De Katalysator

By Fred Triep

Karel, redacteur bij een uitgever, leert op een borrel zijn collega Isabel kennen. Hun passie, wandelen, brengt hen bij elkaar. Ze besluiten samen een voettocht te ondernemen. Tijdens een voettocht langs de oostgrens van Nederland leren ze elkaar beter kennen. Maar er gebeurt iets, wat geen van beide voor mogelijk had gehouden. Het Noorse berglandschap wordt daarna een stille getuige van een dramatische slotfase. Hoe heeft dit alles zo kunnen gebeuren? En hoe moet het nu verder met Karel? Een roman over liefde, jaloezie, haat en schaamte.

• Language: Nederlands
• Publisher: F. Triep Multimedia
• Release date: Jul 8, 2019
• ISBN: 9780463903513

Fred Triep

I ben een gepensioneerde bioloog. Ik schrijf boeken (romans en reisboeken)

Book preview

De Katalysator

Fred Triep

E boek uitgave: Juli 2019

Copyright © 2011 Fred Triep

Foto cover: Fred Triep

Correctie/suggesties: Atie Pols, Marlies Vaz Nunes, Margriet van Kampen, en Marianne van Roy

Alle rechten voorbehouden.

ISBN: 9780463903513

Uitgever: F. Triep Multimedia

Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan.

Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (i) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (ii) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.

Voorwoord

Het verhaal en de personen zijn verzonnen. Elke overeenkomst met bestaande gebeurtenissen en personen berust puur op toeval.

Ik wil Atie Pols en Marlies Vaz Nunes hartelijk bedanken voor hun correcties, kritische opmerkingen en suggesties ter verbetering van het manuscript. Zonder hun inzet was deze uitgave niet mogelijk geweest

Hoofdstuk 1

‘Een Nederlandse vrouw is verongelukt op de sneeuwhelling van de Fannaråken,’ zei Annemarie, terwijl ze tegenover Karel ging zitten. Haar gezicht zag lijkbleek. ‘Een vrouw die ik net sprak heeft het gelezen in een krant die op de leestafel ligt. Dat zal toch niet Isabel zijn?’

‘Wat!’ Karel had net een flinke hap uit een broodje met kaas en ei genomen. Kauwend en slikkend, sprong hij op en liep met grote passen naar de leestafel achter in de lounge. Koortsachtig bladerde hij door de kranten en vond het bewuste artikel.

Oslo, donderdag 13 augustus

Een Nederlandse vrouw is gisterochtend op de steile sneeuwhelling aan de zuidoostkant van de berg Fannaråken in Jotunheimen om het leven gekomen. Toen ze afdaalde van de op tweeduizend meter hoogte gelegen DNT hut, verloor ze de grip op de losse sneeuw. Ze gleed enkele tientallen meters naar beneden. Volgens ooggetuigen draaide haar lichaam tijdens de glijvlucht en kwam ze met haar hoofd op de stenen terecht. Toen haar Nederlandse vriend een paar minuten later bij haar was, waren haar ademhaling en hartslag al gestopt. Hij ontdekte toen ook, dat haar schoenen aan de onderkant beschadigd waren. De politie uit Lom stelt een onderzoek in naar de oorzaak van dit tragische ongeluk.

Dit kon niet waar zijn! Was dit Isabel? Met een gevoel of zijn luchtpijp werd dichtgeknepen, staarde hij naar het artikel. Hij liep terug en ging tegenover Annemarie zitten.

‘Ik ben er kapot van,’ stamelde hij.

Annemarie zat met haar hoofd in haar handen en huilde. Hij stond op, hij kon niet blijven zitten. Hij pakte de krant weer op en hoopte dat hij het bericht niet goed gelezen had. Kon het niet een andere Nederlandse vrouw zijn geweest? Maar die beschadiging aan de schoenen dan?

Hoofdstuk 2

Het was een mooie septemberdag. Karel liep met een biertje het terras op. Hij was tevreden. Hij had vandaag een aantal lastige klusjes opgeknapt en nu kon hij lekker genieten van het borrelen. Hij zag Ilse lopen, zijn secretaresse. Zou hij een praatje met haar maken? Hij voelde zich tot haar aangetrokken, maar zij was ten aanzien van hem nogal koel. Met Wouter dan? Ach nee, hij had vandaag al heel wat zaken met zijn kamergenoot doorgepraat.

Toen zag hij haar. In de stralen van de late middagzon lichtten haar lichtblonde krullen op. Zij zat op het bankje aan de linkerkant van het terras. Ze droeg een felblauwe fleece over een zachtroze T-shirt. Over haar schouders lagen haar krullen, die bij elke draaiing van haar hoofd steeds op een andere plek oplichtten. Hij had haar nog niet eerder bij de uitgeverij gezien. zou zij een nieuwe collega zijn?

