De vlucht van de manege

By Kevin de Haan

Een moderne 'whodunit' geïnspireerd door de volksverhalen over de witte wieven in de Zwarte en Witte Kolk. Dit vierde deel in de Achterhoekse detectiveserie Islasec Detectives is een echte aanrader voor Nederlandse detectiveliefhebbers. In het vierde deel van de Achterhoekse detectiveserie Islasec-Detectives heeft de half-IJslandse Laufey Gísladóttir met haar beveiligingsbedrijfje een opdracht aangenomen bij manege De Sterrehoeve. Er komen steeds duurdere paarden te staan en de paardenrijschool moet daarom beter beveiligd worden. Maar als er kort na aankomst een peperduur springpaard wordt vergiftigd en Laufey een opvallende vondst doet bij de dierenkliniek in het dorp lijkt er meer aan de hand te zijn. Daarnaast gaan er vreemde verhalen rond over een watergeest bij de Zwarte Kolk in het nabijgelegen Sterrebos. Laufey en haar collega Niels besluiten op onderzoek uit te gaan...Voor een schrijfwedstrijd gebruikte de auteur van de Islasec-reeks het pseudoniem Kevin de Haan. Vanwege een voorliefde voor detectives werd besloten om later onder dit pseudoniem detectiveverhalen te schrijven. De verhalen spelen zich af in de Achterhoek en hebben door hoofdpersoon Laufey Gísladóttir een IJslands tintje. Van Kevin de Haan verschenen 'Het Bos van de Legenden', 'De Schat in het Klooster' en 'De Schaduw over de School'. Deze drie boeken maken deel uit van de reeks over het beveiligingsbedrijf Islasec.

• Language: Nederlands
• Publisher: SAGA Egmont
• Release date: Jun 11, 2023
• ISBN: 9788727038117

Book preview

De vlucht van de manege

Omslag: Shutterstock

Copyright © 2023 Kevin de Haan and SAGA Egmont

All rights reserved

ISBN: 9788727038117

1st ebook edition

Format: EPUB 3.0

No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means without the prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any form of binding or cover other than in which it is published and without a similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

www.sagaegmont.com

Saga is a subsidiary of Egmont. Egmont is Denmark’s largest media company and fully owned by the Egmont Foundation, which donates almost 13,4 million euros annually to children in difficult circumstances.

Met veel dank aan Wouter, Jolanda, Guido, Koen en Rick. Zonder jullie hulp was dit verhaal niet geworden tot wat het nu is. Ook hartelijk dank aan Renske van TAALhoed voor het consistente redigeerwerk gecombineerd met messcherpe observaties. Ik zal nooit meer een koelkast, een ijskast en een diepvries door elkaar halen.

Graag wil ik ook mijn collega’s op het werk bedanken en in het specifiek mijn team voor hun steun en betrokkenheid. Jullie blijven me inspiratie geven voor nieuwe verhalen.

Tot slot wil ik graag de lezer van dit boek bedanken. Het is altijd een groot plezier om de avonturen van Laufey en Niels een stap verder te brengen en steeds een nieuw mysterie te verzinnen. Ik ben dankbaar voor elke keer

dat we deze puzzel samen kunnen oplossen.

HOOFDSTUK EEN

Rond etenstijd was het op de camping in Hummelo harder gaan waaien. De zon was nog niet onder, maar de laaghangende grijze wolken zorgden dat de schemering op het terrein al vroeg was ingezet. De weinige gasten die begin oktober nog op de camping verbleven, waren druk bezig met hun kookstelletje of zaten al aan het avondeten. Vrijwel niemand lette op de vrouw die met haar rugtas aan de rand van het terrein naar het aangrenzende weiland liep.

Laufey Gísladóttir sprong met een soepele beweging over het hek het weiland in en liep naar een smal zandpad dat achter een houten schuur verborgen lag. Met een ernstige blik in haar grijsblauwe ogen keek ze vluchtig om zich heen. Ze zag niemand in de weilanden of op het pad. Terwijl ze haar marineblauwe petje nog iets verder over haar hoofd trok, stopte ze een ontsnapte blonde lok terug op zijn plaats.

