Stilte in de storm: geheim van de mesa

By Jen Minkman

Tijdens een vakantie in Arizona ontmoet Ivy op het reservaat van de Hopi-indianen de jonge Indiaan Tyler, die door visioenen gekweld wordt en zes jaar geleden na een ruzie zijn vader is verloren. Nu Ivy beter begrijpt wat Tyler zo kwelt, wil ze hem graag helpen. Sterker nog, ze voelt dat de geesten haar met een reden hebben geroepen. Wat zit er achter de geheimzinnige verschijning die Tyler steeds in zijn visioenen zit, en zal Ivy er samen met haar vrienden in slagen om het geheim van de mesa te ontrafelen?

Soms kun je je niet afsluiten voor de roep van de katsina's, hoe graag je het ook zou willen.

• Language: Nederlands
• Publisher: Dutch Venture Publishing
• Release date: Dec 1, 2019
• ISBN: 9781393347132

Jen Minkman

Jen Minkman (1978) was born in the Netherlands and lived in Austria, Belgium and the UK during her studies. She learned how to read at the age of three and has never stopped reading since. Her favourite books to read are (YA) paranormal/fantasy, sci-fi, dystopian and romance, and this is reflected in the stories she writes. In her home country, she is a trade-published author of paranormal romance and chicklit. Across the border, she is a self-published author of poetry, paranormal romance and dystopian fiction. So far, her books are available in English, Dutch, Chinese, German, French, Spanish, Italian, Portuguese and Afrikaans. She currently resides in The Hague where she works and lives with her husband and two noisy zebra finches.

Book preview

1.

Die avond werd er niet al te veel gesproken over Tylers afwezigheid. Opa Cheauka, oma Muna en Kaya Evehema waren ook aangeschoven voor het eten, dus het huis zat vol. De oma van Tyler was nog niet zo oud en sprak naast haar eigen taal ook prima Engels. Ze vertelde grappige verhalen over toen Tyler en Henry nog klein waren die Henry zo nu en dan een rood hoofd bezorgden. Ivy genoot van de gezelligheid aan tafel en vond het jammer dat Tyler er niet bij was, maar ze vertrouwde erop dat het goed zou komen als hij morgen zijn gezicht weer liet zien.

Honovi, die dit keer in een zwarte jurk met geborduurde, rode ceintuur met witte, leren laarzen gekleed ging en een ketting met turquoise kralen om haar nek droeg, had haar best gedaan op allerlei traditionele gerechten, waarvan sommige leken op wat Emily gewend was te eten op het Navajoreservaat. Emily kletste ongedwongen met meneer en mevrouw Hayah en probeerde ook met Cheauka een praatje aan te knopen, maar de taalbarrière verhinderde haar om echt diep op bepaalde dingen uit het leven van een sjamaan of medicijnvrouw in te gaan.

Ook Amber keek haar ogen uit in het huis van de familie Hayah en stelde allerlei vragen over de poppen aan de muur. ‘Waarom hangt die gebedsbundel zo hoog aan het plafond?’ vroeg ze op zeker moment, knikkend naar het bundeltje in de linkerbovenhoek van de kamer.

‘Zo zijn de gebeden dicht bij de hemel,’ antwoordde Cheauka onverwacht. ‘Zoals de adelaar zelf.’

‘Mooie gedachte,’ vond Amber.

Na het eten verhuisde de groep uit Polacca plus Henry naar buiten. Tijdens het eten hadden ze niet gesproken over het onderzoek in het archief, behalve dan wat Grace bij elkaar had verzonnen om Makya koest te houden. Inmiddels knapte Ivy bijna van nieuwsgierigheid. Het laatste dat Tyler met haar en Henry had gedeeld was dat hij de vrouw met de vlinderknotjes had gevonden op een oude video uit 1977. Zouden Grace, Amber en Emily daar nog meer over hebben ontdekt?

‘Kunnen we ergens rustig zitten om dingen te bespreken?’ vroeg Emily. ‘We hebben nog wat gegevens opgeschreven. Ik weet alleen niet of we daarmee moeten wachten tot Tyler terug is?’

Henry haalde zijn schouders op. ‘Wij zijn er nu ook bij betrokken,’ vond hij. ‘Ik stuur hem vanavond wel een bericht zodat hij op de hoogte is.’ Hij wees naar het huis van de familie Evehema. ‘We kunnen daar binnen gaan zitten. Tante Kaya is voorlopig nog bij mijn moeder, denk ik.’

