No way!

By Fenna Zonneveld

Marit moet onverwachts een groot geheim verbergen voor haar beste vriendin Simone, die zelf niet goed weet wat ze moet doen met de problemen die ze thuis heeft. Daarnaast twijfelen ze beiden over hun liefdeslevens, want sommige jongens zijn niet te vertrouwen…

Ook Willem heeft problemen en loopt weg van huis. Madelon en Silke zijn soms met hele andere dingen bezig dan hun schoolwerk en weten niet of ze volgend jaar wel samen met hun vrienden in de zesde zullen zitten.

Komt alles goed aan het einde van het schooljaar?

• Language: Nederlands
• Publisher: Fenna Zonneveld
• Release date: Jun 25, 2019
• ISBN: 9781393374534

Book preview

Hoofdstuk 1

'Marit? Heb jij mijn autosleutels gezien?' Peter kwam de keuken in.

'Waarom ga je niet gewoon met de fiets?' Marit keek haar stiefvader aan.

'Marit...'

'Als ik ze vind, mag ik dan mee naar school rijden?'

'Iedereen gaat toch op de fiets?' vroeg Peter.

'Jij niet.' merkte Marit op.

'Oké, je mag mee rijden.' Peter zette z'n tas op een stoel weg.

'Fijn, anders kom ik te laat.' zei Marit.

'Dus je weet waar m'n sleutels zijn?' vroeg Peter.

'Heb je al in de la gekeken?' wilde Marit weten.

Peter zuchtte. 'Nee, je hebt gelijk.' Hij maakte de keukenla open en haalde zijn sleutels er uit. 'Ben je klaar, Marit? Dan gaan we.'

'Jongens, wacht even.' Marits moeder kwam de keuken in met Siem op haar arm. Ze zette Siem in de kinderstoel.

'Goedemorgen, schat.' Peter gaf zijn vrouw een zoen.

'Hoi Marit. Ben je nog niet weg?'

'Jill, ik heb Marit net beloofd dat ik haar meeneem.' zei Peter.

'Oké.' zei Jill. 'Dat moet je zelf weten. Willen jullie na schooltijd dan even naar de supermarkt rijden? Ik heb nog wat dingen nodig.'

'Mam, kun je daar niet gewoon zelf heen gaan?' vroeg Marit.

'Dat is veel te ver weg om met Siem naar toe te lopen.' vond Jill.

'Marit, als je geen zin hebt om langs de winkel te rijden, dan moet je maar op de fiets gaan.' vond Peter.

'Laat maar.' Marit pakte haar tas en gaf haar moeder een zoen. 'Tot vanmiddag, mam.' Ze aaide haar halfbroertje over z'n hoofd en liep toen naar de gang om haar jas aan te trekken.

'Hoe laat ben jij uit, Marit?' vroeg Peter toen hij met Marit naar de auto liep.

'Tien over drie.' antwoordde Marit.

'Dan mag ik nog op je gaan wachten ook.' Peter stapte in de auto.

'Hoe laat ben jij klaar dan?' Marit ging ook zitten.

'Om tien voor half drie.' zei Peter. Hij startte de motor.

'Weet je wat je dan kan doen in die tijd?' Marit keek haar stiefvader aan.

'Dat weet jij vast wel.' Peter keek naar de weg.

'Boodschappen doen.' zei Marit. 'En dan kom je me daarna van school halen.'

Peter zuchtte. 'Je krijgt het altijd voor elkaar, Marit.'

Marit glimlachte. 'Weet ik.'

'Ik moet jouw klas vandaag toch ook lesgeven?' vroeg Peter.

Marit knikte. 'Het eerste uur al.'

'Jullie klas is altijd zo druk.' vond Peter.

'Dat vinden alle leraren.' zei Marit. 'En daar kan ik toch niets aan doen?'

'Nee, jij bent zeker de ideale leerling?' merkte Peter op. 'Jij zit vast nooit te kletsen.'