Met een licht voorovergebogen houding begaf ze zich in een snel tempo over het smalle zandpad naar manege De Sterrehoeve. Rechts van haar stond een grote rij beukenbomen en links liepen de weilanden tot ver door, soms onderbroken door groepjes bomen of ondiepe sloten die het Achterhoekse coulissenlandschap zijn kenmerkende charme geven.

Laufey lette echter niet op het mooie landschap. Ze was al bijna twintig jaar vertrouwd met deze omgeving sinds ze op haar vijftiende in Nederland was komen wonen. Hoewel ze met heel haar hart van deze streek hield, was het nu niet de tijd om van het uitzicht te genieten. Nauwlettend keek ze om zich heen, klaar om zich achter een boom of in een sloot te verbergen als ze iemand zou zien.

De gebouwen op het manegeterrein tekenden zich scherp af tegen de grijze lucht. De kenmerkende geur van de stallen en paarden bereikte haar neus. Een haag van bomen en doornstruiken schermde enkele bijgebouwtjes af van het open veld, maar Laufey glipte er moeiteloos tussendoor. Aan de andere kant van de struiken lag een open trainingsveld, maar er was niemand te bekennen. Een windvlaag blies door de bomen en ze voelde haar hart kloppen. Ze liep voorzichtig om het veld heen naar de stenen muur van het grootste gebouw, en verborg zich even in de schaduw terwijl ze het terrein rondkeek. Ze kon het zich niet veroorloven om nu gezien te worden. Voor het gebouw liep er een paard in een stapmolen en in de verte passeerde iemand met een kruiwagen. Ze hoorde zacht gehinnik vanuit het gebouw komen, maar ze sloeg er geen acht op en keek op haar horloge.

Dankzij een eerdere verkenning wist Laufey de weg naar het hoofdgebouw feilloos te vinden. Natuurlijk had Niels ook zijn steentje bijgedragen met wat onderzoek op Google Maps, maar het was toch handig als je er al een keer geweest was. Een goede inbreker deed altijd aan verkenning.

Ongezien wist ze het hoofdgebouw te bereiken. Vrijwel onmiddellijk registreerde ze de aanwezigheid van een ladder, twee afvalcontainers en een regenton. Ze verschool zich op haar hurken achter de ton en deed haar rugzak af. Ze haalde een koevoet uit haar tas en bewoog zich op handen en voeten naar een klein raampje dat naar een souterrain leidde. Zonder aarzelen wrikte ze de koevoet stevig tussen het raampje en het kozijn en gaf een krachtige duw. Het oude vensterhout versplinterde en het raam keerde zich naar binnen, waar het vervolgens geblokkeerd werd door een stalen anti-inbrekersstang. Laufey vernauwde haar oogleden en stak haar hoofd even door het halfopen raam om te kijken hoe de stang aan de binnenkant aan het vensterhout vast zat: met roestige schroeven.

Ze bewoog snel en doelmatig, verwisselde de koevoet voor een elektrische schroevendraaier en draaide de schroeven uit het hout. Tegelijkertijd hield ze het raampje vast, zodat ze het voorzichtig in zijn geheel naar beneden kon laten zakken. Ze legde haar rugtas voor het raam en draaide zich plat op haar buik zodat ze zich achteruit door het kleine raampje naar binnen kon schuiven. Binnen vonden haar voeten eerst steun tegen de muur en vervolgens tegen een kast. Voordat ze ook haar bovenlichaam naar binnen liet glijden, controleerde ze de stevigheid van de kast. Toen ze op de grond van het souterrain stond, reikte ze naar boven en trok ze haar rugtas mee naar binnen. Zonder veel geluid te maken klapte ze het raam weer dicht.

In het vertrek zelf was het vrij licht en rook het naar gepoetst leer en schoonmaakmiddel. Er stonden kasten en rekken met spullen, waaronder zadels, hoofdstellen en wat multomappen met administratie. Een deur met een glazen raampaneel ernaast leidde naar een ruime gang. Laufey drukte zich plat tegen de deur zodat voorbijgangers haar niet konden zien. Ze ademde diep in. Nu zou het erop aankomen.