Hij deed de deur open en stapte naar binnen. Ivy schudde met een glimlach haar hoofd. Het bleef wonderlijk dat Sichomovi een dorp was waar niemand blijkbaar zijn deur op slot deed. Aan de andere kant: het was zo’n kleine gemeenschap dat diefstal nooit ongemerkt kon blijven. Stal je een mooi vloerkleed van je buurman, dan was dat binnen een dag bekend. Sociale controle had ook zo zijn voordelen.

Ze dromden naar binnen en namen weer plaats in de zithoek. Henry deed een paar lampen aan en ging toen naast Grace op de bank zitten. ‘Nou, barst maar los,’ zei hij tegen Emily.

‘Oké. Twee dingen. Tyler heeft op een video uit 1977 die vrouw met de vlinderknotjes ontdekt die hij uit zijn visioenen kent. Hij wilde graag werken met het videomateriaal en de tweede video die hij bekeek was meteen raak. We hebben inmiddels weten te achterhalen wie die vrouw is.’ Emily pakte haar notitieblok erbij. ‘Ze heette Nova Lacapa en ze is vlak na de Slangendans van dat jaar verdwenen. Men gaat er vanuit dat ze is weggelopen met een Zuni, haar vriendje. Haar familie was tegen op een huwelijk.’

‘En dat vriendje is ook verdwenen?’ vroeg Henry.

‘Dat staat nergens. Hij wordt ook niet bij naam genoemd. We hebben alleen een krantenartikel gevonden dat in de Navajo-Hopi Observer verscheen over haar verdwijning.’

‘En het tweede ding dat jullie ontdekt hebben?’

Emily legde haar schrijfblok neer. ‘Daar zijn we nog mee bezig. Amber kwam namelijk op een idee toen we die vrouw uit 1977 eenmaal hadden geïdentificeerd.’

‘Ja. Ik merkte op dat beide slachtoffers van Tyler tot nu toe vlak voor of vlak na de Slangendans zijn verdwenen,’ legde Amber uit. ‘Het lijkt erop dat de moordenaar rond die tijd toeslaat. Wat de reden daarvan is weet ik niet, maar het zou de moeite kunnen lonen om krantenartikelen te zoeken over mensen die zijn verdwenen in die tijd van het jaar. Dan vinden we misschien een bericht en kunnen we daarna naar een foto gaan zoeken. De krant bestaat al een tijdje, dus wie weet gaat dat sneller.’

Ivy keek de drie meisjes dankbaar aan. ‘Wat een goed idee. Jullie hebben echt geweldig werk geleverd.’ Ze was zó blij dat ze Tyler had overgehaald om hulptroepen in te schakelen. Hoe meer mensen ermee bezig waren, hoe sneller ze zouden kunnen ontdekken wat er aan de hand was. ‘Gaan jullie morgen verder?’

Grace schudde haar hoofd. ‘Ik niet. Ik wil al de hele week naar het museum in Tuba City en Henry gaat met me mee. Misschien kunnen we ook nog naar Blue Canyon als we een gids kunnen boeken en ik wil die rotsformaties zó graag zien. Ik heb gezegd dat jij morgen wil komen omdat je me helpt met mijn essay.’

‘Dat is goed, hoor. Ik kan ook samen met Tyler verder zoeken.’

‘Wij zijn er morgen wel,’ zei Amber, die een arm door die van Emily stak. ‘Tuba City heb ik vorig jaar al gezien en Emily heeft er drie jaar gestudeerd. Die canyon doen we een andere keer wel.’

Ivy keek haar zus dankbaar aan. ‘Dat is lief van jullie. En zondag kunnen we hopelijk met zijn allen naar Moenkopi om te zwemmen en te luieren bij dat luxe hotel. Tenminste, als dat mag van Gwen en Chuck.’ Ze keek opzij naar Henry.

Die knikte. ‘We kunnen ook een klein bedrag betalen om van het zwembad gebruik te mogen maken, dan zal niemand klagen. Ik bel Gwen straks wel.’

Even later braken ze de zitting op en liep Henry terug naar zijn eigen huis. De vier meiden stapten in de jeep van Emily en reden in het donker de mesa af. Het was inmiddels fris buiten, maar toch bleven ze eenmaal in Polacca nog even op de veranda zitten om van het schouwspel van de sterren te genieten. De Melkweg was goed met het blote oog te zien en het firmament flonkerde alsof het bezaaid was met duizenden diamantjes.