Marit glimlachte. 'Oké, dat is nou ook weer niet waar.'

'Zie je nou wel? Je bent net zoals alle andere kinderen in je klas.'

'Nee hoor. Er zijn echt wel kinderen die drukker of rustiger zijn dan ik.' vond Marit.

'Wat ben jij dan?' vroeg Peter. 'Doorsnee leerling?'

Marit haalde haar schouders op. 'Misschien wel, ja.'

'Heb je al gehoord dat we nu echt nieuwe buren krijgen?' Peter keek Marit aan.

'Dat wordt tijd.' vond Marit. 'Het huis staat nu al een paar jaar te koop.'

'Twee jaar al, volgens je moeder.' zei Peter.

'Weet je ook wie er komt wonen?' wilde Marit weten.

'Ik weet het niet zeker.' zei Peter. 'Dus ik wil er voorlopig verder maar niets over zeggen. Maar ik zou er niet te veel van verwachten, Marit. Het huis is echt klein, nog kleiner dan dat van ons, dus er zal echt geen familie met een meid van jouw leeftijd komen wonen.'

'Met een kind dan?' wilde Marit weten.

Peter haalde z'n schouders op. 'Dat weet ik niet, ik denk het niet.'

'Wat denk je dan wel?' vroeg Marit.

'Iemand die pas gescheiden is.' zei Peter.

'Hoe kun jij dat nou weten?' Marit keek haar stiefvader aan.

'Let maar eens op of ik gelijk heb.' zei Peter.

––––––––

‘Heb je al gehoord wat Pim Roberts nou weer heeft gedaan?’ Silke stond met Madelon bij de kluisjes.

‘Vertel.’ Madelon werkte haar make-up bij in de spiegel die ze tegen de deur van haar kluisje had gehangen.

‘Ken je Anne van Daal?  Twee klassen lager?’

‘Ja.’ Madelon knikte.

‘Hij heeft met haar hetzelfde gedaan als al die andere meiden.’

‘Wat dan precies?’ vroeg Madelon.

‘Eerst allemaal zeggen dat ie d’r leuk vindt en al die dingen.’ begon Silke. ‘Vervolgens heeft ie gevraagd of ze mee ging naar de fim. Toen ze daar waren, vond Anne het geweldig. Maar nadat de film was afgelopen, heeft Pim haar gewoon gedumpt. Net zoals die twintig andere meiden.’

Madelon keek Silke aan. ‘Iedereen weet dat hij dat doet.’ merkte ze op. ‘Die meiden moeten gewoon niet zo stom zijn om met ‘m uit te gaan.’

‘Als ie jou vraagt, zeg je dan nee?’ Silke keek Madelon aan.

‘Ja.’ Madelon knikte. ‘Ik hoef niet zo’n... tsja, hoe zal ik ‘m noemen?’

‘Hij is wel knap, hoor.’ vond Silke.

‘Sil, hij is een jaar jonger dan ik.’ zei Madelon. ‘En gelukkig zit hij niet bij ons in de klas.’

‘Goedemorgen meiden.’ Sacha deed zijn kluisje open.

‘Hoi Sas.’ groette Silke.

‘Hoe was jullie weekend?’ vroeg Sacha.

‘Vooral veel geleerd, natuurlijk.’ merkte Madelon op. Ze lachte. ‘Ach, eigenlijk hetzelfde als anders.’

‘Nog uit geweest, vrijdagavond?’

Silke knikte. ‘Zeker weten. En het was heel gezellig.’

‘Jij?’ Madelon keek Sacha aan.

‘Ik ben naar de film gegaan.’ antwoordde Sacha. ‘Met Dion.’

‘Welke film?’ vroeg Madelon.

‘Die film waarover jij gisteren zei dat je er nooit naar toe zou gaan.’ Sacha grijnsde. ‘En die Pim en Anne waren er ook.’

‘Daar heeft Silke me net over verteld.’ zei Madelon.

