Dagboek van een paardenmeisje - manege avonturen

By Katrina Kahler

Volg het verhaal Aafje en haar pony Glinster en alle avonturen die ze samen beleven.

Recensies:

'Ik had nooit gedacht dat de manege zo fantastisch kon zijn! Met paarden beleef je altijd wel wat, het is nooit saai. Van een achtervolging door een stier tot blessures en zelfs de dood van een paard. Je zult lachen en huilen. En als je echt van paarden houdt dan zal je dit boek te gek vinden.'

'Ik vond dit boek fantastisch! Wanneer komt de volgende uit? Serieus echt een heel leuk boek!' Aan te raden voor alle leeftijden.'

'Geweldig boek!!!!! Heel leuk voor een paardengek zoals ik! Alles is heel precies beschreven. Ik raad dit boek echt aan!'

Dit is het tweede boek van de serie 'Dagboek van een paardenmeisje'. Boek 1: Mijn eerste pony en boek 3: Paardenvriendinnen zijn beide verkrijgbaar op amazone.com en bol.com. Boek 3 vanaf januari 2017.

• Language: Nederlands
• Publisher: Kc Global Enterprises Pty Ltd
• Release date: Sep 9, 2019
• ISBN: 9781507160442

Book preview

Toewijding

Ik draag dit boek op aan Linda, Glen en Alyce. Zonder hun vriendschap, steun en vrijgevigheid zouden wij veel van de avonturen uit dit boek niet beleefd hebben.

Sara op de manage.

Woensdag 2 januari

Gisteravond was de engste avond van mijn leven! Pap en mam zeiden dat de sloot zeker zou overstromen als het zo erg bleef regenen. Glinster zou dan niet meer kunnen oversteken naar de grote wei om bij de andere paarden te zijn. En als ze niet bij de andere paarden kon komen zou ze vast heel erg bang worden. Misschien zou ze in paniek raken en zichzelf pijn doen.

Dit is wat er gebeurde gisteravond. Pap en mam waren in de keuken eten aan het koken en Naud keek tv. Ik bedacht een plan om stiekem naar buiten te glippen. Ik sloop heel zachtjes de trap af en pakte mijn regenlaarzen. Daarna pakte ik het halster en halstertouw van Glinster en ging via de voordeur naar buiten. Ik moest haar vinden!

Het was erg donker en het regende pijpenstelen maar ik was helemaal niet bang. Ik kon op dat moment alleen maar aan mijn arme paardje denken.

Pap en mam zeggen altijd dat ik heel dapper ben. Onze auto stond een keer vast bij het hek omdat er een grote boom was omgewaaid. De avond daarna ben ik helemaal alleen in het pikkedonker naar de auto gelopen. Ik wilde er iets uithalen. Ik kan me niet eens meer herinneren wat ik moest pakken. Maar ik vond het helemaal niet eng! Mijn broer Naud zou dat nooit doen. Hij vindt het al eng om 's avonds in zijn eentje naar beneden te lopen in ons huis. Hij is een beetje een bangerik.

Gelukkig had ik een zaklamp meegenomen zodat ik Glinster beter kon zoeken. Anders had ik haar echt nooit gevonden! Ze stond onder een boom en hinnikte toen ze mij zag. Ze was erg blij mij te zien.

Ik deed Glinster haar halster om en we liepen naar de sloot. We liepen naar de oversteekplaats. Het regende zo hard dat ik haast niks zag. Zelfs niet met paps grote zaklamp. Toen ik met oversteken begon liepen mijn regenlaarzen opeens helemaal vol met water. Ook het water in de sloot steeg erg vlug. Wat eerst een sloot leek, was plotseling een woeste rivier met een sterke stroming. Voorzichtig zette ik stapje voor stapje mijn voeten op de stenen om over te steken. Glinster liep achter mij aan. Gelukkig schrikt ze niet zo snel anders hadden we nooit over kunnen steken.

