Liefde van vroeger: Door jou, #6

By Lenthe Leeuwenberg

Het is bijna vijf jaar geleden dat Sara vertrok voor een baan in het buitenland en ze Lex, zonder afscheid, alleen achterliet. Maar nu is Sara terug. Terug in de plaats waar niet alleen haar familieleden wonen, maar ook Lex en zijn vrienden. De plaats waar de beste vriend van Lex een café heeft waar Sara regelmatig te vinden is. 

 

Als Sara Lex tegenkomt weet ze dat ze hem ontzettend gemist heeft en hoewel ze nog steeds gevoelens voor hem heeft, doet ze daar niets mee. Ook Lex wil niets van Sara weten. Hij heeft het Sara nooit vergeven dat ze is vertrokken en is ook niet van plan dat ooit te doen. Ondanks dat hij altijd van haar is blijven houden, zou hij zijn zwangere vriendin nooit in de steek laten. 

 

Sara moet keuzes maken. Gaat ze terug naar het buitenland, of gaat ze reizen? Of is het voor Sara tijd om, net als haar vriendinnen, eindelijk te beginnen aan het burgerlijke leven?

• Language: Nederlands
• Publisher: Lenthe Leeuwenberg
• Release date: Dec 9, 2022
• ISBN: 9798215934357

Book preview

Proloog

‘Dit was het dan, meiden.’ Madison keek rond. ‘De laatste avond van de beste tijd van ons leven.’ Ze zat met haar vijf huisgenotes in de woonkamer van hun studentenhuis.

Het huurcontract liep nog tot woensdag, maar ze hadden gezamenlijk besloten om in het laatste weekend te verhuizen. Omdat het de laatste avond in hun huis was, stonden er nauwelijks meubels meer in de woning. Er lagen matrassen en luchtbedden om te slapen en er stonden klapstoelen waar ze op konden zitten. Enkele lege bierkratten dienden als tafel en in de koelkast lag net genoeg eten om de volgende dag mee te kunnen ontbijten.

‘Zijn jullie ook zo benieuwd naar de komende tijd?’ vroeg Guusje. ‘Hoe vaak zullen we elkaar nog zien?’

Floor grijnsde. ‘Ik ben vooral benieuwd wie er als eerste een eigen huis heeft of als eerste een kind krijgt.’

‘Nou, ik weet wel wie dat is.’ Guusje keek naar Ilse. ‘Dat moet Ilse zijn. Al had ik eerst verwacht dat het Sara zou zijn, maar nu zij naar Myanmar gaat, denk ik dat het Ilse is.’

Ilse was al een jaar of drie samen met Hugo. Ook Sara had al langere tijd een relatie, maar Sara had een baan gevonden in het buitenland.

‘Dat denk ik ook.’ Sara knikte. Ilse en zij waren de enigen met een relatie, dus die voorspelling van Guusje zou best uit kunnen komen.

‘En wie gaat er de beste carrière maken en het meeste geld verdienen?’ vroeg Madison.

‘Roos natuurlijk,’ zei Floor meteen. ‘En wie gaat er als eerste trouwen?’

‘Ook Ilse.’ Madison glimlachte.

Ilse schudde haar hoofd. ‘Ik denk het niet.’

‘Niet?’ Floor keek naar Ilse. ‘Hugo en jij, huisje, boompje, kindje?’

‘Nee,’ zei Ilse. ‘Dat denk ik niet.’

‘En wie blijft er het langst het studentenleven leiden?’ Madison keek rond.

De afgelopen vier jaar hadden de zes vrouwen samen in een studentenhuis gewoond en waren ze elkaars beste vriendinnen geworden.

‘Guusje, Floor en jij,’ zei Ilse meteen.

Sara knikte. ‘Zeker weten. En als ik moet kiezen, dan ben jij het.’ Ze glimlachte naar Madison.

‘En wie neemt er als eerst een hond?’ Floor keek rond. ‘Dat lijkt me een stuk makkelijker dan een kind.’

‘Jij,’ dacht Madison. ‘Alleen jij en Rosalinde hebben een eigen appartement, dus ik denk dat jij als eerste een hond neemt, want Roos is toch alleen maar aan het werk.’

‘En wie wordt er het eerst beroemd?’ Sara keek rond.

‘Niemand, denk ik.’ Floor glimlachte. ‘Maar als ik moet kiezen is het Madison.’

‘Ik?’ Madison keek haar verbaasd aan.