Op deze namiddag vierde uitgeverij Berendsen haar vijfentwintig jarige bestaan op het terras boven op het hoofdgebouw. Hij keek nog eens naar die vrouw met die lichtblonde krullen. Haar charmante verschijning deed zijn hart sneller kloppen. Ze was mooi, maar niet overdreven knap en ongeveer van zijn eigen leeftijd, ergens in de veertig. In haar fleece zag ze er sportief uit. Hij hield van sportieve vrouwen, vrouwen waarmee je door het bos kon lopen, maar waar je ook mee naar een museum of een concert kon gaan. Hij besloot haar aan te spreken en liep op haar af.

‘Mag ik naast u komen zitten?’ vroeg hij.

Ze knikte en ze gaven elkaar een hand.

Zij bleek Isabel te heten en de secretaresse te zijn van de afdeling schoolboeken van Berendsen. Deze afdeling zat in een gebouw aan de Hobbemakade. Weer glinsterden haar blonde lokken in de namiddagzon. Hij zag een glimlach op haar gezicht verschijnen. Dat deed zijn verlegenheid wegsmelten.

‘Mooi weer vandaag, hè? Een betere dag voor het jubileum kan je je niet voorstellen,’ zei hij.

‘Nou heerlijk,’ zei Isabel. Isabel woonde in West-Friesland, maar ze kwam elke dag met de trein uit Hoorn om bij Berendsen te komen werken.

‘Ik heb je nog niet eerder gezien bij ons bedrijf.’

‘Dat kan kloppen, ik werk nog maar een half jaar bij Berendsen en bij alle andere borrels en festiviteiten van dit bedrijf ging ik altijd snel naar huis. Mijn kinderen hebben veel aandacht nodig,’

Karel knikte en nam een slok van zijn Westmalle tripel, één van zijn favoriete biertjes.

Ze raakten in gesprek over hun hobby’s. Toen Karel vertelde dat hij graag in Nederland en daarbuiten liep, vertelde Isabel dat ze die zomer in haar eentje het Pieterpad had gelopen.

‘Vond je het leuk om dat alleen te lopen?’ vroeg Karel.

‘Nou, ik loop liever samen met iemand, dat is gezelliger. Maar na mijn scheiding vorig jaar had ik heel veel behoefte om alleen op stap te gaan. Ik heb genoten van mijn vrijheid.’

Karel knikte begripvol.

Voor haar was het Pieterpad een openbaring geweest. Na haar scheiding met Martin hadden de zomervakanties een ander karakter gekregen. Vroeger bleef ze tijdens een vakantie van twee weken met Martin op één plek. Maar de vorige zomer had ze gedurende twee weken het Pieterpad gelopen. Een deel had ze alleen gedaan en een ander deel met een vrouw die ze onderweg was tegengekomen. Voor haar was dat een breuk met het verleden geweest. Martin was niet zo’n wandelaar, die hield het liefst van vissen.

‘Ik vind het ook fijn om te lopen, ik loop ook wel in Nederland, maar het liefst loop ik toch in de bergen,’ zei hij.

‘Loop je dan regelmatig in Zwitserland en Oostenrijk?’ Met haar tong bewoog ze zachtjes over haar lippen.

Karel ontspande zich, hij genoot van het gesprek.

‘Ik heb wel eens in de Alpen gelopen, maar toch vaker in de Pyreneeën of in Noorwegen.’

‘Heb je buiten Europa wel eens gelopen?’

‘Ja, in de Andes, de Himalaya en de Karakoram.’

Isabel vroeg hem door over zijn voettochten in Ladakh en de Karakoram, waar Karel enkele tochten gemaakt had. Hij voelde dat Isabel aan zijn lippen hing: zij wilde waarschijnlijk ook eens die tochten maken die hij had gemaakt.

‘Maar hoe heb je die tochten dan georganiseerd?’ vroeg ze.

Karel legde uit dat hij met een vriendin naar India was gevlogen en dan met de bus van Delhi naar Leh was gereisd. Daar, in het dorpje aan de andere kant van de Himalaya, had hij bij verschillende trekking bureautjes zitten praten.

Natuurlijk had hij ook een boekje met kaartjes van verschillende routes bij zich gehad. Dat maakte het overleg met die mannen in het bureautje gemakkelijker. Bij de laatste reis had Karel er twee dagen voor uitgetrokken om de verschillende bureautjes te bezoeken en de aanbiedingen te vergelijken. Dat kwam ook goed uit, gezien de acclimatisatie. Leh ligt op 3600 meter hoogte en bij aankomst merkte Karel en Annemarie, dat ze zeer amechtig waren. Als ze op dezelfde manier liepen als in Nederland, dan bleken ze al snel aan het hijgen. Aan het einde van hun tweede dag in Leh namen Annemarie en Karel een besluit. Zij liepen het bureautje in, wat volgens hen de beste aanbieding had. Voor veertien gulden per dag huurden ze een paardenman, die ook als gids en kok zou optreden. De paardenman zou twee paarden meenemen voor het vervoer van de bagage en het eten gedurende de achtdaagse tocht door de Markhavallei.

Karel: