La Bella Italia

By Fred Triep

Augustus 1980: een rechts- extremistische groep pleegt een aanslag op het station van Bologna, waardoor de Nederlandse geschiedenisdocent Mark de Italiaanse Gabriella uit Padova leert kennen. Een amoureuze relatie ontwikkelt zich.
Jarenlang blijft Mark snakken naar meer intiem contact met haar. Behalve de grote afstand tussen hen, zijn er andere complicerende factoren die hun samenzijn belemmeren. Hun relatie staat ook onder druk ten gevolge van jaloezie, politieke naïviteit en rechts- extremistische krachten in Italië.

• Language: Nederlands
• Publisher: F. Triep Multimedia
• Release date: May 9, 2023
• ISBN: 9798215085455

Fred Triep

I ben een gepensioneerde bioloog. Ik schrijf boeken (romans en reisboeken)

Book preview

La Bella Italia

La Bella Italia

Fred Triep

Eerste Druk: mei 2023

Copyright © 2023: Fred Triep

Foto cover: Fred Triep

Foto achterkant: Marlies Vaz Nunes

Redactie en correcties: Marlies Vaz Nunes, Willy. de Vries- Kuijken en Marianne Van Roy

Alle rechten voorbehouden.

ISBN: 9789083136387

NUR: 301

Uitgever: F. Triep Multimedia

Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan.

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zo nodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (i) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (ii) voor eigen studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard

Voorwoord

Het verhaal en de personen zijn verzonnen. Elke overeenkomst met bestaande gebeurtenissen en personen berust op puur toeval.

Ik wil Marlies Vaz Nunes, Willy de Vries- Kuijken en Marianne Van Roy hartelijk bedanken voor hun suggesties, kritische opmerkingen en correcties van de tekst. Daardoor heb ik het manuscript kunnen aanvullen en kunnen vervolmaken. Zonder hun hulp was het niet gelukt dit boek af te ronden.

Deel 1

23 februari 2015

Hoofdstuk 1.

Er kwam een bericht in mijn e-mailprogramma binnen van Facebook: ‘Camilla Monaverde heeft je een vriendschapsverzoek gestuurd’.

Ik verkleinde het venster van mijn e-mailprogramma en startte de Facebookpagina. Het vriendschapsverzoek was van een Italiaans meisje, Camilla Monaverde, dat nog op de middelbare school zat. Moest ik dit accepteren? Wat moest ik met haar? En zij met mij, een oude man? Maar ik was wel benieuwd, waarom ze met mij vrienden wilde worden. Toch, de naam Monaverde kwam mij bekend voor. Was het de naam van een politicus, die ooit in de krant had gestaan? Ik wist het niet meer. Ik besloot haar verzoek te accepteren en ging verder met mijn foto’s die ik de afgelopen week met mijn smartphone had gemaakt. Die moest ik nog op mijn deskcomputer zetten. Ik maakte de sfeer in mijn werkkamer plezierig door via het internet Radio Swiss Classic te starten. Even later stroomden de pianonoten binnen van een pianoconcert van Rachmaninoff. Ik genoot ervan en ging lekker aan het werk.

Ik was halverwege met het overzetten van mijn foto’s, toen mijn Facebookmanager piepte: er was een nieuw bericht. Het was van Camilla, maar het bleek een tekst te zijn van Gabriella Monaverde, haar moeder. Gabriella, Gabriella … die Italiaanse vrouw van toen? Een schok ging door mij heen. Ik had meer dan dertig jaar geleden contact gehad met Gabriella Lana. Mijn hart begon sneller te kloppen. Was dit een bericht van haar? Ik leerde haar kennen door een bomaanslag in Italië en had een korte en hevige affaire met haar gehad. Helaas verloor ik het contact met Gabriella. Ja, nu wist ik weer wat de naam Monaverde betekende: het was haar nieuwe naam, die van haar echtgenoot.

Ik moest glimlachen om haar bericht en zoete herinneringen uit het verleden kwamen boven drijven. Zo werd deze vervelende dag toch nog goed gemaakt. Het had mij bedroefd dat mijn televisie het had begeven. Ik had een pastamaaltijd gekookt en die met te veel drank geconsumeerd. Maar door haar bericht was alles weer goed. Zou ik haar weer eens ontmoeten?