‘Hoi.’ Remi kwam bij het groepje staan.

‘Hai Reem.’ groette Madelon. ‘Nog leuke dingen gedaan dit weekend?’

‘Ik heb straks m’n spreekbeurt.’ Remi keek Madelon aan.

‘Oké, succes er mee.’ zei Madelon. ‘Voor welk vak eigenlijk?’

‘Engels.’ Remi stopte wat boeken in z’n kluisje.

‘Dat heb ik niet met jou.’ zei Madelon.

‘Maar toch succes.’ zei Silke. ‘Mad, kom. We moeten naar de klas.’

‘We zien jullie straks wel.’ Madelon stak haar hand op en liep met Silke de zaal uit.

Dion kwam met Nena de zaal binnen.

Sacha en Remi keken elkaar aan.

‘Hoi jongens.’ groette Dion.

‘Wat moest je met haar?’ Sacha keek naar Nena die naar haar kluisje toe was gelopen.

‘Jongens, wat zou ik met haar moeten?’ vroeg Dion.

‘Wat denk je zelf?’ Remi keek Dion aan.

‘We wonen bij elkaar in de straat. We mogen toch zeker wel samen naar school toe komen?’

‘Hoezo dat?’ vroeg Sacha. ‘Wij komen ook bijna allemaal alleen.’

‘Ja, daar heeft Sas gelijk in.’ Stijn kwam bij het groepje staan.

‘O ja.’ Dion keek naar Stijn. ‘Ben je die keren dat je met Simone mee kwam soms vergeten?’

‘Man, dat is toch heel anders?’ vond Stijn. ‘Simoon en ik zijn gewoon bevriend. En jullie vinden haar ook wel aardig. En dat kunnen we van Nena niet echt zeggen.’

‘Waarom niet?’ Dion keek z’n vrienden aan. ‘Omdat ze er anders uitziet? Simone is misschien populair, en Nena niet. Maar dat maakt toch niets uit?’

‘Nou, Simone is niet alleen populair.’ zei Stijn. ‘Ze is gewoon aardig. En Nena is gewoon... apart.’

‘Nee, ze is gothic.’ zei Remi. ‘Ik vind haar echt maar niets.’

‘Dan moet je dat zelf weten.’ Dion was even stil en keek z’n vrienden aan. ‘Wacht even. Denken jullie dat ik haar leuk vind?’

Remi keek even naar Sacha.

‘Jongens, echt niet.’ zei Dion. ‘Ik vind haar alleen aardig.’

‘Ja, net zoals Stijn Simone?’ Remi keek Dion aan.

‘Nee, want hij vindt haar wel leuk.’ merkte Dion op.

‘Wie zegt dat?’ Stijn keek Dion aan.

‘Wij.’ zei Remi.

‘Als ik haar leuk zou vinden, dan had ik haar dat al lang verteld.’

‘Nou, misschien weet zij het wel, maar weten wij het niet.’ Sacha keek naar Stijn.

‘Jongens...’ Stijn keek naar Quirine, die net voorbij liep. Hij floot.

Quirine draaide zich om en glimlachte. ‘Hoi jongens.’ Toen liep ze weer verder.

‘Wat was dat?’ Remi keek Stijn aan.

‘Wat?’ vroeg Stijn.

‘Stijn, dat is mijn zus.’ merkte Remi op.

‘Dus?’ Stijn haalde z’n schouders op. ‘Ik fluit wel vaker naar meiden.’

Remi keek Stijn aan.

‘Ja, jij hebt makkelijk praten.’ vond Stijn. ‘Jij valt niet op meiden.’

‘Nou en?’ vroeg Remi.

‘Kom jongens, we moeten naar de klas.’ Dion duwde Remi alvast naar voren toe, omdat hij wist dat Stijn en Remi anders ruzie zouden krijgen.

‘Ik moet nog even iets doen.’ Stijn liep naar de andere kant van de zaal, terwijl de andere drie jongens de zaal uit liepen.