Het slot in de deur was ouderwets, maar van een type dat je nog heel vaak tegenkwam. Even twijfelde ze of ze het glas door zou snijden of de Bulgaarse methode zou gebruiken om het slot open te breken, maar toen ze door het sleutelgat keek zag ze dat de sleutel er aan de andere kant van de deur nog in zat. Ze trok haar wenkbrauwen op. Dit zou zowel in schade als in tijd behoorlijk schelen. Vlug pakte ze een stuk papier uit een van de multomappen en schoof het zo ver mogelijk onder de kier van de deur door. Vervolgens duwde ze haar schroevendraaier diep in het sleutelgat. Aan de andere kant van de deur hoorde ze de sleutel met een stalen klank op het stuk papier vallen. Bingo.

Net toen ze het papier met de sleutel onder de deur door naar zich toe trok, hoorde ze voetstappen in de gang. Opnieuw drukte ze zich tegen de deur en hield haar adem in. Op dit tijdstip waren er weliswaar minder mensen op de manege aanwezig dan overdag, maar toch moest ze op haar hoede zijn. De voetstappen werden weer zachter, waarna ze in de gang een deur hoorde openen en dichtvallen. De kust was weer veilig.

Laufey hees de rugzak om haar schouder en draaide de sleutel in het slot. Zonder geluid te maken opende ze de deur en keek door de kier. De passant was verdwenen. Snel sloop ze de gang door naar de trap omhoog. Haar eerdere verkenning had zich beperkt tot de omgeving, niet het gebouw zelf. Sommige indelingen waren echter zo universeel dat het weinig moeite kostte om je voor te stellen waar het hoofdkantoor zou moeten zijn, of beter nog: de ruimtes waar de dure spullen bewaard werden.

Bovenaan de trap zag ze weer een dichte deur. Ditmaal met een eenvoudig slot. Laufey haalde een oud bibliotheekpasje uit haar jaszak en stak deze tussen de deur en het kozijn. Ze oefende enige druk uit op het plastic kaartje. Ze spitste haar oren terwijl achter haar een deur klonk. Dezelfde passant als net keerde weer terug…

Ze concentreerde zich op haar taak. Op het moment dat ze de voetstappen haar richting uit hoorde komen, klikte de deur open. Snel zette ze een stap naar voren, de centrale hal van het hoofdgebouw in. In deze goed verlichte hal stonden drie personen met de rug naar haar toe gekeerd. Twee mannen en een vrouw, die duidelijk op wacht stonden, hadden allen hun blik op de voordeur gericht. Een van de mannen draaide zich om toen hij de deur achter Laufey hoorde sluiten. Zijn ogen werden groot. Wat!? De anderen keken haar verbijsterd aan.

Laufey lachte ze wat onhandig toe. Oh, ik dacht dat ik vijf minuten gezegd had, is het niet? Vijf minuten voor een gemiddelde inbreker om hier binnen te komen? Maar in werkelijkheid moet dat natuurlijk zijn… Ze keek op haar horloge. Drie minuten. Maar ja, ik ben natuurlijk geen geoefende inbreker, dus misschien zou het in het echt best sneller kunnen…

Hoe komt zij nou hier! De man die als eerste achterom gekeken had, leek dit van de anderen te willen weten. Hij was jonger dan de rest, had een smal gezicht, sluik haar en een wantrouwende blik in zijn ogen.

Geen flauw idee. De vrouw schudde haar hoofd. We hadden alles afgesloten!

Waarom is het alarm niet afgegaan? snauwde de oudere man.

Laufey wees op de voordeur.U dacht dat ik door de hoofdingang zou komen? Achter haar ging de deur open en verscheen de persoon wiens voetstappen ze eerder gehoord had. Een pezige man met verwilderd haar en een houthakkershemd keek verbaasd naar het tafereel voor zich. Wat is hier aan de hand?

Leendert, je bent haar net niet tegengekomen? vroeg de vrouw.

Nee. Nog nooit gezien. Hoezo?