Het was tijd om naar beneden te gaan. Over een paar minuten zou het journaal van acht uur beginnen. Op de trap naar beneden herinnerde ik me dat mijn TV kapot was. Ik keerde terug naar boven om een tablet te halen, waarop ik het journaal zou kunnen zien.

Wat grappig dat ik nu via haar dochter weer contact met haar gekregen had. Ik had Gabriella vierendertig jaar geleden een aantrekkelijke en charmante vrouw gevonden. In de afgelopen dertig jaar had ik een aantal korte relaties met vrouwen gehad, maar nog nooit kinderen gekregen. Dat vond ik wel jammer, maar ik had mij nooit ongelukkig gevoeld. Hoe zou haar dochter zijn?

Ik had net mijn IPad opgestart, toen mijn telefoon afging. Op het scherm zag ik dat mijn ex- collega Henk Berink belde. Hij gaf aardrijkskunde op dezelfde school, waar ik vorig jaar gestopt was als geschiedenisdocent. Ik nam het gesprek aan.

‘Goeieavond Mark! Hoe gaat het met jou?’

‘Dag Henk, prima.’

‘Ik bel je even omdat ik een tijd niets van je gehoord hebt. Geniet je van je pensionering? Of zit je de hele dag achter de geraniums naar buiten te kijken?’

‘Nee, hoor, ik maak leuke reisjes en ik ga kijken of ik nog kan promoveren. Ik wil de invloed van Dante op de Nederlandse Middeleeuwse Literatuur bestuderen.’

‘Zo, zo, dat klinkt goed.’

‘Hoe is het op de school?’

‘De directie heeft weer nieuwe maatregelen bedacht om ons werk moeilijk te maken. Nog meer administratieve handelingen rondom het lesgeven.’

‘Tsjonge, wat een toestand. Wat ben ik blij dat ik vorig jaar maart kon stoppen met werken.’

Ik had in maart 2014 kunnen stoppen, omdat ik toen 62 jaar en 3 maanden oud was.

‘Dat kan ik mij voorstellen. Ik moet nog drie jaar. Ga je binnenkort nog een leuke reis maken?

‘Misschien naar Costa Rica,’ antwoordde ik. Dat was mijn wens, maar ik wist nog niet zeker of een vriendin mee wilde.

‘Maar daar kan je als historicus toch weinig meemaken? Dan kan je beter naar Italië gaan.’

‘Ik houd ook van de natuur en in Costa Rica kan je daar volop van genieten. Maar misschien ga ik dit jaar wel weer naar Italië. Ik kreeg vanavond, na meer dan dertig jaar, weer een bericht van een vriendin uit Italië.’

‘Spannend. Laten we binnenkort wat afspreken.’

‘Dat is goed. Dan stoppen we nu het gesprek, ik wil het journaal zien. Morgen zal ik je bellen.’

‘Prima, tot kijk.’

Leuk om met Henk gesproken te hebben. Ik zette nog snel een kop koffie en ik ging met mijn IPad in de luie stoel in de huiskamer zitten.

Deel 2

1980 - 2015

Hoofdstuk 2

Het was zaterdagmiddag 2 augustus 1980. Als geschiedenisdocent had ik al een paar weken zomervakantie achter de rug. Ik was alleen op reis gegaan naar Italië en ik stond op het station van Florence te wachten op de trein vanuit Bologna, die mij in de richting van Rome zou vervoeren. Ik was van plan naar Perugia te reizen en moest daarvoor deze trein nemen tot het station Terontola- Cortona, waar ik zou overstappen op een boemeltje.

Ik stond al een uur te wachten en de trein was nog steeds niet binnen komen rijden. Ik was wel gewend aan vertraagde treinen in Italië, maar er was ook nog iets omgeroepen. Wat was er aan de hand? Ik kon het omroepbericht niet goed volgen, omdat mijn Italiaans nog te mager was.

Ik zag twee meisjes met grote koffers staan. Ze spraken Italiaans en ik besloot ze in het Engels aan te spreken: ‘Weten jullie wat er aan de hand is?’

Eén van de meisjes zei: ‘Ik zou het niet weten. Wij wachten ook al lang.’

‘En het laatste omroepbericht dan? Zei de omroeper niets over onze trein?’

‘Dat ging over een trein in de richting van Genua.’

‘Oké. Waar gaan jullie naar toe?’