‘Hoi Stijn.’ groette Marit, als teken voor Simone dat Stijn achter haar stond.

‘Hallo Marit.’ zei Stijn. ‘Hoi Simone.’

Simone draaide zich om. ‘Hoi.’

‘Ik moet nog even iets aan Michelle vragen.’ bedacht Marit en ze liep naar Michelle toe.

Simone keek haar vriendin na.

‘Leuk weekend gehad?’ Stijn keek Simone aan.

‘Redelijk.’ Simone knikte.

‘Hoe gaat het thuis?’ vroeg Stijn.

Simone haalde haar schouders op. ‘Nog steeds hetzelfde.’

‘Met je moeder?’

Simone keek Stijn aarzelend aan.

‘Gaat het goed of niet?’

Simone schudde haar hoofd.

Stijn legde z’n hand op Simones schouder. ‘Alles komt vast wel goed, joh.’

Simone glimlachte, maar ze meende het niet.

‘Echt waar.’ Stijn zag dat Simone het niet geloofde en hij begreep haar. ‘Gaat het echt zo slecht?’ Stijn keek Simone aan.

Ze knikte. ‘Ja.’

De bel ging.

‘Je weet dat je altijd naar me toe kunt komen, hè?’ vroeg Stijn.

Simone knikte en glimlachte. ‘Bedankt.’

‘Ik zie je straks wel.’ Stijn gaf Simone snel een zoen op haar wang en liep de zaal uit.

‘Wat was dat?’ Marit stond achter Simone.

Simone keek naar Marit en glimlachte.

‘Heb je...?’ vroeg Marit.

‘Nee joh.’ zei Simone. ‘Hij vroeg hoe het thuis ging.’

‘Dat wilde ik je ook nog vragen.’ Marit pakte haar tas en liep met Simone in de richting van de lokalen. Ze keek haar beste vriendin aan.

‘M’n moeder sliep toen ik wegging.’ zei Simone zachtjes. ‘Ik heb haar vannacht niet gehoord.’

‘En Fenna?’ vroeg Marit. ‘Hoe is het met haar?’

Simone haalde haar schouders op. ‘Ze begrijpt nog niet echt wat er met mam aan de hand is.’

‘Daar is ze nog te klein voor.’ vond Marit. ‘Maar wat ga je nou doen thuis? Er moet echt iets veranderen, Simoon.’

‘Weet jij iets?’ Simone keek Marit aan.

‘Kom bij ons wonen, samen met Fenna.’ stelde Marit voor.

‘Maar, dat gaat nooit.’ zei Simone.

‘Simone, het gaat zo niet langer bij je thuis.’ Marit stopte en ging voor haar vriendin staan. Er moet iets gebeuren. Waarom ga je niet met iemand praten?’

‘Dat wil ik niet.’ zei Simone meteen. ‘Het is mijn leven. Daar hoeft niemand zich mee te bemoeien.’

‘Jawel.’ zei Marit. ‘Ik bemoei je wel met je leven, want ik ben je beste vriendin. Ik vind dat er iets moet veranderen. Het gaat slecht met je. Je ziet er slecht uit, je doet niets meer aan school en haalt alleen nog maar lage cijfers.’

‘Daar kan ik toch niets aan doen?’ vond Simone.

Marit keek haar aan.

Simone zuchtte. ‘Ik wil gewoon dat het allemaal vanzelf wel goed komt.’

Marit sloeg haar arm om Simone heen. ‘Kom op. We gaan naar de les. Dan bedenken we in de pauze wel iets.’

––––––––

‘En heb je fijn met Simone staan praten?’ Stijn liep de klas in en werd meteen aangesproken door Dion.

‘Wat?’ vroeg Stijn verbaasd.

Dion glimlachte. ‘Ze past goed bij je.’ Dion liep naar zijn plaats toe.