Laufey keerde zich naar Leendert, zette haar petje af en haar blonde haar werd zichtbaar. Ik ben Laufey Gísladóttir, eigenaar van beveiligingsbedrijf Islasec. Ze liet haar rugtas van haar schouder glijden en zette deze op de grond. Ik had uw collega’s beloofd om te demonstreren dat het niet zo moeilijk zou zijn om hier als inbreker binnen te komen. Laufey herinnerde zich het verhitte gesprek van eerder die dag. Ze was door Els Ulferink, de vrouw die voor haar in de hal stond, uitgenodigd om te praten over beveiligingsmaatregelen op de manege, maar het werd toen pijnlijk duidelijk dat niet alle aanwezigen aan tafel het nut inzagen van beveiliging. Met name de jongere man was tegen haar uitgevallen en had haar beschuldigd van geldklopperij; de manege had immers al een alarm.

Laufey had rustig uitgelegd dat het best mogelijk was dat er aanvullende beveiligingsmaatregelen nodig zouden zijn om inbraken te voorkomen. Ze voegde er nog aan toe dat ze kosteloos een offerte zou opstellen. Maar de weerstand bij de mannen bleef. Alleen mevrouw Ulferink leek overtuigd van de noodzaak. Eigenlijk had het Laufey niet heel veel uitgemaakt. In deze tijd van het jaar waren er opdrachten genoeg voor Islasec. Niels, haar enige medewerker, kwam haast om in het werk. Maar toen de jongere man met het smalle gezicht, die aan haar was voorgesteld als Teun Verhout, begon over de goede beveiliging van de manege had ze zich als vakvrouw niet langer kunnen inhouden. Een kleine demonstratie was zo gegeven.

Zie je nou wel, zei Els tegen de oudere man. Ik zei het toch. Ze was een vrouw van tegen de vijftig hoewel ze er ouder uitzag. Haar gebruinde gezicht zat vol diepe lijnen en ze droeg eenvoudige en loszittende kleding. Haar donkere haar was zeer kort geknipt. ‘Praktisch’, was het woord dat Laufey direct te binnen schoot.

Ik denk dat we er inderdaad niet onderuit kunnen. Van de inspectie moeten we aan alle moderne standaarden voldoen. Er klonk iets spijtigs in zijn stem. Eerder op de dag had hij zich voorgesteld als Dick Visschier, eigenaar van de manege. Het was duidelijk dat hij het hier voor het zeggen had. Hij droeg een zijden sjaal en een colbertje boven een wollen pantalon. Zijn bierbuik zette de knoopjes van zijn witte overhemd op hoogspanning.

Wat? Let de inspectie tegenwoordig ook op beveiliging? snauwde Teun sarcastisch. Laufey had eerder begrepen dat hij net als Els verantwoordelijk was voor het dagelijks bestuur op de manege.

Niet alleen de inspectie. De oudere man viste een heupflesje uit zijn zak en draaide de dop los. Bernice wil het ook graag, zei ze laatst. En mevrouw Gisi… whatever, heeft ons nu wel overtuigd van de noodzaak om er nog eens goed naar te kijken, lijkt me. Hij keerde zich naar haar toe.Stelt u maar een offerte op. Hij nam een slok uit het flesje en begaf zich richting de deur. Ik spreek jullie later.

Je hebt toch niks beschadigd net, hè? Teun keek Laufey nijdig aan. Laufey schudde haar hoofd. Ik breng alles weer netjes in orde voordat ik vertrek. Niet dat het u helpt tegen inbrekers, maar anders staat het zo slordig, hè. Ze trok een wenkbrauw op en kon een kleine glimlach niet nalaten.