Floor knikte. ‘Ja, alleen jij en Guusje houden ervan om in de spotlights te staan, dus de anderen zullen het sowieso niet zijn.’

Guusje glimlachte. ‘En wie trouwt er met een rijke of bekende man?’

‘Rosalinde,’ zei Madison meteen.

Rosalinde keek haar verbaasd aan. ‘Ik?’

‘Ja.’ Madison knikte. ‘Jij gaat met een rijke man trouwen.’ Ze keek naar Rosalinde. ‘Maar niet binnen een jaar of vijf, denk ik. Eerder tien.’

‘We zullen zien.’ Rosalinde glimlachte.

‘Wie gaat er als eerst bungeejumpen?’ Sara keek rond.

‘Niemand.’ Ilse grijnsde. ‘Ik zie niemand van ons dat doen.’

‘Wie gaat de loterij winnen?’ Floor keek haar vriendinnen aan.

‘Ik niet.’ Madison glimlachte.

‘Klopt, want jij hebt geen geld om mee te doen.’ Floor lachte. ‘En ik ook niet.’

‘Misschien gaat er wel iemand een boek schrijven.’ Ilse keek rond.

Madison schudde haar hoofd. ‘Ik niet, daar heb ik geen geduld voor.’

‘Als ik ooit tijd heb, dan zou ik dat best willen doen,’ zei Guusje.

Rosalinde keek rond. ‘Ik ben heel benieuwd waar we over vijf jaar allemaal staan. Of er iemand is getrouwd of een kind heeft.’

‘En of iemand al miljonair is.’ Madison keek naar Rosalinde.

‘Of iedereen weer in Nederland woont.’ Floor keek naar Sara.

‘Wat vindt Lex ervan dat je naar het buitenland gaat?’ Ilse keek Sara aan.

Sara zweeg.

Floor keek haar met grote ogen aan. ‘Weet hij het niet?’

Langzaam schudde Sara haar hoofd.

‘Dat meen je niet,’ zei Madison verbaasd.

‘Jawel.’ Sara knikte.

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik niet denk dat hij het goed vindt,’ zei Sara.

‘Maar je vertrekt overmorgen.’ Floor was verbaasd.

‘Ik weet het.’ Sara knikte. ‘Hij denkt volgens mij dat ik hier in de stad blijf wonen voorlopig.’

Rosalinde schudde haar hoofd. ‘Oh, Sara toch... Wat doe je hem aan?’ Ze keek naar Ilse. ‘Dat zou jij bij Hugo toch nooit doen?’

Ilse zweeg ook.

Floor keek haar vragend aan.

‘Ik denk dat ik het uit ga maken,’ zei Ilse eerlijk.

‘Wat?’ Madison keek verbaasd. ‘Maar waarom? Jullie zijn zo leuk samen.’

‘Het voelt niet meer goed.’ Ilse schudde haar hoofd.

‘Dus jullie gaan allebei niet als eerste trouwen?’ vroeg Guusje, terwijl ze van Ilse naar Sara keek.

‘Dat denk ik niet,’ zei Ilse. ‘Maar als niemand meer een relatie heeft, dan heeft iedereen een gelijke kans om als eerste te gaan trouwen of als eerste een kind te krijgen.’

‘Of een woning te kopen,’ zei Floor.

‘En toch denk ik dat Ilse als eerste gaat trouwen, of Sara,’ zei Madison. ‘Jullie zijn de enige twee die zich volwassen en verstandig gedragen.’

Ilse glimlachte. ‘Ik denk dat ik voorlopig maar vrijgezel blijf. Dat lijkt me een goed plan na al die jaren met Hugo. Ik ga helaas terug naar mijn ouders en ik ga een baan zoeken en dan hopelijk snel op mezelf wonen. Maar eerst even wat sparen.’

‘Dat is precies de reden dat ik weer bij mijn ouders ga wonen.’ Guusje glimlachte. ‘Maar Ilse gaat het uitmaken, Sara gaat emigreren...’ Ze keek rond. ‘Nog iemand die grootse plannen heeft?’

Madison schudde haar hoofd. ‘Ik denk dat mijn leven maar saai wordt als ik werk en weer bij mijn ouders woon.’

‘Voor mij geldt hetzelfde.’ Ilse knikte.