Emily had voor Ivy een mok kruidenthee gemaakt die haar zou helpen ontspannen en haar ook een pil met natuurlijk slaapmiddel gegeven. Nippend aan de warme drank voelde Ivy langzaam alle zorgen van zich afglijden terwijl ze luisterde naar het gebabbel van Grace, Amber en Emily over koetjes en kalfjes. Wat ze die dag allemaal hadden ontdekt was al uitgebreid besproken. Morgen zouden ze verder gaan met hun onderzoek. Ze had zich voorgenomen om nog eens goed naar de foto’s en volkstelling uit de jaren direct voorafgaand aan 1929 te kijken. Wie weet had Tyler toch iets gemist in zijn zoektocht naar een motief voor de bovennatuurlijke moordenaar. Was het toeval dat nu juist Tawaquaptewa Kabotie aan die gemaskerde moordenaar ten prooi was gevallen, of zat er meer achter?

‘Ik ga naar bed,’ gaapte ze, toen haar ogen dicht begonnen te vallen. Ze stond op van haar stoel en liep naar de voordeur. ‘Slaap lekker allemaal.’

‘Slaap lekker,’ riepen haar zus en vriendinnen terug.

Die nacht lieten de vreemde dromen haar gelukkig met rust. Het slaapmiddel dat Emily haar had gegeven bleek zijn werk goed gedaan te hebben toen Ivy de volgende ochtend wakker werd met een rammelende maag. Ze keek verrast naar de tijd die haar mobiel aangaf. Grace lag allang niet meer in bed. Halfelf al?

Haar oog viel op een melding van Whatsapp. Tyler had haar iets gestuurd. "Ik ben om elf uur bij de VVV. Zie ik je daar? :)"

Ze stuurde een duim omhoog terug en sprong snel uit bed. Als ze dat wilde halen, moest ze wel voortmaken.

In de keuken was niemand te zien, maar toen Ivy met een beker koffie en een broodje pindakaas de veranda opstapte, zaten Amber en Emily samen aan de tuintafel met een laptop en een tablet.

‘Hé!’ Amber keek op van de laptop waar ze ingespannen naar had zitten turen. ‘Lekker geslapen?’

‘Ja, verrassend genoeg. Die vriendin van jou weet welke pillen er werken, zeg.’ Ze ging ook aan tafel zitten.

Emily schoot in de lach. ‘Ja, ik ben de meest notoire dealer van Naabi’aani en omstreken.’ Ze legde de tablet weg. ‘Wij zijn alvast begonnen met het napluizen van artikelen in de Navajo-Hopi Observer. De online archieven gaan terug tot het jaar 2000.’

‘En, is daar al iets uitgekomen?’

Amber knikte. ‘Ik heb in 2001 een melding gevonden van een jongeman die een dag voor de Slangendans is verdwenen. Het is alleen een heel klein artikel zonder foto, dus daar wil ik straks achteraan gaan in het archief. Of misschien wil Tyler het liever zelf doen.’

‘2001?’ Ivy staarde haar zus nadenkend aan. ‘Dat is wel heel recent. Dan zou er echt gigantisch veel tijd zitten tussen die moord in 1929 en deze verdwijning. Bijna een mensenleven.’

‘Ja, maar ik denk dat we inmiddels wel kunnen vaststellen dat het hier niet om een gewone moordenaar gaat.’

Er viel een stilte, waarin Amber en Emily haar allebei aanstaarden en toen elkaar schichtig aankeken. Ivy kreeg er de kriebels van. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze onzeker.

Emily schraapte haar keel en pakte Ivy’s hand over tafel. Ze keek haar zo ernstig aan dat Ivy onwillekeurig iets naar achteren schoof. ‘Luister. Ik wil dit met je bespreken voordat Tyler weer hier is. Nu Amber en ik de hele ochtend bezig zijn geweest met zoeken naar verdwijningen rond het festival van de Slangendans... en we ons ook afvragen wat al die moorden met Tyler te maken hebben...’

Ivy voelde een koude rilling over haar ruggengraat gaan. Plotseling begreep ze waar Emily op aanstuurde. Er was natuurlijk nóg iemand verdwenen rond het festival van de Slangendans. ‘Vermoed je dat er ook zoiets met Tylers vader is gebeurd?’ hoorde ze zichzelf met benepen stem vragen.

‘Ja.’ Emily keek verslagen. ‘Eigenlijk wel. Ik bedoel, dat zou verklaren waarom niemand meneer Evehema meer kon vinden na die Slangendans en waarom uitgerekend Tyler die visioenen krijgt. Dat is de link.’

Ivy schudde haar hoofd. ‘Nee. Nee, dat kan niet. Dat zou betekenen dat hij dood is. Niet weggelopen. Dood. Vermoord.’ Haar maag draaide zich om en ze trok haar hand uit die van Emily.

‘Daarom wilde ik het nu met je bespreken, zonder Tyler erbij.’