HOOFDSTUK TWEE

De volgende ochtend bezocht Laufey haar beste vriend Niels, de digitaal specialist van Islasec, om de dagplanning te bespreken. In de middag werd ze bij de manege verwacht om de offerte op te stellen. Niels Voss woonde in een appartementencomplex boven het kleine winkelcentrum van Gaanderen, dat uitkeek op het parkeerterrein van de Coop. Omdat Niels al langere tijd leed aan een ernstige vorm van pleinvrees, was het volgens Laufey een geluk bij een ongeluk dat hij nou net boven een supermarkt woonde. In de tijd dat hij zijn appartement nog maar met de grootste moeite kon verlaten was het daardoor voor Laufey relatief makkelijk om hem van eten te voorzien. Gelukkig maakte Niels de laatste tijd goede vorderingen met zijn therapie zodat hij inmiddels niet meer gebonden was aan huis. Waar dat een jaar geleden ondenkbaar was, kon hij nu vrijuit het parkeerterrein oversteken. Hij kon zelfs iets lekkers halen bij de lunchroom op de hoek, hoewel dat nog wel met hevig gemopper gepaard ging. Deze maand oefende hij met zijn therapeut op de routes naar de snackbar en de kapper. Niels vertelde iedereen die het wilde horen altijd op zelfverzekerde toon dat het een kwestie van dagen was voordat de kapper niet meer bij hem thuis hoefde te komen, maar Laufey wist best dat hij tijdens therapie alle mogelijke smoezen bedacht om maar niet de straat op te hoeven.

Is het nog allemaal te doen met je opdrachten? Ze trok haar jas uit, gooide haar tas naast haar neer en maakte het zich gemakkelijk op haar vaste plek op de bank. Laufey woonde zelf in een verouderd appartement in Doetinchem, maar was tijdens werkuren vaker bij Niels te vinden. Ze vond zijn lichte appartement een prettige plek om te werken, niet in de laatste plaats omdat Niels hen beiden altijd voorzag van verse koffie en iets lekkers erbij. Laufey was dol op zoetigheid.

Best hoor, klonk de stem van Niels vanuit de keuken, waar hij koffie in twee mokken schonk. We moeten even schuiven met wat afspraken, vrees ik. Ik heb toch te veel hooi op mijn vork genomen met die klus bij dat logistiek bedrijf. Hun netwerk is een soort digitale gatenkaas. Het duurt wel een tijd voordat ik dat gefikst heb.

Hoewel Niels, een paar jaar jonger dan Laufey, met zijn angststoornis niet veel buiten kwam, kon hij zich op digitaal gebied zo vrij bewegen als hij wilde. Waar Laufeys beveiligingswerk voor Islasec zich voornamelijk richtte op fysieke maatregelen, nam Niels de veiligheid van computersystemen voor zijn rekening. Zijn diensten waren populair: ook bedrijven in de Achterhoek ontkwamen niet aan de aandacht van cybercriminelen en hackers.

Grappig. Meestal waarschuw je mij als ik te veel werk aanneem. Laufey pakte een koekje uit een plastic verpakking op de salontafel en keek het appartement eens rond. Een straal daglicht scheen helder naar binnen en verlichtte de salontafel en het bureau, waar het grootste deel van zijn computerapparatuur stond. Laufey wist niet hoeveel desktops, laptops en externe harde schijven Niels nu precies bezat, maar het waren er veel. Hij hield nou eenmaal van digitale techniek en gadgets. Verderop op de eettafel stond een robot, een project waar hij in de avonduren met wat vrienden aan werkte. Er lag een soldeerbout naast.

Wat een leuke robot. Hij lijkt een beetje op een hondje.

Hmm. Niels kwam binnen en zette de koffie voor haar neer. Hij zag er wat neerslachtig uit, vond Laufey. Normaal zou hij van iedere gelegenheid gebruik hebben gemaakt om volop over zijn nieuwste hobbyproject te praten.

Ze bekeek hem eens goed. Is er iets?

Neuh…

Laufey twijfelde even. Het was duidelijk dat Niels met iets in zijn maag zat, maar het niet met haar wilde delen. Ze wilde hem zeker niet opjagen, maar maakte zich zorgen over hem. Net toen ze op het punt stond om hem toch aan te sporen, kwam hij echter zelf met de verklaring. Özlem werkt niet meer bij de Coop omdat ze een stageplek heeft gevonden, zei hij prompt.

Ah… Özlem Ergülen was een medewerker van de vulploeg die hij ook wel eens buiten werktijd ontmoette voor een kop koffie. Laufey vermoedde al een tijdje dat Niels een oogje op haar had.

Ze voelde een golf van medelijden met haar vriend. Het lag voor de hand. Özlem was immers al een tijdje bezig met haar studie. Er was nooit sprake van geweest dat ze als vakkenvuller bij de Coop zou blijven werken. Niels wist dit uiteraard, maar toch… het was niet alsof hij haar makkelijk op zou kunnen zoeken.

