De Afgewezen Wolf

By Deyse Baptista Pires

Lizandra verbergt haar weerwolfidentiteit en leeft in de mensenwereld. Ze is altijd veracht geweest vanwege haar dunheid en lelijkheid, ze heeft geen geld of goede sociale omstandigheden, maar ze bezit magie waarmee ze planten kan laten groeien.

Derick is een knappe en machtige alfa-wolf die op zoek is naar zijn voorbestemde maan, ook al heeft hij haar alleen van achteren gezien. Maar hij wist niet dat Lizandra, die hij het meest haatte, eigenlijk haar identiteit als weerwolf verborgen hield.

Wanneer hij ontdekt dat de persoon die hij het meest haat eigenlijk zijn voorbestemde maan is, hoe zal hij dan zijn relatie weer opbouwen?

• Language: Nederlands
• Publisher: Noveltoon
• Release date: Jan 26, 2024
• ISBN: 9798224196340

Book preview

De Afgewezen Wolf

Hoofdstuk 1

Van buitenaf bekeken zou men denken dat het een rustig en vredig klein stadje is.

Vanaf de top van een heuvel, niet erg hoog, maar hoog genoeg voor een waterval, kijk ik uit over het stadje. Ik zit op het gras, kan alles rondom mij bewonderen en het uitzicht is prachtig!

Vanaf hier zie ik het stadje, maar ook een deel van het omliggende bos en voel ik de waterval achter mij. Het geluid is rustgevend en ik voel de verfrissende waterdruppels op me vallen, die mijn ziel schoonspoelen.

Je vraagt je vast af waarom ik hier ben, terwijl de zon nog hoog staat en het werktijd is. De reden is dat ik geen andere plek kan vinden waar ik vrede kan ervaren. Er is niemand in mijn buurt om me te storen, wat wel het geval was waar ik leef en werk.

In het stadje waar ik woon, word ik als minderwaardig beschouwd. Sommigen vinden me onbelangrijk omdat ik de dochter van een naaister ben. We hebben geen geld of goed sociaal leven. Ik moet werken en mijn moeder helpen met naaien; ik slijt de dagen met zomen, knopen aanzetten, rijgen en borduren.

Er komt binnenkort een feest en veel mensen hebben bestellingen geplaatst. Tijdens het passen word ik geschopt, vernederd en op alle mogelijke manieren aangevallen door klanten. Soms heb ik zelfs geen tijd om te eten en ben ik erg mager, ruim onder het ideale gewicht.

Mijn haar is droog en dof en mijn kleding is versleten. Met de grote bestelling aan kleding moest mijn moeder veel stoffen kopen. Dit zou me het recht kunnen geven om ook een jurk voor mezelf te maken, maar mijn moeder staat het niet toe.

Ze mishandelt me omdat ze zegt dat mijn vader haar vanwege mij heeft verlaten. Het probleem is dat mijn vader donker haar had en ik roodharig ben geboren. Mijn moeder is blank en mijn vader werd wantrouwig omdat hij zich op de nacht dat ik verwekt werd in het midden van de nacht van mijn moeder scheidde en zij al snel tekenen van zwangerschap vertoonde.

Mannen!

Altijd achterdochtig en overhaast.

Mijn leven is niet gemakkelijk geweest, want doordat mijn moeder me voor anderen mishandelt, denken zij die het zien ook dat ze hetzelfde kunnen doen en mishandelen me ook. Onze leider maakt het niets uit, omdat hij denkt dat mijn vader gelijk had.

Vanaf hier is het stadje prachtig, kalm en vredig, maar van binnen is het een chaos en een zoemend geroezemoes. Veel geroddel, veel jaloezie, veel afgunst en veel jonge vrouwen die onze leider willen veroveren.

Mijn stad is eigenlijk een roedel en wij zijn bovennatuurlijke wezens, weerwolven, levend in een verborgen samenleving buiten het zicht van mensen, maar we bestaan ook naast hen. Ze bezoeken ons op bepaalde momenten van het jaar, wanneer dat is toegestaan, maar ze realiseren zich niet wie we zijn.

Ik ben 45 jaar geleden geboren. Voor mensen zou ik volwassen kunnen zijn, maar ons ras leeft veel langer, dus ik ben de volwassenheid nog niet bereikt; laten we zeggen dat ik net uit de adolescentie kom, zo rond de 19 jaar.

Hoewel ik de dochter van wolven ben, gebeurde er iets vreemds in de nacht dat ik werd verwekt. Mijn moeder vertelt niet wat het was, noch doet mijn vermeende vader die me afwees bij mijn geboorte, en zij reageert haar frustratie door zijn afwezigheid op mij af.

Ja! Hij is mijn vader, of hij het nu wil of niet, of hij het nu accepteert of niet.

Ik heb wat onderzoek gedaan naar de stamboom in de bibliotheek van het stadje. Die is groot en heeft boeken over alle onderwerpen, en ik ontdekte dat er in de familie van mijn vader een voorouder was op wie ik lijk. Ook zij werd gediscrimineerd, maar ze liep weg en niemand weet wat er met haar gebeurd is. Het is taboe om over haar te spreken.