Stijn kwam achter hem aan. ‘Wat bedoel je? Denk jij nu ook al dat ik haar leuk vindt?’

‘Waarom niet?’ Dion keek Stijn aan.

‘Nou, daar heb ik honderd redenen voor.’ vond Stijn.

‘Noem er eens één.’ zei Dion.

‘Ehh... ik kan er even geen bedenken...’ zei Stijn.

‘Waarom geef je het niet gewoon toe?’ Dion keek Stijn aan.

‘Waarom zou ik?’ vroeg Stijn.

‘Omdat het heel duidelijk is dat je haar ziet zitten.’ zei Dion. ‘En dat vinden de anderen ook.’

Stijn zuchtte.

‘Zie je wel?’ vroeg Dion. ‘Wat is dan het probleem?’

‘Zoveel.’ zei Stijn. ‘Bij mij thuis, bij haar thuis...’

‘Bij haar?’Dion keek Stijn verbaasd aan.

Stijn legde z’n vinger op z’n lippen, als teken dat Dion niets mocht doorvertellen. ‘Het gaat niet goed bij haar thuis. Maar dat weet eigenlijk niemand.’

‘En jij wel?’ vroeg Dion.

Stijn keek hem aan.

‘Wat is er dan?’ wilde Dion weten.

‘Het gaat niet goed met haar moeder.’ zei Stijn. ‘En meer zeg ik niet.’

‘Ze heeft geen vader, hè?’ vroeg Dion.

Stijn haalde z’n schouders op. ‘Ik weet alleen dat hij niet bij hen woont. Maar ik weet niet wat er met hem is gebeurd of wat er aan de hand is.’

‘Heeft ze je dat niet verteld?’ vroeg Dion.

‘Ik weet echt niet alles van haar, hoor.’

‘Maar je vindt haar wel leuk.’ zei Dion. ‘Geef maar toe.’

Stijn zuchtte. ‘Oké, ze is wel leuker dan andere meiden.’

––––––––

Pim was al in het geschiedenislokaal en had z’n vrienden net verteld wat hij in het weekend had gedaan. Z’n vrienden zaten te lachen om het verhaal van Anne, toen Simone en Marit de klas in kwamen.

‘Hoi Marit.’ Pim stond op en ging voor Marit staan. ‘Hoe was je weekend?’

‘Vast niet zo leuk als dat van jou.’ Simone rolde met haar ogen en ging op haar plaats zitten.

‘Ik had het tegen Marit.’ Pim keek even chagrijnig naar Simone.

Marit was naast haar vriendin gaan zitten. ‘Ik zou hetzelfde antwoord hebben gegeven.’

‘Heb je komend weekend iets te doen?’ Pim keek Marit aan.

‘Dat zou jij wel willen weten.’ merkte Marit op.

‘Ja, heel graag.’ zei Pim. ‘Want als je niets te doen hebt, dan wil ik graag dat je meegaat naar de bioscoop.’

‘Nou, als het daar om gaat, dan heb ik helaas iets anders te doen.’ zei Marit.

‘Wat dan?’ Pim ging naast Marit zitten.

‘Waarom zou ik jou dat vertellen?’ vroeg Marit.

‘Omdat ik dat wil weten.’ Pim keek Marit aan.

‘Ik moet op m’n broertje passen.’

‘O, gaat meneer Maasland iets leuks doen met je moeder?’ vroeg Thijs, een van Pims vrienden, plagend.

‘Thijs, hou je mond.’ zei Pim zonder Thijs aan te kijken. ‘Zal ik je komen helpen met oppassen, Marit?’

‘Nee, bedankt.’ antwoordde Marit. ‘Ik denk niet dat ik hulp nodig heb.’

‘Ik doe het graag.’ zei Pim.

‘Ja, nu is het genoeg.’ vond Simone. ‘Ga weg, Pim.’

‘Waarom zou ik?’ vroeg Pim.

‘Omdat we een hekel aan je hebben.’ Marit keek naar Pim.