Dat spijt me voor je, Niels.

Hij keek wat beteuterd naar de muur. Ze had beloofd om nog eens langs te komen, maar toch is dat niet hetzelfde.

Nee… Ze schudde meelevend haar hoofd en nam een slok van haar koffie.

Kijk, weet je wat het is? Het is niet zozeer dat ik Özlem haar stageplek niet gun. Echt niet. Maar ik heb wat moeite… hij zocht naar woorden, …met het feit dat anderen gewoon doorgaan met hun leven en vertrekken naar andere oorden, terwijl ik hier nog steeds vastzit. In mijn eentje.

Je bent niet alleen. In tegenstelling tot Laufey die een groot deel van haar tijd met werk bezig was, had Niels een rijk sociaal leven en veel vrienden die vaak op bezoek kwamen.

Nee, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Laufey knikte. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Niels was altijd open geweest over zijn bestaan als eeuwige vrijgezel. Meestal maakte hij er grapjes over, maar vandaag leek hij echt terneergeslagen. Hij zat onderuitgezakt in zijn bureaustoel met zijn koffiemok in zijn handen en staarde mismoedig voor zich uit. Weet je, misschien doe ik er ook wel te weinig voor.

Hoezo? Je gaat toch vooruit met je therapie?

Ja, dat gaat wel goed. Maar ik bedoel dat ik te weinig doe als single.

Ze begreep het niet en fronste haar wenkbrauwen. Ha?

Misschien moest ik er maar eens serieus werk van maken. Hij draaide een beetje op zijn stoel en nam een slok koffie. Een profiel aanmaken op een datingsite, bedoel ik.

Haar ogen werden groot. Ah… oh, op die manier… sprak ze een beetje aarzelend.

Wat? Hij keek haar ineens scherp aan. Denk je dat het me niet lukt of zo?

Natuurlijk wel, maar hoe doe je dat dan met je pleinvrees? Hoe ga je dan op date?

Lijkt me nogal logisch; ik nodig mijn date hier uit. Of in de Coop. Dan neem ik haar mee voor een hapje eten bij de lunchroom hier op de hoek. Kan prima. Hij haalde zijn schouders op. Of we laten samen de robothond uit. Hij is bijna klaar.

En later voor een romantisch diner naar de snackbar, dacht Laufey bij zichzelf. Nou, als jij denkt dat het lukt dan zou ik dat zeker doen.

Ja toch? Hij keek alweer een stuk zelfverzekerder en richtte zich opgelucht tot Laufey. Hé, misschien is het ook wel wat voor jou. Zal ik meteen ook jouw profiel aanmaken voor een leuke vrouw? Heb ik zo gedaan hoor.

Ze lachte en probeerde het onderwerp snel weg te wuiven. Nee joh. Het vrijgezellenleven bevalt me prima.

Hij schudde zijn hoofd. Ja, is dat zo? Want je zegt altijd dat je te druk bent met werk om te daten.

Dat is ook zo.

Lucien zegt dat je gewoon vaker moet uitgaan met hem en Dennis.

Laufey rolde met haar ogen. Lucien van Gelder en Dennis Haghorst waren beiden goede vrienden en ze ging graag met ze naar het café, maar ze koesterde geen illusies wat betreft hun koppelkunsten. Laufey wist uit ervaring dat het in de Achterhoek soms een uitdaging kon zijn om mensen zoals zijzelf te ontmoeten. Ze was echter ook geen type om de bloemetjes buiten te gaan zetten in de discotheken in de Randstad, zoals Lucien elke keer bleef voorstellen. Het liefst ging ze het onderwerp daarom maar uit de weg.

Onzin. Je durft gewoon niet. Hij keek haar uitdagend aan.

Nu was het Laufeys beurt om geïrriteerd te raken. Niels mocht zichzelf dan wel met nieuwe plannen uit zijn neerslachtige stemming getrokken hebben, het was nou ook weer niet de bedoeling dat hij ook háár liefdesleven erbij haalde, non-existent als het was. Zeg, zo kan hij wel weer. Je lijkt tante Martha wel. Maak jij nou maar een datingprofiel aan, ik red mezelf prima.

