Jackie en Jones: een zomer vol misverstanden

By Lizzie van den Ham

Wat als je iemand op afstand moet houden die je het liefst beter zou leren kennen?

Jackie heeft de reis naar Frankrijk tot nu toe overleefd, al is ze reisleider in een land waarvan ze de taal niet beheerst. De moeilijkheden stapelen zich echter op als Jones, de neef van haar baas, toenadering zoekt en er uiteindelijk achter komt dat ze heeft gelogen op haar CV. De man aan wie ze haar hart heeft verloren wil plotseling niets meer van haar weten. En hij lijkt zelf ook met een probleem te worstelen...

Zal Jackie erin slagen Jones van gedachten te laten veranderen en hem voor altijd voor zich te winnen?

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Venture Publishing
• Release date: May 1, 2019
• ISBN: 9781386334118

Book preview

1.

De volgende ochtend stond de hele groep om stipt halftien buiten met koffers en tassen zodat er snel kon worden ingeladen. Jean-Luc had de bus pal voor het hotel geparkeerd. Jackie wist dat er om tien uur een Nederlandse gids voor hen klaar zou staan bij Lascaux, dus ze hoefden niet te wachten. Alles was strak gepland en liep op rolletjes.

Het zou leuk zijn als ze ervan kon genieten en niet steeds heimelijke blikken op Jones stond te werpen terwijl ze zich afvroeg wat er in hem omging. Vanochtend had ze Nina tijdens een vroeg ontbijt bijgekletst en die wist nu ook niet meer waar ze aan toe was. ‘Verlegen lijkt hij me inderdaad niet,’ had ze tegen Jackie gezegd. ‘Het zal wel met zijn oom te maken hebben. Dat hij je baas is, of zo. Anders vraag je het toch gewoon?’

Jackie had zich voor de zoveelste keer afgevraagd waarom Nina geen greintje subtiliteit in haar lijf had. ‘Dat kan ik hem toch niet vragen?’ had ze gesist. ‘Ik wil niet wanhopig overkomen.’

‘Maar je bent het toch?’

‘Oh, houd je kop.’

Nu stapte Jones voor haar de bus in. Ze zag al meteen dat hij de klapstoel oversloeg en zijn plek dus afstond aan Nina, maar dat ging mooi niet door als het aan haar lag. ‘Ik ga naast Jean-Luc,’ zei ze plompverloren, en ze schoof Nina het trappetje zowat op met twee handen onder haar kont zodat die naast Jones kon gaan zitten. ‘Even de route bepalen.’

Het was een lulsmoes, want er stonden zo ongeveer elke tien centimeter borden langs de weg met LASCAUX II erop, maar het interesseerde Jackie even niet meer zo. Jean-Luc startte de motor en reed de straat uit, ondertussen een CD met Franse chansons in de speler schuivend. ‘Zo, hebben ze er zin in?’ vroeg hij uitgelaten.

Jackie knikte. ‘Ja, volgens mij wel.’ Jean-Luc duidelijk ook. ‘Wat ga jij doen terwijl wij die rondleiding krijgen?’

‘Oh, even in het winkeltje kijken.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Mijn vrouw houdt nogal van boeken over de prehistorie, dus ik ga kijken of er nog wat nieuws bij ligt. Ik vermaak me wel, hoor.’

De rit naar de grot duurde maar een kleine tien minuten, maar ze moesten nog even wachten voor ze de parkeerplaats op konden rijden. Er stonden behoorlijk wat auto’s in de rij. Blijkbaar waren er meer mensen die meteen al om tien uur een rondleiding wilden. Jackie vroeg zich af hoe ze dat precies zouden gaan combineren, maar dat was haar zorg niet – dat mochten de grotmensen zelf uitzoeken wat haar betreft.

Toen de hele groep eenmaal voor de ingang van het bezoekerscentrum stond te drommen, kwam er een vrouw naar buiten met een zorgelijke frons op haar gezicht die de vierentwintig verzamelde Nederlanders in zich opnam en daarna ‘Eloise, Eloise?’ begon te roepen. ‘Who here is Eloise?’