‘Hoezo dat?’ vroeg Pim.

‘Nou, misschien komt het door wat je Simone, Anne, en al die andere meiden hebt aangedaan.’ Marit keek Pim aan.

‘Ja, maar dat meende ik niet.’ zei Pim.

‘Dit wel dan?’ vroeg Simone. ‘Het klinkt net als bij mij. Dag Pim.’

De bel ging en Peter stond op. ‘Jongens, wil iedereen even op z’n plaats gaan zitten? Dan kan ik met de les beginnen.’

Hoofdstuk 2

Na de geschiedenisles liep Marit in haar eentje naar het wiskundelokaal. Al haar vrienden hadden een tussenuur.

‘Marit!’ Gina liep naar Marit toe.

‘Hoi.’ Marit glimlachte. Ze vond Gina wel aardig en tijdens de wiskundeles zat ze meestal naast haar.

‘Heb jij misschien vorige les mijn wiskundeschrift meegenomen?’ Gina keek Marit aan.

‘Nee, volgens mij niet.’ zei Marit.

‘Oké, dan kijk ik nog even in mijn kluisje.’ Gina draaide zich om en liep in de richting van de kluisjes.

Marit ging in het lokaal aan een tafeltje zitten en haalde haar boeken uit haar tas.

‘Hoi Marit.’ Pim ging naast Marit zitten.

‘Jij weer.’ merkte Marit op.

‘Wat is er nou?’ vroeg Pim.

Marit keek hem aan. ‘Wat denk je zelf dat er aan de hand is?’

‘Ik weet het niet.’ zei Pim.

‘Je weet best wat je met Simone hebt gedaan.’ zei Marit. ‘En met Anne, afgelopen weekend. En al die andere meiden.’

‘Ik heb jou toch niets gedaan?’ Pim keek Marit aan.

‘Nee, mij niet.’ zei Marit. ‘Maar mijn beste vriendin wel.’

‘Jij bent niet je beste vriendin.’ vond Pim.

‘Nou en?’

‘Ik heb jou nog nooit iets aangedaan.’ zei Pim. ‘Ik zou niet durven.’

‘Waarom niet?’ Marit sloeg haar boeken open.

‘Omdat jij anders bent dan alle andere meiden.’

‘Doe geen poging om te flirten.’ Marit keek Pim aan.

‘Geen interesse?’ vroeg Pim.

‘Niet na wat je allemaal hebt gedaan.’ Marit keek naar het schoolbord.

‘Zeg dat eens, terwijl je me aankijkt.’ zei Pim.

‘Wat?’ vroeg Marit.

‘Kijk me eens aan.’ zei Pim.

‘Waarom?’ Marit keek Pim aan.

‘Zeg nu eens dat je niet met me naar de film wilt.’ zei Pim.

‘Ik wil...’ Marit stopte.

‘Zie je wel.’ zei Pim. ‘Je kunt het niet zeggen.’

Marit sloeg haar ogen neer.

‘Maar je wilt vast niet vanwege Simone.’ Pim legde z’n boeken op het tafeltje. ‘En dat snap ik best.’

‘Je blijft toch niet de hele les naast me zitten?’ Marit keek Pim aan.

‘Waarom niet?’ vroeg Pim.

Marit gaf geen antwoord.

‘Ik zal je voortaan niets meer vragen. Oké?’ Pim keek Marit aan.

‘En dan?’ vroeg Marit.

‘Dan blijf ik je leuk vinden, maar omdat ik zoveel om je geef, begrijp ik best dat je niets met me wil doen.’

Marit keek verbaasd.

‘Ik beloof het.’ zei Pim. ‘Ik zal nooit meer vragen of je mee naar de bioscoop gaat of iets anders leuks of...’

‘Nee.’ Marit keek hem aan.

‘Wat?’ vroeg Pim.

Marit aarzelde.

Pim glimlachte. ‘Ik vraag het later nog wel eens.’