Halverwege voelde ik dat er ineens heel hard aan het halstertouw werd getrokken. Ik keek achter me om te zien wat er aan de hand was. Glinster was in een dieper gedeelte van de sloot gegleden! Mijn hart begon heel hard te kloppen en ik kon maar aan één ding denken. Ik móét haar redden! Ik stond op de stapstenen waar we altijd overstaken. De stroming was erg sterk en ik voelde dat ik meegetrokken werd. Ik moest mezelf schrap zetten zodat ik niet in het water getrokken werd.

'Glinster, Glinster!', schreeuwde ik en ze hinnikte hard terug. Het enige wat ik voor haar kon doen was heel hard aan het halstertouw trekken. Ik was zo bang! Maar opeens klauterde Glinster terug op de stenen. Ik heb geen idee hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen maar ik was zo blij dat ze weer op de stenen stond. Ik was zo wanhopig om haar aan de overkant te krijgen dat ik flink doorliep. Ik wist dat Glinster mij vertrouwde en mij overal naartoe zou volgen.

We liepen stevig door en kwamen eindelijk aan de overkant. Daarna moesten we de heuvel nog op. Het was zo modderig en glad dat we steeds uitgleden. Het was moeilijk om de heuvel op te komen. Ik viel op de grond maar Glinster liep door waardoor ze mij weer omhoogtrok. Gelukkig maar anders zou ze me helemaal door de modder hebben gesleept. Toen we bovenop de heuvel waren gekomen deed ik haar halster snel af. Ze galoppeerde de wei in op zoek naar de andere paarden. Ik wist dat als ze de anderen zou zien alles weer goed was.

Ik moest zelf weer terug de heuvel af. Ik hield me vast aan de takken zodat ik niet naar beneden de sloot in zou glijden. Ik zat helemaal onder de modder maar dat kon me helemaal niks schelen. Het water in de sloot stond nu nóg hoger en ik wilde snel naar huis. Het was erg zwaar om met mijn laarzen vol water door het stromende water te lopen.

Ik was zo blij toen ik eindelijk aan de overkant van de sloot was. Ik rende snel naar huis maar verloor een van mijn laarzen. Ik rende terug om mijn laars te pakken en rende daarna verder naar huis. Thuis liet ik mijn modderige laarzen en regenjas beneden liggen. Ik glipte stiekem terug naar binnen en kleedde me om in mijn kamer. Op dat moment riep mam dat het eten klaar was.

Toen mam me zag zei ze dat ze al een tijdje naar me op zoek was. Ze had het hele huis al doorzocht. Toen ze vroeg waarom mijn haar zo nat was en ik barstte in tranen uit. Het werd me even te veel. Mam vroeg wat er mis was en ik vertelde haar het verhaal. Ze staarde me met open mond aan toen ik haar vertelde wat er was gebeurd. Ze dacht dat ik al die tijd gewoon op mijn kamer was.

Mam en pap waren allebei in shock toen ze bedachten wat er had kunnen gebeuren. Ze zeiden dat Glinster mij de stroming in had kunnen trekken of bovenop mij had kunnen vallen. De stroming had Glinster en mij mee kunnen trekken en we hadden kunnen verdrinken. Ze hadden dan niet geweten waar ze mij en Glinster moesten zoeken omdat ze niet wisten dat ik naar buiten was gegaan.

Ik maak me zorgen dat Glinster haar rug heeft bezeerd toen ze uitgleed.

Ik kan maar niet stoppen met schrijven. Er is zoveel gebeurd en ik wil álles opschrijven. Mam zegt dat het helpt om dingen op de schrijven als je van streek bent.

Wat een nachtmerrie. Ik kan maar niet geloven dat dit is gebeurd. Gisteravond had ik nog een superleuke avond met mijn vriendinnen en vanavond hadden Glinster en ik verdronken kunnen zijn. Ik denk dat pap en mam nog steeds in shock zijn. Gelukkig zijn ze niet boos op mij. Ik denk dat ze wel begrijpen hoe ik me voel. En ze zijn vooral opgelucht dat ik er heelhuids vanaf ben gekomen.

Donderdag 3 januari

Alles gaat gelukkig goed met Glinster. We rijden naar Anja's huis om bij haar te kijken. Dat is de enige manier