Er Staat Een Paard Op Het balkon

By Fred Triep

Wat gebeurt er als een paardenliefhebster haar paard mee naar huis neemt?
Hoe gaat het met een bos bloemen, nadat die gekocht is?
En stoppen bij het station Vinkeveen nog steeds de treinen?
Hoe konden Amerikaanse toeristen tijdens de lockdown het Rijksmuseum bezoeken? Komen de vossen in het duin in opstand?
Wat gebeurt er als boerderijdieren het heft in handen nemen?
Moet je echt oppassen met lopen over de kraterrand van een rustende vulkaan?
Wordt iedereen ongelukkig van de regen of zijn er ook organismen die dat aangenaam vinden?
Wat gebeurt er als er opeens kangoeroes door de nieuwbouwwijk Nieuw Sloten in Amsterdam lopen?
Wie is de baas, de hond of zijn eigenaar?
Lees het in deze verhalenbundel met absurdistische verhalen, geschreven in de jaren 2020 en 2021, toen Covid 19 het zicht op een normaal leven vertroebelde

• Language: Nederlands
• Publisher: F. Triep Multimedia
• Release date: Mar 29, 2022
• ISBN: 9781005629342

Fred Triep

I ben een gepensioneerde bioloog. Ik schrijf boeken (romans en reisboeken)

Book preview

Inhoudsopgave

1. Er staat een paard op het balkon

2. Het tragische einde van een bos bloemen

3. Droom of werkelijkheid

4. Het Rijksmuseum, de Flower Bikes en

de onzichtbare toeristen

5. De vossen zijn het beu

6. Koe Ada brengt zelf de melk rond

7. Stampij op de Taburiente

8. Regen, het gras juicht

9. Lopen daar nu kangoeroes?

10. Bella laat haar baasje uit

Foto 1. Er staat een paard op het balkon

1. Er staat een paard op het balkon

‘O, Gulian, doe alsjeblieft je hoofd omlaag,’ zei Saskia, terwijl ze het hoofd van haar paard omlaag duwde. Ze probeerde haar lievelingspaard in de lift te krijgen naar de derde verdieping van het flatgebouw waar ze woonde.

Saskia was op haar dertiende door haar ouders naar een manege gebracht. Ze was enig kind en liep altijd in haar eentje door de bossen rondom hun huis in Apeldoorn. Haar ouders waren bang geweest dat ze te alleen zou opgroeien. Saskia bleek het paardrijden, het omgaan met paarden en de paardensport leuk te vinden. Ze raakte in de ban van deze dieren. Ze leerde ook communiceren met een paard. Vanaf dat moment was ze bijna elk weekend en in de schoolvakanties bij de manege om eigenaar Roel Visser te helpen met zijn paarden en om ritjes te maken op hun rug. Roel waardeerde haar hulp bij de verzorging van de paarden en deed heel veel moeite om een goede paardrijdster van haar te maken. De ouders van Saskia waren opgelucht dat Saskia nu vaker met paardrijdvriendinnen thuiskwam dan met modderige schoenen van een zwerftocht alleen door het bos of het veen.

Later, na haar studie, betrok ze een flatgebouw aan het Zwarte Water in Zwolle wonen en ging ze paardrijden in Drenthe. Ze vond een manege in Dwingeloo.

‘Toe nou Gulian,’ zei ze tegen haar paard, terwijl ze een suikerklontje laag onder zijn hoofd hield. Nu boog hij zijn hoofd omlaag en voorzichtig trok ze hem de lift in. Gulian stond tussen haar en de knopjes. Wat nu? Onder het paard kruipen kon niet, daar zou hij angstig van worden en daardoor gevaarlijk.

De liftdeur ging weer open en ze zag haar buurvrouw Nora, die twee verdiepingen boven haar woonde. Ze was eens bij haar in huis geweest en daarna waren ze goede vriendinnen geworden.

‘Wat gebeurt hier nou?’ riep Nora verbaasd uit.

Saskia lachte zenuwachtig. ‘Mijn paard moet naar de derde verdieping.’

‘Nou ja! Je zal wel weten waar je mee bezig bent.’

‘Nora, wil je op het knopje voor de derde verdieping drukken en …‘ Ze lachte weer. ‘Je zult even moeten wachten.’

‘Ik loop de trappen wel omhoog. Dat is goed voor mijn conditie.’

De liftdeuren sloten en de lift ging omhoog.

Waar was ze mee bezig? Een paard op haar balkon houden? Zou het geen problemen gaan geven met de buren? Maar wat had ze anders kunnen doen. Tien jaar had ze op Gulian gereden. Het was haar favoriete paard als ze andere paardenliefhebbers begeleidde door de bossen van Dwingeloo, waar manege ‘Paardenvreugde’ lag. Ze was bij deze manege vrijwilliger. Ze mocht gratis op Gulian rijden omdat ze vaak groepen begeleidde. Vorige week had Menno, de eigenaar van de manege, besloten Gulian te verkopen aan een paardenslager omdat hij te oud werd en te vaak rust nodig had. Hij was volgens Menno niet meer te handhaven in de manege: hij kostte elke week te veel aan voer en hij werd te weinig gebruikt door de klanten. Saskia was geschrokken van het bericht van Menno. Ze had hem nog proberen te overtuigen dat Gulian nodig was in de manege. Maar Menno was onverbiddelijk geweest: Gulian moest weg.

Saskia was er heel verdrietig om. Moest ze nu haar lievelingspaard missen? Dat mocht niet gebeuren! Na lang nadenken besloot ze hem mee te nemen. Toen ze dat aan Menno voorstelde, vroeg hij of ze gek was geworden.

‘Waar wil je hem stallen? En realiseer je je wel hoeveel een paard eet?’

‘Ik bedenk wel een oplossing. Beneden de flat, langs het Zwarte Water ligt een buurtboerderij. Daar kom ik vaak. Ik kan daar genoeg voer krijgen.’

‘Waar stal je hem dan?’

‘Dat komt wel goed,’ antwoordde Saskia, maar toen ze dat zei kreeg ze het benauwd. Zou het allemaal wel lukken?

‘Okay, je mag hem meenemen. Maar hoe krijg je hem in Zwolle?’

‘O, dat zie ik nog wel.’

Vanochtend was ze buiten de snelwegen om op haar paard, via kleine weggetjes en langs de rivieren de Reest, de Vecht en het Zwarte Water bij het flatgebouw aangekomen.

De lift was ondertussen op de derde verdieping aangekomen. De deuren schoven open. Nu moest ze Gulian uit de lift zien te krijgen.

‘Gulian, doe eens wat stappen naar achteren,’ vroeg ze vriendelijk aan hem.

Gelukkig reageerde het paard op haar. Hij liep achteruit en zij kon langs hem heen de gang oplopen. Zij liep met het paard achter haar aan de binnengang van het appartementengebouw in. Gulian hinnikte even. Was hij niet op zijn gemak?

Een man kwam haar tegemoet. Het was Jeroen, haar moeilijke buurman, die twee deuren verder een appartement had.

‘Dag Jeroen,’ zei ze, alsof er niets aan de hand was.

‘Saskia, wat ben jij van plan? Je kan toch niet zomaar een paard mee naar binnen nemen?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik moet hem even onderdak bieden.’

‘Dat kan toch niet met al die andere mensen in de flat. Dat geeft overlast door geluiden en stank.’

‘Dat weet ik. Ik ga het zo snel mogelijk oplossen.’

‘Je bent niet lekker! Ik ga de beheerder van het gebouw bellen. Dit kan echt niet!’

‘Het