Ik heb er meerdere keren aan gedacht om met hem te praten, maar het walgende gezicht dat hij trok wanneer hij me op straat zag, samen met het oversteken naar de andere kant, deed me afzien van het idee. Ondanks dat ik me voor iedereen verberg, heb ik geen dikke huid en mijn trots is het enige troostgevoel dat me rest.

Op de juiste leeftijd transformeerde ik voor het eerst en mijn wolvin had een lichtroodachtige vacht, bijna roze, met groenige-bijna-blauwe accenten. Bij mij lijkt alles bijna, bijna die kleur, bijna die vader, bijna niet lelijk, bijna normaal, bijna...

Daarom heb ik niemand verteld dat ik al mijn wolvin heb en dat ik alleen transformeer als ik alleen ben. Dankzij haar verhongeren we niet.

Mijn haar is ook roodachtig-roze, dus ik knip het kort en dek altijd mijn hoofd af met stroken stof. Het zijn restjes stof die, als je ze aan elkaar naait, een band vormen die mijn hele hoofd bedekt, zodat niemand mijn verschillend haar ziet. Omdat er in de roedel geen enkele roodharige is, alleen mensen met donker haar.

De laatste tijd is mijn wolvin onrustig en vraagt ze me om mijn haar te laten groeien, tenslotte is het een deel van haar vacht. Dus eerbiedig ik haar verzoek en laat het groeien, maar ik houd het altijd verborgen.

Ik heb ook vreemde bulten op mijn schouders, het lijken uitbreidingen van mijn schouderbladen, heel dicht bij mijn wervelkolom. Ik weet niet wat het zijn, maar ik draag losse shirts om ze te verbergen. Ze verschijnen ook op de rug van mijn wolvin, ik heb geprobeerd ze te zien door reflectie in het meer, maar het lukte niet. Mijn wolvin, Roos, zei dat ik er tijdens de volgende blauwe maan achter zal komen. Dat is nog maar een week verwijderd.

Mijn naam is Lizandra, mijn vader koos die voordat ik geboren werd, als eerbetoon aan zijn moeder, maar toen hij mij voor het eerst zag, was hij zo boos dat hij meteen vertrok, en mijn moeder was zo ontzet dat ze zelfs niet overwoog de naam te veranderen.

Ik vind mijn naam mooi, maar niemand noemt me zo; ik denk niet dat ze zelfs weten wat het is. Voor iedereen is mijn naam ding, vreemdeling...

Ik kan niet zeggen dat het me niets kan schelen, tenslotte is onze naam onze identiteit en zou die gerespecteerd moeten worden. Maar ik discussieer niet of klaag niet en eis niet dat er goed met me wordt omgegaan. Mijn droom is om op een dag zo bijzonder te worden dat iedereen me bewondert en erkent dat ook ik iemand ben.

Ik weet dat het slechts een droom is, maar dromen is gratis en niemand weet het, dus kunnen ze het niet bekritiseren, het is iets alleen van mij, dat een glimlach op mijn gezicht tovert. Je kunt zeggen dat ik een optimist ben, dat ik te veel fantaseer, maar we hebben allemaal een uitlaatklep nodig.

Mijn maag rommelde net, ik heb honger omdat ik niets heb gegeten als ontbijt, ik kon het niet eens als ik wilde. Zoals ik eerder al zei, heb ik onlangs alleen kunnen eten dankzij Roos die 's nachts jaagt als ik haar vrijlaat.

Maar ze is al twee nachten niet naar buiten gegaan. De laatste keer werden we achtervolgd door een heel grote zwarte wolf, ik geloof dat het Alfa Derick was, en we willen niet dat hij ons ziet, wie weet wat hij zou doen als hij ons vangt.

Voor nu blijf ik hier rustig zitten, genietend van de zon en het geluid van het water, terwijl ik wacht tot mijn moeder klaar is met haar klanten bedienen. Het waarderen van de natuur is alles wat ik heb en niemand kan me dat afnemen.

Hoofdstuk 2

Derick

Mijn naam is Derick en ik ben de Alpha van de Blue Moon roedel. Ik loop langs alle werksectoren om te zorgen dat alles goed verloopt. Er staat een viering van de Blauwe Maan op het programma en er wordt van alles groots verwacht.

Ik voel me erg gespannen en mijn wolf is onrustig, omdat we tijdens de nacht van het feest een speciale kracht zullen ontvangen en onze partner zullen herkennen.

Voor nu kunnen we alleen maar wachten.

Met de roedel gaat het financieel uitstekend. De bomen zijn snel gegroeid en hebben de hoeveelheid vruchten verviervoudigd, die groot en weelderig zijn en veel kopers aantrekken. Ik heb een vrachtwagen moeten kopen om de waar te vervoeren, want het paste niet meer in mijn pick-up.

Ik loop langs het plein en zie veel vrouwen en jongeren alles regelen, wieden, vegen, de plaats voorbereiden voor versieringen en het podium dat opgezet zal worden. We zullen een speciale jacht houden om vlees voor iedereen te hebben.