‘Als jullie maar regelmatig langskomen hier in de stad.’ Floor had twee weken geleden de sleutels gekregen van haar appartement, niet ver van hun studentenwoning vandaan. Ook Rosalinde had haar sleutels onlangs gekregen en had al haar spullen inmiddels verhuisd. Floor en zij waren de enigen die in de stad bleven wonen. Guusje, Madison en Ilse gingen alle drie terug naar hun ouders, maar die woonden geen van allen in de buurt.

‘Natuurlijk,’ zei Ilse meteen. ‘Ik kom hier elke maand langs.’

‘Afgesproken,’ zei Rosalinde.

‘Zelfs over vijf jaar nog,’ beloofde Madison.

Ilse glimlachte. ‘We zullen zien wat de toekomst ons gaat brengen. Laat me eerst maar eens een baan vinden.’

‘En voor mij een man.’ Madison grijnsde.

Guusje glimlachte. ‘Ik ben heel benieuwd wat er de komende jaren allemaal gaat gebeuren.’

Bijna vijf jaar later

Hoofdstuk 1

Vier jaar, tien maanden en zeven dagen. Zo lang was het geleden dat Sara vertrok. En nu was ze terug. Na haar overstap in Dubai hadden de stewardessen al Nederlands tegen haar gepraat, maar pas op Schiphol realiseerde Sara zich – toen de douanier haar in het Nederlands groette – dat ze echt terug was in Nederland.

Sara had al snel haar backpack van de bagageband gehaald. Haar telefoon werkte niet meer nu ze in Nederland was aangekomen, maar omdat haar vliegtuig op tijd geland was, hoopte Sara dat haar zusje op haar stond te wachten.

In de aankomsthal was het druk. Overal stonden vrienden en familieleden van reizigers te wachten, en het duurde even voor Sara haar zusje gezien had.

Isa had haar zus meteen zien lopen. ‘Sara!’ Ze zwaaide en liep zo snel als ze kon door de menigte door naar Sara toe.

‘Ies!’ Sara glimlachte en sloeg haar armen om haar zusje heen. ‘Oh, wat heb ik je gemist. En wat ben je groot geworden!’ Ze plaagde haar jongere zusje daar altijd mee. Toen Sara vijf jaar geleden naar het buitenland was vertrokken, was Isa pas net klaar met de middelbare school. Inmiddels was ook Isa volwassen geworden – ook al woonde ze nog steeds bij haar ouders.

Isa grijnsde. ‘Goede vlucht gehad?’

‘Ja.’ Sara knikte. ‘En zo vreemd om weer in Nederland te zijn.’

‘Je was hier vijf maanden geleden nog.’ Isa glimlachte. ‘Zoveel is er niet veranderd de afgelopen vijf maanden.’

‘Niet?’ Sara keek haar zusje aan. ‘We zijn weer tante geworden.’

‘Oh ja.’ Isa glimlachte.

‘En jij bent afgestudeerd.’

‘Nog niet.’ Isa schudde haar hoofd. ‘Volgende week is de diploma-uitreiking. Kom je ook?’

‘Natuurlijk,’ zei Sara meteen.

‘Wanneer ga je terug?’ Isa keek haar oudere zus aan.

‘Dat weet ik nog niet.’ Sara glimlachte. ‘Ik heb nog geen ticket geboekt.’

Ze had haar familie niet verteld dat ze niet wist of ze wel terug zou gaan. Toen ze een paar maanden geleden had gehoord dat haar ouders van plan waren om hun bedrijf, met daarbij de ouderlijke woning, te verkopen, had Sara besloten om naar huis te gaan – ook al voelde Nederland niet meer als haar thuis. Haar ouders hadden de afgelopen dertig jaar alles bewaard, dus voor het huis verkocht kon worden moest er heel wat opgeruimd worden. Daarnaast moesten ze zelf op zoek naar een nieuwe, kleinere, woning en bovendien moest ook het bedrijf nog draaiende gehouden worden.

‘Zijn pap en mam aan het werken?’ vroeg Sara.

‘Ja.’ Isa knikte. ‘Maar ze sluiten vandaag de winkel wat eerder. Ze zijn zo blij dat je weer thuis bent. En ik ook.’

Sara glimlachte. ‘Ik ook. Het is lang geleden dat ik langer dan een dag of tien in Nederland ben geweest. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien en om ons nieuwe neefje te ontmoeten.’

‘Vind je het heel erg om even te wachten voor we terug naar huis rijden?’ Isa keek naar haar zusje. ‘Ik heb zin in een koffie van Starbucks en dat hebben ze bij ons in het dorp niet.’

