ken?’ grinnikte hij.

‘Misschien ben ik wel telepathisch,’ opperde ze. ‘En hoor ik alles wat je denkt.’

Hij schraapte zijn keel. ‘Ik mag hopen van niet,’ mompelde hij met een kleine hint van verlegenheid in zijn stem. ‘Maar mocht je echt zo’n griezelig talent bezitten, dan hoop ik dat ik mag surveilleren bij je inhaaltoets wiskunde. Dat zou een hoop pijn en moeite schelen.’

Maaike beet op haar lip. Waar zou hij dan zoal aan denken als hij haar zag? Ze herinnerde zich de blik in zijn ogen toen ze met die skeelers aan op de grond van zijn hal had gezeten en hulpeloos naar hem op had gekeken. Snel duwde ze het beeld weg uit haar gedachten. ‘De pijn en moeite van al die bijlessen, ja,’ knikte ze. ‘Bedankt trouwens dat ik mag bellen met wiskundevragen. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik waarschijnlijk het hele weekend niets ga uitvoeren. Ik probeer altijd alles qua huiswerk af te hebben op vrijdagavond.’

‘Ga je helemaal niets doen dit weekend?’ vroeg hij met een grijns. ‘Niet eens uit bed kruipen?’

Ze snoof. ‘Natuurlijk wel. Ik ga zaterdag met mijn vader naar de stad om een nieuwe skibroek te kopen en taart te eten. En zondag ga ik de hele dag naar mijn moeder.’

‘Oh, zijn je ouders gescheiden?’ vroeg hij op meelevende toon.

‘Ja. Al zeker vijf jaar, hoor. Ik red me wel. Ze kunnen nog normaal met elkaar omgaan en mijn moeder woont ook niet zo ver weg, in Voorburg.’ Ze keek opzij en vroeg na een kleine aarzeling: ‘En jouw ouders?’

Het bleef naar Maaikes gevoel een volle minuut stil en ze keek Sandor met kloppend hart aan. Toen het antwoord kwam, schrok ze ervan. ‘Die leven niet meer,’ zei hij zacht.

‘Jemig, wat erg.’ Ze zag zijn gezichtsuitdrukking en bedwong de neiging een hand op zijn arm te leggen omdat hij er plotseling zo verslagen uitzag. ‘Sorry