Hier hebben we geen eetkraampjes zoals de mensen, alles is gratis. Mensen verdienen hun loon door te werken en de winst uit de verkoop financiert de evenementen.

Aan de inzet die ik zie, wordt het een prachtig feest. Ik heb zojuist een groep flirtende jonge vrouwen gezien, ze kijken geïnteresseerd naar me, flirten en geven prachtige glimlachen, en hoewel ik trots ben op de interesse, geef ik slechts een handgebaar.

Ik wacht op mijn partner.

Ik liep naar de tuin, na het passeren van de boomgaard, en keek naar het immense land voor me. Er waren veel bedden aangelegd. Sommigen waren al bedekt met ontkiemende plantjes, andere waren afgetekend. Ik ging naar de kas om te praten met Meester Tirion.

Meester Tirion is de oudste van onze roedel. Hij heeft vijf generaties meegemaakt. Daarom wordt zijn advies hoog aangeslagen en door iedereen gezocht. Hij heeft nog veel kracht en verzorgt onze tuin met grote zorg.

Ik vond hem bezig op een verhoogd bed, vol met zaailingen, die hij aan het scheiden was.

Meester Tirion, goedemorgen! riep ik, zodat hij mij zou opmerken, want hij was erg geconcentreerd.

Goedemorgen, mijn Alpha! Bevallen de bedden u? reageerde hij, altijd behulpzaam en met een glimlach op zijn gezicht.

Ik dacht dat het al verder zou zijn... zei ik, terwijl ik mijn hoofd schudde en mijn wenkbrauwen fronste, mijn ongenoegen tonend.

Sorry, mijn Alpha, maar ik heb geen hulp. Iedereen is druk met de voorbereidingen voor het festival van de Blauwe Maan. zei hij, zijn handen op elkaar klappend om de aarde eraf te kloppen en begon naar de uitgang te lopen. Ik volgde hem, hij keek naar de bedden en strekte zijn rechterarm uit wijzend naar de buizen aan de zijkant, wachtend om geïnstalleerd te worden.

Ziet u de irrigatiebuizen? Die moeten nog worden aangelegd, maar eerst moeten de zaailingen de grond in. Ik kan niet alles alleen. legde hij uit, niet als een klacht, maar gewoon het probleem schetsend.

Ik nam alles doordacht in me op, keek naar de bomen eromheen en de heuvel... Dat was toen ik, met mijn uitstekende wolvenogen, een figuur zag zitten bovenop de heuvel. Hoe brutaal, iedereen aan het werk en zij daar zittend, genietend van de prachtige dag.

In een opwelling rende ik met de snelheid van mijn wolf de heuvel op, en al snel was ik achter haar. Ik wist wie zij was door de doek op haar hoofd en die blik van verrukking op haar gezicht, wat mij nog meer irriteerde.

Hé jij daar!!! riep ik onbeleefd.

Ah? ze draaide zich verrast en bang om. Toen zij mij zag, stond ze op, met het hoofd gebogen als blijk van respect en onderwerping, wat het juiste gedrag was tegenover de Alpha. Ja, Alpha?

Wat doe je hier, genietend terwijl iedereen aan het werk is? Je hoeft niet te antwoorden... Kom mee! Ik gaf haar zelfs geen kans, wat kon dat onbeduidende ding mij zeggen?

Ze bleef daar staan, naar mij kijkend met die grote groene ogen, proberend iets te zeggen, maar ik liet haar niet.

Kom! NU!!! Ik liet mijn dominantie los om haar mij te laten gehoorzamen, maar zij bleef stilstaan. Vreemd, het lijkt alsof mijn dominantie haar niet beïnvloedde.

Ik pakte haar bij de arm en sleurde haar mee, ze was wat krom en met die doek op haar hoofd leek ze wel een zombie. Ze was mager en had donkere kringen onder haar ogen, maar ze zou mijn doel dienen.

Kom op, vreemdeling, loop sneller en zorg dat je niet valt of naar beneden rolt. Behalve lelijk, ben je lui en smerig. Ga werken om het leven te waarderen, zelfs als je het resultaat bent van het onbekende, geniet je van de genade van de roedel.

Dus, ik rende met haar struikelend achter me aan, het kon me niet schelen. Ze verdient het, om het leven te waarderen, zelfs als ze het resultaat is van een buitenstaander, geniet ze van de barmhartigheid van het roedel.

Maar één ding trok mijn aandacht, naast haar gescheurde kleren en overmatige magerheid, het feit dat mijn dominantie haar niet had beïnvloed, tenslotte was ze niet eens een wolf.

Denkend aan een wolf, herinnerde ik me de wolf die ik dagen geleden in het bos had gezien. Ik rende achter haar aan, maar kon haar niet vangen. Ik zweer dat zij verschillende kleuren had. Maar dat maakt nu niet uit, vooral omdat ik haar niet meer heb gezien.

Ik bereikte de basis van de heuvel en liep naar Meester Tirion.

Wat doet u met dat meisje, mijn Alpha? vroeg de meester.

"Hier is uw nieuwe helper, laat haar maar werken van