‘I am Jackie,’ zei ze, en ze stapte naar voren. ‘Eloise is helaas ziek, dus ik vervang haar.’ Godzijdank was de vrouw zelf in het Engels begonnen, dat scheelde weer.

‘Ja, er is iets mis gegaan met de organisatie,’ vertelde de vrouw. ‘Er zou om tien uur een Nederlandse gids komen, maar die komt pas om twaalf uur.’

‘Om twaalf uur?’ Jackie keek de vrouw ontredderd aan. Dat kon niet – dan zou haar hele dagprogramma in de soep lopen.

‘Ja, helaas wel. Maar er is om tien uur wel een rondleiding in het Frans en daar kunnen jullie gewoon aan meedoen.’

‘Oh... ja, dat is dan niet anders,’ mompelde Jackie. Balen voor Jesse en Frank, maar die zouden het wel overleven. En Trudy natuurlijk, die niet veel van Frans begreep.

Op dat moment deed Trudy een stap naar voren. ‘Maar Jackie kan vertalen,’ zei ze met van pure blijheid stralende ogen. ‘Die spreekt heel goed Frans! Dan kunnen we het allemaal volgen.’

In de stilte die viel na haar suggestie brak het zweet Jackie uit. God, ze hield zielsveel van Trudy en haar enthousiasme, maar op dit moment zou ze de vrouw het liefst haar eigen bontgekleurde zigeunerrok hebben laten opvreten om haar maar het zwijgen op te leggen. Ze kon niet met goed fatsoen weigeren. Er was geen enkele goede reden om te weigeren... tenminste, geen reden die ze met deze groep mensen wilde delen. ‘Natúúrlijk,’ riep ze schril uit. ‘Als die Franse gids het niet erg vindt als ik er in het Nederlands doorheen praat af en toe?’

‘Nee hoor, geen probleem,’ antwoordde de vrouw van het bezoekerscentrum. ‘Ik zal het hem zeggen!’

Ze moesten nog vijf minuten wachten voor ze de grot in mochten, en in die vijf minuten wilde Jackie heel graag buiten zicht een hysterisch potje gaan janken. Hoe moest ze dit in godsnaam gaan oplossen? Met een krampachtige grijns op haar gezicht schuifelde ze naar links, naar de toiletten, en ze zag dat Nina achter haar aankwam.

Samen doken ze het damestoilet in en Jackie zakte verslagen met haar rug tegen de muur. ‘Nien, ik ga voor schut,’ brabbelde ze. ‘Ik ga compleet voor schut. Ik weet helemaal niet wat die Franse gids gaat vertellen! Ik snap er niets van! Ik...’ Plotseling liepen de tranen over haar wangen.

Nina kwam voor haar staan en pakte haar kordaat bij haar schouders. ‘Luister,’ zei ze. ‘Jij weet meer van die grot dan wie dan ook die hier straks naar binnen stapt. Je bent uren bezig geweest met die map van je. Je kunt toch wel iets vertellen over elke zaal van de grot die we gaan zien? Het hoeft toch geen letterlijke vertaling te zijn van wat die gids vertelt? Vat gewoon samen. Anders duurt de rondleiding anderhalf uur, en dat kan niet. Dat snapt onze groep echt wel.’

Jackie hield haar adem in. Nina had gelijk. Ze hád uren aan de info in haar map besteed. Ze kon daadwerkelijk zelf een rondleiding geven. Als ze maar ongeveer wist wat de gids vertelde over elke rotstekening, zou het wel goed komen. ‘Kun jij me dan een paar aanwijzingen geven via Whatsapp?’ smeekte ze. ‘Zodat ik geen totaal andere dingen vertel?’

Nina grinnikte. ‘Ja hoor. Zolang we ontvangst hebben natuurlijk. Maar geloof me: jij kunt dit.’ Ze stak haar hand uit en veegde de tranen van Jackies wangen. ‘En nu weer naar buiten. Trudy wacht op je.’