‘Maar waarom heeft Tyler zijn vader dan nog nooit in die visioenen gezien?’ Een wilde hoop roerde zich in haar binnenste. ‘Als hij echt al die beelden ziet zodat hij de moordenaar van zijn vader kan opsporen, dan zou het toch logisch zijn dat hij júíst zijn vader ziet en niet al die andere mensen van honderd jaar geleden?’

‘Dat weet ik niet,’ moest Emily bekennen. ‘Dat is inderdaad niet logisch. Ik wilde het alleen met je delen. Het zou wel in de rest van het patroon passen.’

Beslist schudde Ivy nogmaals haar hoofd. ‘Nee. We moeten het hier niet met Tyler over hebben. Dat kan hij niet aan. Ik denk dat we die theorie pas met hem moeten delen als hij zijn vader ook echt in een visioen als een van de slachtoffers ziet. Hij...’ Plotseling stonden de tranen in haar ogen. ‘Hij heeft het al zo moeilijk.’

Amber stond op en liep om de tafel heen om haar zus een knuffel te geven. ‘Rustig maar,’ zei ze zacht. ‘We gaan verder met ons onderzoek en we houden dit vermoeden voor ons. Net zolang totdat Tyler zelf met iets komt.’

Snuffend knikte Ivy. Ze veegde de tranen van haar wangen en haalde diep adem. ‘Ik moet me klaarmaken om naar de VVV te gaan,’ zei ze. ‘Tyler zou er om elf uur zijn.’

‘Dan gaan wij alvast. Het is al tien voor elf. Ga jij eerst maar rustig douchen, oké? Grace en Henry zijn naar Tuba City en zijn aan het eind van de middag terug.’ Amber drukte een kus op haar kruin. ‘Em en ik helpen jullie de hele dag.’

Ivy nam een lange, warme douche. De stralen spoelden echter de zorgen niet van haar af. Emily’s theorie had haar danig van haar stuk gebracht, want ergens zat er wel iets in. Het was alleen vreemd dat de mysterieuze moordenaar alweer zo snel zou hebben toegeslagen. Tussen 2001 en 2013 zat niet bepaald veel tijd en tussen die andere jaartallen wel. Het moest toeval zijn. Voorlopig zou ze haar mond houden tegenover Tyler en hem helpen bij het onderzoek. Misschien zou er vandaag wel iets aan het licht komen waardoor ze de zaken anders gingen bekijken.

Om kwart over elf stapte Ivy de VVV binnen. De dame achter de receptiebalie wees haar vriendelijk de weg naar het archief en daar trof ze Tyler, Emily en Amber aan in een muf ruikende ruimte met kille TL-buizen aan het plafond. Ze hadden mappen vol met materiaal voor zich liggen. Tyler keek op van de map die hij voor zich had – Ivy zag er in een flits ‘2001’ op staan – en ze werd getroffen door de warme blik in zijn ogen. Al stonden er kringen onder zijn ogen en had hij duidelijk niet al te veel geslapen, zijn gezicht leek op te lichten toen hij haar zag.

‘Hé.’ Hij stond op van tafel. ‘Loop je even mee?’ Hij stak zijn hand uit en Ivy legde die van haar erin. Een heerlijk gevoel stroomde door haar heen toen ze zijn warme vingers om de hare voelde.

‘Ja, eh, is goed,’ hakkelde ze. Samen liepen ze het archief uit via de achterdeur. Ze kwamen terecht op een stuk zanderig terrein onder een afdakje waar een aantal tanks met propaangas stonden opgesteld.

Tyler draaide zich naar haar toe. ‘Sorry dat ik ervandoor ging,’ mompelde hij. Uit zijn zak trok hij een in dun papier gewikkeld voorwerp dat hij haar in haar handen drukte. ‘Dit is voor jou. En ik zal je vanaf nu nooit meer afsnauwen als je me dingen vertelt die ik niet wil horen.’

Ivy beet op haar lip. ‘Daar houd ik je aan.’ Met zenuwachtige vingers haalde ze het papier van Tylers cadeautje af en stond even later met een prachtig gesneden katsinapoppetje in haar handen. Het was Snow Katsina Girl, de vruchtbaarheidsgeest waarmee Tyler haar een paar dagen geleden vergeleken had. ‘Wauw, wat mooi,’ zei ze zacht. ‘Heb je die in Hotevilla gekocht?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, die heb ik in Hotevilla gesneden. En beschilderd. Voor jou.’

Ademloos keek ze hem aan. ‘Jíj hebt dit gemaakt?’ Het zou haar niet eens moeten verbazen. Ze wist tenslotte al dat Tyler nogal kunstzinnig aangelegd was.

‘Ja. Het is deel van mijn Rode Pad,’ zei hij zacht. ‘Ik ben gisteren bij mijn opa en oma geweest. Ze hebben me al die jaren