Hij grinnikte. Oké, oké. Boodschap begrepen. Nou, laten we kijken wat er op het programma staat. Hoewel we nog een offerte moeten maken klinkt die manege wel als een omvangrijke klus, zei Niels terwijl hij op het scherm hun agenda’s bekeek. Ik zal hem er voor de zekerheid alvast inzetten zodat we er rekening mee kunnen houden als het doorgaat. Heeft het werk daar nog een digitale component?

Nee joh. Het is de paardenwereld. Laufey was dankbaar dat hij op een ander onderwerp was overgestapt. Ik zou niet weten wat daar digitaal beveiligd zou moeten worden. Maar vanmiddag ga ik daar kijken, misschien kom ik nog wat tegen.

Manege De Sterrehoeve, was het niet toch? vroeg Niels.

Jau, bevestigde ze op zijn IJslands. Hoezo?

Daar gaan best wat verhalen over. Het zou een nogal merkwaardige plek zijn waar heel veel geld in omgaat.

Ze haalde haar schouders op. Dan mogen ze het daar best wat beter beveiligen. Maar laat ik niet te vroeg oordelen. Misschien valt het verder wel heel erg mee. We gaan het zien.

In de vroege middag liep Laufey achter Els Ulferink door het enorme stallencomplex van manege De Sterrehoeve, dat veel ruimer van binnen was dan dat het aan de buitenkant leek. Er waren meerdere gangen waarin paarden in ruime verblijven waren gestald, met wasplaatsen en een voorraad hooi op iedere hoek. Hier houden we de manegepaarden. Els gebaarde naar links en liep door naar achteren: Dit is de zadelkamer; een opslaghok voor zadels, dekens en hoofdstellen. Verderop houden we de pensionpaarden die privébezit zijn. Ik zal je die opslagruimtes ook even laten zien.

Anders dan bij Laufeys eerdere bezoek was het nu druk in de stallen. Een aantal vrouwelijke stalhulpen waren de paarden aan het verzorgen. Eentje krabde de hoeven van een paard uit en de ander gaf haar paard een borstelbeurt. Een jonger meisje leidde haar paard rustig naar buiten toe. Twee oudere mannen stonden met elkaar te praten bij de doorgang naar een van de binnenbakken, waar zo te zien lesgegeven werd aan een groep jonge ruiters. Els wees haar de deuren van de opslagruimtes aan en demonstreerde zo nu en dan de sloten en de beveiliging die ze eerder geïnstalleerd hadden. Van wat Laufey tot nu toe had gezien, was ze niet erg onder de indruk. Hoe zijn de stallen zelf beveiligd?

Wel goed hoor, antwoordde Els, die de staldeur die naar buiten leidde vastpakte. We zetten hier een stalen balk voor die je vastmaakt met een hangslot. Kijk, zo. Els liet een smalle, stalen strip zien die met schroeven aan de deur bevestigd was en in een sleuf viel als je de deur sloot. Maar misschien kan het nog wel iets veiliger.

Misschien, antwoordde Laufey diplomatiek en maakte een aantekening in haar notitieblok. Achter haar hinnikte een paard in zijn box en stak zijn hoofd door een brede opening tussen de spijlen. Els liep ernaartoe en streek het dier liefdevol over zijn neus.Stil maar. Jij wil wat eten, hè? Ze keerde zich weer naar Laufey. Rond deze tijd krijgen ze meestal een appeltje of wat worteltjes van me. Daar zijn ze gek op. Kom, laten we gaan, anders raken ze gefrustreerd. Ik laat je het hoofdgebouw zien. Daar willen we graag cameratoezicht bij de ingangen en bij het café. Misschien ook op de parkeerplaats.

Ze liepen verder tussen de rijen goed onderhouden luxe paardenboxen met ingebouwde voerbakken. Onder iedere bak hing een klein bordje met daarop de naam van het paard, de eigenaar en wat het paard te eten moest krijgen. Laufey volgde Els door de stal heen en keek nieuwsgierig door de tralies naar de paarden in hun boxen. Met hun glanzende vachten zagen de dieren er goed verzorgd uit.