Met haar raakte ik in een lang gesprek in het Engels. Zij bleek Gabriella te heten en in Padova te wonen. Ze was met een vriendin op reis naar Rome.

Twee uur later kwam uiteindelijk de vertraagde trein het station binnenrijden. De twee meisjes hadden zware koffers bij zich. Wat hadden zij veel bij zich! Hun bagage was veel te groot om lekker te kunnen reizen. Waarschijnlijk was dit hun eerste lange reis met de trein.

‘Zal ik jullie helpen?’ vroeg ik. Ik had enkel een rugzak, dus ik had mijn handen vrij.

Ze knikten en ik droeg de zware koffers van Gabriella en haar vriendin de trein in.

In de treincoupe konden we rustig verder praten. Ik was gecharmeerd van Gabriella, die openhartig over hun reis vertelde. Wat een leuke vrouw, ik zou haar graag beter willen leren kennen. Wat jammer dat ik al voor Rome een andere richting op zou gaan. Toen ik uitstapte op het station Terontola- Cortona hadden Gabriella en ik onze adresgegevens uitgewisseld zodat we elkaar konden schrijven.

Ik nam afscheid met de woorden: ‘I hope to see you once in Amsterdam, Gabriella.’

‘You are also welcome in Padova,’ zei ze. ‘Ciao!’

Op het station kon ik nog lang nadenken over ons contact. Ik moest enige tijd wachten op het boemeltje naar Perugia. De zon scheen onverdroten door en ik besloot om op een bankje in de schaduw te gaan zitten.

De enige rust op het perron werd verstoord door de stationschef, die van de overkant van het station het spoor rennend overstak en daarna op het perron kwam aanrennen. Hij riep tegen de wachtenden op het perron: ‘Attenzione! Achteruit, er komt een snelle trein voorbij!’

Ik deed een paar stappen achteruit en even later schoot de Settebello, een supersnelle trein naar Rome en Napels, voorbij. Daarna kuierde de stationschef terug naar zijn post.

Toen ik in Perugia aankwam, zocht ik een kamer in een hotelletje. Die avond at ik op een terras een heerlijke maaltijd. Ik overdacht mijn reis van die dag. Ik had lang moeten wachten op het station in Florence, maar wat een bijzondere vrouw had ik daar ontmoet. Ik hoopte dat ik haar nog eens zou tegenkomen, maar ik wist dat dat vaak niet gebeurde.

Veel later, weer terug in Amsterdam, kwam ik er achter dat er op de ochtend van deze zomerdag op het station Bologna een ramp had plaatsgevonden. Om vijf voor half elf was een koffer met TNT en nitroglycerine ontploft. Het dak van het stationsgebouw stortte in en er kwamen 85 mensen bij om het leven. De trein, waar ik oorspronkelijk in Florence zou instappen, was veel te laat vertrokken uit Bologna. De aanslag werd toegeschreven aan de extreem- rechtse Nuclei Amati Rivoluzionari (NAR). Ook de loge P2 zou erbij betrokken zijn.

Deze ramp was er verantwoordelijk voor dat de trein naar Rome veel later in Florence aankwam, waardoor ik Gabriella had leren kennen.

Hoofdstuk 3

Bij thuiskomst stuurde ik een ansichtkaart naar Gabriella. Vrij snel daarna kreeg ik een ansichtkaart van haar terug. Een week na mijn vakantie in Italië begon de school weer en ik was druk met voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar. Het leek mij leuk haar weer te zien, maar gezien de afstand verwachtte ik niet dat dat snel zou kunnen gebeuren.

Omdat ik de laatste jaren vaak naar Italië was geweest, was ik ook ondertussen begonnen aan een schriftelijke cursus Italiaans. We spraken af elkaar regelmatig te schrijven. Ik besloot mijn brieven aan haar in het Italiaans te schrijven. Dat leek mij een goede oefening, hoewel dat mij best wel moeite kostte. Voor een brief in het Italiaans aan haar was ik elke keer op een avond enkele uren bezig: woorden opzoeken in een woordenboek Nederlands/Italiaans en zinnen schrijven. Maar het was zondermeer leerzaam: mijn Italiaans werd beter en we kwamen steeds meer over elkaar te weten. Ik hoopte dat ik Gabriella nog eens zou mogen ontmoeten.

In het voorjaar van 1981 meldde Gabriella dat ze met twee vriendinnen, Sofia en Isabella, naar