Sara grijnsde. ‘Natuurlijk, zusje. Als je ook maar iets voor mij haalt. Ik kan wel wat koffie gebruiken na deze reis.’

Isa glimlachte. Ze was blij dat haar zus terug was en dat ze komende maanden samen door konden brengen.

––––––––

De autorit van Schiphol naar huis duurde ongeveer drie kwartier. Sara wilde alles weten over Isa’s afstuderen en Isa vroeg Sara naar haar laatste belevenissen. Ze had genoeg te vertellen over haar leven in het buitenland. Ze vertelde over haar werk en over de reis die ze bijna twee maanden geleden had gemaakt, maar ze liet haar zusje niet weten dat ze nog niet wist of ze nog terug zou gaan.

Drie dagen geleden had Sara haar laatste werkdag gehad. De komende twee maanden was de school gesloten vanwege de zomervakantie, en ze wist niet of ze na deze vakantie terug zou komen.

De school wilde haar graag terug, maar ze wist niet of ze dat zelf wilde. Ze had genoten van haar tijd in het buitenland, maar moest toegeven dat ze soms haar familie miste. Ze genoot van het prachtige weer in Myanmar – en zorgde ervoor dat ze in het regenseizoen zoveel mogelijk op reis was. Samen met haar – vooral Amerikaanse – collega’s had Sara in de schoolvakanties verschillende verre landen bezocht.

Voor haar vertrek naar Azië was Sara nooit zo reislustig geweest, maar in haar eerste vakantie daar was ze met wat collega’s op vakantie gegaan. Sindsdien was ze elke vakantie op reis gegaan.

‘Hoe gaat het met de bakkerij?’ Sara keek naar Isa.

‘Goed.’ Isa knikte. ‘Het loopt nog steeds heel goed. Pap en mam hebben genoeg personeel in dienst, maar zijn zelf nog vaak aan het werken. Ze maken nog steeds lange dagen, dus ik denk dat het een goede beslissing is om het te verkopen. Het zal toch wel een tijdje duren voor er een geschikte koper is gevonden en de verkoop helemaal rond is.’

Sara knikte. ‘Zijn er al geïnteresseerden geweest?’

‘Niet dat ik weet.’ Isa schudde haar hoofd. ‘Mam wil dat het huis eerst op orde is, voor er kijkers komen. Ze hebben wel contact gehad met een makelaar over de woning, maar ik weet niet hoe dat er nu voor staat.’

‘Wanneer willen ze er uit?’ wilde Sara weten.

‘Zo snel mogelijk,’ wist Isa. ‘Voor het eind van het jaar.’

Sara knikte. ‘Nog een half jaar dus. Ik ben benieuwd of ze een koper kunnen vinden.’

Sara’s ouders hadden een bakkerij die al bijna honderd jaar in de familie was. Haar ouders wilden graag dat een van hun kinderen de bakkerij overnam, maar geen van hen had daar interesse in. Sara was vijf jaar geleden naar het buitenland gegaan om daar Engelse les te geven aan basisschoolkinderen. Menno, Sara’s oudere broer, had een goede baan bij een bank en was inmiddels gesetteld met zijn vriendin en hun twee kinderen. Ze woonden niet ver van zijn ouders vandaan. Ook Isa had geen interesse in de bakkerij. Ze was net klaar met afstuderen en mocht binnenkort aan de slag bij het reclamebureau waar ze haar stage gedaan had.

In hun tienerjaren hadden ze alle drie in de bakkerij gewerkt en Sara wist dat ze dat niet voor de rest van haar leven wilde doen. Als haar ouders nu hulp nodig zouden hebben dan zou ze bijspringen in de winkel, maar ze kon zich niet voorstellen dat ze de rest van haar leven op moest staan lang voor de zon opkwam, elke zaterdag moest werken en er ook nog eens voor moest zorgen dat alles goed liep. Haar ouders hadden het altijd met plezier gedaan en Sara was er opgegroeid, maar het zou niet haar toekomst zijn. Het ouderlijk huis zou ze missen als het verkocht zou worden, maar als de bakkerij verkocht zou worden dan zou dat misschien zelfs een opluchting zijn. Haar ouders waren over de zestig en het was tijd dat ze van hun pensioen zouden gaan genieten. Dat kon natuurlijk alleen als de bakkerij en de woning verkocht zouden worden, want Sara wist dat haar ouders verder nergens een som geld op een bank hadden staan. Al hun geld zat in de – afbetaalde – woning en het bedrijf.