Het hoofdgebouw bestond uit twee verdiepingen. Tijdens haar demonstratie de dag ervoor had Laufey het souterrain al gezien, waar allerlei paardenspullen en oude administratie bewaard werden. Daarnaast stonden er opgestapelde kratten frisdrank en enkele grote koelkasten, die als voorraad dienden voor het café dat op de begane grond gevestigd was. Laufey inspecteerde de sluitingen van de ramen, het oude alarm dat ooit in de jaren negentig was bevestigd en de elektra. Achter de hal op de begane grond, waar zich een kleine receptie met een balie bevond, liep een smalle trap naar de bovenverdieping. Els ging haar voor op de trap. De vrouw droeg schoenen met stalen neuzen die een bonzend geluid maakten op de treden. En hier zijn onze kantoren. Hier zit ik meestal. Ze wees een eenvoudige werkruimte aan met een klein bureau en een ouderwetse pc. Hoewel Teun ook wel eens van deze computer gebruikmaakt.

U bent verantwoordelijk voor het dagelijks bestuur van de manege?

Ja, ik en Teun. Ik zorg grotendeels voor de planning en administratie en Teun regelt bijna al het onderhoud. We hebben het er ontzettend druk mee. Dick is de eigenaar, je hebt hem gisteren al ontmoet. Maar hij is hier niet vaak. Als hij er is, zit hij hier. Els opende een groengeverfde deur. Stoffige lamellen filterden het daglicht in een kantoortje dat een behoorlijk kitscherige uitstraling had. Er hingen afbeeldingen aan de muur van wilde paarden die door een ruig landschap galoppeerden. In de hoek, waar een oud tapijt lag, stond een witte, leren bank die duidelijk betere tijden had gekend. Een massief houten bureau werd aan beide zijden geflankeerd door twee enorme keramische beelden van steigerende paarden. Ze waren minstens zo groot als de bureaustoel en dienden kennelijk als blikvanger van het kantoor. Op het bureau zelf prijkte een relatief oude pc. Dick houdt hier de administratie van de manege bij, maar ook van zijn stoeterij en opfokstal. Hij bezit meerdere paardenstallen in de regio.

Laufey zag haar kans schoon om de vraag te stellen die haar al een tijdje bezighield. Wat is de reden van de manege om nu te investeren in de beveiliging? Ik hoorde meneer Visschier eerder iets zeggen over een inspectie?

Els gebaarde Laufey haar te volgen naar de hal en liep de trap weer af. Ja, dat klopt. We zijn de laatste tijd hard gegroeid. We hebben een hele goede naam in Hummelo en Keppel, maar ook in het buitenland. Mede door het geld van investeerders hebben we er een buitenpiste met tribunes bij kunnen bouwen, wat onze manege geschikt maakt voor grote wedstrijden. Daarom willen we de manege zo goed mogelijk in orde maken, zodat de inspectie en de paardensportfederatie ons geschikt achten om internationale kampioenschappen te kunnen organiseren.

En de ruiters moeten hun paard en spullen hier veilig kunnen stallen, niet?

Precies. Ik heb bij Dick al eerder aangegeven dat we beter naar de beveiliging moesten kijken, maar Bernice, een van onze grootste investeerders, gaf uiteindelijk de doorslag. Zij zei…

Els! Teun Verhout, de jonge man die gisteren tegen Laufey was uitgevallen, liep in de hal met grote passen op hen af. Els, wat is dit? Wat doet zij nu weer hier? Met een kwaad gezicht wees hij naar Laufey. We hebben nog helemaal niks afgesproken!

De vrouw met het gebruinde gezicht leek niet van haar stuk gebracht. Klopt. Ik laat haar even het terrein zien, zodat ze de offerte in orde kan maken.

Dat hoeft toch helemaal niet! Ze kan zo toch ook wel zien waar onze deuren en het hek zitten! Teun droeg een vaalgrijze spijkerbroek en een donkergroene polo. Zijn donkerbruine haren hingen sluik langs zijn gezicht en hij keek Laufey met