Marit keek Pim aan en glimlachte ook.

‘Maar vertel, wat heb je dit weekend gedaan?’ Pim keek Marit aan.

‘Simone is de hele zaterdag bij me geweest.’ zei Marit. ‘En gisteren had ik een verjaardag.’

‘Gezellig.’ vond Pim.

‘Jij?’ Marit keek Pim aan.

‘Heb je nog niet gehoord wat er in de bioscoop is gebeurd?’ vroeg Pim.

‘Ik bedoel de rest van het weekend.’ zei Marit.

Pim haalde z’n schouders op. ‘Nou, eigenlijk heb ik helemaal niets gedaan.’

‘Saai weekend.’ merkte Marit op.

Pim sloeg z’n boeken open en haalde een pen uit z’n etui.

‘Is er iets?’ Marit keek Pim aan.

Pim gaf geen antwoord.

‘Heb ik iets verkeerds gezegd?’ vroeg Marit.

Pim schudde z’n hoofd.

‘Wat is er dan?’

Pim aarzelde even. ‘Niet tegen anderen zeggen, hoor.’

‘Natuurlijk niet.’ beloofde Marit.

‘En ook niet tegen je vriendin.’ zei Pim.

‘Zal ik niet doen.’ zei Marit.

‘M’n ouders gaan scheiden.’ fluisterde Pim.

‘Wat?’ vroeg Marit.

‘Ze hebben het me dit weekend pas verteld.’ zei Pim zachtjes. ‘Ze zijn het al twee maanden van plan.’

‘En wat gaat er nu met jou gebeuren?’ vroeg Marit.

‘M’n vader vertrekt hier uit de stad.’ zei Pim. ‘M’n moeder kan niet weg, want iedereen hier kent m’n moeder.’

‘O ja?’ vroeg Marit. ‘Ik geloof niet dat ik haar ken.’

‘Jawel.’ zei Pim. ‘Maar ik zeg nog even niet wie dat het is. En m’n moeder en ik gaan ook verhuizen. Over twee weken.’

‘Blijf je wel hier in de stad wonen?’

Pim knikte. ‘M’n moeder wil hier niet weg.’

‘Mijn stiefvader zou hier ook echt niet weg willen.’ zei Marit. ‘Ik vind het erg voor je, Pim.’

‘Zijn jouw ouders nooit gescheiden?’ Pim keek Marit aan.

‘Ze zijn niet getrouwd geweest.’ zei Marit. ‘Erger nog zelfs. M’n vader is weggegaan toen hij hoorde dat m’n moeder zwanger was van mij.’

‘Dat is helemaal erg.’ zei Pim. ‘En nu gaat je moeder met een leraar...’

‘En ik heb er een halfbroertje bij.’ Marit keek Pim aan.

Pim glimlachte en Marit keek snel de andere kant op.

‘En wat ga je verder komend weekend doen?’ vroeg Pim. ‘Behalve op je broertje passen?’

‘Leren.’ zei Marit. ‘Of ben jij vergeten dat we volgende week een paar proefwerken hebben?’

‘O ja.’ zei Pim. ‘Toch wel handig dat je altijd bij me in de klas zit, Marit. Kun je me altijd vertellen wat we voor huiswerk hebben.’

Marit keek hem aan en glimlachte toen. ‘Ik ga zaterdagavond naar Simone toe, denk ik. Vrijdagavond moet ik oppassen.’

‘En zaterdagmiddag? En zondag?’

‘Zondag ga ik leren.’ zei Marit. ‘En zaterdagmiddag heb ik een wedstrijd.’

‘Wedstrijd?’ vroeg Pim. ‘Ik wist niet dat je aan sport deed.’

‘Jawel.’ zei Marit. ‘Voetbal.’

‘Voetbal?’ Pim keek Marit aan. ‘Ik dacht dat dat voor jongens was.’

‘Niet dus.’ zei Marit.