Dagboek van Julia Jones - Boek 1: Mijn ergste dag ooit!: Dagboek van Julia Jones, #1

By Katrina Kahler

Het laatste wat ik mij herinner is de blik van afschuw op de gezichten van het publiek. Maar ik voelde me het meest vernederd toen ik Blake Jansen zag, de coolste jongen uit onze klas, die me vol ongeloof aanstaarde.

Als ik aan die avond denk schaam ik me nog steeds. Iedereen zei dat ik geluk heb gehad, omdat ik er alleen maar een lichte hersenschudding en een enorme bult op mijn hoofd aan over heb gehouden. Maar het ongemak dat ik voelde omdat ik het lachtertje van de hele school was, stond vers in mijn geheugen gegrift. Ik probeer die hele dag te vergeten, het voor altijd uit mijn geheugen te wissen, maar nu komt het steeds terug en jaagt het achter me aan. Sukkel met een hoofdletter S! Ik geloof nog steeds niet alles wat er is gebeurd op die noodlottige dag. Als het alleen maar een nachtmerrie was kon ik gewoon wakker worden en er nooit meer aan denken. Maar helaas is dat niet het geval!

Mam zegt dat de tijd alle wonden heelt en dat iedereen het incident waarschijnlijk allang is vergeten, maar ik denk dat het nog heel lang duurt voordat ik eroverheen ben. Op de één of andere manier verdenk ik dat ene meisje uit de klas ervan dat ze er iets mee te maken had. Noem het een onderbuikgevoel, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze erbij betrokken was.

• Language: Nederlands
• Publisher: Kc Global Enterprises Pty Ltd
• Release date: Sep 9, 2019
• ISBN: 9781507155080

Book preview

Dagboek van Julia Jones - Boek 1 'Mijn ergste dag ooit!'

Katrina Kahler

Vertaler Bianca Bodde 

Dagboek van

Julia Jones

Katrina Kahler

Copyright © KC Global Enterprises

Alle rechten voorbehouden

Boek 1

Mijn ergste dag ooit!

Inhoudsopgave

Dit is hoe het allemaal begon...

Het nieuwe meisje ...

Een beetje jaloers ...

Iets voelt verkeerd ...

Afgunst...

Het overnemen begint ...

Ben ik achterdochtig?...

Ze is als een superheld ...

Het verjaardagsfeestje...

Het pyjamafeestje is gekaapt...

O nee, NIET vandaag ....

Overdonderd...

Een rekenwedstrijd, nota bene...

Kunnen dingen nog slechter gaan?...

Ramp...

Wat is Sara echt van plan?...

Terug op school ...

Over de auteur...

Dit is hoe het allemaal begon...

Het laatste wat ik mij herinner is de blik van afschuw op de gezichten van het publiek. Maar ik voelde me het meest vernederd toen ik Blake Jansen zag, de coolste jongen uit onze klas, die me vol ongeloof aanstaarde.

Als ik aan die avond denk schaam ik me nog steeds. Iedereen zei dat ik geluk heb gehad, omdat ik er alleen maar een lichte hersenschudding en een enorme bult op mijn hoofd aan over heb gehouden. Maar het ongemak dat ik voelde omdat ik het lachtertje van de hele school was, stond vers in mijn geheugen gegrift. Ik probeer die hele dag te vergeten, het voor altijd uit mijn geheugen te wissen, maar nu komt het steeds terug en jaagt het achter me aan. Sukkel met een hoofdletter S! Ik geloof nog steeds niet alles wat er is gebeurd op die noodlottige dag. Als het alleen maar een nachtmerrie was kon ik gewoon wakker worden en er nooit meer aan denken. Maar helaas is dat niet het geval!

Mam zegt dat de tijd alle wonden heelt en dat iedereen het incident waarschijnlijk allang is vergeten, maar ik denk dat het nog heel lang duurt voordat ik eroverheen ben. Op de één of andere manier verdenk ik dat ene meisje uit de klas ervan dat ze er iets mee te maken had. Noem het een onderbuikgevoel, maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat ze erbij betrokken was.