––––––––

Home sweet home, stuurde Sara naar haar vriendinnen, toen Isa de woonplaats in reed waar ze haar jeugd had doorgebracht.

Ik kan niet wachten om je weer te zien! Rosalinde reageerde bijna meteen op het berichtje.

Eindelijk! Betekent dat dat komend weekend mijn vrijgezellenfeest is?

Sara moest lachen om Ilses opmerking, maar voordat zij kon reageren had iemand anders dat al gedaan.

Niet zo nieuwsgierig! had Madison gestuurd. Welkom thuis, Sara. Zien we je dinsdag?

Sara reageerde meteen. Zeker weten!

Het was lang geleden dat ze haar vriendinnen had gezien. Dat was voor kerst geweest, en inmiddels was het juni. Ze had ze maar een enkele keer gezien via videobellen, want het tijdsverschil tussen Myanmar en Nederland was nooit goed uitgekomen. Binnenkort zou Ilse gaan trouwen en Sara wist heel goed dat het vrijgezellenfeest niet komend weekend, maar het weekend erna zou zijn. Ze kon niet wachten om dinsdagavond haar vriendinnen weer te zien, en ze kon ook niet wachten om Floor over twee weken te zien. Sara had haar nog niet gezien sinds Floor had laten weten dat ze zwanger was en Sara was vreselijk nieuwsgierig hoe het met haar zou zijn.

‘Daar zijn we dan.’ Isa reed de oprit van het huis van hun ouders op. Ze keek haar zus aan. ‘Dat zal wel wennen zijn, een hele zomer in Nederland.’

Sara glimlachte. ‘Ach, ik zal me wel vermaken. Maar het is inderdaad wel iets anders dan backpacken in Indonesië of rondreizen in Australië.’

‘Als je toeristisch wil doen dan kan je altijd naar Volendam of Giethoorn gaan.’ Isa keek naar haar zus. ‘Ik geloof dat ik daar zelfs nog nooit geweest ben. Nou,’ ze deed de autodeur open, ‘ben je er klaar voor om pap en mam weer te zien? Die komen vast zo naar buiten rennen als ze doorhebben dat ik weer terug ben.’

Hoofdstuk 2

Sara’s ouders waren natuurlijk dolblij dat hun oudste dochter terug was. Ze waren ontzettend enthousiast omdat Sara een keer langer dan een dag of tien in Nederland zou blijven – maar Sara twijfelde er zelf wel aan of ze er na een paar weken niet genoeg van zou hebben. Zowel het Nederlandse klimaat als dat ze weer bij haar ouders moest gaan wonen, sprak haar niet echt aan. Wel vond ze het fijn dat ze nu echt wat tijd met haar familie en hopelijk ook met haar vriendinnen door kon brengen, in plaats van de vlugge bezoekjes die ze de afgelopen vijf jaar had gedaan.

Sara’s moeder had eten laten bezorgen en hoewel Sara dolgraag de hele avond had willen bijkletsen met haar familie, was ze om half negen naar bed gegaan; voor haar gevoel was het al na middernacht.

Ook de volgende ochtend had ze nog last van de jetlag. Ze was ontzettend vroeg wakker – op een zondag, de enige dag dat haar ouders echt uit konden slapen en niet met hun werk bezig waren. Sara nam een lange douche, pakte zoveel mogelijk van haar spullen uit en besefte nog niet helemaal dat ze de komende tijd hier weer zou gaan wonen.

Eigenlijk was er niets veranderd in de jaren dat Sara weg was geweest. Vijf jaar geleden was Menno net op zichzelf gaan wonen toen Sara vertrok, en was zijn kamer al snel omgebouwd tot opbergruimte. Sara’s kamer was na haar vertrek van haar gebleven, omdat ze twee keer per jaar terugkwam. Als zij er niet was, gebruikten haar ouders de kamer als logeerkamer en Sara’s neefjes sliepen daar als ze bij hun grootouders op bezoek waren.

Voordat Sara naar Myanmar vertrok had ze ook niet meer thuis gewoond, maar deelde ze met haar vijf beste vriendinnen een studentenhuis in Amsterdam. Ze was regelmatig in de weekenden naar huis gekomen om haar familie te zien, en omdat ze in die tijd een relatie had met haar middelbareschoolliefde. Eigenlijk was het al negen jaar geleden dat Sara op zichzelf was gaan wonen, maar haar slaapkamer