‘Dank je.’ Jackie trok haar beste vriendin in een omhelzing en gaf haar een knuffel. ‘Man, ik ben op van de zenuwen. Ik ga dit nooit meer doen. Ik ga nooit meer liegen, bij deze beloof ik het.’

Met benen die wel van rubber leken liep Jackie terug naar de groep. Inmiddels was er een groepje Franse bezoekers bij komen staan en zo te zien stond hun gids er ook bij. Die was een geanimeerd gesprek aan het voeren met Jones.

‘Ha, Jackie!’ Hij draaide zich naar haar om toen ze er aarzelend bij kwam staan. ‘Ik heb net tegen Marc gezegd dat jij aan het eind van zijn uitleg kort alles in het Nederlands samenvat. Dan wacht hij even met naar de volgende zaal lopen.’

Ze zou Jones ook wel willen knuffelen, maar in plaats daarvan gaf ze hem een stralende glimlach. ‘Fijn, dank je!’ Ze draaide zich naar Marc de gids. ‘Merci beaucoup, monsieur,’ gooide ze erachteraan.

Daarop zei Marc nog iets wat ze niet verstond, dus knikte ze maar braaf mee terwijl ze ‘uh-huh’ zei. Op dat moment gingen de deuren naar de nagemaakte grot open en dromde iedereen naar binnen.

Jackie trok haar mobiel uit haar zak om de ontvangst te checken, maar die was al in de eerste zaal van de rondleiding verdwenen. Ze zou het zonder Nina moeten stellen...

‘Alors, je vous souhaite le bienvenue à Lascaux,’ begon Marc zijn rondleiding. Dat kon ze nog wel volgen. Aandachtig volgde Jackie zijn gebaren om te kijken naar welke rotsrekeningen hij zoal wees. Uit haar herinnering groef ze op wat Eloise over de eerste zaal had opgeschreven in de map. Tot haar opluchting zag ze diverse wandschilderingen die Marc aanwees die haar bekend voorkwamen.

Trudy kwam naast haar staan. ‘Zo prachtig allemaal,’ fluisterde ze. ‘Ik ben benieuwd wat hij erover vertelt.’

Ik ook, dacht Jackie bij zichzelf. Zo langzamerhand kon ze er wel om lachen, zelfs.

Toen Marc uitverteld was, kwam de groep Nederlanders om haar heen staan. Zo goed en zo kwaad als het ging vatte ze samen wat ze over de eerste grot wist en de tekeningen die Marc had besproken. Frank en Jesse hingen aan haar lippen en staakten speciaal voor haar uitleg hun spelletje holbewoners die elkaar achterna zitten, een spelletje waar Fred en Marieke duidelijk niet zo blij mee waren.

Toen Jackie binnen kort tijdsbestek alles had verteld wat ze zich zo snel kon herinneren, ging de rondleiding verder. Ze liet een kleine zucht van opluchting ontsnappen toen Jones haar vriendelijk toeknikte. Hij sprak goed Frans en vond haar samenvatting prima; dan zou ze de rest van deze rondleiding ook wel overleven. Ze keek toe hoe de groep langzaam naar de volgende muur vol tekeningen schuifelde en kwam toen zelf in beweging.

Op dat moment struikelde ze over een uitstekende rotspunt en knalde ze frontaal tegen Jones op, die zich net naar haar omdraaide.

‘Oeps,’ mompelde Jackie. Haar hoofd werd rood. Dit was al de tweede keer binnen vierentwintig uur dat ze tegen zijn borstkas gevleid lag en wilde dat ze er voor altijd kon blijven liggen. Ze probeerde een stapje achteruit te doen, maar Jones hield haar hand vast.

‘Gaat het wel?’ vroeg hij bezorgd.

‘J-jawel,’ stotterde ze.

‘Je kunt hier geen hand voor ogen zien. Kijk een beetje uit met lopen, anders hebben we straks helemaal geen Nederlandse gids meer,’ grinnikte hij. Hij trok haar aan haar hand mee en liet haar niet los voor ze goed en wel in de volgende ruimte stonden, in een donkere hoek een stukje bij