Terugdenkend aan die vervloekte dag, was het leven daarvoor erg goed. Mijn beste vriendin, Millie en ik hadden auditie gedaan voor de dansshow en we waren beide geselecteerd voor grote rollen.  Omdat we in groep 8 zitten, gaf dat een groot voordeel op de jongere kinderen, en natuurlijk het feit dat we allebei dansers zijn.  Het beste deel was dat we ook gevraagd werden om delen van het optreden te choreograferen, dat was een hele eer.

Juf Sheldon, de kunstlerares die optrad en verantwoordelijk was voor de productie had ons de verantwoordelijkheid gegeven om wat routines te bedenken en de andere kinderen de danspasjes te leren.  We waren hier zo enthousiast over, vooral omdat we de leiding hadden. Juf Sheldon is de coolste lerares ooit!

Er zitten heel goede dansers in onze klas; zelfs sommige jongens zijn heel goed. Eén jongen met de naam Alex heeft al zo’n beetje heel zijn leven gedanst en is waarschijnlijk de beste danser van de hele school. Hij vertelde dat toen hij jonger was, de andere kinderen hem pestten en ze hem zelfs een meisje noemden en nog veel meer andere verschrikkelijke dingen die hij zich liever niet wil herinneren.  Maar ik kon zien dat iedereen enorm veel respect had gekregen voor Alex en degene die zijn talent niet kenden, stond een verrassing te wachten. Hip hop is zijn specialiteit en hij is cool om naar te kijken. Ik bleef hem vertellen dat wanneer hij oud genoeg is, hij auditie zou moeten doen voor So You Think You Can Dance, en hij zei me dat hij dat graag wilde.

Net zoals Alex, is er een ander kind in onze klas die een beetje te dik is en er nerdachtig uitziet. Maar het blijkt dat hij een geweldige stem heeft. Ik had geen idee dat onze school zoveel talent had en het kwam echt als een grote verrassing toen bleek dat Liam geweldig kan zingen. De blik van verbazing toen we zijn auditie hoorden sprak boekdelen. Ik betrapte zelfs de leraren erop dat ze hun wenkbrauwen van verbazing optrokken. Het laat je simpelweg zien dat je niet alleen kunt oordelen op het uiterlijk! Ik begreep nooit wat het betekende tot ik Liam hoorde zingen. Nu denk ik dat ik nooit meer hetzelfde naar hem kijk. Het is ook voor mij een grote les.  Vanaf nu zal ik niemand alleen op het uiterlijk beoordelen. Ik wacht tot ik ze leer kennen, omdat ik heb ontdekt dat wanneer je mensen echt leert kennen, je pas een idee hebt wat voor persoon iemand is of welke verborgen talenten iemand kan hebben.

Hoe dan ook, de dansshow begon een groot succes te worden. De dansgroep die we hadden samengesteld begon goed bij elkaar te passen en we oefenden tijdens elke lunchpauze en soms zelfs na school. Op een middag gebeurde er iets geweldigs; Blake Jansen, waar ik stiekem verliefd op was sinds groep 6, kwam naar de repetities met zijn vriend Jack. 

Eerst schaamde ik me toen ik ze zag kijken en om het nog erger te maken, begonnen een paar van de meisjes te giechelen. Eén meisje knipperde zelfs overdreven met haar wimpers! Ik had wel eens over zulke dingen gehoord, maar ik had het nog nooit gezien. Over vernedering gesproken! Ik probeerde de jongens eerst te negeren, maar na 10 minuten naar onze routine te hebben gekeken, liepen ze naar Millie toe en ik vroeg ze zelfs of ze mee wilden doen.

Ik kon het niet geloven!  Blake Jansen wilde echt meedoen met onze dansgroep! Ik wist zeker dat het kwam omdat Alex meedeed en iedereen hoorde hoe cool hij was. Maar de reden maakte mij niet uit. Wat meer jongens erbij hebben zou het zoveel beter maken!  Alhoewel, ik gaf met tegenzin aan mezelf toe dat ik vooral blij was dat één van de jongens toevallig Blake was.

Millie grijnsde naar me en fluisterde zachtjes, "Julia...kun